Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος

Με βαθύτατη λύπη πληροφορηθήκαμε αυτές τις ημέρες τον θάνατο του Μανιάτη ποιητή, Πέτρου Κασιδόκωστα ή Ασπαλαθρού , που ήταν και Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος. Ο Πέτρος Κασιδόκωστας, είχε γεννηθεί στο χωριό Πάλυρος της Ανατολικής Μάνης το 1936 και ήταν απόφοιτος νυχτερινού Λυκείου. Ταξίδεψε σχεδόν σε όλο τον κόσμο ως ναυτικός και από το έτος 1961 εγκαταστάθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπου παντρεύτηκε την Ασπασία Παπανικολάου από τη Μοσιά Κορινθίας, με την οποία απέκτησαν τρεις θυγατέρες. Παρακολούθησε ηλεκτρισμό και ηλεκτρονικά από τη Σχολή του BELL and HOWELL SCHOOLS of Chicago Illinois για να ιδρύσει στη συνέχεια την Εταιρεία ART OF ATHENS PAINTING AND DECORATING CO, στο Μόντρεαλ, όπου και εργάστηκε αρκετά χρόνια. Επίσης, εργάστηκε και για...

Το τεράστιο έργο του μπορούμε να το συνοψίσουμε σε τέσσερις λέξεις: Διέσωσε – Διαμόρφωσε – Δημιούργησε – Δίδαξε

Μεγάλη θλίψη στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού προκαλεί ο θάνατος του αφοσιωμένου μελετητή και σπουδαίου ερμηνευτή της δημοτικής μουσικής μας παράδοσης, Χρόνη Αηδονίδη, σε ηλικία 95 ετών.  Επί 75 χρόνια προσέφερε με κάθε τρόπο για τη διδασκαλία, τη διάσωση, τη διάδοση και την καταγραφή της μουσικής παράδοσης της Θράκης, όπως τονίζει και το Αρχείο Μουσικολαογραφικής Παράδοσης «Χρόνης Αηδονίδης», που γνωστοποίησε και το θάνατό του.  Ήταν όμως γνωστός και στον χώρο του έντεχνου ειδικά μετά τη συνεργασία του το 2001 με το Νίκο Κυπουργό στα «Μυστικά του Κήπου», όπου ερμήνευσε συγκλονιστικά το τραγούδι «Βλέφαρο μου» σε στίχους,  Λίνας Νικολακοπούλου.  Ακολουθούν βιογραφικά στοιχεία από το Αρχείο «Χρόνης Αηδονίδης» Ο Χρόνης Αηδονίδης γεννήθηκε στην Καρωτή Διδυμοτείχου στις 23 Σεπτεμβ...

«Όσοι σε ζήσαμε θα σε θυμόμαστε για την καλή σου την καρδιά, τον αυθορμητισμό και την αλήθεια σου, τα καθαρά σου τα μάτια, τη διάθεσή σου για ζωή και το χαμόγελό σου»

Όταν πέρασα στην Ακαδημία της Τρίπολης, στα 1972, βρήκα δωμάτιο σ’ ένα διώροφο σπιτάκι με κεραμίδια, κοντά στην Ακαδημία, στην οδό Επαμεινώνδου αρ. 36. Ο κυρ Παναγιώτης και η γυναίκα του η κυρα - Παναγιώτα νοίκιαζαν το κάτω σπίτι, αυτοί έμεναν στο απάνω. Το κάτω σπίτι είχε ένα διάδρομο στη μέση και αριστερά-δεξιά από δύο δωμάτια. Απέναντι από το δικό μου δωμάτιο έμεναν τρία παιδιά (ο Κώστας, ο Κώστας και ο Νίκος) από το Καστρί Κυνουρίας και δίπλα μου ο Σταμάτης από τη Μεγαλόπολη. Από την πρώτη μέρα γίναμε όλοι φίλοι αδελφικοί και ζήσαμε ωραίες και αξέχαστες στιγμές σαν συγκάτοικοι και συσπουδαστές. Μια από τις ωραιότερες στιγμές μας, εκεί στο σπίτι της Επαμεινώνδου 36, στην Τρίπολη, ήταν το πρωινό ξύπνημα, όταν ο Νίκος ο Κοκκινιάς, με το που άνοιγε τα μάτια του και μέχρι να φύγουμε για...

«Δεν θέλω να κάτσω στις πρώτες θέσεις… πάω»

Χθες το βράδυ, 31/7/2023, βρέθηκα στο Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο για να παρακολουθήσω την παράσταση «Βατράχια» του Αριστοφάνη της Έφη Μπίρμπα με τους Άρη Σερβετάλη και Μιχάλη Σαράντη. Είχα στηθεί στην ουρά για να αγοράσω το εισιτήριό μου, όταν ξαφνικά αντιλήφθηκα στα αριστερά μου μια βιβλική μορφή να στέκεται ακίνητη και μόνη και να κοιτάζει προς την πύλη εισόδου, εκεί που στέκεται ο ελεγκτής των εισιτηρίων. Ήταν ο πάπα Γιώργιος Μπλάθρας ο εφημέριος της μητρόπολης Σπάρτης και πνευματικός πολλών από εμάς. Παράτησα αμέσως την σειρά μου και έσπευσα να τον χαιρετίσω. Φιλώντας του το χέρι (από αληθινό σεβασμό και όχι από στεγνή θρησκευτικότητα) τον ρώτησα: «Τι κάνετε εδώ πάτερ;» «Ε..., ήρθα για τον Κώστα που είναι στη παράσταση» είπε με μάτια σχεδόν δακρυσμένα από την συγκίνηση. Μιλούσε ...

«Ήμουν ο καλύτερα εκπαιδευμένος για να κάνω αυτή την δουλειά. Κι ύστερα, αν ο στρατιώτης που αναλάμβανε σκοτωνόταν, τι θα έλεγα μετά στην μητέρα του;»

Την Κυριακή 30 Ιουλίου 2023 στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Έλος.τελέστηκε το 40μερο μνημόσυνο του Στρατηγού Ηλία Γλεντζέ , του ήρωα καταδρομέα της Κύπρου το 1974. Πλήθος κόσμου από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο παρέστη στην τελετή χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης  Ευσταθίου. Μετά το πέρας της τελετής, η οικογένεια του εκλιπόντος προσέφερε καφέ σε όλα τα καφενεία του χωριού. Ο Ηλίας Γλεντζές με τον ακέραιο χαρακτήρα του και το χαμηλό προφίλ που διατηρούσε σαν άνθρωπος (ουδέποτε μιλούσε ο ίδιος για τα ανδραγαθήματά του) είχε κερδίσει την αποδοχή και τον σεβασμό σε ολόκληρη τη περιοχή του Έλους, όπου και κατοικούσε, Αναφέρω μια χαρακτηριστική απάντησή του από ένα στιγμιότυπο που μου διηγήθηκε συγχωριανός του, επίσης στρατιωτικός. Σε μια α...

Τώρα σε ακούμε πιο πολύ και πιο δυνατά από ποτέ. Κι όσο οι δυσκολίες και οι προκλήσεις θα αυξάνονται, τόσο πιο πολύ θα μας εμψυχώνεις.

Στρατηγέ μας, Μπορεί να πέρασαν λίγες ημέρες από τη στιγμή που η ψυχή σου ανέβηκε στον ουρανό κι από εκεί ψηλά με το άγρυπνο βλέμμα σου να μεσιτεύεις στον Κύριο για την ελευθερία και προστασία Ελλάδας και Κύπρου. Δεν έχει περάσει, κι ούτε θα περάσει ποτέ, έστω και μια στιγμή που θα ξεχαστεί η επίγεια παρουσία σου. Ίσα ίσα το αντίθετο συμβαίνει. Τώρα είσαι πιο πολύ κοντά μας. Γιατί τώρα όλοι όσοι σε γνώρισαν, επειδή δεν είσαι δίπλα τους με φωνή και σώμα έχεις περάσει στην καρδιά, το μυαλό και την ψυχή μας. Τώρα σε ακούμε πιο πολύ και πιο δυνατά από ποτέ. Κι όσο οι δυσκολίες και οι προκλήσεις θα αυξάνονται, τόσο πιο πολύ θα μας εμψυχώνεις. Η αθανασία σου ως γεγονός και ζώσα πραγματικότητα αυτό ακριβώς σηματοδοτεί. Ότι είσαι πάντα δίπλα μας, σε κάθε δύσκολη αποστολή, προσωπική, εθ...

