«Στη Θυσία των 118», από τον Βασίλειο Βλαχάκο

(Μονοδέντρι, 26 Νοεμβρίου 1943)

Ο δρόμος για τη Σπάρτη στενωπός

γεμάτος Πλαταιές και Θερμοπύλες

ποτισμένη με αίμα ατραπός

με μάχες, αγώνες και θυσίες.

Μία ζωή ακοίμητοι φρουροί

φυλάνε της Ιστορίας της τις πύλες.

Ο επισκέπτης μένει σκεπτικός

σε τύμβους, ηρώα και μνημεία.

Ήρωες, Ηρακλήδες κι Αμαζόνες

αιώνια σύμβολα και φάροι λευτεριάς

πεσόντες σε όλα τα σημεία

όταν το χρέος της πατρίδας τους καλεί.

Λεωνίδες θρέφει στους αιώνες

της Σπάρτης η λεβεντογέννα γη

με την καρδιά της τους θηλάζει

και έχει το γάλα της ψυχή.

Σαν πυρωμένο σίδερο κι ατσάλι

ασπίδα τα στήθη τους μπροστά

το αίμα στις φλέβες τους κοχλάζει

σαν χείμαρρος κατρακυλά

όταν η Πατρίδα τους φωνάζει

πέφτουν με το κεφάλι τους ψηλά.

Αν οι Τριακόσιοι ήσαν λίγοι

που στάθηκαν όρθιοι στους πολλούς

τους «118» αιώνια θα τυλίγει

μια ιδέα σε καιρούς χαλεπούς

που πήγαν άδικα από τη «μπότα»

«προ έξι βημάτων» στους ουρανούς.

Το Μονοδέντρι μόνο δεν είναι.

Στην άγονη τούτη και βαθιά ερημιά

έστησε πρόθυμα η Δόξα μνημείο

λιτό στα γενναία κορμιά

που η μνήμη τους αιώνια θα μένει

θύματα μιας σκληρής εποχής

πιστοί στο χρέος στρατιώτες

αντίσταση μιας φριχτής Κατοχής

της λευτεριάς αληθινοί θιασώτες

απέναντι στης σκλαβιάς τα θεριά

«..τοις κείνων ρήμασι…» πατριώτες

για Πατρίδα και για Λευτεριά.

Β. Γ. Βλαχάκος