«Από εμάς θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα. Από εμάς θα εξαρτηθεί ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας.»

Υποκλίνομαι σ’ αυτά τα παιδιά, που έβαλαν σκοπό της ζωής τους  να «μάθουν γράμματα», να σπουδάσουν. Που μπροστά σ’ αυτόν τον σκοπό έβαλαν σε δεύτερη μοίρα μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής τους, που κόπιασαν, ξενύχτισαν, ξεπέρασαν τον εαυτό τους, έλπισαν, απογοητεύθηκαν, χάρηκαν μα και λυπήθηκαν, έζησαν και ένιωσαν την αγωνία, τον αγώνα και τη θυσία των γονιών τους,  έπεσαν κάποιες φορές αλλά βρήκαν τη δύναμη να σηκωθούν και να συνεχίσουν τον αγώνα  κι όλα αυτά (και πολλά άλλα) για να κατακτήσουν τη Γνώση και ν’ ανοίξουν τις πόρτες του Πανεπιστημίου. Κι όταν οι πόρτες άνοιξαν νέοι αγώνες και νέες θυσίες, για να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο. Κι όταν αυτό ήρθε στα χέρια τους, άνοιξαν με προσμονή την πόρτα της Ζωής και βγήκαν … στην έρημο της Ανεργίας. Γιατί ένα κράτος διακόσια χρόνια ελ...

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λεγόμενη «ανάπλαση» της Παλαιολόγου, η οποία, μετατρέπει το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης σε κυκλοφοριακή κόλαση σε όλη την έκτασή της

Η Σπάρτη, εδώ και 10ετίες, βιώνει μια δραματική επιδείνωση του κυκλοφοριακού της προβλήματος, αφού παραμένει μια υδροκέφαλη πρωτεύουσα (ΟΛΑ συμβαίνουν στο κέντρο της), στερείται αστικής συγκοινωνίας,  αυξάνονται συνεχώς τα οχήματα και οι μετακινήσεις στο κέντρο της και στον αστικό ιστό, έχουμε περισσότερους χρήστες στους δρόμους και μεγαλύτερη συμφόρηση.  Κι όλα αυτά σε μια πόλη που οι εκάστοτε δημοτικές αρχές παρακολουθούν απαθείς το πρόβλημα να γιγαντώνεται ή λαμβάνουν μέτρα αποσπασματικά, ευκαιριακά και ασύνδετα μεταξύ τους χωρίς στρατηγικούς στόχους και προοπτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λεγόμενη «ανάπλαση» της Παλαιολόγου, η οποία, μετατρέπει το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης σε κυκλοφοριακή κόλαση σε όλη την έκτασή της (τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά) αφού ΔΕΝ συνοδεύεται α...

Αυτή τη μοναδική αίσθηση που δημιουργούνταν στην ταβέρνα του Τσούση, πρόλαβα κι εγώ να τη ζήσω σαν μεγάλος, λίγα χρόνια πριν η ταβέρνα κλείσει

Οι Τσουσαίοι της Σπάρτης, όπως έχει διασώσει η προφορική παράδοση της  οικογένειας, έχουν τις ρίζες τους στην Ρούμελη και δη στην Αιτωλοακαρνανία, στα «…στα πέντε βιλαέτια», που λέει και το δημοτικό μας τραγούδι. Κάπου εκεί που τέλειωνε ο 19ος αιώνας (χίλια οχτακόσια τόσο…) ένας πρόγονος Τσούσης αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στα ιστορικά και πανέμορφα Βρέσθενα της Λακωνίας, μια σημαντική κωμόπολη του καιρού εκείνου με πληθυσμό κοντά στους χίλιους πεντακόσιους κατοίκους, που διέθετε ανθηρό σχολείο, ειρηνοδικείο και τηλεγραφείο. Ήτανε χρόνια δύσκολα και τραχιά και λόγοι υπήρχαν πολλοί και σοβαροί, ώστε ένας άνθρωπος ή και μια ολόκληρη οικογένεια να εγκαταλείψει τον τόπο της και να πάει να ζήσει αλλού. Ο πρόγονος αυτός, ο Τσούσης, ρίζωσε εκεί στα Βρέσθενα, παντρεύτηκε, έκανε περιουσία κα...

Μια χώρα πολιτικά ορφανή, με προίκα της ό,τι της άφησαν κληρονομιά τα μνημόνια, παραδομένη, ψυχή τε και σώματι, στο φρούδο αμερικανικό όνειρο

Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα: Ένας λαός που προτιμά την παραλία, τις εκδρομές, τις αποδράσεις και τον καναπέ, αντί των εκλογών, ένας λαός που σημειώνει αποχή 60 και θριαμβολογεί ότι αυτό, δήθεν, είναι διαμαρτυρία και αποδοκιμασία. Όπως στρώνει κοιμάται, ο λαός!!! Ας μην παραπονιέται. Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα: Μια κυβέρνηση της ΝΔ που από το 41  κατρακυλά στο 28 αλλά, παρά ταύτα, δηλώνει ικανοποιημένη, με τον κ. Μητσοτάκη, εμμέσως πλην σαφώς, να επιρρίπτει την ευθύνη στους υπουργούς του, κάνοντας άρον-άρον ανασχηματισμό αντί να αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη. Αυτόν ποιος θα τον ανασχηματίσει; ΥΓ: Υπουργικό Συμβούλιο μαμούθ, σε μια χώρα Λίλιπουτ («…εσείς τρώτε και πίνετε και μένα με τρώει η αρκούδα»). «Ανασχηματισμός» πανικού, πράγμα που δείχνει πως ο κ....

«Πιο γλυκό ψωμί και πιο μυρωδάτο μέλι, δεν έχουμε ξαναφάει ποτέ, από τότε»

Φτωχόπαιδα ήμαστε, η μανάδες μας ολημερίς στο σπίτι να φροντίζουν για όλους και για όλα, κι οι πατεράδες μας απ’ το πρωί ως το βράδυ στο μεροδούλι να βγάλουν το ψωμί της φαμελιάς ... πού να περισσέψουν λεφτά για «πολυτέλειες»! Πού και πού μας φίλευε η μάνα μας, κρυφά, κανένα ισχνό χαρτζιλίκι (το ’βγαζε απ’ την τσέπη της μπροστοποδιάς της), για να πάρουμε απ’ το μπακάλικο της γειτονιάς καμιά σοκολάτα, καμιά τσίχλα, καραμελίτσες, μπισκότα ή πορτοκαλάδα και απ’ τους πλανόδιους της γειτονιάς καμιά τυρόπιτα, ένα σουσαμένιο κουλούρι, ένα ματζούνι, ένα χωνάκι παγωτό… Όμως, ποτέ δε νιώσαμε παιδιά στερημένα. Το ελάχιστο μας φαινόταν μέγα, λέγαμε «ευχαριστώ» στην όποια μικροχαρά βρίσκαμε και ξέραμε, ακόμα και μέσα στη φύση που μας τριγύριζε, να βρίσκουμε λιχουδιές. Δυο απ’ αυτές τις λιχουδιές ...

Ας θυμηθούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες ταύτιζαν την αποχή με τη δειλία, ένα χαρακτηριστικό ασύμβατο με την ιδιότητα του πολίτη

Για μια ακόμα φορά βαδίζουμε προς μιαν εθνική εκλογική διαδικασία με κόμματα βουλιαγμένα στην χρόνια παρακμή τους και πολίτες παραδομένους στην πολιτική τους νιρβάνα. ΟΛΑ τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, από άκρα δεξιά έως άκρα αριστερά, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να επεξεργαστούν και να προβάλλουν μια πολιτική πρόταση που να δίνει  λύσεις στα πολλά και μεγάλα προβλήματα της χώρας και του λαού. Για το λόγο αυτό έχει καταστεί κυρίαρχη μέσα στο κοινωνικό σώμα η άκρως λανθασμένη,  ολοκληρωτική  κι επικίνδυνη αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλη πρόταση πλην εκείνης της δεξιάς. Το επιχείρημα αυτό το χρησιμοποιεί ως κυρίαρχο εργαλείο προπαγάνδας το κυβερνών κόμμα,  αλλά η ευθύνη βαραίνει, κυρίως,  ΟΛΑ τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το πολιτικό τους προσωπικό, των οποίων οι πολιτικές προτάσεις είτε βρίσκοντ...

