«Το μαύρο ράσο άλλαξε, φόρεσε φουστανέλα/ το καρυοφύλλι άδραξε στο χέρι με πυγμή...»

«Ο Παπα - Καλομοίρης» «Παναγιά μου, αν ελευθερωθεί η πατρίς θα σε χρυσώσω, ειδάλλως και νικηθώμεν, σπαλάχτρια θα βάλω στην πόρτα σου.»   Σαν ψέλλισε την προσευχή κ’ έκανε το σταυρό του  στο ευαγγέλιο έκανε ’ναν όρκο σαν ευχή τα μάτια του φωτίστηκαν, λάμψη στο πρόσωπό του στάθηκε στα πόδια του, δεν τον χωρούσε η γη το καλυμμαύκι έβγαλε, θεός να τον συχωρέσει κ’ έκανε ό, τι του ’λεγε κρυφά μια προσταγή. Το μαύρο ράσο άλλαξε, φόρεσε φουστανέλα το καρυοφύλλι άδραξε στο χέρι με πυγμή κι από της εκκλησιάς το ιερό-αγρίμι στο φαράγγι με τη Βορδώνια στο μυαλό μη φεύγει ούτε στιγμή το μπαϊράκι σήκωσε στους Τέσσερις τους Μύλους και με το βάφτισμα πυρός στη μάχη του Μυστρά αγνάντευε τη λευτεριά στους τέσσερις ανέμους που ροβολούσε στις καρδιές, τρελή να ξεγλ...

Η ομιλία από τον Βασίλη Βλαχάκο

Μετά από θεόπνευστο κήρυγμα, όπως κάθε φορά, την αρχιερατική Θεία λειτουργία και την επιμνημόσυνη δέηση, από τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη μας, την κατάθεση στεφάνων από τους επισήμους και την κατάθεση ψυχής όλων μας στο ηρώο, ήρθε στη μνήμη μας το αποτρόπαιο έγκλημα-ολοκαύτωμα από τα στρατεύματα Κατοχής, με τους πεσόντες του χωριού κάρβουνο μέσα στα αποκαΐδια και τις στάχτες, που με το «αιωνία η μνήμη αυτών» προβάλλεται στης μνήμης την οθόνη, το αποτρόπαιο ντοκιμαντέρ που το κατέγραψε ο φακός της Ιστορίας με πρωταγωνιστές τους Ναζί, στο κατώφλι αυτού του χωριού, για να παίξουν την τραγωδία που ήξεραν τόσο καλά, όπως στο Κοντομαρί Χανίων, στη σφαγή της Κάνδανου, στο Κομμένο της Άρτας, στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, της Βιάννου, στη σφαγή του Διστόμου, όπως και σε τόσα άλλα μέρη. Όπως τ...

Νεραϊδογέννητοι και μυρωμένοι/ ηγετικές από την κούνια τους μορφές/ γεννημένοι ήρωες κι επαναστάτες/ ελεύθεροι των σκλάβων ελευθερωτές

«Πριν βάλει την υπογραφή του ο Θεός Θεϊκό, μου έστειλε φιρμάνι: Λεύτερος, Μπέη, θα ζήσει ο λαός σαν έρθει η Λευτεριά από τη Μάνη»   Οι  Μπέηδες της Μάνης του Βασίλη Βλαχάκου   Νεραϊδογέννητοι και μυρωμένοι ηγετικές από την κούνια τους μορφές γεννημένοι ήρωες κι επαναστάτες ελεύθεροι των σκλάβων ελευθερωτές. Είχαν τα μπαρουτόβολα προσφάι το γιαταγάνι τους πατέρα κι αδερφό οξύνοες στην πέτρα λαξεμένοι με το κεφάλι πάντοτε ψηλά περήφανοι κι αντρειωμένοι άγγιζαν απ’ τη γη τον ουρανό. Αδούλωτοι και παθιασμένοι η ανάσα τους αέρας λευτεριάς μύριζαν τα χνώτα τους μπαρούτη μάρτυρες μιας εμπόλεμης ζωής τους περνούσε διαμπερές το βόλι το ίδιο και ο λόγος της τιμής. Στα χέρια τους δεν έπιασαν φιρμάνι δεν έσκυψαν κεφάλι σε εχθρό άγρυπνοι δράκοι σαν τ...

Με ροζιασμένα χέρια εργατικά/ δουλέψαμε την πέτρα με ιδρώτα/ σμιλέψαμε θεούς, ημίθεους, θεές/ «κατ’ εικόνα και ομοίωση» με πνεύμα/ με φωνή, ανάσα και μορφή/ αρχαίου πνεύματος και κάλλους.

«Τι είμαστε - Ποιοι είμαστε»   Όταν κοσκίνιζε το χώμα ο Θεός έριχνε στον τόπο μας τις πέτρες σε μία άγρια, στη φύση, ομορφιά με τον θεϊκό δικό του τρόπο. Ψηλά βουνά, γυμνές κορυφές κ’ εμείς τα κάναμε φρούρια και κάστρα ήρωες να φυλάνε όσια και ιερά (ευχή της μοίρας και κάποτε κατάρα) ανθρωποθυσία η προσφορά καπνός το λιβάνι μέχρι τ’ άστρα.   Με ροζιασμένα χέρια εργατικά δουλέψαμε την πέτρα με ιδρώτα σμιλέψαμε θεούς, ημίθεους, θεές «κατ’ εικόνα και ομοίωση» με πνεύμα με φωνή, ανάσα και μορφή αρχαίου πνεύματος και κάλλους. «Σόδομα και Γόμορρα» στη διαδρομή ανάπηρα κορμιά απολιθωμένα η αλήθεια στα στήθη τους γυμνή κρύο στις φλέβες τους το αίμα ζωντανός στο χρόνο ο σφυγμός παγωμένο στο άπειρο το βλέμμα.   Βασιλεύουσα και Αγια-Σοφιά της Δύ...

«Ποτέ κανένας τους εδώ δεν έγινε ραγιάς/ κι ούτε κανείς δεν μπόρεσε μια πέτρα να της πάρει»

Μ Α Ν Η   του Βασίλη Βλαχάκου   Η πρώτη εικόνα της ζωής εδώ είναι σκληρή. Σαν να κοσκίνισε ο Θεός το χώμα σ’ άλλον τόπο κι όλες τις πέτρες σώριασε βουνά σ’ αυτή τη γη σε μία άγρια ομορφιά με το δικό του τρόπο.   Όσοι γεννήθηκαν εδώ στην πέτρα την καυτή δίχως νερό, χωρίς φαΐ και δίχως φύλλο ίσκιο δεν την αλλάζουν στη ζωή την κόλαση αυτή ούτε με τον Παράδεισο κι ας κάνουνε το θρήσκο.   Θρησκεία και οικογένεια, πατρίδα, λευτεριά τα έχουν όλα ιερά όπως και την τιμή της. Και «το κρατούν μανιάτικο» με πάθος στην καρδιά γι’ αυτό ποτέ δεν κάθεται καν μύγα στο σπαθί της.   Όσες φορές τους έσπειραν το σπόρο της σκλαβιάς εδώ ποτέ δεν φύτρωσε ετούτο το χορτάρι. Ποτέ κανένας τους εδώ δεν έγινε ραγιάς κι ούτε κανείς δεν μπόρεσε μια πέτρα να της πάρει.   ...