Δεν άφησες πίσω σου παιδιά, αφήνεις όμως ανίψια και εγγόνια και (κυρίως) φίλους πολλούς σαν τα φύλλα των δέντρων, που θα σε θυμούνται και θα σε μνημονεύουν για πάντα

Του θείου μου του Μπάμπη του Τράτα , μες στα πολλά τραγούδια που έλεγε, του άρεσε και τούτο: «Άιντε σαν πεθάνω τι θα πούνε; Πέθανε ένας μερακλής, Πέθανε ένας λεβέντης Που γλεντούσε τη ζωή.» Λες και ήτανε γραμμένο για το θείο μου τον Μπάμπη το τραγούδι αυτό. Γιατί ΚΑΙ μερακλής ήτανε ΚΑΙ λεβέντης ΚΑΙ τη ζωή τη γλέντησε. Και τη γλέντησε όχι μόνο με το αστείρευτο κέφι του, με την κιθάρα και τον μπαγλαμά, το τραγούδι και το χορό και την παρέα, το κρασάκι και το ούζο, αλλά, πάνω απ’  όλα, τη «γλέντησε» τη ζωή ο θείος μου ο Μπάμπης με σκληρή και τίμια δουλειά, με αγάπη και φιλία για όλους και με μια καρδιά ανθισμένη πάντα σαν περιβόλι και πλατιά σαν την θάλασσα. Από τα Λουτρά της Μυτιλήνης, όπου γεννήθηκε πριν από 88 χρόνια, ξεριζώθηκε οικογενειακώς από τη φτώχεια και βρέθηκ...

Άλλωστε, για τα λίγα λόγια μου έλεγε πάντα «τοις φρονίμοις ολίγα»

«Είπε ο Γέροντας Διονύσιος…» Ο Γέροντας δεν κουραζόταν ποτέ να διδάσκει με κάθε ευκαιρία γνωστούς και αγνώστους, είτε με ζωντανό λόγο είτε με τα βιβλία του, κυρίως όμως σιωπηρά με την ζωή του. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός  ότι όταν επρόκειτο να με επισκεφτεί στο σπίτι μου στην Αθήνα, δώσαμε ραντεβού να τον παραλάβω από τον σταθμό του μετρό στη Δάφνη. Εκεί τον βρήκα να συζητάει με κάποια μητέρα με τα παιδιά της στο παγκάκι ενώ της ζήτησε και την διεύθυνσή της για να της στείλει τα βιβλία του και να την βοηθήσει στο δύσκολο έργο της ως γονιός αν και του ήταν παντελώς άγνωστη. Έτυχε κάποτε να του μεταφέρω την πικρία μου έναντι κάποιου και την αναπόφευκτη ψυχρότητα που επροκλήθη στη σχέση μας. Ο παππούλης με ανακούφισε λέγοντάς μου «οι καρδιές των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού»....

«Ο σεβασμός στη μνήμη του νεκρού είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα ταφικά έθιμα και ταφικά μνημεία σε όλες τις περιόδους της ιστορίας»

Ο σεβασμός των νεκρών έχει τις ρίζες του στην προϊστορική εποχή, αφού οι αρχαιολόγοι έχουν εντοπίσει ταφές τις εποχής εκείνης που δείχνουν ότι ο δήθεν πρωτόγονος άνθρωπος ενταφίαζε με τιμές τα αγαπημένα του πρόσωπα και σε περίπτωση αποτέφρωσης συγκέντρωνε τα οστά σε τεφροδόχο δοχείο και τα φύλαγε σε ειδικούς χώρους μαζί με άλλα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού. Είναι χαρακτηριστική η εύρεση μιας σπάνιας ταφής στον περιβάλλοντα χώρο του σπηλαίου Αλεπότρυπα στο Διρό, όπου βρέθηκε θαμμένο ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο (Φεβρουάριος 2015). Οι επιστήμονες χρονολόγησαν τους σκελετούς με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα και βρήκαν ότι η ταφή έγινε το 3800 π.Χ. είχε δηλαδή ηλικία 6.000 ετών!  Είναι ακόμα αξιοσημείωτο να θυμίσουμε την τραγωδία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, όπου στηλιτεύεται η ύβρις το...

«Είναι παράδοση, όπως φαίνεται από τα ατυχήματα που αφυπνίζουν τους υπεύθυνους, να πρέπει τα θεμέλια των έργων να ποτιστούν από το αίμα των ανθρώπων»

Συνταραγμένη, η ελληνική κοινωνία από το τρομερό σιδηροδρομικό ατύχημα στα Τέμπη, αλλά όχι ανυποψίαστη.  Δεκάδες νεανικά κορμιά αποτέλεσαν αυτή τη φορά την θυσία για να στεριώσει το Γιοφύρι! Έχουμε ξαναδεί πολλές φορές να ξαναπαίζεται το ίδιο έργο, από το Γιοφύρι της Άρτας μέχρι τις μέρες μας. Τα περίφημα τούνελς και η ολοκλήρωση ενός ασφαλούς (:) αυτοκινητόδρομου στα Τέμπη έγινε μετά την ανθρωποθυσία των 21 μικρών μαθητών που άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί παραδίπλα από τις γραμμές του τραίνου, στον αυτοκινητόδρομο, στα Τέμπη, πριν λίγα χρόνια. Μετά από το τρομερό αυτό δυστύχημα, ο δρόμος ολοκληρώθηκε, ως ένας ασφαλής αυτοκινητόδρομος. Είναι παράδοση, όπως φαίνεται από τα ατυχήματα που αφυπνίζουν τους υπεύθυνους, να πρέπει τα θεμέλια των έργων να ποτιστούν από το αίμα των...

«Ποτέ ξανά» πολιτικοί, που αναφωνούν «ποτέ ξανά» για τραγωδίες, τις οποίες θα μπορούσαν να είχαν προλάβει»

«Ποτέ ξανά» ακούσαμε (για να μην πάμε παλαιότερα) μετά τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα. «Ποτέ ξανά» ακούσαμε μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. «Ποτέ ξανά» ακούμε και τώρα μετά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Δυστυχώς, το «ποτέ ξανά» έχει γίνει ένα σύνθημα-καραμέλα στο στόμα των πολιτικών και αποπνέει μιαν επικίνδυνη όσο και αρρωστημένη αντίληψη για τη διαχείριση του κράτους, από την οποία διαχείριση εξαρτάται ακόμα και το αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, άδικα και αναίτια, οι πολίτες. Το «ποτέ ξανά» φανερώνει, με ενάργεια, την απαράδεκτη πολιτική αντίληψη ότι οι εκάστοτε κρατούντες ΔΕΝ θα σκύψουν πάνω από τα προβλήματα και τις καταστάσεις που αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια, τη ζωή και την υγεία των πολιτών, αλλά, απλώς, κάθε φορά που θα συμβαίνει μια τραγωδία, θα «επιλαμβάνοντα...

«Υπήρξε έξοχος επιστήμονας, καλός οικογενειάρχης, καταδεκτικός, κοινωνικός, φυσιολάτρης, λεβέντης με ψηλό ανάστημα - μια παρουσία επιβλητική που δύσκολα ξεχνιέται»

Ο καλός χαρακτήρας είναι το καλύτερο μνημείο. Αυτοί που σε αγάπησαν και αυτοί που βοήθησες θα σε θυμούνται για πολύ, αφού τα μνημόσυνα θα έχουν ξεχαστεί. Χάραξε το όνομα σου στις καρδιές, όχι στο μάρμαρο. Charles Haddon Spurgeon , 1834-1892, Βρετανός Βαπτιστής Ιεροκήρυκας   Ήτανε στα 1975 και μετά, που, νέοι (νεότατοι) γονείς, τότε, στο πρώτο μας παιδί, είχαμε σαν παιδίατρο τον εξαίρετο και φημισμένο γιατρό της Σπάρτης, τον Γεώργιο Μασγανά, ο οποίος, από την πρώτη επίσκεψη, έγινε ο Γιατρός μας. Τον γιατρό τον ξέραμε από μικροί με τ’ αδέρφια μου, μιας και ήταν ο παιδίατρος στον οποίο πρόσφευγαν οι γονείς μας όταν αρρωσταίναμε. Και ήρθαν έτσι τα πράγματα, έτσι όμορφα όπως τα φέρνει κάποιες φορές η ζωή, να γίνει, ύστερα και ο γιατρός των παιδιών μας. Τον θυμάμαι, όταν τον επ...