Αν οι ενεργοί πολίτες του κόσμου δεν ξεκινήσουν δυναμικό και ανυποχώρητο αγώνα, για να απαλειφθούν οι περιβαλλοντικές αιτίες που δημιουργούν την λειψυδρία (πράγμα που δεν το βλέπω), τότε η ανθρωπότητα θα βιώσει (και ήδη τη βιώνει) την κόλαση επί της γης

Πρώτα, ήρθε η κλιματική αλλαγή, ως συνέπεια της μόλυνσης και της καταστροφής του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο, με κίνητρο το κέρδος, και μετά ήρθε, ως φυσικό επακόλουθο, η χρόνια λειψυδρία, η οποία, ήδη, αποτελεί το νο1 πρόβλημα της ανθρωπότητας και του πλανήτη, με ασφαλείς προβλέψεις για ραγδαία επιδείνωση στο άμεσο μέλλον. Αν οι ενεργοί πολίτες του κόσμου δεν ξεκινήσουν δυναμικό και ανυποχώρητο αγώνα, για να απαλειφθούν οι περιβαλλοντικές αιτίες που δημιουργούν την λειψυδρία (πράγμα που δεν το βλέπω), τότε η ανθρωπότητα θα βιώσει (και ήδη τη βιώνει) την κόλαση επί της γης.   Στο μικρό κάδρο του τόπου μας, ο δήμος Σπάρτης, ως υπεύθυνος της διαχείρισης του νερού, θα πρέπει κατ’ αρχήν, εν όψει του καλοκαιριού, να λάβει άμεσα μέτρα περιορισμού της κατανάλωσης, όπως : Εκπόνηση δημοτι...

Όταν κατά καιρούς κάποιοι έφερναν το θέμα στο προσκήνιο ακούγονταν λόγοι ότι οι αγροτικές εκθέσεις είναι, πλέον, ένας θεσμός ξεπερασμένος και παρωχημένος

Η μεγάλη αγροτική έκθεση EURO AGRO EXPO 2024 και το παράλληλο Φεστιβάλ με τίτλο «Κερνάμε Ελλάδα» που διοργανώνονται φέτος στις 24, 25 & 26 Μαΐου 2024 στην Αμαλιάδα, ανακαλούν μνήμες από τις δύο Παλλακωνικές Αγροτικές Εκθέσεις που διοργανώθηκαν  στη Σπάρτη, με μεγάλη επιτυχία,  στα 1967 και στα 1968.   Στη Σπάρτη, η  1η  Παλλακωνική Έκθεση Παραγωγικότητας έγινε το Νοέμβριο του 1967 (εγκαίνια 26 Νοεμβρίου) στον χώρο  του σημερινού Πάρκου ΟΤΕ, μπροστά από τον Α. Νίκωνα, που, τότε, ακόμα ήταν αδιαμόρφωτο. Στον όμορφα διαρρυθμισμένο και φωταγωγημένο το βράδυ χώρο είχαν κατασκευασθεί καλαίσθητα περίπτερα, στα οποία γινόταν έκθεση αγροτικών προϊόντων της Λακωνίας, με έμφαση στο πορτοκάλι, στο λάδι και στην ελιά, γεωργικά μηχανήματα και εργαλεία, στοιχεία τοπικού πολιτισμού και παράδοσης, ...

ΔΟΘΗΚΑΝ, στη Σπάρτη, δυο σοβαρές και σημαντικές ευκαιρίες για την απόκτηση αεροδρομίου ΑΛΛΑ τις απεδίωξε ΚΑΙ τις δύο και μάλιστα ηχηρά και προκλητικά.

«Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ καθιέρωσεν από 1ης Ιουλίου δρομολόγιον μεταξύ Αθηνών-Σπάρτης. Η τιμή του εισιτηρίου είναι 330 δρχ. Η αναχώρησις γίνεται καθ’ εκάστην πρωίαν και ώραν 9ην πμ, από το αεροδρόμιον, πλησίον του ΚΕΕΜ (Ξηροκάμπι). Εφ. ΛΑΚΩΝΙΚΑ, φ. 34, 1969   Η ξεχασμένη αυτή είδηση, του 1969, πριν από 55 ολόκληρα χρόνια, βάζει επί τάπητος και επί της ουσίας το θέμα του αεροδρομίου της Σπάρτης, αλλά, ταυτοχρόνως, βάζει και την τοπική κοινωνία και όσους διαχειρίστηκαν τις τύχες της όλα αυτά τα χρόνια, ενώπιον των σοβαρών και αποκλειστικά δικών τους ευθυνών. Το 1969, ο Ωνάσης και η Χούντα, κάνουν Μέγα Δώρο προς τη Σπάρτη και τη Λακωνία, την αεροπορική συγκοινωνία Αθήνας-Σπάρτης, στην πιο χρυσή και παραγωγική περίοδο της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ  και του Ελληνικού Τουρισμού, αφού πρώτα ...

Mια περικεφαλαία και μια ασπίδα (η γνωστή περικεφαλαία και η γνωστή ασπίδα) τοποθετήθηκαν στις εισόδους της πόλης, με συνοπτικές διαδικασίες και σε χρόνο ρεκόρ

Ήταν  Ιανουάριος του 2022 όταν ο καταξιωμένος κι επιφανής Σπαρτιάτης Γλύπτης Δημοσθένης Γ. Τζανάκος, ανακοίνωσε δημοσίως  ότι κάνει δωρεά προς τον δήμο Σπάρτης, την προτομή του Ήρωα Σπαρτιάτη Γιατρού Χρήστου Καρβούνη, ο οποίος εκτελέστηκε μεταξύ των 118 Εθνομαρτύρων, στο Μονοδέντρι, από τους γερμανούς κατακτητές και τους ντόπιους δωσίλογους συνεργάτες τους.  Σήμερα, μετά από δυόμισι, περίπου χρόνια (!!!), παρ’ όλο που η ορειχάλκινη προτομή είναι έτοιμη εδώ και καιρό, ΔΕΝ έχει ακόμα τοποθετηθεί στη νησίδα της λεωφόρου Κ. Παλαιολόγου της Σπάρτης (σύμφωνα με την πρόταση του γλύπτη Δημοσθένη Γ. Τζανάκου), μπροστά, ακριβώς, από το σημείο όπου βρισκόταν η κλινική-οικία του Χρήστου Καρβούνη, πριν αυτή κατεδαφιστεί. Ερωτάται, λοιπόν,  η νέα δημοτική αρχή Σπάρτης, για ποιον λόγο καθυστερεί η ...

«Πάλι στο μέρος πας; Πόσα μούρα φάγατε πάλι σήμερα, ρε; Κάνατε και τις φανέλες σας χάλια και πώς θα τις πλύνω η κακομοίρα!!!»

Την εποχή αυτή την ευλογημένη του Μαγιού, βγαίναμε τα σκολιαρόπαιδα της γειτονιάς στους μπαξέδες, στα περιβόλια και στην εξοχή, λίγο έξω από τη Σπάρτη, εκεί που βρίσκαμε ακόμα, τότε, δέντρα κατάφορτα από γλυκούς καρπούς. Παιδιά, όχι μόνο μαθημένα στην ολιγάρκεια, αλλά (κυρίως) παιδιά που μπορούσαμε ακόμα να δούμε και να εκτιμήσουμε κάθε τι καλό που είχε χαρίσει ο Δημιουργός στα πλάσματά του και να σταχομαζώνουμε κάθε μικρή χαρά που βρισκότανε στο διάβα της ζωής μας. Είμαστε κείνα τα παιδιά για τα οποία, κάποτε,  ο Φώτης Κόντογλου είχε γράψει τούτα τα λόγια τα σοφά: «Η φτώχεια μας έκανε να ζούμε απλή ζωή, με λίγα πράματα, και δε μας άφησε να ξεμακρύνουμε από τη φυσική ζωή, αλλά βυζαίνουμε ολοένα από την καθαρή βρυσούλα, που θρέφει την καρδιά τ’ ανθρώπου.» Μέσα, λοιπόν, στα δέντρα τα...

(Μια πόλη που τρώει τα σπλάχνα της)

«Η ασέβεια αποτελεί αχαριστία και αγνωμοσύνη προς τον Θεό. Είναι το μεγαλύτερο όλων των κακών.» Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης   Η συνάντηση ΟΛΩΝ των Επιταφίων της Σπάρτης, στην κεντρική πλατεία, υπήρξε, επί 10ετίες, ένα τοπικό πασχαλινό έθιμο, που δημιουργούσε μιαν ιδιαίτερα κατανυκτική ατμόσφαιρα, συνήρπαζε τους επισκέπτες της πόλης και έδινε τη δυνατότητα στους πιστούς όλων των ενοριών, να συναντώνται πνευματικά τη νύχτα της Μ. Παρασκευής, να συμψάλλουν τα Εγκώμια και να ακούνε το κήρυγμα του εκάστοτε Επισκόπου τους. ΟΜΩΣ, σήμερα, η συνάντηση αυτή έχει διακοπεί (ούτε και φέτος έγινε η συνάντηση των Επιταφίων) και οι δημοσιογραφικές πληροφορίες λένε πως αιτία γι’ αυτό είναι η κατάσταση που επικρατεί στην κεντρική πλατεία την ώρα που εισέρχονται και αποχωρούν οι Επιτάφιοι αλλά και κατά...

(Μέσα από τα παλαιά Αναγνωστικά)

Ο Roland Barthes είχε πει ότι:  «Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία». Γι’ αυτό, κάθε Πάσχα, καρτερούμε στον Σταθμό το τραίνο, που θα μας πάει πίσω σ’ εκείνα τα Πάσχα των παιδικών μας χρόνων, αυτά τα Πάσχα που δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο στις μνήμες, σε παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες και στα παλαιά αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου, αφού στα σύγχρονα αναγνωστικά το Πάσχα (μαζί με άλλα πολλά ) έχει (δυστυχώς) εξοβελιστεί. Λοιπόν… «Κόκκινη κλωστή δεμένη Στην ανέμη τυλιγμένη Δος της κλότσο να γυρίσει Παραμύθι ν’ αρχινήσει»:   -Κάθε που πλησίαζε το Πάσχα οι Δάσκαλοί μας άνοιγαν την ενότητα με τα πασχαλινά μαθήματα και μας έβαζαν, σιγά-σιγά, στην μοναδική και ανεπανάληπτη πραγματικότητα και ατμόσφαιρα του ελληνικού ορθόδοξου Πάσχα. Πρώτα απ’ όλα ήταν τα ...

«Στο μαγέρικο του «ΛΑΜΠΡΟΥ» έτσι και μπεις, δεν λες να φύγεις»

«Λάμπρος» σημαίνει φαγάκι ελληνικό, νόστιμο, παραδοσιακό…όσπρια, λαδερά, πατσά, μοσχαροκεφαλή, ντολμαδάκια, κρέατα κοκκινιστά και ψητά, ψαράκια και χόρτα, μακαρονάδες και πιλάφι και λοιπές νοστιμιές από μια κουζίνα που έρχεται κατ’ ευθείαν από τη μάνα και τη γιαγιά μας. Το μαγέρικο «ΤΑ ΤΣΙΝΤΖΙΝΑ» του Λευτέρη και της Ματίνας Λάμπρου, με ιστορία πάνω από 60 χρόνια, μοιάζει κάτι σαν τον γερο-Χρόνο: Οι εποχές και οι γιορτές έρχονται και περνάνε, και κάνουν κύκλο, μέσα από την κουζίνα του. Έτσι, ΚΑΙ φέτος, με τον ερχομό της Άνοιξης και της Μεγαλοβδομάδας, ήρθαν στην κουζίνα του Λάμπρου και τα ωραία φαγητά της εποχής, οι αγκινάρες και τα γεμιστά. Οι αγκινάρες, καθαρισμένες με επιμέλεια στο χέρι, μαγειρεύονται στην κατσαρόλα πολίτικες («α λα πολίτα»), με πατατούλες, καρότα, φρέσκα κρεμμ...

Σήμερα, ως Έλληνες (ΚΑΙ με ευθύνες δικές μας) ζούμε μια τραγική πολιτική ορφάνια, τέτοια που αγγίζει τα όρια της πολιτικής κατάθλιψης

Σήμερα, είναι ανύπαρκτη, στον τόπο μας, «η πολιτική», γιατί, απλώς, απουσιάζουν … «οι πολιτικοί». Κι όταν λέμε «πολιτικοί» εννοούμε πολιτικούς με στέρεο υπόβαθρο ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό, με παραγωγή και άρθρωση καθαρού πολιτικού λόγου, με συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες και στο μαζικό κίνημα, με προσφορά στο Έθνος ,στην Πατρίδα, στην Κοινωνία και στον Πολιτισμό,  με συνέπεια λόγων και έργων, με πολιτική εντιμότητα και ειλικρίνεια και με ζωή  προσαρμοσμένη απόλυτα στις ιδέες και στα πιστεύω τους. Βάζοντας, πλάι-πλάι, τους σημερινούς πολιτικούς αρχηγούς αλλά και το στελεχικό δυναμικό των κομμάτων με εκείνους του παρελθόντος, διαπιστώνεται, αβίαστα, η τεράστια διαφορά του πολιτικού ύψους. Για τούτο αξίζει, στους σημερινούς καιρούς της πολιτικής ορφάνιας, να θυμόμα...

«Ας περιβάλλουμε, λοιπόν, ΟΛΟΙ οι ενορίτες της Σπάρτης ΚΑΙ τον Ιερό Ναό Α. Γεωργίου Σπάρτης με την αγάπη και το ενδιαφέρον μας»

Για μια ακόμα Κυριακή (14 Απριλίου 2024) χτύπησε, πρωί-πρωί, η γλυκόλαλη καμπανούλα του Αϊ - Γιώργη της Σπάρτης, καλώντας τους πιστούς στην Κυριακάτικη Λειτουργία, προμηνώντας, συνάμα, και στους Κεκοιμημένους ότι σήμερα θα έχουν συντροφιά και θα συμπροσευχηθούν τα Επίγεια και τα Επουράνια. Και ήταν, το λάλημα της καμπάνας του Αϊ – Γιώργη, όμορφο και ξεχωριστό μέσα στις καμπανοκρουσίες των λοιπών ναών, κι έφερνε μνήμες από τα παλιά, μιας και χτυπούσε ήρεμα, απλά και ταπεινά, από χέρι ευλαβικό που τραβούσε το σκοινί της κατά το κωδωνοκρουστικό παραδοσιακό πρότυπο: «Νταν-.νταν-νταν, νταν-νταν-νταν, στον πρω-τό-πλα-στο Α-δάμ» Είναι εδώ και λίγα χρόνια, που η Αγάπη και η Πνευματική Μέριμνα του Σεπτού Ποιμενάρχη μας κ.κ. Ευσταθίου και η αυταπάρνηση και διάθεση προσφοράς των Άξιων Ιερέω...

«Αυτή η άκρως αναπτυξιακή και φιλολαϊκή δημοτική πολιτική εφαρμόζεται με επιτυχία εδώ και πολλά χρόνια σε πάρα πολλούς δήμους»

Με την από 15-4-2024 αίτησή μας προς τον κ. Πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Σπάρτης (κοινοποίηση προς κ. Δήμαρχο και Επικεφαλής Παρατάξεων), υπογεγραμμένη από 26 κατοίκους των συνοικιών μας, επικαιροποιήσαμε το πάγιο αίτημα των συνοικιών μας, για μετακίνηση και λειτουργία της Λαϊκής Αγοράς της Τετάρτης (εκ περιτροπής) στις συνοικίες μας και ζητήσαμε να εισαχθεί το θέμα αυτό στην ΗΔ μιας εκ των επόμενων συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου Σπάρτης, σύμφωνα με τον Δημοτικό και Κοινοτικό Κώδικα, Ν3463/2006-Άρθρο 215-παρ. 3. Το αίτημά μας αυτό είχε εισαχθεί στο δημοτικό συμβούλιο Σπάρτης με 2.500 υπογραφές κατοίκων το 2019, είχε γίνει αποδεκτό από το δημοτικό συμβούλιο με την υπ’ αριθμ. 129/10-4-2019 απόφασή του, είχε λάβει όλες τις αναγκαίες γνωμοδοτήσεις και εγκρίσεις από τα αρμόδια όρ...

Σπάρτη: χωρίς ΒΙΠΕ … χωρίς επενδύσεις - Η κόλαση του κυκλοφοριακού - Αστικό πάρκο Μαγουλίτσας - Δημοτικό Συμβούλιο

Άνθισαν οι τριανταφυλλιές Φιλότιμες οι νεοφυτεμένες τριανταφυλλιές της Σπάρτης. Αν και μικρούλες, ακόμα, έβγαλαν όμορφα, πολύχρωμα τριαντάφυλλα και χαρίζουν χρώμα και ομορφιά στο κέντρο της Σπάρτης, δημιουργώντας καλή διάθεση στους δημότες και στους επισκέπτες. Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία του αντιδημάρχου πρασίνου κ. Κοκκορού Στράτη, ο οποίος αποκατέστησε  την ενότητα της παράδοσης της πόλης ανάμεσα στο Χθες και στο Σήμερα και, όπως μαθαίνουμε, θα συνεχίσει με αθρόες ανθοφυτεύσεις  και δενδροφυτεύσεις, σε ζωτικά σημεία της πόλης και του δήμου, σηματοδοτώντας μια νέα δημοτική στρατηγική για το πράσινο στην Σπάρτη, που τόσο την έχει ανάγκη. Στην προσπάθεια αυτή, για την ανάπτυξη και τη διαχείριση του αστικού πρασίνου, οφείλουν να συστρατευθούν, ενεργητικά, όλοι οι πολίτες, αφού αφορά...

«Την είχα ξεχασμένη την παράξενη αλλά γοητευτική αυτή λέξη που μοιάζει λες και έχει βγει από κάποιο παλιό παραμύθι»

–Παππού, μπελετσούκα, «διατάζαμε» τα εγγόνια. Κι ο παππούς, ο Γιάννης Κοντοές, από «χωρίον Κουρουνιού Καρύταινας, Γορτυνίας, Αρκαδίας», ξέχναγε όποια κούραση και έγνοια είχε και γονάτιζε. Κι εμείς πηγαίναμε από πίσω του, καβαλάγαμε στην πλάτη του, πιανόμαστε γερά από τον λαιμό του, εκείνος έβαζε τα χέρια του κάτω από τα λυγισμένα μας γόνατα, σηκωνότανε και άρχιζε, πότε τρέχοντας και πότε αργά και ρυθμικά, να μας κάνει βόλτες γύρω-γύρω στο μικρό δωμάτιο ή πέρα δώθε στο διάδρομο του πατρικού μας σπιτιού. Όταν κουραζότανε (εμείς δεν κουραζόμαστε ποτέ) σταμάταγε αναψοκοκκινισμένος και, ασκοφέρνοντας, καθότανε λίγο στην άκρη του ντιβανιού, στο χειμωνιάτικο, για να ξαποστάσει και μετά γονάτιζε ξανά, για να κάνει μπελετσούκα και το άλλο εγγόνι που περίμενε ανυπόμονα τη σειρά του. Άλλες ...