«..πρώτη η Μάνη για τη Λευτεριά/ σηκώνει πέτρες και λιθάρια/ δίνει τον όρκο στο Θεό/ και στέλνει το μήνυμα στη Λαύρα»

Η  ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΜΑΝΙΑΤΩΝ (17 Μαρτίου 1821)  του Βασίλη Βλαχάκου   Πριν βάλει την υπογραφή του ο Θεός έδωσε το λόγο του στη Μάνη να ’ρθει ξανά η λευτεριά στη δοξασμένη μας τη χώρα κι από το Ταίναρο ο αδούλωτος λαός που δεν ήξερε ποτέ από φιρμάνι με τόλμη και παλικαριά πρόσφερε στη χώρα μας τα δώρα.   Πουρνό-πουρνό η κλεφτουριά Μπέηδες μαζί και παλικάρια με τα σπαθιά στον ουρανό αλλιώτικα φύσηξε η αύρα πρώτη η Μάνη για τη Λευτεριά σηκώνει πέτρες και λιθάρια δίνει τον όρκο στο Θεό και στέλνει το μήνυμα στη Λαύρα.   Παίρνουν φωτιά οι στράτες του Μωριά το λάβαρο στους πύργους κυματίζει σε τούτη την απάτητη γωνιά που ήρωες ανέκαθεν γενναίοι φυλάνε στα ξεμόνια σαν θεριά επάλξεις της φυλής και μετερίζι αθάνατη του Ταίναρου η γενιά ελεύθερ...

«...ξέσπασε και η επιδημία της «σεξουαλικής παρενόχλησης» στον Αθλητισμό και στον Πολιτισμό, επιδημία προ πολλού στην Παιδεία, στη Χριστιανοσύνη και στον Ελληνισμό»

Είναι ένας χρόνος τώρα που η υφήλιος, καίτοι κάτω από τον ήλιο, ταλανίζεται στο σκοτάδι από την πανδημία του ιού «covid-19» και πάνω που είπαμε τώρα να τον εμβολίσουμε με τα εμβόλια, αντεπιτίθεται με τις  ιοβόλες μεταλλάξεις του και από (παν) «μέτρον ?ριστον», φτάσαμε στο «παν μέτρον άχρηστον» καθότι δεν έχουμε μέτρο στη ζωή μας, σαν σε τίποτα να μη φταίμε και ο καθένας με τα πιστεύω του, τις αμφιβολίες του, τις επιφυλάξεις του και τις ιδεοληψίες του, αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση του ιού, τη στιγμή που τα θύματα συνεχίζουν να είναι μυριάδες. Και αν έγινε ο ιός, ή γεννήθηκε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία για έρευνα, που παίρνει πολλή συζήτηση, που όταν πρωτοεμφανίστηκε όμως, καίτοι κάποιοι αμφέβαλαν την ύπαρξή του, βλέποντας το κακό που γινόταν στη γειτονική Ιταλία και πιο πέρα στη...

Ο τάφος του Βαφειού, του Βαφειού η βρύση, η «Ρωμαίικη» συκιά

Ό,τι υπάρχει μέσα στη φύση, έχει μια θέση μέσα στο χώρο και διαγράφει μια πορεία, όσο ακίνητο και αν είναι, καθώς το παίρνει μαζί του ο χρόνος και το ταξιδεύοντας του  αλλάζει κάποιες φορές το όνομα, ακόμη και τη θέση. Που, αν έτσι και είναι αυτό τόπος καταγωγής-γενέτειρα γη, όπως συμβαίνει τώρα με μένα, παίρνει άλλη διάσταση και μια θέση στο νου και στην καρδιά μου, που με τα φώτα της μνήμης μέσα από τη σκιά του χρόνου έρχονται πληροφορίες, εικόνες, περνούν πότε σαν τη μπουκιά που μοιράζαμε κάποτε από στόμα σε στόμα και όπως τώρα σαν «ύψωμα» στο χαρτί από τη σφραγίδα του πρόσφορου που βγήκε από το χωριάτικο φούρνο του πατρικού μου σπιτιού, για το χωριό μου. Γεωγραφικά το Βαφειό βρίσκεται σε απόσταση 6,5 χμ. νότια της Σπάρτης (1,5 χιλ. ανατολικά των Αμυκλών), που μπορεί να το επισκ...

Της «έκαψε» το νήμα της ζωής ένας σύγχρονος «Νέρωνας»

Θα φύγει, όπως φαίνεται, από τη ζωή η ιστορική «Ελιά της Καρίτσας», ηλικίας τριών χιλιάδων τριακοσίων (3.300) χρόνων και με περίμετρο κορμού 13,5 μ. αφού της «έκαψε» το νήμα της ζωής ένας σύγχρονος «Νέρωνας»...! Όταν διαπιστωθεί ο θάνατός της τότε θα γράψω και τον επικήδειο, για να δείτε ότι παρ΄ όλες τις ενέργειές μου για ανάδειξή της, οι «αρμόδιες» υπηρεσίες που δεν έκαναν τίποτα, καλά θα κάνουν να μην έρθουν στις στάχτες της να κλαίνε...  Βασίλειος Βλαχάκος ...

Αντί, λοιπόν, να παραμείνουν τα πετυχημένα παρατσούκλια «κορακο(ε)λιά» και «χαρακτο(ελιά», αυτά που τους έδωσε ο λαός, μια «ωραία» πρωία ξύπνησαν με «Μεσσηνιακό» όνομα «ελιές Καλαμών»

Ο 15Αύγουστος για τους πιστούς χριστιανούς είναι ημέρες νηστείας και για τους μη νηστεύοντες, ας είναι μια δίαιτα με υγιεινή διατροφή. Δεν θα θεολογήσω στη γραφή μου, μόνο θα φιλολογήσω με την ιδέα που μου έδωσαν κάποιες βρώσιμες ελιές στο μεσημεριανό μου τραπέζι, ένα νηστίσιμο συμπλήρωμα, μαύρες σαν το κοράκι και γυαλιστερές σαν το μάτι του. Κάτι ήξεραν, λοιπόν, οι παλαιοί που τους κόλλησαν το παρατσούκλι και τις έλεγαν «κορακο(ε)λιές» και όταν τις χάραζαν για ξενέρισμα (με τρεις χαραξιές) τότε τις έλεγαν και «χαρακτο(ε)λιές». Πριν όμως από αυτές, κάποιες άλλες εξαδέλφες τους, μεγαλύτερες σε ηλικία, οι «νερο(ε)λιές», οι «θρούμπες» (άριστη τροφή γι’ αυτούς που δεν είχαν δόντια και που δεν ήσαν και λίγοι..), οι «τσακιστές» και άλλες, ήσαν το προσφάι ή το προσμπούκι για τη   φτωχολ...

