Μπορεί κανείς να φαντασθεί τις συνθήκες παρακολούθησης των ταινιών την εποχή εκείνη, με σκιές καθηγητών και αστυνομικών να περιφέρονται μέσα στην αίθουσα αναζητώντας «παρανόμους»

Η χούντα της 21η Απριλίου 1967 είχε μεν τον  Ελληνικό Λαό στον γύψο, εμάς δε τους μαθητές του Γυμνασίου,  μέσα σ’ ένα καθεστώς απαγορεύσεων. Μέσα σ’ αυτές, κορυφαία, ήταν και η απαγόρευση της παρακολούθησης κινηματογραφικών ταινιών, προκειμένου   να προστατευθούν τα χρηστά ελληνορθόδοξα ήθη μας!!!   Το Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης σε φωτογραφία του ’60   Μόνο ταινίες εθνικο-πατριωτικού και θρησκευτικού περιεχομένου επιτρέπονταν («Στα σύνορα της προδοσίας», «Ο τελευταίος των κομιτατζήδων» «Παπαφλέσσας» κ.α)  αλλά κι αυτές κατόπιν οργανωμένης παρακολουθήσεως μέσω του Γυμνασίου. Στα πλαίσια αυτά οι καθηγητές είχαν αναλάβει την υποχρέωση να παρακολουθούν την εφαρμογή της απαγόρευσης του κινηματογράφου μέσα από τις περιβόητες «εφόδους». Σε κάποιες μέρες, δηλαδή, καθηγητές που ορίζοντα...

«εκ κοιλίας Άδου ερρύσατο ημάς και παρέσχε τω κόσμω το μέγα έλεος»

Χιλιάδες χρόνια πριν ο προφήτης Ησαίας είχε προμηνύσει ότι: «Αναστήσονται οι νεκροί, και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις, και πάντες οι εν τη γη αγαλλιάσονται» (Ησ. 26,19).    Και ύστερα ήρθε ο Χριστός και διακήρυξε πως: «έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάννου ε? 25). Και αμέσως μετά επιβεβαίωσε ο Κύριος το προμήνυμα τούτο, έγινε πρωτότοκος των νεκρών, και «εκ κοιλίας Άδου ερρύσατο ημάς και παρέσχε τω κόσμω το μέγα έλεος». Πού αλλού τα μηνύματα της Αναστάσεως του Κυρίου θα μπορούσαν να ακουστούν καλύτερα και να βιωθούν πληρέστερα και βαθύτερα παρά σε ένα Κοιμητήριο;    Εκεί, λοιπόν, στον ιστορικό Ναό του Α. Γεωργίου Σπάρτης,  πραγματοποιήθηκε, ΚΑΙ φέτος, η τελετή της Αναστάσεως από τους Ιε...

Αφού κοινωνούσε η οικογένεια το πρωί της Μ. Πέμπτης και γύριζαν στο σπίτι, η μητέρα άρχιζε αμέσως τη βαφή των αυγών χρησιμοποιώντας ξύδι και δυο φυτικές χρωστικές (γνωστές στους παλαιούς) το ριζάρι και το κιννάβαρι

   *Ας είναι αναπαυμένη η ψυχούλα και η Μνήμη Αιώνια του Αγίου των Ελληνικών Γραμμάτων, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο οποίος, πέραν άλλων πολλών, πρόβαλλε με το έργο του ότι η  μόνη αληθής πραγματικότητα είναι η κατά Χριστόν ζωή και ότι οι Έλληνες δεν πρέπει ποτέ να ξεκόψουν από τη ζωογόνο ρίζα της Παράδοσης.    Οι αυγοκουλουλούρες και οι «κοκκώνες» Οι «αυγοκουλούρες» και οι «κοκκώνες»  ζυμώνονταν τη Μ. Πέμπτη με πολλή φροντίδα από τη νοικοκυρά του σπιτιού. Οι «αυγοκουλούρες» ήταν μεγάλες και στολίζονταν με έναν Σταυρό από ζυμάρι, στη μέση του οποίου έβαζαν ένα κόκκινο αυγό. Πασχαλινές αυγοκουλούρες ζύμωνε η νοικοκυρά όχι μόνο για την οικογένειά της (σύζυγο, πεθερά κλπ) αλλά και για τις κουμπάρες, τις νουνές, δηλαδή, που είχαν βαφτίσει τα παιδιά του σπιτιού κι επίσης για όλε...

Η Ιστορία διδάσκει, αρκεί… να μην διαβάζεται ανάποδα

Η εισβολή στην Πολωνία Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφτηκε το σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας και κομμουνιστικής  ΕΣΣΔ, γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντρ  -  Μολότωφ. Πίσω απ’ αυτή τη ανιστόρητη συμφωνία κρυβόταν ο επιδιωκόμενος μελλοντικός διαμελισμός της Πολωνίας μεταξύ χιτλερικής Γερμανίας και σταλινικής Ρωσίας! Ο ισχυρισμός του Χίτλερ ήταν πως οι Πολωνοί καταπίεζαν τους γερμανικούς πληθυσμούς στη χώρα τους και η Γερμανία, άρα, έπρεπε να τους υποστηρίξει και να τους διασώσει. Με την πρόφαση αυτή η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939. Την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία ακολούθησε και η εισβολή της κομμουνιστικής Ρωσίας στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, με τελικό αποτέλεσμα τη διχοτόμηση της Πολωνίας μεταξύ του Γ΄ Ράιχ και της Σοβιετικής...

Φυσικά, όπως ο μπακάλης έτσι και ο περιπτεράς είχε κι αυτός το δικό του τεφτέρι για τους πελάτες εκείνους που πληρώνονταν κάθε Σάββατο ή στο τέλος του μήνα («…δώσε μου ένα ΑSSO σκέτο και γράψτο…»)

   Τον κυρ-Παναγιώτη τον Παπαμακάριο τον γνώριζα από πιτσιρίκι, απ’ όταν ο πατέρας μου, ο Παναγιώτης, μ’ έστελνε στο περίπτερο ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΥ (γωνία Παλαιολόγου και  Όθωνος-Αμαλίας, για να του πάρω τσιγάρα «Σέρτικα Λαμίας», εκείνα τα βαριά, άφιλτρα, τσιγάρα στο κόκκινο πακέτο.     Με τα ψιλά στη χούφτα, έφτανα στο περίπτερο και πήγαινα κατευθείαν στο μικρό, τετράγωνο τζαμωτό παραθυράκι. Ίσα που έφτανε το κεφάλι μου για να αντικρύσω  τον κυρ-Παναγιώτη καθισμένο στην ψάθινη καρέκλα του, λιοκαμένο, με το μαύρο μαλλί του και το μουστακάκι του, τα ζεστά του μάτια και το καλοσυνάτο χαμόγελό του. Πριν του πω τι ήθελα έπιανε από το ράφι ένα πακέτο σέρτικα και χαμογελώντας το έβαζε στο μικρό πάσο, στο παραθυράκι. Του ’δινα τα λεφτά, έπαιρνα το πακέτο, έλεγα «γεια σας», μου ανταπέδιδε ένα ...

Άνθρωποι και έγκριτοι επιστήμονες, οι οποίοι ΔΕΝ είναι Λάκωνες, κρούουν, εδώ και χρόνια, το καμπανάκι του κινδύνου

Γροθιά στο στομάχι των Λακώνων και των Σπαρτιατών αποτέλεσε το άρθρο του κ. Λεωνίδα Βαρδάκα, Διδάκτορος, με τίτλο: «Η ιχθυοπανίδα του Ευρώτα εκπέμπει σήμα κινδύνου», το οποίο δημοσιεύθηκε στα τοπικά ΜΜΕ. Άνθρωποι και έγκριτοι επιστήμονες, οι οποίοι ΔΕΝ είναι Λάκωνες, κρούουν, εδώ και χρόνια, το καμπανάκι του κινδύνου για τον ιστορικό ποταμό της Λακωνίας, τον  Ευρώτα, αλλά εις μάτην!!!  Με το νέο αυτό άρθρο του ο Δρ Λεωνίδας Βαρδάκας αναφέρεται σε πρόσφατη έρευνα, 17 Μαρτίου 2025, του ΕΛΚΕΘΕ (Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών), με την οποία διαπιστώθηκε, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ότι το οικοσύστημα του Ευρώτα βρίσκεται, πλέον, σε «καθεστώς κατάρρευσης»!!! Σύμφωνα με το άρθρο η ιχθυοπανίδα του Ευρώτα βρίσκεται υπό εξαφάνιση: «…στα δύο από τα τρία τμήματα που διενεργήθηκε ιχθυολογική δειγματοληψία ...

Μια από τις απαγορεύσεις που είχαμε εισπράξει τότε ήταν να μην καθόμαστε στα ζαχαροπλαστεία της πλατείας: «Θα τρώτε το γλυκό σας, θα πληρώνετε και θα φεύγετε»

Το ιστορικό Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης ήταν ένα αυστηρό αλλά δίκαιο σχολείο με πολύ καλούς καθηγητές και μαθητές, με φήμη πανελλήνια.  Όταν έγινε η Χούντα, τον Απρίλη του 1967, η αυστηρότητα χτύπησε κόκκινο. Κάθε πρωί, μετά την προσευχή, υπήρχαν διαγγέλματα από τον γυμνασιάρχη, ΤΙ επιτρέπεται και ΤΙ απαγορεύεται. Εμείς σαν τελικοί αποδέκτες της πειθαρχίας των καιρών και των συνεπειών της, είχαμε αναπτύξει μια προσαρμοστικότητα, μιαν υπομονή και μια καρτερία που έμοιαζε μ’ αυτό που οι καλόγεροι αποκαλούν «υπακοή».  Έτσι «επιβιώσαμε» στους δύσκολους καιρούς, αλλά και δεν μας έμειναν ψυχικά τραύματα, κάτι που σήμερα έχει γίνει «καραμέλα» στα στόματα γονέων και μαθητών, παρ’ όλο που η σχολική πειθαρχία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μια από τις απαγορεύσεις που είχαμε εισπράξει τότε ήταν να μην κ...