Φυσικά, η ευθύνη βαρύνει άμεσα και αποκλειστικά τον δήμο Σπάρτης, ο οποίος, διαχρονικά, επέτρεψε να διαμορφωθεί αυτή η άκρως απαράδεκτη κατάσταση, η οποία εκθέτει την πόλη

Για μια ακόμα φορά χτύπησε δυνατά και ανησυχητικά  το καμπανάκι του κινδύνου, σχετικά με την κατάληψη των κοινόχρηστων χώρων της Σπάρτης (πλατεία, πεζόδρομοι, Καμάρες, πεζοδρόμια κλπ): Ένας μαθητής λιποθύμησε,  στην πλατεία της Σπάρτης, το απόγευμα της 25ης Μαρτίου, και το ασθενοφόρο που κλήθηκε για να τον παραλάβει «δεν μπορούσε να προσεγγίσει πάνω στην πλατεία» σύμφωνα με τη δημόσια καταγγελία της επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον δήμο Σπάρτης κ. Ντίας Τζανετέα, στη συνεδρίαση της  27-3-2024. Άραγε, τι καρτερούμε σιωπηλοί και συμβιβασμένοι σ’ αυτήν την πόλη; Να χαθεί κάποια ζωή εξαιτίας αυτής της κατάστασης για να ξυπνήσουμε και ν’ αρχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε και να ζητάμε να αποδοθούν στους δημότες οι κοινόχρηστοι χώροι με τους όρους και τους κανόνες που προβλέπει η ...

«..να μην εγκαταλείψουμε ποτέ την προσπάθεια, για να κρατάμε πάντα ψηλά, πάντα ενεργό, πάντα ακμαίο και χρήσιμο, τον ιστορικό Σύνδεσμό μας»

Για μας, αυτός είναι ο πατριωτικός Γορτυνιακός Σύνδεσμος Σπάρτης: Ο μπαρμπα - Γιώργης Σκούρος [από Τουθόα (Τσίπολη)], ο αειθαλής γερο-πλάτανος, στήριγμα, του Συλλόγου, να χορεύει λεβέντικα μπροστά (παραγγελιά) το τσάμικο «να ’σαν τα νιάτα δυο φορές» και να τον κρατά απ’ το μαντίλι, καμαρώνοντας, ο γιος του, ο Γιατρός-Καρδιολόγος Μπάμπης Σκούρος. Για μας, αυτός  είναι ο πατριωτικός Γορτυνιακός Σύνδεσμος Σπάρτης: Η Ελένη Κιούση, Δικηγόρος, Διευθύντρια Κοινοβουλευτικού Ελέγχου στη Βουλή των Ελλήνων και Περιφερειακή Σύμβουλος, να στέκεται και να χαιρετίζει, εγκάρδια, τη Συνεστίαση των Γορτυνίων, από την ίδια θέση που στεκόταν επί 40 και πλέον χρόνια και χαιρέτιζε, ως Γραμματέας και Πρόεδρος του Συνδέσμου, ο πατέρας της, Στράτης Κιούσης [από Λευκοχώρι-(Ρεκούνι)] και ο κυρ-Στράτη...

«Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα»

Ο παραπάνω στίχος του Νικόλα Άσιμου, θα ’λεγε κανείς, πως γράφτηκε αποκλειστικά για τη Σπάρτη, όπου μόνο μεταφυσικά, πλέον, μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει τα όσα συμβαίνουν, διαχρονικά, σ’ αυτήν την πόλη. Ενώ άλλοι τόποι και άλλες πόλεις, προχωρούν δημιουργικά προς τα εμπρός, εδώ στη Σπάρτη δεν κάνουμε ούτε καν σημειωτόν. Απλά βαδίζουμε σταθερά προς τα πίσω, τελείως ανάποδα δηλαδή. Διαβάζουμε, φερ’ ειπείν, ως είδηση, ότι στην Κύπρο, στις 8 Μαρτίου 2024,  φυτεύτηκαν 100 νέοι ευκάλυπτοι στην τουριστική περιοχή Γερμασόγειας της Λεμεσού, στο παραλιακό Δασούδι, με σκοπό την αποκατάσταση του τοπίου, μετά την μεγάλη καταστροφή που προκλήθηκε από πρόσφατο ανεμοστρόβιλο που έπληξε την περιοχή. Η περιβαλλοντική αυτή δράση της φύτευσης των 100 ευκαλύπτων έγινε από το Τμήμα Δασών του Υπουργείο...

«Η Λακωνία μας ευλογήθηκε να έχει εύφορα χώματα και κλίμα που αγαπάει το κρασί»

Οι σημερινοί Έλληνες λένε: «Πάμε να φάμε». Οι παλαιοί λέγανε: «Πάμε να πιούμε». Κι ακόμα καλύτερα: «Πάμε να πιούμε κρασάκι». Κι αυτό το…«κρασάκι» δεν ήτανε χαϊδευτικό αλλά έκφραση αγάπης, εκτίμησης κι ευγνωμοσύνης, για όσα τα «κρασάκι» πρόσφερε στη ζωή τους τη σκληρή. Γι’ αυτό και είχανε βγάλει και μια «προσευχή», εκείνοι οι παλιοί κρασοπατέρες: ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ ΠΟΘΩ, ΕΝΑ ΒΑΡΕΛΙ ΟΡΘΟ ΝΑ ΣΤΗΣΕΤΕ ΓΕΜΑΤΟ. ΚΙ ΑΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΣΩΘΕΙ, ΝΑ ΡΙΧΝΕΙ ΜΙΑ ΞΑΝΘΗ, ΚΑΙ ΝΑ ΔΡΟΣΙΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ!!! Ήταν αυτοί, που, όταν άνοιγε καινούργιο βαρέλι, το δοκίμαζαν πρώτοι με δυο ελιές, λίγο ψωμί και μπακαλιάρο με μπόλικο κουρκούτι, ξεροψημένο, γείτονες (συνήθως), που είχαν μόνιμο το τραπεζάκι κοντά στα βαρέλια για…να μην ενοχλούν. Κι ο θείος μου ο Μπάμπης, όταν γεμίζαμε το ποτήρι με κρασί, πριν ακ...

Άρθρο του Μάριου Γ. Τυροβολά

Αναμνήσεις από την εποχή του θρυλικού Σπαρτιατικού (ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ 2004)    Κάποτε η Σπάρτη είχε ποδόσφαιρο. Ομάδες που γέμιζαν πρώτα το Γυμνάσιο Αρρένων και, μετά το ’50, το γήπεδο της Σπάρτης. Γήπεδα ξερά, «τσιμεντένια», γεμάτα χαλίκια και τριβόλια, που όποιος παίκτης έπεφτε σηκωνότανε σημαδεμένος. Ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν από αγάπη για το άθλημα και τη δόξα, απλοί μεροκαματιάρηδες, οι περισσότεροι, που μετά τη σκληρή καθημερινή δουλειά πήγαιναν να παίξουν μπάλα. Φίλαθλοι αγνοί που, μονοιασμένοι και φρόνιμοι, πήγαιναν να αποθεώσουν, κάθε Κυριακή απόγευμα, τις ομάδες τους και τα ινδάλματά τους, αφού πρώτα νοίκιαζαν καρέκλες από τον θρυλικό και αλησμόνητο  Παναγιώτη Κεχαγιά, μιας και το γήπεδο δεν είχε κερκίδες. Την ιστορία και την ψυχή του σπαρτιατικού ποδοσφαίρου...

«Οι παραγωγοί έχουν στα χέρια τους διαθέσιμο έναν θησαυρό, αλλά, αντί να τον αξιοποιήσουν, επιζητούν τα καθρεφτάκια και τις γυάλινες χάντρες που τους επισείει η κυβέρνηση»

Τα συνθήματα και η ξύλινη γλώσσα ήταν εκείνα που έριξαν στα βράχια το σκάφος της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, εδώ και 10ετίες. Παρά τις κατά καιρούς οδυνηρές εμπειρίες, οι πολιτικοί, αλλά και ο λαός - μέσω των θεσμικών εκπροσώπων του - συνεχίζουν να βαδίζουν στ’ αχνάρια αυτά. Ακούμε, λόγου χάριν, τις συζητήσεις και τα τσιτάτα που εκτοξεύονται, ένθεν κι ένθεν για το αγροτικό ζήτημα, με επίκεντρο το «πόσο φεύγει από τον παραγωγό ένα προϊόν και σε ποια τιμή φτάνει στο ράφι», και μετά την τελεία…τίποτα! Αφασία και από τη μεριά της κυβέρνησης και των κομμάτων αλλά και από την μεριά των αγροτών. Αν και όλοι ξέρουν πως οι μεσάζοντες, οι κερδοσκόποι και το καπιταλιστικό σύστημα αγοράς είναι οι αιτίες που δημιουργούν τις αβυσσαλέες διαφορές ανάμεσα στην τιμή παραγωγού και στην τιμή ...

Παρακάλαγε η γιαγιά Κωνσταντίνα να της στείλει η Παναγιά ένα γρήγορο Θάνατο, να πάει κει ψηλά ν’ ανταμώσει το εγγονάκι της

(Λέμε τα Κοιμητήρια τόπους σιωπής, βουβά και θλιβερά κατοικητήρια των κεκοιμημένων. Όμως, σ’ αυτούς τους τόπους ακούς ιστορίες ζωής και πιάνεις κουβέντα μ’ εκείνους που εκεί «αναπαύονται», ιστορίες και κουβέντες που δεν τις ακούς και δεν τις αλλάζεις ούτε με τους ζωντανούς.) Η γιαγιά η Κωνσταντίνα δεν πρόλαβε να χαρεί το εγγόνι της, τον μικρό Χαραλάμπη. Έζησε τη χαρά να τον κρατήσει στην αγκαλιά της όταν γεννήθηκε, στα 1938, τον ταχτάρισε σαν γιαγιούλα στα πρώτα τρυφερά του χρόνια, τον ευχήθηκε και τον ευλόγησε φέρνοντας στο νου της που θα μεγάλωνε και θα γινότανε τρανός και θα παντρευότανε και θα της έφερνε δισέγγονα στην ποδιά της κι όλοι θα λέγανε: «Να ο Χαραλάμπης ο εγγονός της κυρα- Κωνσταντίνας» και θα καμάρωνε η γιαγιά, επειδή, για τι άλλο να καμαρώνει μια γιαγιά, πάρεξ για τα π...

Δεν ξέρω αν η κοινωνία γέννησε τον καπιταλισμό ή ο καπιταλισμός δημιούργησε την κοινωνία

Σε μια πολιορκία, ένας νεαρός που κουβαλούσε δυο κουβάδες νερό φώναζε: «έξι νομίσματα για έναν κουβά νερό!». Μια βόμβα έπεσε και κατέστρεψε τον ένα κουβά. «Δώδεκα νομίσματα για έναν κουβά νερό!», συνέχισε ατάραχα ο νεαρός. Νικολά Σαμφόρ, Γάλλος συγγραφέας (1740-1794)   Συμπαθής (συμπαθέστατη) η τάξη των αγροτών! Χρόνια και χρόνια, δίκαιοι αγώνες και κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες  για τα ακριβά «καλλιεργητικά», τα ακριβά λιπάσματα, το πετρέλαιο, τα φυτοφάρμακα, το ρεύμα, τα  εργατικά χέρια, τους μεσάζοντες  κλπ, κλπ. Και τώρα, οι ίδιοι οι αγρότες, πουλάνε το λάδι, τη βασικότερη  και πιο αναγκαία τροφή του κοσμάκη, σε τιμές αστρονομικές!!!  Ένας τενεκές λάδι, που τον πλήρωνε η λαϊκή οικογένεια 50 ευρώ, έφτασε 150 ευρώ(!!!) και…  λίαν επιεικώς!!! Βεβαίως, οι παραγωγοί-...

Το Χθες διδάσκει το Σήμερα

Ο Αθηναίος Τίμαρχος ανήκε στην πολιτική παράταξη του Δημοσθένη και μετά την υπογραφή της λεγόμενης «Φιλοκρατείου Ειρήνης» (346 π.Χ.), μεταξύ των Μακεδόνων του Φιλίππου Β΄ και των Αθηναίων, βγήκε μπροστά και κατηγόρησε τον ρήτορα Αισχίνη για παραπρεσβεία, πως, δηλαδή, όταν συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την ειρήνη, έβλαψε με τις ενέργειές του την Αθήνα. Μπροστά σ’ αυτήν τη στημένη και συκοφαντική επίθεση ο Αισχίνης προσπάθησε να αναβάλει ή να ματαιώσει τη δίκη αυτή, κατηγορώντας τον Τίμαρχο ότι είχε υποπέσει σε αδικήματα, τα οποία στερούσαν από τους Αθηναίους το δικαίωμα να παίρνουν τον λόγο σε δημόσιες συνελεύσεις. Έτσι ο Αισχίνης από κατηγορούμενος μεταβλήθηκε σε κατήγορο. Μια απ’ τις κατηγορίες που απηύθυνε ο Αισχίνης κατά του Τιμάρχου, κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τελ...

Η «ΜΑΣΚΑ» «έκλεψε» πολλές όμορφες στιγμές από τα χρόνια μας τα μακρινά

Την είχαν επικηρύξει οι Γονείς, η Εκκλησία. το Σχολείο. οι Κατηχητές. η Αστυνομία ...και ΟΛΟΙ οι θεματοφύλακες των Οσίων και Ιερών του Έθνους και των «Χρηστών Ηθών» της νεολαίας.  Η «Μάσκα» ήταν κακόφημη. Τη θεωρούσαν ως έντυπο που διέφθειρε τους νέους, ωθώντας τους στην παραβατική συμπεριφορά κι εξοικειώνοντάς τους με το έγκλημα: -Στον Τύπο διαβάζαμε ειδήσεις όπως : «Συνελήφθη διαρρήκτης φέρων στην oπισθία τσέπη του παντελονιού του το περιοδικό Μάσκα», θυμάται ο Τζίμμυ Κορίνης, ένας από τους συνεργάτες και μετέπειτα διευθυντής του περιοδικού.   Η ΜΑΣΚΑ κυκλοφόρησε το 1935 έκανε (με διαλείμματα) μιαν εκπληκτική πορεία (έφτασε να πουλά 45.000 τεύχη εβδομαδιαίως) κι «έκλεισε» στα 1974. Τα αγόρια της εποχής την αγοράζαμε με χίλιες προφυλάξεις από το περίπτερο ή το βιβλιοπωλείο, τη...

«Τα σπίτια τα παλιά είχαν ψυχή και μέσα σ’ αυτά γράφτηκε η ιστορία της Σπάρτης»

Τα παλιά σπίτια της Σπάρτης ήταν τα στολίδια της και η καρδιά της. Όχι μόνο τα μέγαρα, τα νεοκλασικά κι εκείνα των νέων ρυθμών του ’30 (Bauhaus Architecture κλπ) αλλά κι αυτά τα λαϊκά και ταπεινά σπιτάκια στις γειτονιές. Τα σπίτια τα παλιά είχαν ψυχή και μέσα σ’ αυτά γράφτηκε η ιστορία της Σπάρτης. Δυστυχώς, στο πέρασμα των χρόνων, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο, τα σπίτια αυτά, απροστάτευτα ΚΑΙ από την πολιτεία, έγιναν εύκολα θύματα της νεοελληνικής νοοτροπίας της «αντιπαροχής» και της ανευθυνότητας των αρχόντων του τόπου. Απέμειναν, μόνο, κάποιες παλιές φωτογραφίες τους, που τις κοιτάζουμε και λέμε ιστορίες, και νοσταλγούμε (κάποιοι δακρύζουν κιόλας) όσοι, τουλάχιστον, έχουν ακόμα μνήμες ζωντανές και αγάπη αληθινή για την πόλη την παλιά, τη Σπάρτη την αρχόντισσα. Στην αρχή της Παλαι...

Και βέβαια, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν θα ’χαν χάσει την ψυχή τους, αν πρώτα δεν είχαμε χάσει, εμείς οι άνθρωποι, τη δική μας ψυχή

Τα Χριστούγεννα τα σημερινά έχουν χάσει την ψυχή τους. Εκατομμύρια άνθρωποι γυρίζουν, επί μήνες ολόκληρους, γύρω από το Σπήλαιο της Γέννησης, μα δεν μπαίνουν μέσα να προσκυνήσουν. Από κοντά και ο SANTA CLAUS, ένα ξωτικό, ένα παγανιστικό δημιούργημα της φαντασίας των δυτικοευρωπαίων, προϊόν της επιχειρηματικότητας, του κέρδους και του καταναλωτισμού, έχει επισκιάσει τον πραγματικό Μέγα Βασίλειο, τον Πνευματικό Διδάσκαλο και Κορυφαίο Θεολόγο και Πατέρα της Εκκλησίας, που η χριστιανική του ανατροφή και η πνευματική του πορεία τον οδήγησαν στην Θεία Θεωρεία του Αγίου Ευαγγελίου, και στην αυστηρή ασκητική ζωή, παράλληλα με το τεράστιο ποιμαντικό, παιδαγωγικό και φιλανθρωπικό του έργο.   Εκπομπές χριστουγεννιάτικες και πρωτοχρονιάτικες, διαφημίσεις, αναλύσεις, σοβαροφανείς, παρουσιάσεις ...

Γιατί, άραγε, έπρεπε να κοπούν 33 δέντρα, παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, λίγες μέρες, μόνο, πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του νέου δημάρχου και του νέου δημοτικού συμβουλίου;

Κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε και να ενστερνιστούμε πως ό,τι γίνεται ερήμην μας σ’ αυτήν την πολύπαθη πόλη είναι «για το καλό μας». «Για το καλό μας», λοιπόν, έγινε η τσιμεντόστρωση (αντί του open mall) μπροστά στον Α. Νίκωνα, για το καλό μας γίνεται ό,τι γίνεται στην Παλαιολόγου, για το καλό μας έγινε και η κοπή των 33 ευκαλύπτων, οι οποίοι δημιουργούσαν μιαν μοναδικής ωραιότητας κι αισθητικής Αλέα στο δρόμο Σπάρτης – Μυστρά, αμέσως μετά τη γέφυρα της Μαγούλας, συμβάλλοντας, με τον δικό τους τρόπο, στη διαμόρφωση ενός υγιεινού φυσικού περιβάλλοντος, που τόσο ανάγκη έχουν οι καιροί μας. Από την σοκαριστική αντίδραση των πολιτών και των φορέων τους φάνηκε ότι η κοινή γνώμη της Σπάρτης ΔΕΝ γνώριζε ότι πίσω από τις φανταχτερές εξαγγελίες για «Ανάπλαση Κοινόχρηστων Χώρων έναντι Άλσους Γ...

«Χωρίς αυτά τα «σημάδια» του Χθες η ζωή μας θα ήταν ένα σπασμένος καθρέφτης χωρίς εικόνα, ένας δρόμος σκοτεινός χωρίς φαναράκια που να φωτίζουν τη διαδρομή του»

Κάθε χρόνο, που, παραδοσιακά, βγάζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, για να το στολίσουμε, έρχονται, πρώτα – πρώτα, τρία πουλάκια και κάθονται στα κλαδιά του, μαζί και τέσσερις καμπανούλες. Τα πουλάκια αυτά και οι καμπανούλες «κοιμούνται» εδώ κι εξήντα, περίπου, χρόνια, σε χαρτόκουτα, που πάνε κι έρχονται σε αποθήκες, δωμάτια, ντουλάπες και υπόγεια. «Κοιμούνται» όλο το χρόνο, υπομονετικά και αδιαμαρτύρητα, και «ξυπνούν» μόνο όταν τ’ αγγίξει η μαγεία των Χριστουγέννων. Γιατί τα Χριστούγεννα, ανάμεσα σ’ άλλα, έχουν κι αυτή τη θεία δύναμη να ζωντανεύουν πράγματα που μοιάζουν νεκρά και κυρίως να κάνουν ν’ ανθίζει ο «ξέρακας» της ψυχής των ανθρώπων. Τα πουλάκια αυτά και οι καμπανούλες έρχονται από το μακρινό 1963. Τότε, στολίσαμε, για πρώτη φορά, χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μου το π...

«Ό,τι παίρνουμε από τους γονιούς γράφεται ανεξίτηλα στις πλάκες της καρδιάς μας κι αν καμιά φορά φαίνεται πως έχει σβήσει, όμως είναι εκεί άσβηστο»

Καλό είναι οι άνθρωποι να αποχαιρετάμε με λόγια της καρδιάς τους αγαπημένους που φεύγουν από τη ζωή, ιδιαίτερα τους γονιούς,  που είναι ό,τι πιο ιερό μπορεί να έχει ο άνθρωπος στη ζωή του. Είναι όμως υποχρέωσή μας να αναφερόμαστε, συνάμα, και σ’ εκείνους τους γιους και τις θυγατέρες που έκαναν πράξη και τρόπο ζωής τη Θεϊκή Εντολή: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης.» Στις 10 του Δεκέμβρη 2023, ο Λάμπρος Εγγλέζος, ο κοσμαγάπητος μπαρμπα – Λάμπρος, από την Καστανιά Καρδίτσας, έφυγε από τη ζωή στα 90 του χρόνια. Ένας Αετός των Αγράφων, αφού περιδιάβασε τους ουρανούς των Ανθρώπων με το μεγαλόπρεπο πέταγμά του, αποφάσισε να πάει ακόμα πιο ψηλά και να πετάξει στους ουρανούς του Θεού. Ο μπαρμπα – Λάμπρος, σ’ όλη του τη...

«Ο Σωτήρης Ιορδάνου (1913-1990) υπήρξε ένας σπάνιος τεχνίτης του λόγου, τόσο πεζογράφος όσο και ποιητής»

Από τους «θησαυρούς» του ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ ΣΑΜΠΑΤΑΚΟΥ Σωτήρη Ιορδάνου Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΤΥΑΡΙ Το βιβλίο ήταν παλιό. Το μαρτυρούσε το κιτρινισμένο χρώμα του και οι άκρες του, οι φθαρμένες από το βγάλε-βάλε, στα ράφια του ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ ΣΑΜΠΑΤΑΚΟΥ: «Σωτήρη Ιορδάνου, «Ο άνθρωπος και το φτυάρι», ΙΩΛΚΟΣ» Με ωραία καλλιγραφικά γράμματα. Εξώφυλλο σεμνό και ταπεινό, σημάδι πως το περιεχόμενο ήταν το μοναδικό του στολίδι. Ποιος ξέρει πόσες φορές κάποιοι φιλαναγνώστες το είχαν βγάλει από το ράφι του και το ξεφύλλισαν, αλλά, για λόγους δικούς τους, το ξανάβαλαν στη θέση του. Διότι το βιβλίο αυτό βρισκόταν, σίγουρα, στα ράφια του ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ ΣΑΜΠΑΤΑΚΟΥ από τον Οκτώβρη του 1976, όταν ακόμα το ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΣΑΜΠΑΤΑΚΟΥ βρισκόταν στο παλαιό μαγαζί, εκεί στη Λυκούργου 13, λίγο πιο πάνω από την...

«...η εκλογή από τη βάση με τον χαρακτήρα που έχει λάβει στη χώρα μας αποτελεί μοναδικό ΠΡΟΝΟΜΙΟ για τους εκάστοτε εκλεκτούς των αρχηγικού τύπου κομμάτων»

Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν μόνο τα μέλη και τους ψηφοφόρους του αλλά και όλους τους πολίτες, αφού η ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων και η λειτουργία τους έχουν άμεση σχέση με την όλη ποιότητα της δημοκρατίας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δυνατότητα να επιλύσει το πρόβλημα με εσωτερικές διεργασίες και με τη δημοκρατική λειτουργία των οργάνων του δεν θα υπήρχαν οι εξελίξεις διάσπασης και διάλυσης του κόμματος. Και αυτή η δυνατότητα δεν υπήρξε (και δεν θα υπάρξει) λόγω της διαβόητης «εκλογής από τη βάση», την οποία χρησιμοποιεί, ως επιχείρημα για τις επιλογές του, ο νέος αρχηγός αλλά και οι συν αυτώ. Διότι εδώ μπαίνουν κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν, βεβαίως, ΟΛΑ τα αρχηγικού τύπου κόμματα: –Ποια θεωρείται βάση ενός κόμματος;  -Είναι βάση ενός κόμματος εκείνος που πάει, πληρών...

Κι αν στην τουρκοκρατία ο ασκός πήρε το όνομα «τουλούμι» από το τουρκικό tulum, που σημαίνει ασκί από κατσικίσιο δέρμα, παρέμεινε, ωστόσο, πέρα για πέρα, ελληνικός

Η γιαγιά μου η Σταμάτα, από «χωρίον Κουρουνιού, Καρύταινας, Γορτυνίας, Αρκαδίας», όταν, αραιά και πού, ερχότανε στη Σπάρτη, για να δει τα παιδιά και τα εγγόνια της, όλο μπροστά στο παράθυρο του χειμωνιάτικου έστεκε κι αγνάντευε τον ουρανό, σαν να πρόσμενε κάποιο διαβατάρικο πουλί,  για να στείλει χαιρετίσματα στο χωριό της. Καμιά φορά, όταν ο ουρανός ήτανε βαριά συννεφιασμένος, ακούγαμε τη γιαγιά μου να μονολογεί: -Θα βρέξει με το τουλούμι σήμερα. Κι εμείς, παιδιά της πόλης, άμαθα και ξεκομμένα απ’ τις Ρίζες, ρωτάγαμε: -Τι είναι, γιαγιά, το τουλούμι; Κι εκείνη μας αποκρινότανε: -Δεν ξέρετε το τουλούμι; Καθίστε εδώ στο τζάκι να σας πω. Κι εμείς καθόμαστε ανακούρκουδα στο παραγώνι, καθότανε κι η γιαγιά μου στο σκαμνί της κι άρχιζε να λέει, μ’ εκείνα τα λόγια τα όμορφα και θια...

«Τούτη η πόλη, πολύφερνη για τους ξένους τουρίστες, δεδομένη για τους κατοίκους της, ξέρει να κρύβει τα μυστικά της. Και έχει πολλά.»

Κάποτε η Σπάρτη είχε τα δικά της Μετέωρα. Ήταν ένας λόφος χωματένιος, στα νότια της πόλης, στο σημείο όπου σήμερα περνά η οδός Γυθείου, ανάμεσα στα Γυμνάσια-Λύκεια. Τον λόφο αυτόν οι παλαιοί Σπαρτιάτες, επειδή στεκόταν πιο ψηλά από την πόλη που απλωνόταν στα πόδια του, τον ονόμασαν (κατ’ ευφημισμόν) «Μετέωρα», παρ’ όλο που σ’ αυτόν δεν υπήρχαν μοναστήρια, όπως στα Μετέωρα της Καλαμπάκας. Ο λόφος «Μετέωρα» (όπως δείχνουν οι ισομετρικές του καμπύλες στο σχέδιο της νέας Σπάρτης, που εκπόνησε, στα 1834, κατ’ εντολή του βασιλιά Όθωνα, ο Βαυαρός πολεοδόμος Staufffert), είχε ύψος, περίπου, όσο και οι τέσσερις άλλοι λόφοι της περιοχής, οι οποίοι οριοθετούσαν τον χώρο, στον οποίο θα χτιζόταν η νέα Σπάρτη: Λόφος σημερινής Ευαγγελιστρίας (Τουρκοβούνι) Λόφος του «ΞΕΝΙΑ» Λόφος «Τούμπανο», πίσω απ...

«Εμείς θα συνεχίσουμε να θεωρούμε την ελληνορθόδοξη πολιτισμική παράδοση ως οδηγό του μέλλοντος»

Σε λίγο, όποιος Έλληνας πιστεύει στη φυσική τάξη των πραγμάτων, όποιος Έλληνας έχει ως οδηγό Ζωής τις Αξίες, τις Αρχές και τα Ιδανικά που παρέλαβε από τους προγόνους, όποιος Έλληνας πιστεύει Θεόν και μένει προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και Παράδοση, ΘΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ (αν ήδη δεν θεωρείται) συντηρητικός, θρησκόληπτος, ρατσιστής, φασίστας, «τυφλός», οπισθοδρομικός, πουριτανός κλπ, κλπ, κλπ. Μόλις, ένας κήρυκας αυτής της αντίληψης βγει στα ΜΜΕ και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης  και πει το «ποίημά» του, ένας άλλος τον διαδέχεται (και μάλιστα με χρονική συχνότητα θαυμαστή) για να απαγγείλει το δικό του «ποίημα». Και βέβαια η στρατηγική είναι εμφανής: Μέσα από το άθροισμα αυτών των «ποιημάτων» να δημιουργηθεί ένα νέο status quo στην κοινωνία των ανθρώπων, όπου το «τέλος» θα γίν...

«Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε»

Κοιτάζω τα σημερινά παιδιά και στενοχωριέμαι, γιατί τα βλέπω, υποταγμένα στο κινητό και στο διαδίκτυο, να έχουν σταματήσει να παίζουν και σκέφτομαι κάτι σοφό που είχε πει ο αμερικανός συγγραφέας Όλιβερ Χόλμς: «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε.» Και, βέβαια, η ευθύνη γι’ αυτό δεν ανήκει στα παιδιά αλλά στη νέα κοινωνία που εμείς οι μεγάλοι έχουμε φτιάξει, η οποία με τις νέες αρχές, τις αξίες και τα πρότυπα που ΕΜΕΙΣ βάλαμε ως σημεία αναφοράς, κάνει τα παιδιά μας να «γερνούν» από τα πιο όμορφα και τρυφερά τους χρόνια. Εμείς τα παιδιά του ’50 και του ’60 παίζαμε πολύ. Παίζαμε παιχνίδια ομαδικά που έρχονταν από τις μνήμες της παράδοσης, παιχνίδια που σήμερα έχουν, δυστυχώς λησμονηθεί παντελώς. Ακόμα, με τα φτωχικά βαλάντια των...

«..αυτός ο αιώνιος παρτιζάνος, το σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, της αντίστασης και της αφοσίωσης στην ιδέα ενός καλύτερου κόσμου, ο Μεγάλος Έλληνας που τόσο λείπει από τους καιρούς μας»

Η Ιστορία, μερικές φορές, κυκλοφορεί σε δημοπρασίες κι έχει και την τιμή της. Όπως δυο κάρτες που κυκλοφόρησαν στα 1959, για ν’ απαιτήσουν την αποφυλάκιση του Μανώλη Γλέζου, του Αγνού Ήρωα της Εθνικής Αντίστασης και των Κοινωνικών Αγώνων, ο οποίος, το 1958, συνελήφθη μαζί με άλλους 17 συνεργάτες του, με κατασκευασμένες κατηγορίες, ότι, δήθεν, παραβίασε τον αναγκαστικό νόμο 375/1936 περί κατασκοπείας και συγκεκριμένα «περί κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ». Η σύλληψη του Μανώλη Γλέζου το 1958 και η δίκη που άρχισε στις 9 Ιουλίου 1959, στο Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών προκάλεσαν έντονες διεθνείς αντιδράσεις και ανησυχία εκ μέρους κρατών, διεθνών οργανώσεων, προσωπικοτήτων κ.α. ενώ στις αρχές Μαΐου του 1959 ιδρύθηκε, με έδρα το Παρίσι, Διεθνής Επιτροπή για την υπεράσπιση του Μ. Γλέζου και ...

«Η εικόνα του κέντρου της πόλης είναι ίδια μ’ εκείνη ενός σπιτιού χωρίς νοικοκύρη»

Σάββατο μεσημέρι ήτανε, μια ομάδα πεζών «ανέβαινε» το πεζοδρόμιο και μια άλλη το «κατέβαινε», ελισσόμενες (και οι δύο) μεταξύ των εμποδίων του πεζοδρομίου, όταν σε ένα σημείο που τα τραπεζοκαθίσματα και τα παραπετασματα είχαν καταλάβει σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο, οι δυστυχείς πεζοί «κόλλησαν» στον στενό διάδρομο και πάσχιζαν, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, να περάσουν απέναντι!!! Αλλού, άλλοτε (υπήρξα αυτόπτης μάρτυς) σταμάτησε σε πεζοδρομιακό «στενό των Θερμοπυλών» ένας πεζός απ’ τη μια μεριά κι έκανε νόημα σε απέναντι γυναίκα, με μωρό στο καροτσάκι, να περάσει, δίνοντάς της προτεραιότητα, επειδή δε χωρούσαν να περάσουν και οι δυο!!! Λοιπόν; Πού φτάσαμε; Μποτιλιάρισμα πεζών, στα πεζοδρόμια της Σπάρτης, στα μεγαλύτερα πεζοδρόμια της ελληνικής επικράτειας;;; Χρειάζονται φανάρι...

«Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται»

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές τέλειωσαν και ανοίγει, εκ των πραγμάτων, η αυλαία των ευθυνών, για τη νέα δημοτική αρχή, για την αντιπολίτευση, για τους προέδρους των Τοπικών Κοινοτήτων και, φυσικά, για τους πολίτες: Η νέα ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΣΠΑΡΤΗΣ ήδη σηκώνει στους ώμους της το φορτίο των ελπίδων και των προσδοκιών των πολιτών. Έχει μπροστά της πολλά, μεγάλα και οξυμένα προβλήματα και δεν θα έχει καμιά περίοδο χάριτος, αφού ο νέος Δήμαρχος, ο κ. Βακαλόπουλος, έχει ήδη αυτοδιοικητική εμπειρία και γνώση (εκ των έσω) των προβλημάτων, ως αντιδήμαρχος, επί 1 χρόνο, του κ. Δούκα, αλλά και ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου μετά την αποχώρηση και ανεξαρτητοποίησή του. Οι πολίτες του δήμου, αναμένουν, από τον πρώτο κιόλας μήνα της θητείας του νέου δημάρχου, να δουν ριζικές αλλαγές και βελτιώσεις σε...

Στη μνήμη των μελών της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΠΑΡΤΗΣ Λεωνίδα Κανέλλια και Γιώργου Λαμπρόπουλου

Για μια ακόμα φορά, με τους συνήθεις όρους και τις με τις ίδιες προϋποθέσεις, φτάνουν οι εκλογές στον δήμο Σπάρτης και θέτουν  (για μια ακόμα φορά) κρίσιμα διλήμματα: Τι ρόλο θα πρέπει να παίξει η νέα δημοτική αρχή; Αυτόν του χειραγωγούμενου και εξαρτημένου κρατικού υπαλλήλου και απλού διαχειριστή των καταστάσεων ή αυτόν της ενεργητικής υπεράσπισης των συμφερόντων της κοινωνίας των πολιτών απέναντι σε κάθε εξουσία; Ποια θα είναι η θέση της επόμενης δημοτικής αρχής; Δίπλα σ’ αυτούς που φέρουν ευθύνη για όσα συμβαίνουν σε βάρος του Λαού και του Τόπου ή δίπλα  στους χειμαζόμενο λαό και σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ένας άλλος δήμος, ένας άλλος κόσμος, είναι εφικτός; Ο νέος (ή η νέα) δήμαρχος θα στηριχτεί στην ειλικρινή και αμφίδρομη συνεργασία και αλληλεγγύη με τους πολίτες και με τις ζων...