«Σκηνές από αρχαία τραγωδία/ ο κόσμος δακρύβρεχτος «χορός»/ διασώστες πολλοί στην αγωνία/ μια ανάσα η ζωή απ’ την κηδεία»

Βηρυτός   Μυρίζει ο Λίβανος λιβάνι Σόδομα και Γόμορρα η Βηρυτός φονικό στον ουρανό το μανιτάρι πνίγηκε η ζωή μες το λιμάνι ο φόβος, μόνος φίλος κι αδερφός.   Το ωστικό, αέρινο, το κύμα πήρε ό,τι βρέθηκε μπροστά σάρωσε δρόμους και σκεπές έμειναν άνθρωποι, τι κρίμα..! στους πέντε δρόμους λείψανα σωστά  κάτω από ένα αύριο ασκεπές.   Νεκροί μαζί με τραυματίες φρίκη, κλαυθμός και οδυρμός ερείπιο στο δρόμο η ελπίδα η απελπισία κλαίει στις πλατείες χωρίς ράγες πλέον ο συρμός ο ήλιος στον ουρανό χωρίς αχτίδα.   Σκηνές από αρχαία τραγωδία ο κόσμος δακρύβρεχτος «χορός» διασώστες πολλοί στην αγωνία μια ανάσα η ζωή απ’ την κηδεία και όταν περάσει ο καιρός πεθαίνει μια ελπίδα στη γωνία.   Εικόνες Αποκάλυψης, Θεέ μου! σε ζωντανή η κόλαση μορφ...

«Καιρός από το λήθαργο να βγούμε/ να γίνουμε, αδέρφια, μια γροθιά/ ως άξιοι απόγονοι ηρωικών προγόνων/ πάλι, εμπρός! τον κόσμο να οδηγούμε»

«Με.. το σπαθί του!»   «Η λαχτάρα του έθνους μας που είχε γίνει βαθιά πληγή τελειώνει. …Όσοι αγγίζουν τα θεμελιώδη αγαθά και τις αξίες είναι καταραμένοι»                            Ερμπάς (ιμάμης)   Η δύναμη του κακού με θράσος μιλάει για αξίες και αγαθά ο θύτης υποδύεται.. το θύμα! στις γενοκτονίες όμως άσσος (και όχι ενός Έθνους μοναχά) έχει στείλει εκατομμύρια στο μνήμα.    Με το οθωμανικό «ήθος» και το «ύφος» «καρδιναλίου» και κατακτητή  (τι άλλο κανείς να περιμένει) υποβαστάζων στον άμβωνα το ξίφος σύμβολο δύναμης και νικητή τι άλλο θέλει να δει η Οικουμένη;   Τι θέλει άραγε ν’ ακούσει άλλο και τι να πούμε πια για να πειστεί ποιοι «άγιοι» και ποιοι «καταραμένοι»; Τα Όσια και τα Ιερά μας, φευ! «εάλω!» για μια φορά ακόμη απ’ το ληστή ...

«...ξερές, σήμερα, έρημες και ράκος/ στέκονται άνυδρες και ζοφερές»

Της Σπάρτης τις πορτοκαλιές που ύμνησε με στίχους ο Βρεττάκος και γίναν μελωδίες τρυφερές κι ερωτικές ανθισμένες αγκαλιές, ξερές, σήμερα, έρημες και ράκος στέκονται άνυδρες και ζοφερές.   Ταΰγετος ο πόνος τους, αιμορραγούν σύννεφα οι ανάσες τους στα ύψη καμιά βοήθεια από ουρανό και γη στους μπαξέδες, φευ! ψυχορραγούν και δίχως οίκτο, χωρίς θλίψη     τους παίρνουν το κεφάλι οι ξυλουργοί.   Ακέφαλες περιμένουν στη γραμμή κορμοί γυμνοί που ξεματώνουν κι όμως, είναι αλλού πορτοκαλιές που εύρωστες ετούτη τη στιγμή  με άρωμα και χρώμα ξεφαντώνουν χρυσές, για τους αγρότες μας, δουλειές.   Απομεινάρια οι ρίζες τους, σωρός ξεριζώθηκαν οι άμοιρες τι κρίμα.., και άφησαν πίσω έτοιμες φωλιές (καύσιμη ύλη και στάχτη η σορός) για να πάρουν τη θέση του...

«Ηχήστε σάλπιγγες του Γένους και παιάνες/ το Εθνικό μας εμβατήριο και συναγερμό/ της μνήμης εγερτήριο πριν μας συμβεί και άλλο»

Η Αγία Σοφία... εάλω!   Το την Πίστιν μας δούναι, ποτέ εις απίστους μηδέ Σύμβολα Ιερά εις βεβήλους αλήστους.   «Σαράντα σήμαντρα κ’ εξηντα-δυό καμπάνες» χτυπήστε, της Ορθοδοξίας, τον πένθιμο ρυθμό. Η Αγία Σοφία, φευ! από βέβηλους «εάλω..!» Ηχήστε σάλπιγγες του Γένους και παιάνες το Εθνικό μας εμβατήριο και συναγερμό της μνήμης εγερτήριο πριν μας συμβεί και άλλο.!   Σε αναπαράσταση το έγκλημα προβάλουν ως έμβλημα, ωιμέ, οι μωαμεθανοί ουαί, γνώμη και τρίχα δεν αλλάζουν τα Ιερά μας και όσια προσβάλουν και στο ηρωικό «ή τη Νίκη ή τη θανή!» ουρλιάζουν ως λύκοι και αλαλάζουν.   Και «φίλοι και σύμμαχοι πολιτισμένοι» με λόγια υποτονικά, «θωπευτικά» διαμεσολαβητές εσαεί που μας εμπαίζουν  χέρι το χέρι με το διάβολο πιασμένοι για το συμφέρον τους...