Είναι κρίμα που η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ψέλλισε μιαν αναιμική και χλιαρή ανακοίνωση, πολύ κατώτερη των περιστάσεων

Γράφουν οι ειδήσεις: «Διώξεις σε 100 άτομα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ - Δήλωναν «μαϊμού» βοσκοτόπια και άρπαξαν 2,9 εκατ. ευρώ» Για να αξιώνεις να έχεις έντιμη κυβέρνηση και κράτος δικαίου ΠΡΕΠΕΙ εσύ πρώτα να γίνεις ΕΝΤΙΜΟΣ και ΔΙΚΑΙΟΣ. Διαφορετικά: «Τοιούτος έπρεπε ημίν Αρχιερεύς»   Η Ζωή,  ο Νίκος και ο Σωκράτης Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μετέτρεψε το κόμμα της σε «κόμμα των Τεμπών και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων έχουν διαπιστώσει την χρόνια ύπαρξη μιας μερίδας πολιτών σε ποσοστό του 25-30% (!!!) του συνόλου, το οποίο στερείται πολιτικού πολιτισμού και πολιτικής παιδείας και λειτουργεί μόνο με το θυμικό, με την παρόρμηση της στιγμής και με πολιτικο-κοινωνικές ψυχώσεις, έτοιμο να ακολουθήσει όποιον εκφράσει αυτήν  την προσωπική και ρηχή  θεωρία των πραγμάτων. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου βλέποντα...

Όπου τη συναντήσετε τη βρούβα, πείτε της ένα «ευχαριστώ» απ’ την ψυχή σας

Πέθαν’ ο κρέας πέθανε ψυχομαχάει κι ο τύρος ………………………… κι βρούβα η παλιόβρουβα στέκεται στην καβάλα να πέσει στην τσουκάλα.   Τούτο το τραγουδάκι είχε σκαρώσει κι έλεγε ο λαός μας στα χρόνια τα παλιά τότε που ερχούντανε οι Αποκριές κι η Καθαροδευτέρα και άρχιζε η νηστεία της Σαρακοστής για το Πάσχα. Οι παλαιοί Έλληνες «κράταγαν» αυστηρά τη νηστεία και ένα από τα νηστίσιμα που τρώγανε ήτανε τα λάχανα που τα ’βρισκαν άφθονα στις εξοχές και στους κήπους.   Ένα απ’ αυτά τα λάχανα της νηστείας ήτανε και η βρούβα, που το τραγούδι τη χαρακτηρίζει, σκωπτικά, «παλιόβρουβα», επειδή δεν θεωρείται πρώτης τάξεως λάχανο, γι’ αυτό και έχει βγει και η λαϊκή έκφραση «πήγε για βρούβες», που λέγεται για όποιον απέτυχε παταγωδώς σε μια προσπάθειά του. Κι όμως αυτό το ταπεινό λαϊκό λάχανο, ...

Ο καθένας μας φτιάχνει, κάθε φορά, μια δικιά του «αλήθεια» και δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί καμιάν άλλη

ΟΛΟΙ θέλουμε τη ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ για τα Τέμπη αλλά ΚΑΙ για κάθε ΤΙ που συμβαίνει στον κόσμο, στη χώρα μας και στην κοινωνία. Όμως, ο καθένας μας φτιάχνει, κάθε φορά, μια δικιά του «αλήθεια» και δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί καμιάν  άλλη. Ακόμα και οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης, για την οποία  ΟΛΟΙ «κοβόμαστε», ΔΕΝ γίνονται αποδεκτές, αν δεν συμφωνούν με τη δικιά μας προσωπική αλήθεια. Πρόκειται για έναν μικρό «ατομικό φασισμό» που στο άθροισμά του δημιουργεί μια κοινωνία χωρίς Αρχές, Αξίες και Δημοκρατική-Θεσμική Λειτουργία, κάτι που στο παρελθόν το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά, αλλά, φευ, ποτέ δεν βάλαμε (ούτε πρόκειται να βάλουμε) μυαλό.   Ο Πέτρος Ο Πέτρος Παππάς  ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πήρε μέρος στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζοντας τον Κασσελάκη στην προσπάθειά του...

Η είσοδος κάθε αρχαιολογικού χώρου είναι εκείνη που προϊδεάζει τον επισκέπτη και δημιουργεί σ’ αυτόν τις πρώτες εντυπώσεις, θετικές ή αρνητικές.    Στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης της Αρχαίας Σπάρτης, πριν από κάποια χρόνια, η Εφορία Αρχαιοτήτων Λακωνίας παρέδωσε, αναστηλωμένα, αξιοπρεπή κι επισκέψιμα τα σημαντικότερα ανασκαμμένα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου, παρά την σχεδόν χρόνια ανυπαρξία ανασκαφών και απαλλοτριώσεων, τις επίσης χρόνιες δυσκολίες επαρκούς χρηματοδότησης, τη σοβαρή έλλειψη προσωπικού, τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, την απουσία κεντρικής πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού, την αδιαφορία των αρμοδίων, κλπ, κλπ. Στα πλαίσια της προσπάθειας ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου της Σπάρτης τοποθετήθηκαν στην είσοδο και φυλάκια-κουβούκλια προορισμένα για την υπο...

Θέλαμε (και θέλουμε) Πρόεδρο που να είναι σοβαρός πολιτειακός, θεσμικός, δημοκρατικός παράγοντας ή Πρόεδρο διακοσμητικό που απλώς … κάτι να συμβολίζει;

Κάποτε είχαμε βασιλιά. Δεν κάθονταν καλά και ο λαός τον κατάργησε  με το δημοψήφισμα του 1974, βάζοντας στη θέση του Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το ερώτημα ήταν  (και είναι) : Θέλαμε (και θέλουμε) Πρόεδρο που να είναι  σοβαρός πολιτειακός, θεσμικός, δημοκρατικός παράγοντας ή Πρόεδρο διακοσμητικό που απλώς … κάτι να συμβολίζει; Δυστυχώς, επιλέξαμε το δεύτερο. Έτσι, έχουμε Πρόεδρο με περιορισμένες ουσιαστικές αρμοδιότητες (απλώς ονομαστικές) και «πολιτικά ανεύθυνο»:   «Σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 1 του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος. Ωστόσο, κατά το παρόν Σύνταγμα, οι ουσιαστικές αρμοδιότητες του Προέδρου είναι περιορισμένες σε σχέση με τις αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού και των Υπουργών.» Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας-Αρμοδιότητ...

Ιστορικά καταστήματα της Σπάρτης

   Με την ανατολή του νέου χρόνου, 2025, ένα θρυλικό κατάστημα εμπορίου της Σπάρτης, αυτό του Ευστρατίου Νικ. Περγαντή, πέρασε στην ιστορία, λόγω συνταξιοδότησης. Ήτανε στα 1952, τότε που ο Νίκος Περγαντής του Ευστρατίου αποφάσισε να αφήσει το αγαπημένο χωριό του, την Αναβρυτή, εκεί ψηλά στις πλαγιές του Ταϋγέτου, και να «μεταναστεύσει» στη Σπάρτη, για μια καλύτερη ζωή, με τη γυναίκα του τη Γεωργία και τα δυο παιδιά τους, τον Στράτη και τον Σταύρο.   Νίκος και Γεωργία Περγαντή   Έβλεπε, πια, πως η κάποτε ονομαστή,  ανθούσα και τρανή Αναβρυτή,  που στα χρόνια της «δόξας» της έφτανε τους 3.500 κατοίκους, όταν η Σπάρτη έφτανε  μόλις 1.500, είχε αρχίσει (ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο, την κατοχή και τον εμφύλιο) να «αιμορραγεί» και  το μέλλον της ήταν αβέβαιο και «συννεφιασμένο»....

«(…) Το τέμενος του Ταιναρίου Ποσειδώνος, βρισκόταν, σύμφωνα με ισχυρότατες ενδείξεις, στο βορειοδυτικό τμήμα του σημερινού ΟΤ 36, στη διασταύρωση των οδών Γκορτσολόγου (Ακροπόλεως) και Διοσκούρων»

Ποιος θα το πίστευε ότι στο κέντρο της Σπάρτης (γωνία Γκορτσολόγου και Διοσκούρων)  βρίσκονται τα αρχαιολογικά λείψανα ενός σημαντικού Ιερού της Αρχαίας Σπάρτης, εκείνο του Ταιναρίου Ποσειδώνος, το οποίο έχει περιφραχθεί με λαμαρίνες και είναι πνιγμένο στα αγριόχορτα και στα σκουπίδια!    Σύμφωνα με έναν αρχαιοελληνικό μύθο, ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, κινδύνευσε να πνιγεί, όμως ένα δελφίνι τον διέσωσε και τον μετέφερε σε μια σπηλιά στο ακρωτήριο Ταίναρο. Εκεί, οι αρχαίοι Λάκωνες έφτιαξαν έναν ναό, στην είσοδο του οποίου βρισκόταν ένα ορειχάλκινο άγαλμα του κιθαρωδού Αρίωνα πάνω σε ένα δελφίνι και μια μικρή πηγή. Σύμφωνα με τον μύθο, όποιος κοιτούσε μέσα της, έβλεπε θάλασσες και πλοία. Ο Στράβων (Έλληνας γεωγράφος, φιλόσοφος και ιστορικός), αναφέρει τον ναό του Ταινάριου Π...

Ένα φτωχό τσοπανόπουλο από τα Πάκια των Μολάων, που σπούδασε με θυσίες πολλές γιατί είχε μέσα του φλόγα και σήκωσε τον Σταυρό της Ιεροσύνης ως ζυγό, με ταπείνωση, με απλότητα, με ευπρέπεια...

Το βιβλίο της ζωής του το γράφει ο κάθε άνθρωπος μόνος. Υπάρχουν όμως και κεφάλαια, στο βιβλίο αυτό, που τα γράφουν και κάποιοι άνθρωποι  οι οποίοι κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την αγάπη μας και να γίνουν, κατά κάποιον τρόπο, άνθρωποι δικοί μας. Ένας τέτοιος δικός μας Άνθρωπος ήταν και ο παπα-Κώστας, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Γκιοτσαλίτης, που «κοιμήθηκε» πριν από λίγες μέρες, πλήρης ημερών, μέσα στην αγκαλιά, την αγάπη και τη φροντίδα της οικογένειάς του.    Τον παπα-Κώστα η δική μου γενιά τον γνώρισε κάπου  στα 1967, όταν ως γυμνασιόπαιδα, πλέον, πηγαίναμε κατηχητικό στον Α. Νίκωνα Σπάρτης. Εκεί, λοιπόν, γνωρίσαμε έναν Κατηχητή που μας συνήρπασε, κυριολεκτικά. Γεμάτος αγάπη αληθινή, ο παπα-Κώστας, άνοιγε κάθε φορά την καρδιά του, για να μας την δώσει σαν ...

Σε μια πόλη που αλλάζει και εξευγενίζεται ταχύτατα και, εν πολλοίς, βίαια, τα περίπτερα θα μπορούσαν να ιδωθούν ως σύμβολα μιας αστικής ατυπικότητας (urban informality)

Τα περίπτερα αποτελούν, ιστορικά,  έναν καθρέφτη της ελληνικής κοινωνίας, έναν μικρό-μεγάλο κόσμο, μια γοητευτική, ελληνική, παγκόσμια πρωτοτυπία . Ειδικά στη Σπάρτη, από ιδρύσεώς της και μέχρι σήμερα, τα περίπτερα υπήρξαν ένα ισχυρό τοπόσημο, ένα διακριτό και με έντονη σημειολογία στοιχείο της ταυτότητας της πόλης (ιστορικής, κοινωνικής, οικονομικής, εμπορικής, αισθητικής κλπ). Για το λόγο αυτό είναι ανάγκη αδήριτη τα περίπτερα της Σπάρτης να διατηρηθούν και να στηριχθούν από τη δημοτική αρχή, μιας και οι πόλεις είναι ζωντανοί και πολύπλοκοι οργανισμοί, που, ναι μεν αλλάζουν συνεχώς, αλλά, ταυτόχρονα, ΠΡΕΠΕΙ να προβάλλουν το ιστορικό τους παρελθόν ως συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς τους. 1944: Το περίπτερο  του κέντρου της Σπάρτης (Παλαιολόγου και Λυκούργου), το οποίο (ευτυχώς) ...

Ήρωα και Εθνομάρτυρα Αντώνη Κατσαντώνη, δέξου τη συγγνώμη και το δάκρυ μας, που ακόμα δεν έχουμε γίνει αντάξιοι της Λευτεριάς και της Πατρίδας

Μόλις προχθές, μια παρέα «φερέλπιδων» νεαρών νεοελλήνων έκανε νυχτερινή «τσάρκα» στο Κορδελιό της Θεσσαλονίκης αναζητώντας τρόπο να γεμίσει την κενότητά της. Και τον  βρήκε: Περνώντας από το άγαλμα του Πρωτοκλέφτη Κατσαντώνη ο ένας ανέβηκε στο άγαλμα και με πλήρη αναισθησία και χυδαιότητα έκανε άσεμνες χειρονομίες, ασεβούσε, έβριζε, το έφτυνε και το χαστούκιζε, προσπαθούσε να του αποσπάσει και να του σπάσει το σπαθί, ενώ οι φίλοι του τραβούσαν βίντεο γελούσαν, επιδοκίμαζαν και αλάλαζαν. Μετά ανέβασαν το βίντεο στο διαδίκτυο για να δουν και να μάθουν όλοι το «κατόρθωμά» τους.    Χωρίς να παραγράφεται η ατομική ευθύνη του δραστών, σίγουρα, εκεί, στη ωμή βεβήλωση του αγάλματος του Ήρωα Κατσαντώνη, παρίσταντο ως ηθικοί αυτουργοί η οικογένεια  (που πλέον έχει διαλυθεί ως θεσμός), το ε...

«Πάει κι απόψε τ΄ όμορφο/ Τ΄ όμορφο τ΄ απόβραδο/ Από Δευτέρα πάλι/ Πίκρα και σκοτάδι»

Και εκείνον τον χειμώνα του 1934-1935 οι Σπαρτιάτες δεν είχαν και πολλά περιθώρια να «ξεβγούν». Το πολύ-πολύ να έβγαιναν κυριακάτικη βόλτα στην Παλαιολόγου, στην Αμαλίας (Λυκούργου) και στην πλατεία, να έτρωγαν καμιά πάστα στα ζαχαροπλαστεία και να πήγαιναν να δουν σινεμά στον μοναδικό (τότε) κινηματογράφο της πόλης, το «ΑΤΤΙΚΟΝ», στη στοά ΚΟΥΡΣΟΥΜΗ. Την καθημερινή και την κυριακάτικη ανία έσπαζαν, πού και πού, διάφοροι αθηναϊκοί θίασοι που περιόδευαν στην επαρχία, ιδιαίτερα τον χειμώνα που οι παραστάσεις δεν είχαν αρκετό κόσμο στην Αθήνα.  Ήταν τα περίφημα «μπουλούκια» όπως κακόηχα χαρακτηρίστηκαν στη θεατρική διάλεκτο: «Το ελληνικό μπουλούκι είναι μέρος της θεατρικής μας ιστορίας είναι απόγονος του περιπλανώμενου διονυσιακού θιάσου, του αοιδού και του ραψωδού, των θιάσων της κομέντ...

Άστοχες επιλογές του δήμου Σπάρτης όσον αφορά την τοποθέτηση κάδων απορριμμάτων και φύτευση πρασίνου στις διασταυρώσεις.

