«Δυο Χρόνια από την Κοίμηση του Μακαριστού Γέροντα Διονυσίου Μπέκου - Αφιέρωμα» από τον Δ. Δημητράτο

Ο Γέροντας δεν κουραζόταν ποτέ να διδάσκει με κάθε ευκαιρία γνωστούς και αγνώστους, είτε με ζωντανό λόγο είτε με τα βιβλία του, κυρίως όμως σιωπηρά με την ζωή του. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός  ότι όταν επρόκειτο να με επισκεφτεί στο σπίτι μου στην Αθήνα, δώσαμε ραντεβού να τον παραλάβω από τον σταθμό του μετρό στη Δάφνη. Εκεί τον βρήκα να συζητάει με κάποια μητέρα με τα παιδιά της στο παγκάκι ενώ της ζήτησε και την διεύθυνσή της για να της στείλει τα βιβλία του και να την βοηθήσει στο δύσκολο έργο της ως γονιός αν και του ήταν παντελώς άγνωστη.

Έτυχε κάποτε να του μεταφέρω την πικρία μου έναντι κάποιου και την αναπόφευκτη ψυχρότητα που επροκλήθη στη σχέση μας. Ο παππούλης με ανακούφισε λέγοντάς μου «οι καρδιές των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού». Άλλοτε πάλι σε θέματα ευγενείας και καλής επικοινωνίας  με συμβούλευσε με μία γερμανική παροιμία λέγοντάς μου: «με το καπέλο στο χέρι περνάς πιο εύκολα την πόρτα» υπονοώντας ότι όταν βγάζεις το καπέλο σου, δείχνοντας την ευγένειά σου, γίνεσαι πιο αποδεκτός.

Για την στάση μας απέναντι στην χαρά και την λύπη, την επιτυχία και την αποτυχία, τα εύκολα και τα δύσκολα, με δίδαξε στη πράξη με διάφορα γεγονότα τα οποία αντιμετώπιζε ήρεμα και γαλήνια πάντα. Για παράδειγμα κάποιο απόγευμα, ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο, με διέκοψε ήρεμα χωρίς να βιάζεται επειδή όπως μου είπε τον περίμενε ο Σεβασμιώτατος στον Άγιο Νίκωνα και δεν έπρεπε να αργήσει, χωρίς να μου εξηγήσει τίποτα περισσότερο. Εκ των υστέρων έμαθα ότι επρόκειτο για κάποια τιμητική βραδυά αφιερωμένη στο πρόσωπό του, στην οποία συμμετείχε ταπεινά χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς πολλά λόγια. Άλλωστε για τα λίγα λόγια μου έλεγε πάντα «τοις φρονίμοις ολίγα».

Σε άλλη περίπτωση έτυχε κάποιο μεσημέρι ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο να με διακόψει προς μεγάλη μου έκπληξη για να μου ανακοινώσει ότι έπρεπε να παρασταθεί στην κηδεία κάποιου αγαπημένου του πνευματικού παιδιού. Ήξερα τον αγώνα του μακαρίτη ο οποίος ήταν καλός οικογενειάρχης και γιατρός του παππούλη. Συχνά ο Γέροντας αναφερόταν σε αυτόν, με τον οποίον επικοινωνούσε συστηματικά, ακόμα και όταν είχε μεταβεί για θεραπεία στο εξωτερικό και τα πράγματα είχαν δυσκολέψει πολύ.  Από ενδιαφέρον ρωτούσα και εγώ για την πορεία της υγείας του αδελφού, ανησυχώντας τόσο για τον ίδιο αλλά και για τα παιδιά του που ήταν μικρά στην ηλικία. Ο πόνος του Γέροντα ήταν σίγουρα μεγάλος, όμως ακόμα και εκείνη την στιγμή ο παππούλης μας στάθηκε νηφάλιος χωρίς να επιτρέψει στον εαυτό του να χάσει τον έλεγχο.

Σε άλλη δύσκολη στιγμή, όταν κάποιος φίλος του ιερομόναχος τον μετέφερε με το αγροτικό του στην Τρίπολη σε γιατρούς, το αυτοκίνητο εξετράπη καθώς βγήκε από τον δρόμο στα χωράφια με κίνδυνο σοβαρού τραυματισμού. Ο Γέροντας ποτέ δεν αναφέρθηκε στο γεγονός αυτό το οποίο έμαθα από άλλους πολύ αργότερα.

Χαίροις Μεσσηνίας

Λύχνος λαμπρός και

της Λακεδαίμονος

ο Ασύλητος θησαυρός

Χαίροις της Κινσάσα

Ακάματος εργάτης

Διονύσιε θεοφόρε

Σκέπε τα τέκνα σου

Να έχουμε την ευχή σου παππούλη!

Ο καλός σου ο Διαμαντής

Σημείωση για την φωτογραφία:

Ο Γέροντας στην Μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του ανάμεσα στον Ηγούμενο της Μονής π. Εφραίμ και τον Διαμαντή Δημητράτο.

Δείτε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