«Θαυμαστές Εμπειρίες κοντά στον Μακαριστό Γέροντά μας π. Διονύσιο Μπέκο - Μέρος Α΄» από τον Δ. Δημητράτο

Κάποια πράγματα στη ζωή μας είναι καθοριστικά και ανεπανάληπτα. Η οικογένεια μας, ο σύντροφος μας, η δουλειά μας, η καταγωγή μας, τα πάτρια εδάφη μας, ιδίως η επαφή μας με τα θεία και η αποκάλυψη του Θεού καθώς και ο Γέροντας μας, ο Πνευματικός μας πατέρας, όπως και άλλα μικρά και μεγάλα πράγματα που χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερο βάρος έρχονται στη ζωή μας εκ Θεού.

Ο δικός μου Γέροντας ήλθε στη ζωή μου σταλμένος από τον σαρκικό μου πατέρα τον δάσκαλο, μετά το θάνατό του, όταν έφυγε νωρίς στα 60 του χρόνια μετά από εγκεφαλικό, αφού επέζησε μετά από εγχείριση καρκίνου στον εγκέφαλο για 27 χρόνια, εξομολογημένος από τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο στον Άγιο Γεράσιμο στην Πολυκλινική, όπου και εγχειρίστηκε. Είμαι πεπεισμένος ότι ο πατέρας μου Νικόλαος προσευχήθηκε θερμά από τα ουράνια, για να ανταμώσω με τον παππούλη μου, που θα τον αντικαθιστούσε επάξια.

Κάποτε οι κόρες μου σε παιδική ηλικία, διακρίνοντας τους δεσμούς και την πατρική αγάπη, με ρώτησαν με απορία «Ποιον αγαπάς περισσότερο τον παππού το Νίκο ή τον παππούλη τον Διονύσιο;» γιατί ήξεραν πόσο σημαντική θέση είχαν στη ζωή μου και οι δυο τους.

Η ταπεινότητα και η διάκριση του Γέροντα βέβαια δεν άφηναν περιθώριο να ξεχωρίσει. Κάποτε μου είπε υποβαθμίζοντας το ρόλο του «Ε!! και αν δεν ήμουν εγώ, θα ήταν κάποιος άλλος».

Όταν μάλιστα μετά από συμβουλή κάποιου ιερομόναχου του φανέρωσα στο τηλέφωνο τη σκέψη μου, ότι δηλαδή όταν δεν τον βρίσκω μπορώ να προσεύχομαι λέγοντας «Δι΄ ευχών του Αγίου Πατρός Υμών Διονυσίου Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» στην αρχή δεν αντέδρασε, αλλά σιώπησε, μόλις όμως κλείσαμε το τηλέφωνο δεν πέρασε ούτε λεπτό και μου ξανατηλεφώνησε, για να μου πει να μην το ξαναπώ αυτό, γιατί είναι μεγάλη αμαρτία.

Το 2003 αντιμετωπίσαμε στο στενό οικογενειακό κύκλο ένα σοβαρό θέμα υγείας, καθοριστικό για το μέλλον μας όπου ο Γέροντας διέγνωσε πριν και πάνω από τους γιατρούς, τη σοβαρότητα του θέματος και το επείγον της λύσης του προβλήματος. Ο Γέροντας επίμονα μας ζητούσε να προχωρήσουμε σε επέμβαση επειδή έβλεπε την άσχημη εξέλιξη. Τελικά η εγχείριση έγινε εσπευσμένα αφού οι γιατροί άφησαν αδικαιολόγητα να περάσουν αρκετοί μήνες άπραγοι. Σ΄ εκείνη την περίσταση, όπου οι γιατροί θορυβήθηκαν υπερβολικά «μετά εορτής» ο παππούλης έδωσε και εδώ τη λύση. Ένα μήνα μετά την εγχείρηση, μου τηλεφώνησε για να με διαβεβαιώσει ότι το πρόβλημα λύθηκε για πάντα και δεν θα μας ξαναπασχολήσει ποτέ στο μέλλον, σε τρόπο που μας έδιωξε κάθε ανησυχία και άγχος, σε πείσμα των γιατρών, πράγμα που επαληθεύτηκε σε βάθος χρόνου.

Σε αυτή τη φάση ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Γέροντα έχοντας κατά νου συγκεκριμένη σκέψη, ότι δηλαδή «λυπάμαι που δεν συνάντησα τον Γέροντα Παϊσιο, αλλά βλέπω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτόν». Ενώ του ζήτησα την άδεια «να του πω κάτι» προλογίζοντας εκείνος με διέκοψε λέγοντας μου «ό,τι θέλεις παιδί μου, όχι επαίνους» χωρίς να μου αφήσει περιθώριο να μιλήσω και να τον επαινέσω.