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι εδώ και πολλά χρόνια το κορυφαίο μεταξύ των πολλών και μεγάλων προβλημάτων της Σπάρτης, ένα πρόβλημα που υποβαθμίζει δραματικά την ποιότητα ζωής των κατοίκων, την επισκεψιμότητα της πόλης, την εμπορική και οικονομική ανάπτυξή της κ.α.π. Είναι πρωταρχική υποχρέωση του δήμου να αποφασίσει, επιτέλους, και να αναθέσει άμεσα την εκπόνηση μιας ολοκληρωμένης κυκλοφοριακής μελέτης για την πόλη της Σπάρτης που θα περιλαμβάνει: Την ανάλυση της υφιστάµενης κατάστασης. Τον προσδιορισµό των κυκλοφοριακών προβληµάτων. Την διερεύνηση εναλλακτικών λύσεων παρέµβασης. Την διατύπωση προτάσεων εφαρµογής. Μέσα σ’ αυτό το κυκλοφοριακό κομφούζιο της πόλης ένα επί μέρους αλλά σημαντικό πρόβλημα είναι και η παρεμπόδιση του ελέγχου του δρόμου από τους οδηγούς στις διασταυρώσ...

Σκούριασε και το γραμματοκιβώτιο, μα, με το «στόμα» του πεισματικά κλειστό, αρνιέται ν’ αφήσει την πόρτα που τόσα χρόνια το συντρόφεψε, καρτερώντας, μάταια, ένα γράμμα που ξέρει ότι δεν θα ’ρθει ποτέ

Κάποτε, τούτο το γραμματοκιβώτιο, τώρα τις γιορτές, γέμιζε γράμματα και κάρτες, που έστελναν οι συγγενείς και οι φίλοι από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό. Και η νοικοκυρά, η  κυρα-Γιωργία, σαν άκουγε τον ταχυδρόμο που πέρναγε με τη μεγάλη πέτσινη τσάντα του κρεμασμένη στο λαιμό αφήνοντας τις επιστολές και τις κάρτες της αγάπης στα σπίτια, έβγαινε, άνοιγε με το κλειδάκι το γραμματοκιβώτιο, έπαιρνε με λαχτάρα τα φάκελα στα χέρια, καθότανε στον καναπέ της σάλας και πρώτα διάβαζε, απ’ έξω από τα φάκελα, ποιοι τους είχανε θυμηθεί αυτές τις μέρες τις γιορτινές. (Οι ταχυδρόμοι οι παλαιοί, γυρνούσαν από σπίτι, σε σπίτι, για να φέρουν σαν αγγελιαφόροι της αγάπης, τα μαντάτα απ’ αυτούς που ήτανε μακριά.  ΟΛΟΙ τούς αγαπούσαν και ο καθένας τούς ένιωθε δικούς του ανθρώπους, αφού ήταν εκείνο...

Και τότε, σε μια πράξη ιεροσυλίας, πήρε ένα μαχαίρι και χτύπησε με ορμή το πρόσωπο της Παναγίας, στο δεξιό μάγουλο, κάτω από το μάτι.

Μπαίνοντας στον Ιερό Ναό Αγίου Νίκωνος Σπάρτης συναντάς, στο αριστερό προσκυνητάρι, μια φορητή εικόνα της Παναγίας, μάλλον, ρωσικής τεχνοτροπίας: Η Παναγία κρατά στοργικά στο αριστερό χέρι Της τον μικρό Χριστό, ο οποίος, με το  δεξιό Του χέρι,   ευλογεί. Ο  ευλαβής πιστός που θα κάνει τον Σταυρό του και θα σκύψει να ασπαστεί την Εικόνα θα παρατηρήσει στο μάγουλο της Παναγίας μια πληγή, σαν μαχαιριά, που αιμορραγεί και σίγουρα θα απορήσει, αφού η απεικόνιση αυτή δεν είναι καθόλου συνηθισμένη στις εικόνες της Θεοτόκου.    Όμως εδώ, πρόκειται για την Εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης,  που πίσω της βρίσκεται μια συγκλονιστική ιστορία. Η πρώτη και αυθεντική εικόνα της Παναγίας Εσφαγμένης βρίσκεται σε τοιχογραφία του 14ου αι. στον νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου, το ...

Κάπου εκεί συναντήθηκαν οι ματιές τους με την Παναγιώτα, που έστηνε πάγκο με το καρότσι της και πούλαγε λιχουδιές και παιχνίδια στις Καμάρες, στην απάνω γωνία, απέναντι από του ΧΑΤΖΗ

Ο  κυρ-Δημήτρης δεν πρόφτασε να κάνει Χριστούγεννα φέτος. Λίγο πριν γεννηθεί ο Χριστός ο κυρ-Δημήτρης αναχώρησε με το πλοίο της γραμμής από το λιμάνι της Ζωής για την απέναντι στεριά όπου τον καρτερούσε η αγαπημένη του γυναίκα, η Παναγιώτα, που έφυγε κι αυτή πριν από μερικά χρόνια. Τέτοιες μέρες γιορτινές το θρυλικό μαγαζί «ΠΑΝΑΓΙΏΤΑ» (εκεί στις Καμάρες, στο κέντρο της Σπάρτης)  γέμιζε με χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά που πήγαιναν να διαλέξουν τα δώρα τους για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Και ο κυρ-Δημήτρης με τη γυναίκα του την κυρα-Παναγιώτα ζούσαν τη μεγαλύτερη χαρά της Ζωής, να δίνεις, δηλαδή, χαρά στα παιδιά.  Κι αυτό γινότανε όχι μόνο τα Χριστούγεννα αλλά και τις Απόκριες και το Πάσχα και κάθε γιορτή,  μικρή ή μεγάλη, του χρόνου. Ακόμα και τις καθημερινές τα παιδάκια μ...

