«Η Εκμετάλλευση της Ανθρώπινης Δυστυχίας και δη του Παιδιού» από τον Γιάννη Μητράκο

Στην εποχή μας την ανυπαρξία κρατικής μέριμνας για τις άπορες, και δυστυχείς κοινωνικές κατηγορίες και δη για τα παιδιά, που είναι το πιο ευαίσθητο τμήμα, σπεύδουν να αναπληρώσουν ιδιώτες και φορείς που ιδρύουν και λειτουργούν ιδρύματα διαφόρων μορφών (φιλανθρωπικά, ΜΚΟ κλπ) και μάλιστα με επιτυχία, διαφάνεια και χρηστή διοίκηση. Τα παραδείγματα είναι πολλά, τόσο από το χώρο της Εκκλησίας μας, όσο και από ιδιωτικούς φορείς με αποδεδειγμένο έργο και αποτέλεσμα. Όμως η εγγενής αδυναμία του ελληνικού κράτους να λειτουργήσει προληπτικά τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που χρειάζονται, επιτρέπει σε κάποιους ασυνείδητους την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και της δυστυχίας, συχνά με προμετωπίδα «την προστασία των παιδιών» κι έτσι οδηγούμαστε σε ωμή εξαπάτηση των ευαισθητοποιημένων συνανθρώπων μας, που γίνονται βορά στα χέρια των επιτηδείων.

Θα αναφέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα που μου κίνησε την περιέργεια και με άφησε γεμάτο απορίες. Μια Κυριακή πρωί σε κεντρική πλατεία περιφερειακού χωριού της Σπάρτης εμφανίστηκαν δύο άγνωστες μεσήλικες κυρίες με πλαστικοποιημένα καρτελάκια να κρέμονται στο στήθος, με μια έγγραφη άδεια στο χέρι και με μπλοκ εισπράξεων και πήραν «σβάρνα» τα μαγαζιά, όπου ο κόσμος απολάμβανε τον πρωινό καφέ του, ζητώντας ενίσχυση για το φιλανθρωπικό σωματείο που εκπροσωπούσαν και το οποίο είχε ως έργο «την προστασία των άπορων και ορφανών παιδιών»! Οι άνθρωποι φυσικά, παρά τους ενδεχόμενους ενδοιασμούς τους, άρχισαν να καταβάλλουν τον οβολό τους, λαμβάνοντας τη σχετική απόδειξη που παρά τις «πομπώδεις» σφραγίδες που έφερε φαινόταν αμφιβόλου γνησιότητας.

Επιστρέφοντας στο σπίτι μου έκανα ένα διαδικτυακό έλεγχο για τη συγκεκριμένη οργάνωση από τον οποίο προέκυψε ότι:

1. Υπήρχε μία νέα διεύθυνση που αντικαθιστούσε την πρώτη στην περιοχή Αθηνών και θα είχε ενδιαφέρον να δει κάποιος περί τίνος πρόκειται.
2. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο για τη διοίκηση του σωματείου (πρόεδρος, μέλη του Δ.Σ. κτλ).
3. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο για κάποια δομή που θα πρόσφερε φροντίδα στα άπορα και ορφανά παιδιά (π.χ. ξενώνας φιλοξενίας).
4. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο για οποιαδήποτε δράση ή προσφορά του σωματείου πλην ενός εγγράφου από κάποιο Δήμο που ευχαριστούσε την οργάνωση για την παροχή τροφίμων ενόψει εορτών κι αυτό πολύ παλαιό ημερολογιακά.
5. Υπήρχαν παιδαριώδη εικονίδια τύπου F/B με γλυκερά «τσιτάτα» περί φιλανθρωπίας.

Προσωπικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ψευδή οργάνωση που είχε ως σκοπό μέσω της φιλανθρωπίας και της ευαισθησίας για τα παιδιά να προσφέρει, εύκολα και άκοπα τα προς το ζην, σε κάποιους αδίστακτους ανθρώπους, που τους διακρίνει το θράσος και ο κυνισμός. Βέβαια, όπως προείπαμε, όλα αυτά τα επιτρέπει ο ελαστικός τρόπος λειτουργίας των κρατικών υπηρεσιών, που η δουλειά τους είναι να «προλαμβάνουν» και όχι μόνο να «θεραπεύουν». Σε κάθε περίπτωση η ζημιά που προκαλείται στο κοινωνικό σύνολο από την αποκάλυψη τέτοιων αρνητικών περιπτώσεων είναι τεράστια και την «πληρώνουν», όπως πάντα, οι έχοντες ανάγκη συνάνθρωποί μας και δη τα παιδιά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΡΑΚΟΣ