«Με... το σπαθί του!», από τον Βασίλειο Βλαχάκο

«Η λαχτάρα του έθνους μας
που είχε γίνει βαθιά πληγή τελειώνει.
…Όσοι αγγίζουν τα θεμελιώδη αγαθά
και τις αξίες είναι καταραμένοι»
                           Ερμπάς (ιμάμης)

Η δύναμη του κακού με θράσος

μιλάει για αξίες και αγαθά

ο θύτης υποδύεται.. το θύμα!

στις γενοκτονίες όμως άσσος

(και όχι ενός Έθνους μοναχά)

έχει στείλει εκατομμύρια στο μνήμα. 

Με το οθωμανικό «ήθος» και το «ύφος»

«καρδιναλίου» και κατακτητή 

(τι άλλο κανείς να περιμένει)

υποβαστάζων στον άμβωνα το ξίφος

σύμβολο δύναμης και νικητή

τι άλλο θέλει να δει η Οικουμένη;

Τι θέλει άραγε ν’ ακούσει άλλο

και τι να πούμε πια για να πειστεί

ποιοι «άγιοι» και ποιοι «καταραμένοι»;

Τα Όσια και τα Ιερά μας, φευ! «εάλω!»

για μια φορά ακόμη απ’ το ληστή

με μια λογική στα μέτρα του ραμμένη.

Στον τόπο του εγκλήματος ο δολοφόνος

σ’ όλο του το μεγαλείο ο φανατισμός

λαίμαργη η βαρβαρότητα μας ξύνει

παλιές πληγές, αβάσταχτος ο πόνος

στα όνειρά της ο επεκτατισμός

«γαλάζια πατρίδα» για να γίνει.

Οι «λύκοι» την τρίχα τους αλλάζουν

και γίνονται «γκρίζοι», πιο σκληροί

 τη γνώμη τους υπερασπίζονται με λύσσα

και με την ημισέληνο ουρλιάζουν

καιροφυλαχτούν στη χασοφεγγαριά οι πονηροί

και τα δικά μας τα μοιράζουνε στα ίσα.

Καιρός από το λήθαργο να βγούμε

να γίνουμε, αδέρφια, μια γροθιά

ως άξιοι απόγονοι ηρωικών προγόνων

πάλι, εμπρός! τον κόσμο να οδηγούμε

με μια φωνή και μία μπαλοθιά

ηχώ από τα βάθη των αιώνων.

                          Β. Γ. Βλαχάκος