Δεν ξέρει κανείς αν αυτά συμβαίνουν ΜΟΝΟ στη Σπάρτη, αλλά, σίγουρα, είναι πρωτοφανές, ένα καινούριο έργο, που βρίσκεται σε εξέλιξη, να έχει, ήδη, αρχίσει να «ξηλώνεται»

Η Σπάρτη ούτε είχε ποτέ, ούτε, φυσικά, έχει … Τραμ. Κι όμως,  ήχος σαν του Τραμ ακούγεται ηχηρός στην κεντρική λεωφόρο Παλαιολόγου, εκεί όπου γίνεται η διαβόητη… «ανάπλαση»: Οι σιδερένιες σχάρες που τοποθετήθηκαν πάνω από τα αυλάκια απορροής των νερών της βροχής  έχουν αποσταθεροποιηθεί, έχουν βουλιάξει κι έχουν στραβώσει, με αποτέλεσμα σε κάθε πέρασμα αυτοκινήτου να ακούγεται ένας χαρακτηριστικός θόρυβος-χτύπος που θυμίζει Τραμ. Οι σαμπρέλες ποδηλάτου (!!!) που τοποθετήθηκαν κάτω από τις σχάρες, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να αποσβέσουν τον θόρυβο. Και δεν είναι μόνο το θέμα του θορύβου που προκαλεί ηχορύπανση στο κέντρο της πόλης προκαλώντας δυσφορία στους Σπαρτιάτες και θυμηδία στους επισκέπτες της πόλης: Είναι και η δοκιμασία των αυτοκινήτων και των οδηγών-επιβατών τους, που κινούντ...

Μαζευτήκανε, λοιπόν, εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων το βράδυ, όλοι, γύρω από την αυτοσχέδια αυτή σόμπα του πριονιδιού, γελάσανε, μιλήσανε, είπανε ιστορίες, παραμύθια και αινίγματα και ο ντενεκές όλο και ζεσταινότανε πιο πολύ

«Φτώχεια και των γονέων» στη φαμελιά. Ο πατέρας κάθε μέρα στη βιοπάλη, στην οικοδομή  και στις δουλειές του ποδαριού  κι η μάνα στο σπίτι, με τρία παιδιά, να φροντίζει και να νοιάζεται όλα. Ένα τζάκι στο χειμωνιάτικο ήτανε για να ζεσταίνει τους χειμώνες, αλλά ξύλα δεν υπήρχανε εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων του 196... Κι ο πατέρας, που είχε μάθει από παιδάκι να πιάνει τη ζωή απ’ τα μαλλιά, πήρε το καροτσάκι του, αυτό που είχε φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια και κουβάλαγε ό,τι μπορούσε να κουβαληθεί στα χρόνια κείνα (μέσα σ’ άλλα πολλά δούλευε και αχθοφόρος) πήγε στο κοντινό ξυλουργείο και γύρισε με το καρότσι φορτωμένο με δυο τσουβάλια χοντρό πριονίδι. Μετά, πήρε έναν παλιό ντενεκέ του λαδιού, του έκοψε από πάνω όλο το καπάκι και στο κάτω μέρος του ντενεκέ, στη μία πλευρά, άνοιξε ...

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τα σχολεία να λειτουργούν σε «γερασμένες» υποδομές, χωρίς την απαραίτητη συντήρηση, με «μπαλώματα» και πρόσκαιρες λύσεις που γίνονται μόνιμες

Σε συνέντευξή του στην εφ. ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ, που δημοσιεύθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2024,  ο υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Κυριάκος Πιερρακάκης , ο οποίος βρέθηκε στη Σπάρτη, είπε μεταξύ άλλων τη φράση: «(…) κάθε παιδί να είναι ασφαλές στο σπίτι, στο σχολείο και, ευρύτερα, στην καθημερινότητά του.» Την ίδια στιγμή στο δημοτικό συμβούλιο Σπάρτης, στη συνεδρίαση της 11ης  Δεκεμβρίου 2024, είχαν έρθει δύο τεράστια θέματα ακαταλληλότητας σχολικών κτηρίων: Η δραματική κατάσταση του Μουσικού Σχολείου Σπάρτης, το οποίο, αν και νεόδμητο κτήριο, «μπάζει και βγάζει νερά» από παντού (ακόμα και από τις πρίζες). Το αιφνίδιο κλείσιμο του 1ου Γυμνασίου Σπάρτης από τον δήμο, επειδή κατά τον Πρωτοβάθμιο Προσεισμικό Έλεγχο που διενεργείται προέκυψαν «ανησυχίες» για την στατική του επάρ...