«Στο Μοναστήρι βρήκε την αγάπη, στοργή και φροντίδα που περίμενε και παρέμεινε τα τελευταία χρόνια της ζωής του»

"Dieu est vivant" - «Ο Θεός είναι ζών» (Την έκφραση αυτή χρησιμοποιούσε συχνά ο Γέροντας) ΜΕΡΟΣ Γ   Οι ευεργεσίες του Γέροντα πολλές και σημαντικές προς όλες τις κατευθύνσεις, όπου υπήρχε ανάγκη προσέτρεχε να βοηθήσει από καρδιάς ανιδιοτελώς και αυθόρμητα. Το καλοκαίρι του 2010 κεραυνοβολήθηκα όταν εντελώς αναπάντεχα πληροφορήθηκα τον θάνατο αγαπητού φίλου συναδέλφου σε μεγάλο νησί του Αιγαίου που υπηρετούσε και είχε ιδιαίτερη πίστη και ευθύνη. Όταν ύστερα από 3 χρόνια, με την ευκαιρία κάποιων σεμιναρίων συναντήθηκα με συναδέλφους από το γραφείο του, πρώτο μου μέλημα ήταν να μάθω για την οικογένειά του, την γυναίκα του και τα παιδιά του. Τα νέα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα, αφού έμαθα ότι υπήρχαν χρέη και η σύζυγός του, νομικός, δέχθηκε επανειλημμένως αρνήσεις να διοριστεί στη θέ...

«Όπως λέει ο Σίγκμουντ Φρόιντ, η επεξεργασία του πένθους είναι δουλειά, και μάλιστα συχνά επίπονη και κοπιαστική»

Η ζωή είναι συνυφασμένη με την αλλαγή, με τη συνεχή ροή των πραγμάτων. Είναι μια ακολουθία από μικρούς ή μεγάλους αποχαιρετισμούς και από νέα καλωσορίσματα. Συνεπώς, το πένθος και η απώλεια, αν και αποτελούν κάποια από τα πιο επώδυνα και δύσκολα κεφάλαια, είναι φυσιολογικά και αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας. Αντιμέτωποι με το αναπόφευκτο Ως απώλεια ορίζεται αυτό που βιώνω όταν δεν μπορώ να έχω πια κοντά μου κάποιον ή κάτι που είναι σημαντικό για εμένα . Μπορεί να αναφέρεται τόσο σε έμψυχα αλλά και σε άψυχα αντικείμενα: στο χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου (πχ. λόγω θανάτου ή χωρισμού), στην απώλεια μιας δουλειάς, χρημάτων, ενός υποστηρικτικού πλαισίου, ή ακόμα και της ρουτίνας και του τρόπου ζωής μου. Απώλεια μπορεί να είναι και μια ασθένεια, καθώς συνιστά απώλεια της υγείας μου...

Τότε θυμήθηκα την ευχή στον Άγγελο φύλακα «…κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου και οδήγησόν με εις οδόν σωτηρίας»

"Dieu est vivant" - «Ο Θεός είναι ζών» (Την έκφραση αυτή χρησιμοποιούσε συχνά ο γέροντας) ΜΕΡΟΣ Β Οι αναμνήσεις μου από τον αγαπημένο μας παππούλη, έντονες κα πολλές, έρχονται πάντα στο μυαλό μου με ποικίλες αφορμές και ευκαιρίες. Τελευταία σε συζήτησή μου με την σεβαστή μου κυρία, που επί σειρά ετών φρόντιζε τον Γέροντά μας, άκουσα να μου λέει χαριτολογώντας πολύ εύστοχα «εάν όμως είχαμε τώρα τον Γέροντα, ένα τηλέφωνο θα του κάναμε και το πρόβλημα θα λυνόταν». Πράγματι, ό,τι πρόβλημα και να είχαμε τηλεφωνούσαμε στον Γέροντα και εκείνος μας καθησύχαζε ότι θα κάνει προσευχή και όλα θα πάνε καλά και οι απαντήσεις άμεσες σε διάφορα θέματα και προβλήματα. Παρακάτω, επέλεξα να αναφέρω κάποια γεγονότα, που φανερώνουν την δύναμη της προσευχής του. Στα μέσα Ιουλίου του 2005 κάποι...

«Το βήμα του, αποφασιστικό και κοφτό, δεν άφηνε περιθώριο να σκεφθείς ότι αισθανόταν μειονεκτικά απέναντι στους συνομηλίκους του.»

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των ΑΜΕΑ έφερα στη μνήμη μου τον Ηλία, ένα παλικαράκι της γειτονιάς μου που με το παράδειγμά του δίδαξε όλους μας πώς να ξεπερνάμε τα οποιαδήποτε εμπόδια μικρά ή μεγάλα με αξιοπρέπεια και γενναιότητα και να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς να προκαλούμε τον οίκτο των συνανθρώπων μας. Για τον Ηλία λοιπόν εκείνη την εποχή το 1997 έγραψα ένα κομμάτι και του το αφιέρωσα. Τώρα μετά από πολλά χρόνια αισθάνομαι την ανάγκη να το ανασύρω από το αρχείο μου παρακαλώντας τα τοπικά ΜΜΕ να το  δημοσιεύσουν αφιερώνοντας το και πάλι στην μνήμη του Ηλία και στο διαχρονικό μήνυμα που εξέπεμψε με το σύντομο πέρασμά του από τούτη την ζωή. Δημοσθένης Α. Ματάλας   Ένας πιτσιρικάς με ψυχή…αντρίκεια «Το θλιβερό μαντάτο το ’φερε η κόρη μου: Ο Ηλίας πέθανε. Στην αρχή δεν κα...

«..η αδυναμία του ελληνικού κράτους επιτρέπει σε κάποιους ασυνείδητους την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου»

Ο θόρυβος που έχει προκληθεί τελευταία σχετικά με ΜΚΟ που είχε ως έργο την προστασία των κακοποιημένων παιδιών έχει συνταράξει την ελληνική κοινωνία κι όχι μόνο κι έχει αποκαλύψει στο έπακρο την ανυπαρξία ενός ουσιαστικού κράτους πρόνοιας με δημόσιες δομές και υπηρεσίες και προπάντων με αυστηρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα προλαβαίνουν τις οποιεσδήποτε εκτροπές αντί να «τρέχουν» εκ των υστέρων πίσω από τις δυσμενείς εξελίξεις παράτυπων ή και παράνομων ενεργειών και καταστάσεων. Στην εποχή μας την ανυπαρξία κρατικής μέριμνας για τις άπορες, και δυστυχείς κοινωνικές κατηγορίες και δη για τα παιδιά, που είναι το πιο ευαίσθητο τμήμα, σπεύδουν να αναπληρώσουν ιδιώτες και φορείς που ιδρύουν και λειτουργούν ιδρύματα διαφόρων μορφών (φιλανθρωπικά, ΜΚΟ κλπ) και μάλιστα με επιτυχία, διαφάνει...

«..υπηρέτησε με αυταπάρνηση και βαθύ αίσθημα προσφοράς, ευθύνης και καθήκοντος σε πολλά σχολεία»

Με λύπη βαθιά, αποχαιρετήσαμε, την Πέμπτη, 24 Νοεμβρίου 2022, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Σπάρτης, το Χαράλαμπο Π. Ρουτσολιά (Λάμπη για τους δικούς του και για τους φίλους του), έναν Δάσκαλο, που εκτός από Γνώση μεταλαμπάδευσε ΚΑΙ Ήθος στους μαθητές του, κι έναν υπέροχο Οικογενειάρχη, Άνθρωπο και Πολίτη. Γεννημένος στα Λαγκάδια της Γορτυνίας   έβαλε σκοπό της ζωής του να «μάθει γράμματα»   και να προσφέρει στην Κοινωνία και στον Συνάνθρωπο. Σπούδασε γι’ αυτό Δάσκαλος, σε πολύ δύσκολους καιρούς, και υπηρέτησε με αυταπάρνηση και βαθύ αίσθημα προσφοράς, ευθύνης και καθήκοντος σε πολλά σχολεία. Παντού, όπου κι αν υπηρέτησε ο Λάμπης Ρουτσολιάς, «άφησε   όνομα» ως Δάσκαλος και   ως Άνθρωπος   και κατέκτησε τον αμέριστο σεβασμό, την αγάπη και την εκτίμηση των μαθητών του, των γονέων τους...