Ο παππούλης είχε σαν αρχή του τη διάκριση στις πράξεις και στα λεγόμενα του. Κάποτε κατάλαβε ότι ένα κομμάτι γυαλί είχε μπει σε ένα του δάκτυλο και επειδή τον ενοχλούσε έντονα, πήγε στο Νοσοκομείο για να το βγάλει. Η νεαρά γιατρός που τον δέχθηκε αρχικά, απέφυγε με έντονο τρόπο να ασχοληθεί, αν και ο Γέροντας την καθησύχασε ότι δεν είναι κάτι φοβερό. Την επέμβαση ανέλαβε να την κάνει ο πιο έμπειρος χειρουργός, ο οποίος έκανε μία μεγάλη τομή και προχώρησε σε βάθος σίγουρος για το θετικό αποτέλεσμα. Όταν ο Γέροντας επέστρεψε σπίτι του κατάλαβε ότι το γυαλί παρέμενε, όμως δεν ξανασχολήθηκε ούτε βεβαίως ξαναπασχόλησε το γιατρό, μήπως και τον προσβάλλει ή τον κάνει να νιώσει άσχημα.

Τον Οκτώβριο του 2005 βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη για τη δουλειά μου με τη γυναίκα μου και μία φίλη. Βραδάκι βγήκαμε στο κέντρο της πόλης βόλτα. Κάποια στιγμή αυθόρμητα σκέφτηκα τη φίλη μας και το μέλλον της. Αξιόλογη και ακέραιη προσωπικότητα, ευρισκόμενη σε ηλικία γάμου δεν είχε βρει κάποιον αντάξιο της για να κάνει μία σωστή οικογένεια, ενώ διέθετε όλα τα προσόντα και ήταν μία εξαιρετική περίπτωση άξια γι΄ αυτό το σκοπό. Βάδισα μπροστά από τις γυναίκες βιαστικά και τηλεφώνησα στο Γέροντα με το κινητό λέγοντας του «η φίλη μας, την οποία είχε συμπτωματικά γνωρίσει, είναι έντιμο και ηθικό άτομο, κάνε προσευχή να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια». Σε μία εβδομάδα, όπως η ίδια μου αποκάλυψε, γνώρισε τον άνδρα της ζωής της, με τον οποίο παντρεύτηκαν ύστερα από λίγους μήνες.

Από το Σεπτέμβριο του 2007 έως τον Μάιο του 2010 ο Θεός θέλησε να βγω στην επαρχία για τη δουλειά μου και μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω διάφορα θαυμαστά γεγονότα μέσα στην ταλαιπωρία μου, με την ευχή πάντα του Γέροντα, που με συνόδευε αγόγγυστα ολιμερής κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Θυμάμαι ότι όταν με άκουσε στενοχωρημένο και κουρασμένο ενώ πηγαινοερχόμουν καθημερινά από Αθήνα στη Λειβαδιά, μου ταχυδρόμησε ένα μικρού σχήματος βιβλίο με τίτλο «Άρωμα Γέροντος Πορφυρίου το οποίο στην πρώτη λευκή σελίδα προλόγισε γράφοντας μου. . . το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο για σένα, διάβασε το και θα το καταλάβεις...!!! ».

Διάβασα το βιβλίο το βραδάκι για να ενισχυθώ και ζήτησα από τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο να πάμε μαζί στο γραφείο μου την άλλη μέρα. Πράγματι την επόμενη το πρωί εισερχόμενος στο δικό μου χώρο, η ευωδία από λιβάνι ήταν εντονότατη, τόσο που έκπληκτος ρώτησα τους συναδέλφους, εάν έχουν θυμιατίσει, προς μεγάλη τους απορία καθώς δε συνήθιζαν κάτι τέτοιο. Την απάντηση μου έδωσε ο Γέροντας μου από το τηλέφωνο λέγοντας μου ότι με επισκέφθηκε ο Άγιος και τότε κατάλαβα όσα μου είχε γράψει και τι εννοούσε.

Το 2009 βρισκόμουν στον Πύργο της Ηλείας για τη δουλειά μου με αυξημένα καθήκοντα λόγω προαγωγής. Η δουλειά ήταν πιεστική με μειωμένο προσωπικό και πλήθος θεμάτων, ενώ ο όγκος της ύλης ήταν μεγάλος.

Κάποιο απόγευμα Παρασκευής κατάκοπος μετά το πέρας του προγράμματος μου και προκειμένου να οδηγήσω προς Αθήνα μέσω της γνωστής για την επικινδυνότητά της Εθνικής Οδού, τηλεφώνησα στο Γέροντα να πάρω την ευχή του μεταφέροντας του την κούραση μου. Ο Γέροντας μου ευχήθηκε «Άγγελος Κυρίου να με οδηγεί» και με διαβεβαίωσε ότι «σαν πουλάκι θα πάω στην οικογένειά μου». Καθώς ξεκίνησα και κοίταξα στο καθρεφτάκι να πάρω πορεία, ένας καλοσχηματισμένος σταυρός στο κέντρο και πάνω μέρος του πίσω τζαμιού με συνόδευε σ΄ όλη τη διαδρομή, όπου παραδόξως εξελίχθη με απόλυτη ασφάλεια και ξεκούραση κατά την οδήγηση. Όταν έφτασα είδα «με τα ίδια μου τα μάτια» τον σταυρό σχηματισμένο σε απόλυτη συμμετρία στο πίσω τζάμι, ενώ την επόμενη το πρωί είχε εξαφανισθεί.

Μέρος Β΄ Μέρος Γ΄

Γέροντα π. Διονύσιε Μπέκο

Πρέσβευε υπέρ ημών

Ένα αγαπημένο σου
πνευματικοπαίδι
Διαμαντής Νικ. Δημητράτος