«Σπαρτιατολάτρης, πατριώτης/ υπέρμαχος του εθελοντισμού/ της πόλης άγρυπνος δραγάτης/ αθόρυβος πολίτης ενεργός»

  Η ευγένεια με το ήθος του ζευγάρι υποκλίνεται η συμπεριφορά η ακεραιότητα διαμάντι ήπιων τόνων η υπομονή η εντιμότητα με χάρη η γραβάτα σοβαρή αναφορά η προσφορά του «με το γάντι» η προσπάθεια με επιμονή. Στην εργατικότητα, χαμπάρι δεν παίρνει από ανεμελιά οι πράξεις του χωρίς ψεγάδι υπόδειγμα τρανό η αγωγή. Η γλώσσα γνήσιο κεχριμπάρι ειρήνης κλωνάρι από ελιά παραδοσιακό, από μαλλί υφάδι ιεραπόστολος η διαγωγή. Σαν ο φακός του, έκλεινε το μάτι στο χώρο περιηγητής το χρόνο σταματούσε με τις «στάσεις» που χρήζουν μεγάλης προσοχής. Θησαυρός το αρχείο του κομμάτι άριστος της μνήμης φοιτητής «Φωτογραφικός οίκος» με διαστάσεις μιας άλλης μεγάλης εποχής. Σπαρτιατολάτρης, πατριώτης υπέρμαχος του εθελοντισμού της πόλης άγρυπνος δραγάτης ...

«...εμβόλιο το δάκρυ του στον κορονοϊό»

Στον «Κορωνάνθρωπο» * Σωτήρη Τσιόδρα    (Στο κεφάλι του κορώνα το καθήκον ασπίδα τα στήθη του στην πανδημία όπλο το έργο του, ο λόγος ξιφολόγχη εμβόλιο το δάκρυ του στον κορονοϊό)   Η μάνα που γέννησε ετούτο το παιδί με μύρα το έραναν οι Μοίρες το βύζαξαν με αγάπη και στοργή σωτήρια τονε βάφτισαν Σωτήρη. Τον πήρε από το χέρι τύχη αγαθή ίδρωσε το θρανίο, ματώθηκε η έδρα σπούδασε την επιστήμη με σπουδή πτυχιούχος με γνώσεις και σοφία  προσωποποίηση αγάπης, ανθρωπιάς   πραότητας, ταπεινοφροσύνης αγιοσύνης και αρχοντιάς «ψυχούλα» με ύφος και με ήθος μ’ αισθήματα και συναισθήματα ακριβά πολύτιμος λίθος η καρδιά του μονόπετρο στα χέρια του η προσφορά η παρηγοριά ελπίδα στην επιθυμία ο λόγος του βάλσαμο και γιατρικό το δάκρυ του εμβόλιο στην παν...

«Ουαί! Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές/ του χρήματος δούλοι και του κέρδους/ που ξεπουλάτε τη ζωή, ήρθε η στιγμή/ να πάρετε από τις πέντε τις ηπείρους/ τα πέντε φάσκελα ως πρώτη αμοιβή!»

Πανδημία   Με το πιστόλι στον κρόταφο η οικουμένη ανήμπορη να αφοπλίσει τον ιό η ζωή με την πλάτη στον τοίχο τα κρούσματα βλέπει στο γυαλί τα θύματα μετράει στην οθόνη που άκλαυτα η μνήμη τα θρηνεί και άταφα στο νεκροθάλαμο της λήθης ανώνυμοι στα φέρετρα σοροί.    Οι ζωντανοί στους τέσσερις τους τοίχους φυλακή το σπίτι και κλουβί στην πρώτη γραμμή η τρίτη ηλικία ο εχθρός με ταχύτητα φωτός τρέμει η κουρτίνα της ελπίδας σ’ όλα τα μέρη η γη ψυχορραγεί από τα κάγκελα πιάνεται η πίστη κι εκπέμπει sos στον ουρανό.   Η δύναμη του κακού έχει στοιχειώσει το καλό σε τεντωμένο σκοινί ακροβατεί η γη από το σοκ πια δεν κινείται η ισορροπία στο σύμπαν έχει κλονιστεί η ανθρώπινη ύπαρξη με μάσκα η επιστήμη με τα συν και με τα πλην ο πολιτισμός ξεστράτι...

«Στην άγονη τούτη και βαθιά ερημιά/ έστησε πρόθυμα η Δόξα μνημείο/ λιτό στα γενναία κορμιά/ που η μνήμη τους αιώνια θα μένει»

Στη  Θυσία  των  «118» Ο δρόμος για τη Σπάρτη στενωπός γεμάτος Πλαταιές και Θερμοπύλες ποτισμένη με αίμα ατραπός με μάχες, αγώνες και θυσίες μία ζωή ακοίμητοι φρουροί φυλάνε της Ιστορίας μας τις πύλες ο επισκέπτης μένει σκυθρωπός σε τύμβους, ηρώα και μνημεία. Ήρωες, Ηρακλήδες κι Αμαζόνες αιώνια σύμβολα και φάροι οδηγοί πεσόντες σε όλα τα σημεία όταν το χρέος τη πατρίδας τους καλεί Λεωνίδες θρέφει στους αιώνες της Σπάρτης η λεβεντογέννα γη με την καρδιά της τους θηλάζει κι έχει το γάλα της ψυχή. Σε πυρωμένο σίδερο κι ατσάλι ασπίδα τα στήθη τους μπροστά το αίμα στις φλέβες τους κοχλάζει σαν χείμαρρος κατρακυλά όταν η Πατρίδα τους φωνάζει πέφτουν με το κεφάλι τους ψηλά. Αν οι Τριακόσιοι ήσαν λίγοι που στάθηκαν όρθιοι σε τόσους πολλούς οι Ε...

«Φέτος ο κάμπος χέρσος θα μείνει/ μον’ τα βουνά θα οργώσει ο στρατός./ Στις κορφές Ελευθερία θα σπείρει/ θα φυτρώσουν δάφνες, μυρτιές.»

ΠΡΩΙΝΟ  28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 Στο καμπαναριό το ρολόι "έξι" χτυπάει το κεφάλι της η καμπάνα βαρά… Το ’χε δει στ’ όνειρό του πριν φέξει  έχει ανάψει το τζάκι παππούς να ζεστάνει το αίμα πριν τρέξει και η γιαγιά τα μαλλιά της τραβά… Το μωρό στην κούνια πεινάει και είναι μήνας ακόμη σποράς όσο η μάνα κι αν το κουνάει κλαίει τη μοίρα της κρυφά η φτωχιά κι ο πατέρας απ’ τον ύπνο πετιέται και τρέχει ο φτωχός σαν τρελός…! Πόλεμος! συμφορά που μας βρήκε…! «Η Παναγιά μαζί σας παιδιά!» Τα πατζούρια στον τοίχο χτυπάνε παλαμάκια στο στρατό που περνά! Φέτος ο κάμπος χέρσος θα μείνει μον’ τα βουνά θα οργώσει ο στρατός. Στις κορφές Ελευθερία θα σπείρει θα φυτρώσουν δάφνες, μυρτιές. Με μια λέξη όλοι στα χείλη μονιασμένοι όσο ποτέ ο εχθρός κι αν είναι χιλιάδε...

«Με το «δαιμόνιο» του Έλληνα στο αίμα του/ άνοιξε από την Πετρίνα τα φτερά του/ πέταξε πέρα απ’ του Ταϋγέτου την κορυφή...»

