Άννα Λαδά - Γαρδελίνου

Να σου θυμίσω μάνα πράγματα που μου έλεγες κατά καιρούς σε διάφορες κουβέντες που κάναμε, έτσι για να περάσει η ώρα….

Γεννημένη το 1926 στη Σπάρτη με καταγωγή του παππού σου από την Τρίπολη. Ο παππούς σου γεννημένος το 1837 ήταν δικαστικός, είχε σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και αργότερα έγινε δικαστικός με τελευταίο βαθμό του Προέδρου Πρωτοδικών στο Πρωτοδικείο Σπάρτης. Πέθανε όμως νέος 48 ετών το 1885 αφήνοντας τέσσερα παιδιά ορφανά από μικρά. Το πατρικό σου, «το σαραβαλάκι» όπως το έλεγες, με ενοίκιο στη Σπάρτη στη γωνία Παλαιολόγου και Βρασίδου δίπλα στο Μενελάιον, εκεί στο περίπτερο μεγάλωσες με μεγάλη αγάπη από τους γονείς σου, αλλά και από τα άλλα τρία αδέλφια του πατέρα σου. Ο πατέρας σου Μίμης Γαρδελίνος κουρέας στο επάγγελμα, δύσκολα τα έφερνε πέρα, με τη αγαπημένη σου μάνα Μαριγούλα και το αδελφό σου Βάσο (Βασίλης), υπάλληλο λογιστηρίου στο Νοσοκομείο Σπάρτης.

Είχες μεγάλη όρεξη για μόρφωση. Στη κατοχή, ενώ δεν είχατε να φάτε από την πείνα που υπήρχε, εσύ μάθαινες Γαλλικά. Δεν θυμάμαι μάνα πόσες και πόσες φορές, είχες κατέβει από το σπίτι, κάτω στο καφενείο να μιλήσεις Γαλλικά σε περαστικούς τουρίστες, πελάτες του μαγαζιού, για να μπορείς να τα φρεσκάρεις στη μνήμη σου.

Το 1957 μετά από συμπεθεριό από τον Γιάννη Ηλιόπουλο πατέρα του δικηγόρου Χρήστου γνώρισες και παντρεύτηκες το πατέρα Γιώργο Λαδά. Μπάμ και κάτω. Τον είδες και έπεσες ξερή. Πολύ κούκλος και παίδαρος όπως χαρακτηριστικά έλεγες. Τον κοίταζες και δεν πίστευες τα μάτια σου πως μπορούσες να έχεις αυτόν άνδρα. Έζησες ζωή καλή με τον πατέρα, που όσο και να προσπαθούσε, τελικά ο αρχηγός της οικογένειας ήσουν εσύ. Δεν σου χάλαγε ποτέ χατίρι. Ότι ήθελες, στο τέλος αυτό γινόταν.

Διορίστηκες στο Δημόσιο το 1955 και η πρώτη σου τοποθέτηση έγινε στη στατιστική υπηρεσία Καλαμάτας και αργότερα ήρθες στη Νομαρχία Λακωνίας. Ο μισθός ελάχιστος, δεν έφτανε σχεδόν ούτε για φαγητό, οι ανάγκες όμως μεγάλες και η διάθεση για δουλειά, η βοήθεια στην οικογένεια και η οικονομική ανεξαρτησία ήταν ο οδηγός σου. Περιουσία σου μόνο η δουλειά σου, τίποτα άλλο. Σπάνια οι γυναίκες τότε δούλευαν στο δημόσιο. Συνήθως κάθονταν στο σπίτι ή μάθαιναν κάποια τέχνη. Δούλευες στη αρχή, μοναδική γυναίκα με σαράντα άντρες Ήσουν από την αρχή για όλους η ΚΥΡΙΑ ΑΝΝΑ, ποτέ σκέτο Άννα. Αγαπητή, σεβαστή, αξιοπρεπής και πάντα με τον καλό λόγο και με χαμόγελο. Ήσουν από τις ελάχιστες εν ζωή γυναίκες της πόλης που έζησες την προπολεμική περίοδο, το πόλεμο, το εμφύλιο και λόγω της θέσης σου στη Νομαρχία, την εξέλιξη και ανάπτυξη του νομού αλλά και της Σπάρτης.

Πώς να ξεχάσω μάνα που ήσουν στο ίδιο γραφείο με τη Βάσω Βύρη και τη Νικολακάκου Βαγγελίτσα, ,τον Τμηματάρχη Νίκο Μανουσάκη στο διπλανό δωμάτιο, το Γιώργο Διαμαντάκο, τη ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΔΡΙΒΑΚΟΥ, το Γιάννη Αλατσά, το Βαγγέλη Δεμιράλη ,το ζευγάρι Τσούκα, το Μανδαλά Ηλία, το Γιώργο Λαούδη (οδηγό του νομάρχη), το Νομάρχη Σκανδάλη κλπ

Πόσες φορές είχες γυρίσει με τους εκάστοστε Νομάρχες με οδηγό το Λαούδη Γιώργο όλη τη Λακωνία, είτε για έλεγχο δημοσίων έργων, είτε για διάφορες γιορτές.

Θυμάμαι όταν περνούσα από τη νομαρχία σε έβλεπα να γράφεις στη γραφομηχανή έγγραφα ατελείωτα, πνιγμένη μέσα στα χαρτιά, το θόρυβο από το τέλεξ, όταν έστελνες η λάμβανες έγγραφα, όλα αυτά με το χέρι ή στη γραφομηχανή .Τόσο μεγάλος ήταν ο φόρτος εργασίας, που κατά τη απογραφή πληθυσμού το 1971, θυμάμαι ολόκληρα κιβώτια στοιβαγμένα σχεδόν μέχρι το νταβάνι στο σαλόνι, για να δουλέψεις και στο σπίτι μέχρι αργά το βράδυ. Όλα αυτά αδιαμαρτύρητα, γιατί η δουλειά έπρεπε να βγει, δεν μπορούσε να περιμένει.