Κυβερνητικές δράσεις για την ουσιαστική αντιμετώπιση και παράλληλη ευαισθητοποίηση της κοινωνίας

Η σημερινή μέρα έχει ανακηρυχθεί (από τις 17/12/99) από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ως Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Και η απόφαση αυτή καταδεικνύει αφενός ότι το πρόβλημα δεν είναι καινούριο και αφετέρου ότι είναι παγκόσμιο. Το πρόβλημα ήταν και είναι υπαρκτό και στη χώρα μας και ο αγώνας για την αντιμετώπισή του δεν αφορά μια μέρα, αλλά κάθε μέρα. Για εμάς η εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, είναι ένας αγώνας που ξεκίνησε το 2019 και γίνεται όλο και πιο έντονος με οδηγό μας πλέον και το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα των Φύλων 2021-2025. Με ένα πλέγμα δράσεων, θέλουμε να βρισκόμαστε δίπλα σε κάθε γυναίκα, σε κάθε κορίτσι θύμα έμφυλης ή ενδοοικογενειακής βίας. Και είναι σημαντικό ότι έχουν ήδη αυξηθεί σημαντικά οι καταγγελίες κακοποίησης, ό...

...με διέκοψε λέγοντας μου «ό,τι θέλεις παιδί μου, όχι επαίνους» χωρίς να μου αφήσει περιθώριο να μιλήσω και να τον επαινέσω

  "Dieu est vivant" - «Ο Θεός είναι ζών»  (Την έκφραση αυτή χρησιμοποιούσε συχνά ο Γέροντας) ΜΕΡΟΣ Α Κάποια πράγματα στη ζωή μας είναι καθοριστικά και ανεπανάληπτα. Η οικογένεια μας, ο σύντροφος μας, η δουλειά μας, η καταγωγή μας, τα πάτρια εδάφη μας, ιδίως η επαφή μας με τα θεία και η αποκάλυψη του Θεού καθώς και ο Γέροντας μας, ο Πνευματικός μας πατέρας, όπως και άλλα μικρά και μεγάλα πράγματα που χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερο βάρος έρχονται στη ζωή μας εκ Θεού. Ο δικός μου Γέροντας ήλθε στη ζωή μου σταλμένος από τον σαρκικό μου πατέρα τον δάσκαλο, μετά το θάνατό του, όταν έφυγε νωρίς στα 60 του χρόνια μετά από εγκεφαλικό, αφού επέζησε μετά από εγχείριση καρκίνου στον εγκέφαλο για 27 χρόνια, εξομολογημένος από τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο στον Άγιο Γεράσιμο στην Πολυκλινική, όπ...

Ο εκλιπών τέως Δήμαρχος Σπάρτης αγάπησε τη Σπάρτη αλλά και η Σπάρτη τον αγάπησε και θα τον θυμάται

Μια από το μεγαλύτερες στιγμές της 8ετούς θητείας του αειμνήστου τέως Δημάρχου Σπάρτης Νικολάου Σαχάμη, υπήρξε η επίσκεψη  στην πόλη μας του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κων/νου Καραμανλή, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μετά την ανάληψη των προεδρικών του καθηκόντων. Ο Δήμαρχος Σπάρτης Νικόλαος Σαχάμης, υπεδέχθη εκ μέρους της πόλης τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον συνόδευσε, μέσω της κατάμεστης (παρά τη βροχή) κεντρικής πλατείας, στον εξώστη του Δημαρχείου, από όπου απηύθυνε ομιλία προς τον λαό της Σπάρτης. Ο εκλιπών τέως Δήμαρχος Σπάρτης Νικόλαος Σαχάμης αγάπησε τη Σπάρτη και την υπηρέτησε παντοιοτρόπως (όχι μόνο ως Δήμαρχος), αλλά και η Σπάρτη τον αγάπησε και θα τον θυμάται. Ας είναι η μνήμη του αιωνία.   Σπάρτη 24-10-2022 Βαγγέλης Μητράκος ...

«Είναι ένα αθόρυβο ποτάμι που αρδεύει όλους τους κάμπους, αλλά το έργο της δεν έχει ανάλογα προβληθεί»

Ο ΟΗΕ το 2007 καθιέρωσε την ημέρα Αγρότισσας που κάθε χρόνο τιμάται στις 15 Οκτωβρίου για να υπενθυμίζει τη συμβολή της γυναίκας στον Αγροτικό Τομέα, αλλά και γενικότερα στη κοινωνία. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), το 50% των τροφίμων παγκοσμίως παράγεται από τις γυναίκες και ειδικότερα στην Ασία το ποσοστό είναι 60%, ενώ στην Αφρική ανέρχεται το ποσοστό στο 80-90%. Με βάση μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, εάν οι γυναίκες είχαν την ίδια εκπαίδευση με τους άνδρες παγκοσμίως, θα είχαμε αύξηση των αποδόσεων στις καλλιέργειες κατά 22%. Επίσης αν οι γυναίκες ήσαν ιδιοκτήτριες αγροτικών εκτάσεων και είχαν πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες, στις αγορές, αλλά και στις χρηματοδοτήσεις, θα μειωνόταν ο πληθυσμός που πεινάει κατά 100-150 εκατομμύρια άτομα. Στην Ελλάδα κατά τ...

«Απολογήσου στις ψυχές των αθώων!» της είπε ο νεανίας και κάθισε στην άκρη

Ατέλειωτο φαινόταν αυτό το στενόμακρο τούνελ που οδηγούσε σ’ αυτό το ελκυστικό εξωπραγματικό φως. Η βασίλισσα ένιωθε κάποιον να την κρατά στα χέρια του και να τη σπρώχνει απαλά προς το φως. Απόκοσμες όμορφες μελωδίες έφταναν στ’ αυτιά της και γνώριμες φωνές, όπως του συζύγου της, που την καλούσαν να σπεύσει προς τη φωτεινή άκρη. Ξαφνικά ένιωσε ένα δυνατό τράνταγμα και βρέθηκε σ’ έναν τόπο άφατης ευτυχίας. Γύρω της χαρούμενες φωτεινές μορφές και απόηχοι δοξαστικών ύμνων προς κάποιο μεγάλο βασιλέα. «Θαυμάσια! Κάποιος από τον βασιλικό κλάδο υμνείται εδώ! Κάποιος δικός μας! Θα με φροντίσει φαντάζομαι με τον καλύτερο τρόπο, αφού είμαι η μακροβιότερη βασίλισσα της Ευρώπης!». Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη της κι ένας λαμπροφορεμένος νεανίας με αυστηρή όψη την πήρε από το χέρ...

Εβδομήντα χρόνια έρευνας, στοχασμού και περισυλλογής και κυρίως πάθους και έρωτα για αυτό που αντιπροσωπεύει ο Μυστράς έχουν παραγάγει τους καρπούς τους

Ένα από τα όνειρα του κ. Δημήτρη Κατσαφάνα, του «εραστή του Μυστρά» ήταν να δει τα τρία του βιβλία που έχει γράψει για τον Μυστρά, το  «Πριγκιπάτο του Μορέως», «Το Πνεύμα του Μυστρά» και το «Δεσποτάτο του Μυστρά», την τριλογία του όπως την ονομάζει ο ίδιος, να πωλείται στο εκθετήριο του Κάστρου και να είναι προσβάσιμα σε οποιονδήποτε δείχνει πρακτικό ενδιαφέρον για την καστροπολιτεία με την επίσκεψή του. Μετά από πολλές προσπάθειες και την πολύτιμη βοήθεια των συνεργατών του, που επί μήνες ήταν σε επικοινωνία με τις υπηρεσίες της «Εφορείας Αρχαιοτήτων Λακωνίας (ΕΦ.Α.ΛΑΚ.)» στη Σπάρτη, του Εκδοτικού Οίκου «Ελληνικά Γράμματα» και του «Οργανισμού Διαχείρισης και Ανάπτυξης Πολιτιστικών Πόρων (Ο.Δ.Α.Π.)» στην Αθήνα, τοποθετήθηκε επιτέλους και το τρίτο βιβλίο στο πωλητήριο του κάστρου. Ήτα...

«Κουμπάρα, είσαι ο Τριηρόγιαννης του χειμώνα»

Οι ευχές μας δεν ευοδώνονται! Αλλά μπορεί αυτό το «δεν» και να μην ισχύει. Ποιος ξέρει… ίσως να πραγματώνονται κάπου αλλού… Το κείμενο που ακολουθεί –μνήμη Γιάννη Τριήρη– διαβάστηκε στην εκδήλωση που οργάνωσε η Πνευματική Εστία Σπάρτης, λίγες μέρες πριν από την εκδημία του, στην οποία μίλησαν και οι καρδιακοί του φίλοι: Αγγελική Βουλουμάνου, Βασίλης Γεωργιάδης και Δημήτριος Ξανθάκος. Γιάννης Τριήρης «Όλα επί των ημερών μου» (μνήμες με χιούμορ και συμπάθεια), Σπάρτη 2021 Ευχαριστώ την Πνευματική Εστία Σπάρτης για την τιμητική πρόσκληση. Την ευχαριστώ για την αποψινή εκδήλωση, επειδή γνωρίζει πώς να τιμά και τα ενεργά μέλη της, όπως είναι ο Γιάννης Τριήρης, που της έχει προσφέρει πολλά. Νομίζω ότι το ωραιότερο, καλύτερα το «αληθινό», κείμενο που θα μπορούσε να γραφεί για τον Γιάννη...