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΛΟΕΙΔΗΣ (1934- 2019)   Με το «δαιμόνιο» του Έλληνα στο αίμα του άνοιξε από την Πετρίνα τα φτερά του πέταξε πέρα απ’ του Ταϋγέτου την κορυφή το άγνωστο να κατακτήσει με το βλέμμα του να κάνει πράξη και αληθινά τα όνειρά του πόθος φλογερός κι επιθυμία του κρυφή. «Πήρε τα μάτια του» κ’ έφτασε στα πέρατα στα δύσκολα έβαλε ψηλότερα τον πήχη χόρεψε ευτυχής του Ησαΐα το χορό έπιασε τη ζωή ευθύς από τα κέρατα και από τα μαλλιά αργότερα την τύχη όσα τα «θέλω», τόσα πολλά και τα «μπορώ». Με ύφος, ήθος και διορατικότητα σε είδη εστίασης «Καλοειδής», ειδήμων επιχειρηματίας έντιμος και ευγενής πολυσχιδής, λαμπρή προσωπικότητα πολίτης εξαίρετος και αιδήμων διακεκριμένος και ξακουστός ομογενής. Με δωρεές και ευεργεσίες αξιόλογες «Άρχοντας» η τιμή...

«Πρόσωπα στεγνά από αρχαία τραγωδία/ που τρέχουν με τη μοίρα τους ζαλιά/ φωνές που φτάνουν σαν ουράνια χορωδία/ χείλη που βγάζουν μια αλλιώτικη λαλιά...»

ΟΙ  ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΕΣ   Λεβεντογέννες ξεφαντώνουν στους αιώνες σερνικομάνες με τ’ αγόρια αρμαθιά αντρογυναίκες και σκληρές σαν αμαζόνες με τα δρεπάνια γιαταγάνια και σπαθιά ουράνιο τόξο, νίκες και κορώνες η πίστη στην καρδιά τους θάλασσα βαθιά.   Πρόσωπα στεγνά από αρχαία τραγωδία που τρέχουν με τη μοίρα τους ζαλιά φωνές που φτάνουν σαν ουράνια χορωδία χείλη που βγάζουν μια αλλιώτικη λαλιά χορός που κάνει το μοιρολόι μελωδία θάνατος και ζωή πηγαίνουν αγκαλιά.   Άνερα στόματα ξερά και πεινασμένα τα μυστικά τους είναι σ’ όλους φανερά ένδοξα μέτωπα δαφνοστεφανωμένα κρατάνε την τιμή τους απίστευτα γερά μες τη χαρά τα ξεμόνια μονοιασμένα στου Ματαπά τον πόνο πνίγουν τα νερά.   Στήθη ’πο πέτρα στο γαλάζιο στημένα αιώνια θηλάζουν την αθάνατη γενιά χέρ...

«Του Πάρνωνα τον ήλιο με καμάρι / έχει για στέμμα στα μαλλιά / βλησίδι και μαργαριτάρι / στο στήθος ο Ταΰγετος κρατά»

Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΜΥΣΤΡΑΣ Στης Ιστορίας τ’ ανηφόρι αγκομαχάει το παρόν με το δισάκι του γιομάτο χρέος τις μνήμες πανωφόρι με θαυμασμό και δέος περνάει στο παρελθόν!.. Η φαντασία πιάνεται απ’ το χρόνο στα καλντερίμια σαν γλιστρά αναστηλώνει τα παλάτια με το Δικέφαλο στο θρόνο και το Δεσπότη του Μυστρά μέσα από σπίτια κ’ εκκλησίες θολές στο κάστρο οπτασίες το μεγαλείο τους μετρά!.. Νεκρή η πολιτεία ζωντανεύει και παίρνει σάρκα και οστά ο θρύλος ξάφνου ανασταίνει και το μαρμαρωμένο βασιλιά θεριεύει και το κυπαρίσσι κι ανατολή και δύση έχουν σκεπάσει τα κλαδιά!.. Στο άρωμα του σήμερα ξυπνάει γυρίζει στο άλλο το πλευρό βλέπει τις πέτρες που κρατιούνται μην πέσει άλλη στο γκρεμό όπως αυτές που πήγανε στο βρόντο βγαίνει σ’ ένα παράθυρο γυμνό χω...

«Αν οι Τριακόσιοι ήσαν λίγοι/ που στάθηκαν όρθιοι στους πολλούς/ τους «118» αιώνια θα τυλίγει/ μια ιδέα σε καιρούς χαλεπούς...»

ΣΤΗ  ΘΥΣΙΑ  ΤΩΝ  «118» (Μονοδέντρι, 26 Νοεμβρίου 1943)   Ο δρόμος για τη Σπάρτη στενωπός γεμάτος Πλαταιές και Θερμοπύλες ποτισμένη με αίμα ατραπός με μάχες, αγώνες και θυσίες. Μία ζωή ακοίμητοι φρουροί φυλάνε της Ιστορίας της τις πύλες. Ο επισκέπτης μένει σκεπτικός σε τύμβους, ηρώα και μνημεία. Ήρωες, Ηρακλήδες κι Αμαζόνες αιώνια σύμβολα και φάροι λευτεριάς πεσόντες σε όλα τα σημεία όταν το χρέος της πατρίδας τους καλεί. Λεωνίδες θρέφει στους αιώνες της Σπάρτης η λεβεντογέννα γη με την καρδιά της τους θηλάζει και έχει το γάλα της ψυχή. Σαν πυρωμένο σίδερο κι ατσάλι ασπίδα τα στήθη τους μπροστά το αίμα στις φλέβες τους κοχλάζει σαν χείμαρρος κατρακυλά όταν η Πατρίδα τους φωνάζει πέφτουν με το κεφάλι τους ψηλά. Αν οι Τριακόσιοι ήσαν λίγοι ...

«Με σώμα ατσάλι απ’ την προπόνηση/ καραβόσκοινα στα χέρια του οι μύες/ οριζόντια η υπερπροσπάθεια/ ακίνητη με άπνοια η ισορροπία»

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ   Η κούνια, το πρώτο του «ενόργανο» η «στράτα» στη ζωή με «τραμπολίνο» το «παρκούρ» διασκέδαση κι εκτόνωση  «παιδική χαρά» κι όχι βασανιστήριο. Αίλουρος, από όργανο σε όργανο έπαιζε στα δάχτυλα τους κρίκους μαντολίνο έκανε η φόρμα στο σώμα του τη μόνωση κ’ ένιωθε δυνατός στο γυμναστήριο.   Με σώμα ατσάλι απ’ την προπόνηση καραβόσκοινα στα χέρια του οι μύες οριζόντια η υπερπροσπάθεια ακίνητη με άπνοια η ισορροπία. «Συντελεστής δυσκολίας», καταπόνηση απίθανες οι ψυχικές κληρονομίες απύθμενη η λατρεία κ’ η συμπάθεια  στο άθλημα, με πρωταθλητή νοοτροπία.   Στα στάδια του κόσμου αγωνίζεται αποφασισμένος να γράψει ιστορία στις αποσκευές μετάλλια και έπαινοι χρυσά και ασημένια τα όνειρά του. Στον Εθνικό μας Ύμνο συγκλονίζεται...