«Οι πόρτες του σπιτιού ήτανε πάντα ανοιχτές για όλους, έτσι όπως ήτανε και οι καρδιές των ανθρώπων του»

Το σπιτάκι είναι έρημο πάνω από πενήντα χρόνια. Κάποτε έμενε εκεί μια μεγάλη, προκομμένη και χαρούμενη οικογένεια: Ο κυρ Γιώργης ο μπογιατζής, με τη γυναίκα του την κυρα – Ντίνα (τεχνίτρα παραδοσιακή του αργαλειού), και τα έξι παιδιά τους: τη Νίκη, τη Μαίρη, την Κανέλλα, την Κική, τον Κούλη και τον Αντρέα. Οι πόρτες του σπιτιού ήτανε πάντα ανοιχτές για όλους, έτσι όπως ήτανε και οι καρδιές των ανθρώπων του. Εμείς, σαν παιδιά της γειτονιάς, περάσαμε εκεί, σ’ αυτό το σπιτάκι, πολλές και όμορφες στιγμές, που μένουν χαραγμένες για πάντα στην καρδιά μας και ζουν στο νου μας σαν ένα ωραίο και ασυννέφιαστο όνειρο. Κάποια στιγμή, στο ’60 τόσο, «έφυγε» (άξαφνα) ο κυρ Γιώργης, μεγάλωσαν τα παιδιά και πήρανε, τα περισσότερα, το δρόμο της ξενιτιάς, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, έμεινε η κυ...

«Δεν είχες, λοιπόν, σαν έμπαινε το Χινόπωρο και ήσουνα μέσα στο σπίτι, να «στήσεις αυτί» και να περιμένεις, σαν ήτανε συννεφιά»

«Γλυκάδα πόχει η βροχή στον τσίγκο σα βαράει».(1) Τραγούδια έχουμε πολλά ακούσει στη ζωή μας. Κι όποιο τραγούδι γράφτηκε στα φύλλα της καρδιάς, ποτέ δεν του δε θα σβήσει. Τέτοιο τραγούδι είναι και το τραγούδι του τσίγκου. Κάποτε, ο φτωχός και ταπεινός ο τσίγκος, ο τόσο περιφρονημένος σήμερα, ήτανε μέλος του σπιτιού. Οποιοδήποτε σπίτι κι αν ήτανε, δεν μπορεί, κάπου θα ’χε έναν, τουλάχιστον, τσίγκο. Μα…σε μια αποθήκη απάνω, μα…σ’ ένα κοτέτσι, μα…στο μπαλκόνι, μα…σε μια κουζίνα, σ’ ένα φούρνο…κάπου θα ύπαρχε ένας τουλάχιστον τσίγκος. Καλός τσίγκος, «κακός» τσίγκος, σκουριασμένος, καινούριος, τσίγκος από ντενεκέ που τον είχανε κόψει κι ανοίξει με το σκεπάρνι («πάφυλλο» τον λέγανε οι παλιοί), τσίγκοι από βαρέλια πίσσας στρογγυλά που ξέμεναν, κάποτε, στις άκρες των νιόστρωτων δ...

«Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος»

Η Κύπρος μας. Πανάρχαιη κοιτίδα του Ελληνισμού. Γνώρισε στη μακραίωνη ιστορία της πολλούς κατακτητές. Όμως κανείς απ’ αυτούς δεν μπόρεσε να ξεριζώσει από εκεί την βαθιά ριζωμένη ελληνική ψυχή. Στα 1955 οι Έλληνοκύπριοι ξεκίνησαν έναν ακόμα αγώνα, εναντίον των Άγγλων αυτή τη φορά,  για να ελευθερωθούν από τα δεσμά τους και να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα. Ο αγώνας κράτησε ως το 1959, συσπείρωσε γύρω του το σύνολο των Ελλήνων της Κύπρου, και πολλοί αγωνιστές προσέφεραν την ίδια τους τη ζωή ως  λύτρο στη Λευτεριά και στην Ένωση. Τελικά, η Απελευθέρωση «δικαιώθηκε» η Ένωση όμως όχι. Θυσιάστηκε ωμά στον βωμό των συμφερόντων των «μεγάλων», με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και με τις μετέπειτα διαχειρίσεις των εθνικών ζητημάτων, από την Κύπρο την Ελλάδα. Στα 1974, η, σχεδιασμένη από ξέ...

«To ιστορικό εστιατόριο «ΔΙΕΘΝΕΣ», της Σπάρτης, έρχεται από πολύ μακριά, δημιουργεί ένα «παρόν» αντάξιο της ιστορίας του και είναι σίγουρο ότι θα ταξιδέψει πολύ μακριά στο μέλλον»

Οι πόλεις αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο της ζωής των ανθρώπων τους, όμως το κεφάλαιο αυτό γράφεται και με τη βοήθεια των αψύχων. Ακόμα κι ένα εστιατόριο, όπως το «ΔΙΕΘΝΕΣ», μπορεί (και δικαιούται) να καυχηθεί, ότι πήρε μέρος στη συγγραφή της νεότερης ιστορίας της Σπάρτης. Για να δημιουργήσεις το μέλλον πρέπει να γνωρίζεις καλά το παρελθόν. Για το λόγο αυτό, μιλώντας για το παρελθόν της Σπάρτης μας, βάζουμε ένα λιθαράκι, κάθε φορά, για να χτιστεί το μέλλον της, όμορφο, ανθρώπινο και στέρεο. Το «ΔΙΕΘΝΕΣ» υπήρξε ένα από τα παλαιότερα εστιατόρια της πόλης μας, που συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία και τη διαδρομή της Σπάρτης από το Χθες μέχρι ΚΑΙ το Σήμερα. Οι ρίζες του φτάνουν, σίγουρα, κάπου στις πρώτες 10ετίες του 20ου αι. Διαβάζουμε, λόγου χάρη, στην τοπική εφημερίδα ΛΑΚΩΝΙΚΑ Ν...

Θα έπρεπε, κάθε χρόνο, οι δημοτικές αρχές, να έρχονται σε άμεση επαφή κι επικοινωνία με τους εμπόρους και τους επαγγελματίες του πανηγυριού, τόσο ΣΕ προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, και να συζητούν μαζί τους τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν

Η εμποροπανήγυρη του Μυστρά αποτελεί έναν σπουδαίο πολιτιστικό θεσμό με ισχυρές και βαθιές ρίζες στην ιστορία και την παράδοση, έναν θεσμό με ανεκτίμητη προσφορά αιώνων στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας. Όμως, κατά την τελευταία 10ετία, παρατηρείται (παρατηρήθηκε ΚΑΙ φέτος)  μια κάμψη όσον αφορά τη συμμετοχή του εμπορικού κόσμου στην εμποροπανήγυρη του Μυστρά. Οι αιτίες αυτής της κάμψης, βρίσκονται, φυσικά, στις γενικότερες συνθήκες που βιώνει η χώρα κατά τη 10ετία αυτή (μνημόνια, οικονομική κρίση, πανδημία κορονοϊού κ.α) αλλά και στο γεγονός ότι το πανηγύρι του Μυστρά, αν και οι συνθήκες και τα πλαίσιά του ως μια εμπορική-οικονομική δραστηριότητα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς, η θεσμική του αντιμετώπιση και οργάνωση δεν γίνονται με ανάλογους όρους!!! Είναι επιτακτική...

«Από το 1955 κι εντεύθεν το ΚΕΕΜ δέθηκε άρρηκτα με τη Λακωνία, τη Σπάρτη και την τοπική κοινωνία, παράγοντας σπουδαίο έργο και προσφέροντας τα μέγιστα στον τόπο μας»

Ήταν στα 1945, ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση από τους γερμανούς κατακτητές, που ο Ελληνικός Στρατός συγκρότησε το Κέντρο Εκπαίδευσης Εφοδιασμού Μεταφορών (Κ.Ε.Ε.Μ.) στο χώρο των εγκαταστάσεων της Σιβιτανιδείου Σχολής στην Αθήνα. Στη συνέχεια το ΚΕΕΜ μεταστάθμευσε στη Γλυφάδα και το Ρούφ και από τα μέσα του 1955 (ύστερα από απόφαση του τότε Πρωθυπουργού, Στρατηγού Αλεξ. Παπάγου, στα 1950) εγκαταστάθηκε στη Λακωνία. Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική απόφαση για τη Λακωνία, ιδιαίτερα για τη Σπάρτη, μιας και είναι γνωστό πως η λειτουργία στρατοπέδων, ιδιαίτερα Κέντρων Νεοσυλλέκτων, αποτελεί (εκτός άλλων) βασικό πνεύμονα οικονομικής στήριξης και ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών.  Η σχετική είδηση δημοσιεύθηκε και στην τοπική εφημερίδα «ΕΘΝΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ» στις 19 Μαρτίου 1950: Ε...