Μάνα στο καλό. Αναπαύσου εν ειρήνη. Δώσε χαιρετισμούς σε όλους και ειδικά στο πατέρα, από εμένα και όλη την οικογένεια

Μάνα με στεναχώρησες! Είχαμε συμφωνήσει ότι θα κάναμε τα γενέθλια σου των 100 χρόνων και θα καλούσαμε τις συμμαθήτριές σου να σβήσουμε τα κεράκια και μου έλεγες, παιδάκι μου (61 χρόνων) μόνο δύο , τρείς έχουν μείνει στη ζωή και μέχρι τότε δεν θα υπάρχει καμία. Έσβησε το καντήλι της ζωής σου ξαφνικά στα 96 σου χρόνια και ενώ την προηγούμενη μέρα κουβεντιάζαμε στο σαλόνι, βλέποντας στην τηλεόραση ειδήσεις και τηλεοπτικές σειρές. Να σου θυμίσω μάνα πράγματα που μου έλεγες κατά καιρούς σε διάφορες κουβέντες που κάναμε, έτσι για να περάσει η ώρα…. Γεννημένη το 1926 στη Σπάρτη με καταγωγή του παππού σου από την Τρίπολη. Ο παππούς σου γεννημένος το 1837 ήταν δικαστικός, είχε σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και αργότερα έγινε δικαστικός με τελευταίο βαθμό του Προέδρου Πρωτοδικών στο Πρωτοδικείο ...

Μέγιστο επίτευγμα της ιατρικής αποτελεί το γεγονός ότι οκτώ στα δέκα παιδιά με καρκίνο σήμερα γίνονται καλά!

Η 15η Φεβρουαρίου  έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου. Αυτή την ιδιαίτερα ευαίσθητη ημέρα, θέλω να θυμίσω ότι ο παιδικός καρκίνος δεν είναι ανίκητος!  Η όσο το δυνατόν πιο έγκαιρη διάγνωση,  οδηγεί στην ταχύτερη αντιμετώπιση της ασθένειας. Γι΄ αυτό οι γονείς καλούνται  να δίνουν ιδιαίτερη σημασία σε πυρετούς που επιμένουν, στη γενική κακουχία και ανορεξία παιδιών που δεν περνούν ίωση και σε κάθε σύμπτωμα που είναι καινούριο, ανεξήγητο και επίμονο. Μέγιστο επίτευγμα της ιατρικής αποτελεί το γεγονός ότι οκτώ στα δέκα παιδιά με καρκίνο σήμερα γίνονται καλά! Κι αυτό είναι το μήνυμα που θα πρέπει να συγκρατήσουμε όλοι μας.    Με εκτίμηση, Νεοκλής Δ. Κρητικός Βουλευτής Λακωνίας, Νέα Δημοκρατία ...

Υπήρξε μια γιαγιά, από κείνες τις αιώνιες γιαγιάδες των Ελλήνων, που μέχρι την ύστατη πνοή της νοιαζότανε, φρόντιζε και νουθετούσε τα εγγόνια της και τα δισέγγονά της

Σήμερα, εμείς εδώ στη γη είμαστε θλιμμένοι, αλλά οι Ουρανοί χαίρονται. Χαίρονται, γιατί ένας Άγγελος που ο Θεός, κατά «Θείαν Οικονομίαν», μας είχε παραχωρήσει, πέταξε και πάλι κοντά Του. Το ότι η κυρα - Σταματική μας ήταν ένας Άγγελος του Θεού δεν είναι ένα σχήμα λόγου αλλά μια αλήθεια: Η κυρά - Σταματική Στρατηγάκη-Μέγγου υπήρξε μια θυγατέρα για την οποία καμάρωναν οι γονείς, τ’ αδέρφια της και οι συγχωριανοί της εκεί στους Βουτιάνους της Σπάρτης όπου γεννήθηκε, πριν από 101 χρόνια!!! Υπήρξε μια άξια σύζυγος που στάθηκε βράχος πλάι στον αγαπημένο της άντρα τον κυρ-Γιώργη τον Μέγγο  ΚΑΙ στις καλές στιγμές ΚΑΙ στις δυσκολίες. Υπήρξε μια μάνα πρότυπο που ανάθρεψε δυο υπέροχα παιδιά, τη Μαίρη και την Ποτούλα  «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και με τις προαιώνιες αρχές, αξίες και ιδ...

«Τι κι αν το σώμα δεν πατά στη γη. Τι κι αν δεν σε βλέπουμε με τα μάτια του σώματος. Σε βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας»

Πέρασε ένας χρόνος… Ένας χρόνος που κάνουμε διαφορετική παρέα. Εσύ από εκεί ψηλά κι εμείς από εδώ. Λένε πως οι άνθρωποι με έντονη προσωπικότητα αφήνουν μεγάλο κενό όταν φεύγουν. Εγώ δάσκαλε διαφωνώ. Κι ως προς τη φυγή κι ως προς το κενό. Ποια φυγή; Πως είναι δυνατόν να έχει φύγει από κοντά μας ένας άνθρωπος που μας αγάπησε τόσο πολύ. Ποιο κενό; Έχεις γεμίσει την καρδιά και το μυαλό μας με τόσες εμπειρίες με τόσες γλυκές αναμνήσεις… Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ήσουν και εξακολουθείς να παραμένεις ο άνθρωπος των εκπλήξεων. Την ώρα του μαθήματος (για όσους είχαν την χαρά και την τύχη να σε γνωρίσουν ως καθηγητή) αλλά κι έξω απ’ αυτή. Είχες πάντα κάτι καινούργιο να πεις, κάτι καινούργιο να προσφέρεις. Μα την μεγαλύτερη έκπληξη την προσφέρεις απλόχερα από εκεί που είσαι τώρα. Έρχεσαι και κ...

Ένα υπέροχο οπτικό ταξίδι στους ελαιώνες της Κρήτης γεμάτο μνήμες, συγκίνηση, και την ψυχή της Ελλάδας

"The Olive Tree Will Always Be Here", δηλαδή «η ελιά θα είναι πάντα εδώ» ο τίτλος του ολιγόλεπτου φιλμ ...

«Μακάρι ο «ύπνος» του κάτω από τον ουρανό της πόλης που τόσο αγάπησε να είναι ελαφρός και ατάραχος και είθε ο Θεός να τον έχει στους αγαπημένους Του»

«Έφυγε» ο Βαγγέλης Σαμπατάκος. Ο Σπαρτιάτης με Σίγμα κεφαλαίο. Η Σπάρτη έγινε φτωχότερη.  Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Η γενιά του Βαγγέλη ήτανε ο κρίκος που έδενε γόνιμα το Χθες με το Σήμερα της Σπάρτης. Κι όσο λιγοστεύει αυτή η γενιά, χάσμα βαθύ και δυσαναπλήρωτο δημιουργείται στην ιστορία και στη ζωή της πόλης. Ο Βαγγέλης Σαμπατάκος γεννήθηκε στη Σπάρτη, στις 4 Νοεμβρίου του 1937. Πατέρας του ήταν ο  Παναγιώτης Σαμπατάκος από τη Λάγια της Μάνης, μητέρα του η  Ανθούλα Βασιλείου από τη Σπάρτη και είχε δυο αδελφές, τη Μαρία και την Ελένη. Στα 1965 ο Βαγγέλης Σαμπατάκος ανέλαβε το Βιβλιοπωλείο του πατέρα του, το οποίο λειτουργούσε ήδη από το 1919, στην οδό Λυκούργου (τότε Αμαλίας) λίγο πιο πάνω από την πλατεία και ύστερα στην οδό Παλαιολόγου 26, όπου βρίσκεται έως ΚΑΙ σήμερα. Η ...

Οφείλουμε τιμή και ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που διαμόρφωσε, καθόρισε και συνέβαλε στην ποιότητα της ζωής μας

Σήμερα, κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ με σεβασμό και ταπεινότητα στον αγωνιστή, τον πατριώτη, τον κορυφαίο, τον οικουμενικό. Σε μας, παιδιά αρχικά και νέοι αργότερα, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ακόμη αντηχούν στα αυτιά μας οι συναυλίες και σείονται από τον παλμό και τις δονήσεις τα γήπεδα, τα στάδια και τα θέατρα, τότε που οι προσδοκίες για ελευθερία, δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία ήταν μεγάλες. Η μουσική και τα τραγούδια του, που κυκλοφορούσαν κρυφά χέρι με χέρι μεταξύ των νέων την περίοδο της χούντας έμελλε να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα για αξιοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Σβήνοντας τις λεπτομέρειες και μένοντας στα «Μεγάλα Μεγέθη», όπως ο ίδιος είπε, οφείλουμε τιμή και ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που διαμόρφωσε, καθόρισε και συνέβαλε στην ποιότητα της ζωής μας....