«Για να γενεί παράδεισος η γη μας/πρέπει να τρέξουμε εμείς/να πάρουν τη σκυτάλη ύστερα οι γιοι μας/και όλοι οι λαοί να γίνουμε δρομείς»

ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ   Στου  Φειδιππίδη πάνω τα αχνάρια ανάμεσα από βράχια κι από ρύμες διαδρομή στο χρόνο και στο χάρτη σημάδια ανεξίτηλα κι ανάρια γραφές παλιές, αιώνιες μνήμες φέρνουν το μήνυμα στη Σπάρτη!   Για να γιομίσει το φεγγάρι θέλει καρδιά κ’ υπομονή να βγει πανσέληνος θα πάρει χρόνο πολύ, ψυχή κι επιμονή! Για να γενεί παράδεισος η γη μας πρέπει να τρέξουμε εμείς να πάρουν τη σκυτάλη ύστερα οι γιοι μας και όλοι οι λαοί να γίνουμε δρομείς!   Στον υπερμαραθώνιο ετούτο που ξεπερνά η αντοχή τα όριά της και η φιλία δεν ξέρει από πατρίδα που η αλληλεγγύη κάνει το ντεμπούτο και η προσπάθεια μετρά τα μόριά της πιάνεται απ’ το όνειρο η ελπίδα!   Για να βλαστήσει  η ειρήνη και να ανθίσει η λευτεριά πρέπει να έρθει η γαλήνη στον κόσμο με  απλ...

«Κι αφού μας εξαθλίωσαν οικονομικά, επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε λωτοφάγους δίχως μνήμη, χωρίς πατρίδα, χωρίς θρησκεία, χωρίς αρχές, δίχως αξίες, χωρίς γλώσσα...»

Η σημερινή ημέρα δεν είναι σαν τις άλλες τις εθνικές με παρελάσεις και πανηγυρισμούς αλλά επέτειος θλιβερή με συμφορές μεγάλες που αλλόφρων ξυπνά τους λογισμούς που φέρνει μνήμες με πόνο και με αίμα. Είναι μνημόσυνο και επικήδειος καθώς στην Ιωνία πάει η σκέψη και το βλέμμα σε κείνο τον Ελληνισμό που ήταν ο παθός.  Αφού πρώτα εξομολογηθούμε για τα λάθη μας και κοινωνήσουμε από το πικρό ποτήριο, ας πάμε νοερά πίσω στο χρόνο, εκεί που άνθισε ο Ιωνικός πολιτισμός, εκεί που μεγαλούργησε ο Ελληνισμός, εκεί όπου μαρτύρησε ο χριστιανισμός. Για να χωρέσουν 10 χρόνια διωγμών, βασανισμών, σκοτωμών και προσφυγιάς που έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, σε μια ομιλία 10 περίπου λεπτών, τα λόγια είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής και ένα μικρό φρεσκάρισμα της μνήμης για ...

«Τι σκληρό! Στο ίδιο φόντο/ δυο ζωές στον ένα πόντο/ ένας κόσμος αδικίες/ χάσμα με τις ηλικίες»

Μια ζωή και δύο κόσμοι   Μια γιαγιά στην παραλία δίχως κόσμο, χωρίς πλοία πήγε για να κάνει μπάνιο κάτι που δεν είναι σπάνιο..   Όμως μέχρι εκεί που «κάνει» μαζεμένο το φουστάνι μόν’ που φαίνεται η γάμπα θέαμα που είναι τσάμπα,   με αργό - βαρύ το βήμα ’κει που έσκαζε το κύμα έβρεχε τους αστραγάλους και δεν έβλεπε τους άλλους   που την κοίταζαν ντυμένη πέρα-δώθε την καημένη μες τη ζέστη και τη λαύρα να φοράει ρούχα μαύρα.   Ο καημός της έχει μείνει που δεν φόρεσε μπικίνι καίτοι το αναγελάει η καρδούλα της πετάει   και ζηλεύει στην ξαπλώστρα το κορμί που κάνει μόστρα σαν γοργόνα στο λιοπύρι να την πίνεις στο ποτήρι   που ο ήλιος τη μαυρίζει κι ο φακός σαν τη μπανίζει πονηρά της κλείνει μάτι στ’ όμορφο αυτό κομμάτι.   ...

«Ισόβια» από το λαό η καταδίκη/κι όμως ελεύθεροι οι εμπρηστές/το «αυτόφωρο» διαφεύγει η ευθύνη/η συσκότιση τα γεγονότα αδικεί...

«Έγκλημα με αυτοκτονία»   Το Μάτι «στο μάτι του κυκλώνα» τα χνώτα του δράκου καυτερά τα μάτια του σπινθηροβόλα η γλώσσα του πύρινη, φαρμακερή Σόδομα και Γόμορρα, σκοτάδι στάχτες και κάρβουνο, σιωπή..   Θύματα οι νικητές του Μαραθώνα κι έκαναν τα πόδια τους φτερά οι κουκουνάρες ηχούν σαν πολυβόλα κρανίου τόπος, έλιωσε σαν κερί οι σοροί αγνώριστοι στον Άδη «μήδισαν» οι άρχοντες, ντροπή.   «Έγκλημα με αυτοκτονία» χωρίς δίκη η ανάκριση προκαλεί τους δικαστές δεν ξέρει η ατιμωρησία από οδύνη η αγανάκτηση δεν αντιδικεί δικαίωση ζητάει στην ουσία με την «ασύμμετρη» οχλοβοή.   «Ισόβια» από το λαό η καταδίκη κι όμως ελεύθεροι οι εμπρηστές το «αυτόφωρο» διαφεύγει η ευθύνη η συσκότιση τα γεγονότα αδικεί «αμόλυντη και άσπιλη» η εξουσία Πόντιος ...

«Είν’ η αγκάλη σου ζεστή, παρηγοριά κι ελπίδα/και το φιλί σου φάρμακο, ήλιος στην καταιγίδα»

ΣΤΗ  ΜΑΝ(Ν)Α   Αγνέ μου έρωτα γλυκέ που σε φωνάζουν μάνα απ’ τον καιρό που ήμουνα δεμένος με την πάνα ως τώρα που μεγάλωσα πάντα σε βλέπω μπρος μου σαν οδηγό, σαν δύναμη σαν ήλιο και φως μου.   Βλέπω στα μάτια σου τα δυο της αρετής το δρόμο και στα γλυκά τα χείλη σου το γέλιο και τον πόνο. Είσαι κορφή κουραστική, του Γολγοθά ο λόφος είσαι λιμάνι ήρεμο και της ζωής η δρόσος.   Είν’ η στοργή σου ουρανός και η καρδιά σου βράχος κι αν σε λυπήσω μάννα μου θα ’ναι μεγάλο λάθος. Είν’ η αγκάλη σου ζεστή, παρηγοριά κι ελπίδα και το φιλί σου φάρμακο, ήλιος στην καταιγίδα.   Είν’ η ευχή σου προσευχή, παραδεισένιος δρόμος και η κατάρα κεραυνός, καταστροφή και τρόμος. Νέοι και γέροι σε ζητούν, μάνα μου όλοι λένε και όσοι δεν σε γνώρισαν μάνα μου λέν’ και κλαίνε...