Το 1972 πήρες για ένα χρόνο μετάθεση στο Ναύπλιο επειδή ο πατέρας διάβαζε τις εφημερίδες Ακρόπολη και Βήμα, παίρνοντας κι εμάς μαζί, εγώ στο δημοτικό και η αδελφή μου στο γυμνάσιο.

Παράλληλα είχες και να φροντίσεις ταυτόχρονα μάνα, πατέρα και πεθερά κατάκοιτους και αδελφό σοβαρά άρρωστο. Όμως ποτέ δεν παραπονέθηκες, ποτέ δεν έκανες πίσω. Γιατί ήταν γονείς, γιατί έτσι έπρεπε, όπως έλεγες. Ξεκινούσες το πρωί να πας σε αυτούς, μετά πήγαινες στο γραφείο και το βράδυ γυρνούσες στο σπίτι, μετά από αυτούς.

Πήρες σύνταξη το 1981 επί Νομάρχη Σαβαλάνου

Πως μπορώ να ξεχάσω μάνα, την παντοτινή αγάπη και φιλία που είχες με την καθηγήτρια φιλόλογο Σοφία Γρηγοριάδου (η γιαγιά) από την πρώτη δημοτικού μέχρι το θάνατο της. Ούτε και την στεναχώρια σου για το χαμό της. Είχατε το ίδιο στυλ την ίδια παρουσία το ίδιο ύψος. Βγαίνατε έξω και λέγανε ότι έρχονται οι γιαγιάδες.

Μεγαλωμένα πλέον τα παιδιά σου άρχισες να ζεις πλέον καλύτερα. Διακοπές και ταξίδια Να ζήσεις επιτέλους τη ζωή που δεν είχες ζήσει μέχρι τώρα μαζί με το πατέρα. Όμως και αυτό για λίγο. Το 1993 έφυγε και ο πατέρας σε νέα σχετικά ηλικία από την αρρώστια. Δουλεύουμε, παλεύουμε μια ζωή για κάτι καλύτερο και μόλις έλθει η ώρα της απόλαυσης «άντε γειά!» έλεγες. Πέρασαν αρκετά χρόνια να συνέλθεις, όμως ο χρόνος, ο καλύτερος γιατρός, σε επανέφερε στη ζωή. Να ζήσεις επιτέλους τη ζωή. Ταξίδια, διακοπές ακόμα και περπατήματα, αφήνοντας πίσω σου πολύ νεότερα άτομα. Μέχρι τα 91 σου πήγαινες εκδρομές. Στους χορούς των συνταξιούχων του Δημοσίου, πάντα σου εξασφάλιζαν οι πρώην συνάδελφοί σου την καλύτερη θέση.

Δεν μπορώ βέβαια να ξεχάσω τη Χριστίνα τη Δριβάκου. Από το 1973 που διορίστηκε στη Νομαρχία Λακωνίας δέσατε σαν φίλες και σαν μάνα με κόρη. Όλα τα χρόνια μαζί, δεν στεναχωρηθήκατε ποτέ. Πάντα για τα προβλήματα ή για την παρέα, ζητούσες τη Χριστίνα. Αμοιβαίος σεβασμός και αγάπη. Δεν είναι τυχαίο που από χρόνια με είχες ενημερώσει ότι όταν πεθαίνεις, ήθελες τη Χριστίνα δίπλα σου. Και αυτό έγινε πράξη. Και βέβαια πρέπει να ευχαριστήσω πολύ και τη Χριστίνα που όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε δίπλα σου σαν πραγματική σου κόρη.

Ούτε βέβαια μάνα μπορώ να ξεχάσω τη θεία Βούλα του Ηλία Βαρβιτσιώτη που εδώ και 60 περίπου χρόνια θεμελιώσατε την αμοιβαία αγάπη και φιλία σας με κουμπαριό. Είχε σταθεί όλα τα χρόνια δίπλα σου και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Η ζωή προχώρησε, μεγάλωσες. Είδες τα παιδιά σου επαγγελματικά αποκατεστημένα με οικογένειες με δύο εγγόνες από την κόρη και δύο εγγονούς και μια εγγόνα από το γιό σου. Πόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη ένιωσες όταν ήρθε και το πρώτο αγόρι δισέγγονο.

Η υγεία σου μετά τα 94 σου χρόνια άρχισε να κλονίζεται. Ο χαμός της θείας Ασπασίας και ειδικά ο χαμός του θείου Στράτη Βαρβιτσιώτη που ήταν μόνιμη παρέα σου για 65 χρόνια έφεραν το κατήφορο. Λίγο το ένα λίγο το άλλο όχι σπουδαία πράγματα ήταν αρκετά όμως να σου κλονίζουν την διάθεση σου για ζωή.

Είχες μάθει στη ζωή σου να είσαι επικοινωνιακή και βλέποντας πλέον αδυναμία σκεφτόσουν και περίμενες το τέλος προσευχόμενη να είναι ανώδυνο και ειρηνικό. Και αυτό μάνα το κατάφερες. Μέσα σε λίγες ώρες πέταξες για να βρεις τους δικούς σου ανθρώπους που σε περίμεναν.

Μάνα στο καλό. Αναπαύσου εν ειρήνη. Δώσε χαιρετισμούς σε όλους και ειδικά στο πατέρα, από εμένα και όλη την οικογένεια.

Θα σας σκεφτόμαστε και θα σας έχουμε για πάντα στη καρδιά μας

Βασίλης Λαδάς