«Άξιον Εστί σε αυτό το φέρετρο να ακουμπίσει η Ελλάδα»…

Από σήμερα ο Άνθρωπος που πάντα πορευόταν στους «Δρόμους του Αρχάγγελου» που οδηγούν στην «Γη της Ουτοπίας» … Ο «Εν χορδαίς και οργάνοις Υμνωδός της Οσίας Ρωμηοσύνης» δεν είναι πια κοντά μας… Το περίλαμπρο όμως έργο του, που δεν μπορεί να αγγίξει ο χρόνος πανδαμάτωρας, με ην παντού εμφανέστατη παρουσία του «Ήλιου του Ηλιάτορα», του χαρίζει Αθανασία… Χαίρονται σήμερα οι Συνοδοί σου προς τα «Ηλύσια Πεδία » «Αρχάγγελοι» διότι συνομιλούν μαζί σου με την γλώσσα που ξέρετε όλοι καλά σε αυτή την «συντροφία», την γλώσσα της αρμονίας την Μουσική Γλώσσα της Ρωμηοσύνης… Αυτή που λάλησες  με την Ορφική σου Λύρα πούχε χορδές Χανιώτικες, Μικρασιάτικες, Πανελλήνιες, Οικουμενικές… Το  Κρητική DNA  σούδωσε, την κατά Καζαντζάκη «κατάλληλη φόρα» και εκτοξεύτηκες  στην οικουμένη κουβαλώντας και προβ...

Ο σπουδαίους μουσικοσυνθέτης πέθανε στα 96 του

Σε ηλικία 96 ετών έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη (2/9) ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης .  Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή η Έλενα Ακρίτα με ανάρτησή της.    Ποιος ήταν ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης – Το μεγάλο έργο ενός σπουδαίου ανθρώπου Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στην Χίο στις 29 Ιουλίου 1925, καταγόταν όμως από την Κρήτη. Τα παιδικά του χρόνια ήταν μοιρασμένα σε διάφορες πόλεις της επαρχίας. Μυτιλήνη, Γιάννενα, Πύργο, και άλλα. Μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων το πέρασε στην Τρίπολη.  Από μικρή ηλικία φάνηκε πως η μουσική θα ήταν η μια του μεγάλη αγάπη και ο αγώνας για τον «Άνθρωπο» η άλλη.  Σε ηλικία μόλις 17 χρόνων έδωσε την πρώτη του συναυλία στην Τρίπολη. Εκεί παρουσίασε το έργου του Κασσιανή και πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Σ...

«Τόνια, Νίκο, Τάσο, Δημητράκη, Χάρη… σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να αγωνιστούμε μαζί.... Τιμή μου που σας γνώρισα!»

Η δυσλεξία δεν είναι καπρίτσιο, δεν είναι ιδιοτροπία. Είναι μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας νευροβιολογικής φύσης, που εκδηλώνεται με δυσκολίες στην εκμάθηση του γραπτού λόγου, της ανάγνωσης ή της γραφής σε παιδιά με φυσιολογική ή και ανώτερη νοημοσύνη. Αφού λοιπόν, διευκρινίστηκε, έστω και εν συντομία ο όρος, ας δούμε τον αγώνα αυτών των παιδιών στη σχολική τους και όχι μόνο πορεία. Όταν ένας γονιός ή εκπαιδευτικός δεν γνωρίζει ότι ένας μαθητής παρουσιάζει την ειδική αυτή μαθησιακή δυσκολία ή, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, δεν την αποδέχεται, είναι πολύ πιθανόν να τον αντιμετωπίσει με λαθεμένο τρόπο. Αρχικά, οι άνθρωποι του άμεσου και έμμεσου περιβάλλοντός του τον επικρίνουν, ενισχύοντας, βέβαια, την μαθησιακή αναποτελεσματικότητά του. Σταδιακά, ο ίδιος διαμορφώνει για τον εαυτό του τ...

Η απώλειά του αφήνει στη Νεμέα ένα δυσαναπλήρωτο κενό και στερεί την πατρίδα μας από έναν ένθερμο Φιλέλληνα της πράξης κι όχι των λόγων

Την Κυριακή, 24 Σεπτεμβρίου 2017, συμμετέχοντας σε μια όμορφη εκδρομή του δραστήριου Γορτυνιακού Συνδέσμου Σπάρτης επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο της Νεμέας κι εκεί άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Αρχαιολόγου Στέφανου Μίλλερ , στον οποίο οφείλεται η ανασκαφή της Νεμέας, που ήταν σημαντικός ιερός τόπος για τους αρχαίους Έλληνες. Ο Αρχαιολόγος Στέφανος Μίλλερ, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 79 ετών, ξημερώματα της Τετάρτης, 11 Αυγούστου 2021 , στο Νοσοκομείο της Κορίνθου όπου νοσηλευόταν. O Stephen G. Miller γεννήθηκε στην Πολιτεία της Ιντιάνα των ΗΠΑ το έτος 1942. Ο ίδιος στο βιβλίο του «Ο Θεοδόσιος και το στάδιο της Νεμέας» (Εκδόσεις ΑΡΧΕΙΟ, 2016), στο οποίο περιγράφει τα πρώτα αρχαιολογικά βήματά του στη Σικελία και στην Αγορά της Αθήνας, κάνοντας εκτενή αναφορά στην περιπέτεια τ...

Άνθρωποι και άνθρωποι επικοινωνούσαν τηλεφωνικά μαζί του για να ζητήσουν τη βοήθεια του όχι μόνο από ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό

Ένας  κρυμμένος θησαυρός που εδώ και 40 χρόνια, καλά προστατευμένος περνούσε απαρατήρητος από το πλήθος του λαού της Σπάρτης, ήλθε ο καιρός, μετά την  αναχώρησή του από το φθαρτό τούτο κόσμο να αποκαλυφθεί εκ των υστέρων προς δόξαν Θεού. Κάποτε δεν μας επέτρεπε να μιλάμε γι΄ αυτόν, μήπως και τον «διαφημίσουμε» ούτε και να τον φωτογραφίζουμε μήπως και προβληθεί. Τώρα πια μπορούμε να μιλάμε γι΄ αυτόν και την ξεχωριστή του προσωπικότητα ελεύθερα. Ο αγαπημένος μας Γέροντας π. Διονύσιος Μπέκος ανάμεσα στα πολλά σοφά που μας δίδαξε, βασισμένος πρώτιστα και απαραίτητα στα λόγια της Αγίας Γραφής, συχνά μας επαναλάμβανε ότι «ουδέν άνευ της προνοίας του Θεού γίνεται». Αυτή η θεία πρόνοια έφερε τα βήματά μου, πριν από 25 χρόνια στην άγνωστη για μένα Σπάρτη, όπου σε μια δύσκολη και μεταβατική ...

Νικητής στη ζωή… νικήθηκε από τον Covid-19

Ο ελληνικός αθλητισμός, η οικογένεια του στίβου έχασε έναν σημαντικό άνθρωπό της. Τον Βασίλη Σεβαστή. Ο Βασίλης Σεβαστής ως αθλητής διακρίθηκε για την αγωνιστικότητα του και το πάθος του για την νίκη. Χαρακτηριστικά που κράτησε και ως αθλητικός παράγοντας,  τόσο στη διοίκηση του ΣΕΓΑΣ, όσο και ως μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής,  στην οποία μάλιστα μόλις πριν λίγες ημέρες πέτυχε να επανεκλεγεί.   Τον χαρακτήριζε το χαμόγελο με το οποίο αντιμετώπιζε ακόμα και τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής. Υπήρξε αγωνιστής και νικητής σε πολλές μάχες στη ζωή του. Νικητής στη ζωή … νικήθηκε από τον Covid-19. Ο ελληνικός αθλητισμός είναι πιο φτωχός από σήμερα. Η οικογένεια του Στίβου έχασε έναν  άνθρωπο, που αγάπησε το στίβο με πάθος. Θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια στην  οικογ...

Αφιέρωμα στην Παγκόσμια ημέρα Ποίησης

«Μόνο μια λέξη θέλω να μου πεις…»   Όσο τα χρόνια  κυλούν σαν το νερό του τόσο γνώριμού μας καταρράκτη, τα κελαρύσματά του ακούω και κοιτώ, μα όσο τρέχει ο καιρός όχι με ίδιο μάτι.   Ίδιος ο βράχος, ίδια γερμένες οι καλαμιές ίδια ανθίζουνε στις όχθες οι αμυγδαλιές. Στους κήπους ξανά μπουμπούκια οι μηλιές και κρίνα στις ακρομεριές και στις βραγιές.   Ίδιος δεν είμαι πια εγώ! Και δεν μπορώ ούτε να ακούσω ούτε να πω από ψυχής, μια λέξη «ρούχο που φορέθηκε πολύ»… Που δεν  δονεί το χιλιοειπομένο, σ΄ αγαπώ!   Τώρα μέσα σε εκείνα πελώρια γαλάζια μάτια που με σιωπή η ψυχή μιλούσε από τα βάθεια, άλλη λέξη θα έψαχνα μες στων ματιών το φως, μια λέξη παρθένα να υπερβαίνει το σ’ αγαπώ.   Κείνα τα χείλη που σχημάτιζαν ένα κοχύλι το σ’ αγαπώ  μέχρι του Έρ...

Ανεξίτηλα θα μείνουν στη μνήμη και στην καρδιά όσων τη γνώρισαν και τη συναναστράφηκαν το χαμόγελο, η ενεργητικότητα, η γενναιοδωρία, η επαγγελματική ευσυνειδησία, η αγάπη της για τα γράμματα και τους μαθητές της

Αποχαιρετούμε με βαθύτατη θλίψη την εκλεκτή συνάδελφό μας φιλόλογο Αικατερίνη Τσάκωνα που έφυγε χθες από τη ζωή μετά από αρκετούς μήνες αγώνα για να ανακτήσει την υγεία της. Η Κατερίνα υπηρετούσε επί χρόνια στο Γυμνάσιο της Σκάλας όπου καθημερινά κατέθετε αφειδώς γνώσεις, αγάπη, καλοσύνη, ήθος. Ανεξίτηλα θα μείνουν στη μνήμη και στην καρδιά όσων τη γνώρισαν και τη συναναστράφηκαν το χαμόγελο, η ενεργητικότητα, η γενναιοδωρία, η επαγγελματική ευσυνειδησία, η αγάπη της για τα γράμματα και τους μαθητές της και το πάθος της για το λειτούργημά της. Εκφράζουμε τα πιο θερμά και ειλικρινή συλλυπητήριά μας στην αγαπημένη της οικογένεια, στους συναδέλφους και στους μαθητές της Κατερίνας. Το ΔΣ του Συνδέσμου Φιλολόγων Λακωνίας -------- Η εκλιπούσα ήταν μόλις 51 ετών, υπηρετούσε ως φιλ...

Στον Γιώργο με αγάπη, σαράντα μέρες μετά

Βασίλεψε ο Αυγερινός ως βασιλεύει η Πούλια τ’ άστρα τ’ ουρανού και τα θαλασσοπούλια.   Γιωργάκη μου, νικήθηκες απ’ τον θάνατο. Έφυγες και είμαστε χωρίς τη συντροφιά σου. Τριάντα ολόκληρα χρόνια πάλευες με τον Χάροντα. Πάντα του ξέφευγες, πάντα τον ξεγελούσες. Κάθε φορά, την ημέρα των γενεθλίων σου … «πάει και φέτος» έλεγες. Σαν άλλος Διγενής, που παππούδες και γιαγιάδες μάς τον παρουσίαζαν να παλεύει σε μαρμαρένιο αλώνι και πολλές φορές να νικάει τον Χάρο και στο τέλος να πέφτει στη γη σαν το δένδρο, έτσι και συ πάλεψες. Μια Τετάρτη μεσημέρι, στις 27 του Γενάρη, εκεί στο ψυχρό δωμάτιο της εντατικής στην Αθήνα, τα έβαλες μαζί του αποβραδίς. Είμαι σίγουρη πως είχες απέναντί σου έναν γενναίο αντίπαλο.  Αυτός καβάλα στο μαύρο του άτι και με το κοντάρι στο χέρι  κι εσύ στο κρεβά...

«Μοναξιά δεν είναι όταν ζεις σε όρη αγριεμένα/ όπου πόδι ανθρώπου δεν τα έχει πατημένα...»

Η Μοναξιά   Μοναξιά δεν είναι όταν ζεις σε άγρια δάση, θα βρεθεί κάποιο πουλάκι κατά κείθε να περάσει τα φτερά του τ’ ανοιγμέν,  θαν΄ παρηγοριά για σένα.   Μοναξιά δεν είναι όταν ζεις σε όρη αγριεμένα όπου πόδι ανθρώπου δεν τα έχει πατημένα, συντροφιά έχεις τ’ αγριοπούλια, τον αυγερινό, την πούλια.   Μοναξιά δεν είναι όταν ζεις σ’ ερημονήσι θα βρεθεί κανα καΐκι, κατά κείθε να γυρίσει τα πανιά του τ’ ανοιγμένα,  θαν’ παρηγοριά για σένα.   Μοναξιά μονάχα νιώθεις κι είναι αβάσταχτος ο πόνος όταν ζεις μ’ άλλους ανθρώπους και θαρρείς πως είσαι μόνος γιατί έχεις πια χαμένα, δυο ματάκια αγαπημένα.   Σπάρτη, 15 Φεβρουαρίου 2021 (Αφιερωμένο στον αξιολάτρευτο και αξιαγάπητο σύζυγό μου Παναγιώτη, που κηδεύσαμε το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021)   Ευγενία Κούλη...

«Η καρδιά του ήτανε μεγάλη όπως ο ουρανός και χώραγαν εκεί ΟΛΟΙ οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι ταπεινοί και οι κατατρεγμένοι»

Ήτανε το 1966 που πήγαμε στην  πρώτη Γυμνασίου, εκεί στο Αρρένων, καμιά 35αριά παιδιά στοιβαγμένα στην αίθουσα, δεν ξέραμε πού πάνε τα τέσσερα, και με τα πρώτα μαθήματα, ένας μαθητής ξεχώρισε απ’ όλους: Ο Γιώργος Λαμπρόπουλος.  Ένα φτωχόπαιδο ωραίο, πάντα γελαστό και καλομίλητο, με μάτια καθαρά και πνεύμα σπινθηροβόλο, που έκανε όλα  εμάς  τα υπόλοιπα φτωχόπαιδα να καμαρώνουμε, γιατί  ένα τέτοιο μυαλό  (ο πρώτος της τάξης) κι ένας τέτοιος χαρακτήρας  διαμάντι ήτανε «δικό μας»  παιδί. Περάσανε τα χρόνια τα μαθητικά, πήρε ο καθένας το δρόμο του, ο Γιώργος σπούδασε Φυσική (τη μεγάλη του αγάπη), γυρίσαμε πίσω στην πόλη μας, ξαναβρεθήκαμε. Πάντα ο Γιώργος μέσα στην κοινωνία, στην πολιτική και στον Πολιτισμό, στην επιστήμη του, στο λειτούργημά του, στα κινήματα και στους αγώνες, πάντα στ...

«Έλεγε ωραία λόγια για τους ανθρώπους, κληρικούς και λαϊκούς που γνώρισε και έδειχνε μια πλατειά αγάπη γι΄αυτούς»

Με τον πόνο του αδελφού και επιστήθιου φίλου επί σαράντα ολόκληρα χρόνια, αλλά και με τη βέβαιη ελπίδα, ότι ο αοίδιμος και τιμημένος  ιεράρχης Καστορίας Σεραφείμ «αυλίζεται εν σκηναίς δικαίων», χαράσσω τις λίγες αυτές γραμμές, αφού οι καταθλιπτικές  ημέρες εξαιτίας  της πανδημίας δεν επέτρεψαν, ούτε να παραστώ στη Νεκρώσιμη Ακολουθία, ούτε ευλαβικά να ασπασθώ το σεπτό λείψανο του πανάρετου ιεράρχη.  Γνωρίζοντας ότι είναι πολύ δύσκολο να επαινέσεις με λόγια εκείνον που διακρίθηκε στα έργα και ότι είναι ακόμη δυσκολότερο να επαινέσει ένας ελάχιστος εκείνον που ήταν μέγιστος, δε θα επιχειρήσω να περιγράψω τον αείμνηστο, ούτε είναι ανάγκη.  Οι επικήδειοι λόγοι των Σεβ. Μητροπολιτών και των επισήμων του Στρατού και της τοπικής Αυτοδιοίκησης, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας, ήταν πηγαίοι, ...