«Δυο κρίνα έστειλε ο Θεός στη γη/το ένα το λευκό στην Παναγιά/για να γεννήσει το Χριστό/και τ’ άλλο το γαλάζιο στο ραγιά/ν’ αποτινάξει το ζυγό»

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821   Δυο κρίνα έστειλε ο Θεός στη γη το ένα το λευκό στην Παναγιά για να γεννήσει το Χριστό και τ’ άλλο το γαλάζιο στο ραγιά ν’ αποτινάξει το ζυγό.   Ένα ζυγό που για τετρακόσια χρόνια πλήγιαζε τον τράχηλο του Έλληνα, έκοβε τα πόδια του χριστιανού και τα σημάδια του φαίνονται ακόμη. Σήμερα, η θρησκεία μας και η πατρίδα μας, πιασμένες χέρι-χέρι, ανεβαίνουνε την ψηλότερη κορυφή της ιστορίας μας, το Γολγοθά της φυλής μας, εκεί που η γαλανόλευκη κυματίζει με περηφάνια και καυχιέται για τις νίκες της, εκεί που κάθε πέτρα λέει τα μυστικά της και διηγείται τα κατορθώματά της. Σ’ αυτή την κορυφή που μετά τη σταύρωση ήρθε η ανάσταση. Αυτή την ημέρα, το χαρμόσυνο μήνυμα της Παρθένου με το μήνυμα της λευτεριάς, ήρθαν με το ανοιξιάτικο φως να φωτίσουν το σκοτά...

«σβήσαμε το φούρνο στην αυλή/σκορπίσαμε της θύμησης τις στάχτες/και τη ζωή μας βγάλαμε λειψή/με σκόνες και αράχνες…»

Το πρώτο χελιδόνι   Με τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο σαν τα παιδιά που πετούν τον αϊτό τους με την ψυχή μας ψηλά στον ουρανό σαν τον πιστό στην προσευχή του με τη χαρά να πετάει στα σύννεφα την αγωνία με αντήλιο την ελπίδα με το «Μάρτη» στο χέρι μας βραχιόλι περιμέναμε το πρώτο χελιδόνι συχαρίκι και μήνυμα ζωής της εποχής χαρμόσυνο χαμπέρι. Μονοκονδυλιά-παιχνίδι στον αέρα μυστήρια συναισθήματα τρελά τιτίβισμα η συγκίνηση στο σύρμα της άνοιξης προμήνυμα η αμυγδαλιά το αγριολούλουδο ολόδροσο στην πέτρα βραχιασμένο στη σιωπή της μοναξιάς τρόπος ζωής η φωλιά του στο μπαλκόνι τρυφερή στον εξώστη συντροφιά η αγάπη στην πόρτα ζεμπερέκι και κοντομήρι η χαρά η φτώχια στο κατώφλι της χορτάτη η στέρηση στην αυλή χωρίς μιλιά η υπομονή περνούσε από το...

«Σε ένα παιχνίδι άριστα στημένο/που από χέρι είναι χαμένοι οι μικροί/το πάνω χέρι έχει το κατεστημένο/και η ζωή στο περιθώριο πικρή..»

ΣΥΡΙΑ(Λ)   Σταματήστε τη γη για να κατέβω Ζαλίστηκα, θα πέσω στο κενό! Να βγω από τα ρούχα μου κοντεύω μ’ αυτό το.. Συρια..λ που παίζεται, ενώ   η «Νέα Τάξη»  με απάθεια αγναντεύει ντοκιμαντέρ πολεμικό για σινεμά τον κόσμο έτσι όπως διαφεντεύει με δύο μέτρα στη ζωή και δυο σταθμά..   Το δίκιο όπως θέλει το μοιράζει το άδικο επιβάλει καθώς οπλοφορεί στο συμφέρον τις φλέβες της χαράζει  «φίλος και σύμμαχος» κονκάρδα που φορεί..!   Σε ένα παιχνίδι άριστα στημένο που από χέρι είναι χαμένοι οι μικροί το πάνω χέρι έχει το κατεστημένο και η ζωή στο περιθώριο πικρή..   Στήνουν και γκρεμίζουν καθεστώτα εκλέγουν κυβερνήσεις αρεστές επεμβαίνουνε σε χρόνο ενεστώτα και καμαρώνουν σαν μεγάλοι εραστές!   Τα «κοιτάσματα» κοιτάζουν να λαβαίνουν και ...

«Αμόλυντη κράτησε την άγονη γωνιά / μ’ ασπίδα την πίστη κι αγάπη στην πατρίδα / από το χέρι είχε πάρει τούτη τη γενιά / να βγει απ’ το λαβύρινθο της κρίσης»

ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΠΑΣΗΣ ΜΑΝΗΣ   Πάσης Μάνης και πάντων Μανιατών στου Ματαπά τα σύνορα ακρίτας με ενθουσιασμό εφήβου και γέροντα μυαλό φύλαξε ακοίμητος το «κειμηλιαρχείο» με κήρυγμα θρησκευτικό και εθνικό εκεί που η ζωή κι ο θάνατος αντάμα για την ελευθερία της καρδιάς και της ψυχής των «υπέρ πάντων» δίνουνε αγώνα.   Στο «Άγιον Όρος» της Μάνης, ασκητής μοναχικός, μοναδικός «Πυργοδεσπότης» αναστήλωσε με λόγο φλογερό το ηθικό, με ευλογημένες πέτρες και ζείδωρο τον άνεμο της λευτεριάς με το ευαγγέλιο σε όλες τις φαρέτρες το έργο του αθόρυβο και σοβαρό εγγύηση για το μέλλον της πατρίδας.   Αμόλυντη κράτησε την άγονη γωνιά μ’ ασπίδα την πίστη κι αγάπη στην πατρίδα από το χέρι είχε πάρει τούτη τη γενιά να βγει απ’ το λαβύρινθο της...

«Από εμάς εξαρτάται, αν έχουμε συνέχεια, αν θα πετύχουμε να επιζήσουμε και να δημιουργήσουμε, ή αν θα μείνουμε χωρίς ταυτότητα»

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ’40 (από το Βασίλη Βλαχάκο) Με τι καρδιά και τι ψυχή τη μέρα να τιμήσω και πώς από τους ήρωες συγνώμη να ζητήσω..   καθώς αισθάνομαι ντροπή μια μέρα σαν και τούτη που αν κι ο αέρας γιορτινός μυρίζει από μπαρούτη   είν’ η ατμόσφαιρα βαριά, πλακώνει την καρδιά μας βάρκα ο κακός μας εαυτός, στα βράχια τα παιδιά μας   με καπετάνιο το «εγώ» τη διαφθορά στην πλώρη με το συμφέρον στα κουπιά να μην τραβάει ζόρι   κ’ είναι μπροστά ωκεανός απέραντο σκοτάδι ούτε ’νας φάρος φωτεινός ελπίδας ’να σημάδι.   Γι’ αυτό, το γρηγορότερο, ας πάμε τώρα πίσω στο δρόμο αυτό που χάσαμε, να πάρουμε τον ίσο   που οδηγεί στις ρίζες μας, για να λογικευτούμε, τη μέρα τούτη σήμερα όλοι μας να σκεφτούμε,   που ’δωσε με το αίμα της, ζωή στην οικουμένη και την...

«Με ζητωκραυγές στο πέρασμά του, φεύγει ο Δεσπότης του Μυστρά, τα καλντερίμια κατεβαίνει, και μια στερνή, στον κόσμο του, ματιά...»

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ (1405-1453) Η πρόσκληση ελπίδα σωτηρίας η αποδοχή στη θυσία προσφορά στο Θείο η τελευταία  λειτουργία δέηση, προσευχή κι αναφορά. Η συγκίνηση με δάκρυα στα μάτια ζητά συγγνώμη απ’ το λαό η σιωπή βασιλεύει στα παλάτια στο κάστρο διαφεντεύει η μοναξιά με το στόμα της κλειστό η αγωνία το κυπαρίσσι μένει ορφανό. Με ζητωκραυγές στο πέρασμά του φεύγει ο Δεσπότης του Μυστρά τα καλντερίμια κατεβαίνει και μια στερνή, στον κόσμο του, ματιά πνίγει στη λύπη το λυγμό του η θλίψη σε παράθυρα ανοιχτά θέλει το πένθος της να κρύψει και στέλνει λουλούδια και φιλιά.. Χαρμόσυνα χτυπάει τις καμπάνες ο πόνος κρεμασμένος στο σχοινί με τα παιδιά στην αγκαλιά οι μάνες στη θύμηση περνάνε τις σκηνές την ιστορία γράφουνε στη μνήμη μην πέσ...

«Ένα απέραντο «survivor» η πατρίδα, της Βουλής μας δεν της καίγεται καρφί»

Ένα απέραντο «survivor» η πατρίδα και ο αγώνας ανελέητος, σκληρός με την «τρόικα», σε λίγο μια καρύδα όποιος θα ’χει πια θα είναι τυχερός.   Με το ΣΥΡΙΖΑ να χάνει κάθε μάχη και με «μέτρα» να μας κόβει τους μιστούς με αράχνες θα γιομίσει το στομάχι κι εκεί θα πλέκουν πλέον τους ιστούς..   Άνεργοι και νηστικοί σ’ αυτό το στίβο αγέλαστοι, κατηφείς και σκυθρωποί τα «αντίμετρα» το νέο τους μοτίβο «νενικήκαμεν!» φωνάζουν, τι ντροπή..!   «Προτεινόμενοι» είμαστε στη σέντρα η ρέγκα θα μας κλάψει από παντού και θα λεν’ πως φταιν’ τα «ξένα κέντρα» Ευρωζώνη, Αμερική και Δ.Ν.Τ.   Ένα απέραντο «survivor» η πατρίδα της Βουλής μας δεν της καίγεται καρφί αν το μάτι μας το κάνουμε γαρίδα για ’να πιάτο με φαΐ πια αδερφοί..!                                ...

«η προσφορά αιώνια, επουράνια, αστείρευτη πνεύματος πηγή, η εργογραφία στις προθήκες διαθήκη ανεκτίμητη, ακριβή»

Στη μνήμη του Δημήτρη Πετσετίδη   Της καρδιάς σταμάτησαν τα χρόνια το μαθηματικό της το σφυγμό το μελάνι στις φλέβες δεν κυλάει σάβανο έχει γίνει στο σώμα το χαρτί.   Θάφτηκε ο «Επίλογος στα χιόνια» «Τα εν οίκω» εν Δήμω με λυγμό σορό «Σε ξένο γήπεδο» φιλάει η ζωή την άψυχη σάρκα τη φθαρτή.   Στη στήλη, τα σχόλια στα «φύλλα» σε εφημερίδες και περιοδικά σκίτσα και γελοιογραφίες έφυγε από το σκάκι νικητής.   Με πλήθος διηγήματα ποικίλα ευάρεστα και μεθοδικά γνώριμες προσωπογραφίες της κοινωνίας περιηγητής.   Στο χέρι το «Ουράνη» στα ουράνια διαβατήριο το βραβείο απ’ τη γη με τα βιβλία στις βιβλιοθήκες πολύτιμη υποθήκη, διατριβή   η προσφορά αιώνια, επουράνια αστείρευτη πνεύματος πηγή η εργογραφία στις προθήκες διαθήκη ανεκτίμητη,...

«Αν οι Τριακόσιοι ήσαν λίγοι, που στάθηκαν όρθιοι σε τόσους πολλούς, οι Εκατόν Δεκαοχτώ ήσαν κολίγοι, μιας ιδέας σε καιρούς χαλεπούς, που πήγαν κρατούμενοι μιας μπότας, προ έξη βημάτων στους ουρανούς!»

ΣΤΗ  ΜΝΗΜΗ  ΤΩΝ  «118»                                                                 Ο δρόμος για τη Σπάρτη στενωπός γεμάτος Πλαταιές και Θερμοπύλες ποτισμένη με αίμα ατραπός με μάχες, αγώνες και θυσίες μία ζωή ακοίμητοι φρουροί φυλάνε της Ιστορίας μας τις πύλες ο επισκέπτης μένει σκυθρωπός σε τύμβους, ηρώα και μνημεία! Ήρωες, Ηρακλήδες κι Αμαζόνες αιώνια σύμβολα και φάροι οδηγοί πεσόντες σε όλα τα σημεία όταν το χρέος τη πατρίδας τους καλεί Λεωνίδες θρέφει στους αιώνες της Σπάρτης η λεβεντογέννα γη με την καρδιά της τους θηλάζει κι έχει το γάλα της ψυχή! Σε πυρωμένο σίδερο κι ατσάλι ασπίδα τα στήθη τους μπροστά το αίμα στις φλέβες τους κοχλάζει σαν χείμαρρος κατρακυλά όταν η Πατρίδα τους φωνάζει πέφτουν με το κεφάλι τους ψηλά! Αν οι Τρια...