«Τι είμαστε - Ποιοι είμαστε», από τον Βασίλειο Βλαχάκο

Όταν κοσκίνιζε το χώμα ο Θεός

έριχνε στον τόπο μας τις πέτρες

σε μία άγρια, στη φύση, ομορφιά

με τον θεϊκό δικό του τρόπο.

Ψηλά βουνά, γυμνές κορυφές

κ’ εμείς τα κάναμε φρούρια και κάστρα

ήρωες να φυλάνε όσια και ιερά

(ευχή της μοίρας και κάποτε κατάρα)

ανθρωποθυσία η προσφορά

καπνός το λιβάνι μέχρι τ’ άστρα.

Με ροζιασμένα χέρια εργατικά

δουλέψαμε την πέτρα με ιδρώτα

σμιλέψαμε θεούς, ημίθεους, θεές

«κατ’ εικόνα και ομοίωση» με πνεύμα

με φωνή, ανάσα και μορφή

αρχαίου πνεύματος και κάλλους.

«Σόδομα και Γόμορρα» στη διαδρομή

ανάπηρα κορμιά απολιθωμένα

η αλήθεια στα στήθη τους γυμνή

κρύο στις φλέβες τους το αίμα

ζωντανός στο χρόνο ο σφυγμός

παγωμένο στο άπειρο το βλέμμα.

Βασιλεύουσα και Αγια-Σοφιά

της Δύσης κι Ανατολής αστέρια

έμεινε η Κερκόπορτα ανοιχτή

στου ισλάμ τα αιμοχαρή ασκέρια

«Τό τήν Πόλιν σοι δούνε...» (ωιμέ..!)

«η Πόλις (μας) εάλω..»

Τετρακόσια χρόνια στη σκλαβιά

με βόλια και μπαρούτι για προσφάι

αρματολοί και κλέφτες στα βουνά

«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ» ειδάλλως

«Κάλλιο μιας ώρας ’λεύτερη ζωή…»

με το Θούριο γινήκαμε θηρία

στο «ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ», «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!»

στ’ αχνάρια του Λεωνίδα και ο Διάκος.

Αγκομαχάει στα καλντερίμια η ζωή

τους παλμούς της νοιώθει στ’ ανηφόρι

με τον αέρα ζούμε του βουνού

με την αρμύρα της θάλασσας ο ιδρώτας

με λίγο χώμα και με αίμα για νερό

πλάθουμε στη ζωή τα όνειρά μας

με ξερό ψωμί, κρεμμύδι και ελιά

ανεβαίνουμε συχνά το Γολγοθά μας

και ζούμε την Ανάσταση στερνά

σαν σταυρωθεί όποτε η γενιά μας.

Σε μια ειρηνική, όμορφη αγκαλιά

στο γαλάζιο τ’ ουρανού και του πελάγους

απολιθωμένες τριήρεις τα νησιά

αγκυροβολημένα στο βυθό της ιστορίας

στο όνομα της Ειρήνης προσφορά

οι βραχονησίδες σημαδούρες.

Όταν το καθήκον και το χρέος, μας καλεί

για Ελευθερία κι ανεξαρτησία

παρόντες κ’ αιμοδότες-εθελοντές

κι όσες φορές, μας το ζητήσει η Πατρίδα

ή και η οικουμένη αν χρειαστεί

δίνουμε το «παρών» χωρίς ασπίδα.