«Από τότε η ελιά δε γερνά. Ξεραίνεται, μα από τις ρίζες της ξαναβλασταίνει και ξανανιώνει»

Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός έκανε πολύ κρύο. Η σπηλιά ήταν κρύα και η Παναγία δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε ο Ιωσήφ σκέφτηκε να ανάψει φωτιά για να ζεσταθούν λίγο, μα δεν έβρισκε πουθενά ξύλα. Βγαίνει έξω από τη σπηλιά, κάνει μια βόλτα, μα τίποτα. Ξαναμπαίνει πάλι μέσα, παίρνει λίγα άχυρα από τη φάτνη και ανάβει φωτιά. Μόλις τα είδε η Παναγία δάκρυσε και είπε να είναι πάντα χρυσά. Όμως ύστερα από λίγο τα άχυρα έσβησαν. Η σπηλιά ξαναπάγωσε. Βγήκε πάλι ο Ιωσήφ και τα πόδια του μπερδεύτηκαν σ’ ένα ξερό κλαδί. Ήταν δεντρολίβανο. Ο Ιωσήφ το άναψε και η Παναγία ευχήθηκε να μοσχομυρίζει και να στολίζει τις εικόνες των Αγίων. Μα η φωτιά κράτησε λίγο και η παγωνιά δυνάμωσε. Τότε ο Ιωσήφ άκουσε μέσα από το σακούλι του φωνές που του έλεγαν: Πήγαινε Ιωσήφ στη μάνα μας την ελιά, πάνω απ’ τη σπηλιά...

Για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, 3-12-2020

Το Ποδάρι της Καρέκλας Γείτονας είναι … Η μοίρα τον «κάρφωσε» σε μια καρέκλα… Για να βγει στον ήλιο, στο μπαλκόνι, κάποιος πρέπει να τραβήξει την καρέκλα. Και τότε ακούγεται ένας ήχος ανατριχιαστικός, καθώς το ξύλινο ποδάρι της καρέκλας σέρνεται πάνω στο πάτωμα. Όταν πάλι είναι να μπει μέσα, κάποιος πρέπει να ξανασπρώξει την καρέκλα. Και τότε ακούγεται πάλι ο ίδιος, γνώριμος πια, ήχος. Γενικά, κάθε φορά που ο άνθρωπος αυτός πρέπει να μετακινηθεί, ν’ αλλάξει θέση, ακούγεται ο ήχος απ’ το ποδάρι της καρέκλας, που σέρνεται πάνω στα πατώματα. Είναι σαν ένα «ξυπνητήρι» ο ήχος αυτός. Κάθε φορά που πάμε να «ξεχαστούμε», έρχεται ο ήχος από το ξύλινο ποδάρι μιας καρέκλας για να μας θυμίσει πως ΠΡΕΠΕΙ Άνθρωποι  να είμαστε. 15-12-2020 Βαγγέλης Μητράκος...

«Ο Γιώργος ήταν εξαιρετικός επιστήμονας, γοητευτικός ομιλητής, ξεχωριστός από κάθε άποψη»

Ο Γιώργος Σούμπασης, δάσκαλός μου και μετέπειτα καλός φίλος, δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε απροσδόκητα και πρόωρα. Υπήρξα μαθητής του για τρία χρόνια και ως εκ τούτου γνωρίζω καλά πόσο χαρισματικός δάσκαλος ήταν. Η δουλειά του διακρινόταν από υπομονή κι επιμονή, από μεθοδικότητα και μεταδοτικότητα, μα προπάντων από γνήσια αγάπη κι αληθινό μεράκι. Ο Γιώργος ήταν εξαιρετικός επιστήμονας, γοητευτικός ομιλητής,  ξεχωριστός από κάθε άποψη. Έμαθα πολλά από το γνωστικό του αντικείμενο, του οποίου ήταν βαθύς γνώστης. Αλλά και σφαιρικά ήταν πολύ διαβασμένος, φιλοσοφημένος κι οξυδερκής. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, έμφυτα καλοσυνάτος, κοινωνικός, ανοιχτόκαρδος, πνευματώδης. Έφυγε από κοντά μας απρόσμενα κι αναπάντεχα, θα ζει όμως για πάντα στις καρδιές μας. Θα τον θυμόμαστε με αγάπη και β...

«Όσο ζούμε, φίλε, και εσύ/ μαζί μας θα ζεις και θα λέμε/ τ’ όνομά σου, για νερό στο κρασί/ θα ρίχνουμε ’να δάκρυ μην κλαίμε»

Στη μνήμη του Γ. Σούμπαση   Στην ατείχιστη τύχη της Σπάρτης η ζωή σου τροφοδότρα ψυχή η καρδιά σου ανάγλυφος χάρτης ο λόγο σου πια στα ουράνια ηχεί.   Του Λυκούργου τον άφθαρτο Νόμο που τον ζύγιζε στα φτερά σου ο νους τονε πήρες δισάκι στον ώμο στο ταξίδι σου για τους ουρανούς.   Στης Αρετής το δρόμο η ρώμη μοναδικός, η Κρυπτία, θεσμός που τη μοίρα ορίζει ακόμη παλιός, της Πυθίας, χρησμός.   Ορατοί και αθέατοι φόβοι ο χαμός σου σωστή συντριβή σαν το δίκοπο μαχαίρι που κόβει κεραυνός μαζί κι αστραπή.   Όσο ζούμε, φίλε, και εσύ μαζί μας θα ζεις και θα λέμε τ’ όνομά σου, για νερό στο κρασί θα ρίχνουμε ’να δάκρυ μην κλαίμε.   Βασίλης Βλαχάκος ...

Ποτέ δεν θα «χαθούμε» «θα ανταμώνουμε»/ όσο εμείς θα προσδοκούμε να αξιωθούμε/ την στην Αργώ επιβίβαση. Που Εσύ Ηξιώθεις!/ Παρήγορο οι Διόσκουροι λάθη δεν κάνουν…

«Στα Ελληνικά Ξένος, όποιος την Λέξη Αντίο θα ψάξει»   Στην Αργώ των Διοσκούρων επεβιβάστης απρόσμενα Φίλε, από Ακαδημίας τόπο και ώρα, σμιλεύοντας ες τες των Εκείνων που ενταύθα εντρύφησαν αέναες Ρήτρες!   Φίλε! Σε χάρηκα ζηλεύοντας το άκουσμα, που συνήθης προσφώνηση ήταν από χείλη νέων ανθρώπων με δόνηση «Δάσκαλε»! Τίτλο που σεμνά διαλεκτικά απέκτησες.   Ανθρώπινα, η «κλήση» σου πονάει, πρώτα εκείνους που σε συντρόφεψαν στην παροστιά και για τους  οποίους η σκιά σου στο «λιοπύρι» πρώτιστο χρέος.   Σε αυτή την γη που πίστευες  ότι  η  Ελένη κρατά κρυφό το άγιο Δισκοπότηρο το Δωρικό, που «κοινώνησε» εν αρχή την οικουμένη, που απ’ εδώ θα αναφανεί για να δηλώσει πάλι…   Η «συνοδεία» σου στην «διαλεκτική» πορεία θα μας λείψει κι ιδιαίτερα  η  κα...

«Χάριζε απλόχερα τη ψυχή και τη γνώση του στους μαθητές του, με μια ατέλειωτη δόση προσφοράς, έχοντας τους σαν πραγματικά παιδιά του…»

Έφυγε πριν λίγο ένας εξαιρετικός Άνθρωπος, ένας χαρισματικός Δάσκαλος, ένας υπερήφανος Λάκωνας και Έλληνας, που τίμησε με τα έργα και τη λογιοσύνη του την πατρίδα!! Από σήμερα θα υπάρχει μια σημαντική έλλειψη, ενός χαμογελαστού και πρόσχαρου ανθρώπου που είχε ένα καλό λόγο για όλους μας!! Από σήμερα θα υπάρχει μια σημαντική έλλειψη ενός χαρισματικού Δασκάλου, που σου μετέδιδε την ουσία της ζωής μέσα από την επιστήμη του, με πραότητα και καλοσύνη, με ευγένεια χαρακτήρα και ταπεινότητα. Από σήμερα θα υπάρχει μια σημαντική έλλειψη ενός υπερήφανου Λάκωνα, αλλά και ενός πολυδιάστατου Έλληνα, που τίμησε με την λογιοσύνη του τον τόπο και την πατρίδα. Χάριζε απλόχερα τη ψυχή και τη γνώση του στους μαθητές του, με μια ατέλειωτη δόση προσφοράς, έχοντας τους σαν πραγματικά παιδιά του, μιλ...