Πραγματικά, μείναμε ενεοί όχι μόνο με την εντολή που δόθηκε, αλλά και με την ωμότητα και την αναισθησία που δόθηκε

Το Σεπτέμβρη  του 1974, πήρα το πτυχίο του Δασκάλου από την Παιδαγωγική Ακαδημίας Τριπόλεως και αμέσως, σχεδόν, παρουσιάστηκα στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο για να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία. Ήταν μια συγκεχυμένη, γενικώς, κατάσταση στη χώρα, αφού τον Ιούλιο είχε γίνει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, και κατόπιν η λεγόμενη μεταπολίτευση. Η δημοκρατία δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί, ο πόλεμος με την Τουρκία κρεμόταν πάνω από τη χώρα ως δαμόκλειος σπάθη και εμείς ως νεοσύλλεκτοι δεν ξέραμε πόσο θα υπηρετήσουμε, αφού σειρές που έπρεπε να έχουν απολυθεί με 24 μήνες θητείας είχαν κρατηθεί μέσα. Στο 6ο Σ.Π. Κορίνθου δεν επιλέχθηκα ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός και έτσι περίμενα κι εγώ, μαζί με τους άλλους  …  απορριφθέντες, να δούμε σε ποια ειδικότητα «θα μας ρίξουν». Μια μέ...

Με το τραγούδι πέθανες/ και δάκρυα δε σου στέκουν/ της λευτεριάς τα δάχτυλα/ στεφάνι αγνό σου πλέκουν

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ 118 ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 26 Νοέμβρη 1980)   Οι Αγώνες για την Ελευθερία και την Προκοπή του Λαού χρειάζονται Θυσίες. Και πάντα,  στις κρίσιμες ώρες, βρίσκονται ψυχές ευγενικές,  που δεν κάνουν υπολογισμούς,  όταν έλθει η ώρα της αυτοθυσίας, όσο βαριά κι αν είναι.  Μια τέτοια Θυσία ήταν εκείνη των 118 Σπαρτιατών στο Μονοδένδρι. Τη νύχτα της 23 Οκτωβρίου 1943 οι γερμανοί κατακτητές, με καταλόγους που είχαν συντάξει «σπαρτιάτες» συνεργάτες τους και συνοδευόμενοι από κουκουλοφόρους «σπαρτιάτες» δωσίλογους, συνέλαβαν αγωνιστές και μέλη του ΕΑΜ, τον ανθό της κοινωνίας της Σπάρτης, και τους μετέφεραν στις φυλακές της Τρίπολης. Στις 26 Νοεμβρίου 1943, ως αντίποινα για την επίθεση ανταρτών του ΕΛΑΣ εναντίον γερμανικής φάλαγγας στο Μονοδέντρι, φόρτωσαν σε κ...

Οι δημότες πλησιάζουν τους κάδους για να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αντί να τα ρίξουν στους αδειανούς κάδους τα πετούν, σαν καλαθοσφαιριστές, στον υπερχειλισμένο κάδο

Οι κάδοι της φωτογραφίας είναι τρεις. Οι δυο είναι άδειοι και κλειστοί, ο τρίτος είναι γεμάτος ως απάνω και (φυσικά) ανοιχτός, με τις γάτες να ξεσχίζουν τις σακούλες αναζητώντας τροφή. Οι δημότες πλησιάζουν τους κάδους για να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αντί να τα ρίξουν στους αδειανούς κάδους τα πετούν, σαν καλαθοσφαιριστές, στον υπερχειλισμένο κάδο, διότι (προφανώς) θεωρούν βαρετό, δύσκολο και χρονοβόρο να πατήσουν κάτω τον μοχλό, να σηκωθεί το καπάκι και να ρίξουν τις σακούλες στους άδειους κάδους. Και σίγουρα δεν κατανοούν πως, πρώτα-πρώτα, βλάπτουν την εικόνα και την καθαριότητα της συνοικίας τους, την ίδια τους την υγεία και  την ποιότητα της ζωής τους, δημιουργώντας, παράλληλα,  προβλήματα και στους εργάτες καθαριότητας του δήμου. Δυστυχώς, σε όλα τα προβλήματα και τα αρν...

Ήτανε ένα τραγούδι γεμάτο παράπονο, γεμάτο πόνο και αγάπη, αλλά και γεμάτο μετάνοια και συγγνώμη.

Ο Γιώργης ήτανε της παλιάς αντρειωμένης γενιάς! Φτωχός από γεννησιμιού του, μα δουλευταράς, αγωνιστής της ζωής, με καρδιά μάλαμα, πάντα κοντά στο δίκιο και στον ανθρώπινο πόνο. Πιότερο νοιαζότανε τους άλλους παρά τον εαυτό του. Μόνο που όταν ένιωθε αποσταμένος από τα βάσανα, αντί να βγάλει «αχ», γύρευε να πιει ένα ποτήρι κρασί παραπάνω. Τότε, αργούσε τα βράδια να γυρίσει στο σπιτικό του  κι η γυναίκα του, η Μαρία, που την είχε πάρει από αγάπη μεγάλη, δεν έπεφτε για ύπνο. Μόνο άνοιγε το παράθυρο της σάλας, κατά το δρόμο, κι έμενε εκεί όλη νύχτα, ακουμπισμένη στους αγκώνες, ψάχνοντας στους ίσκιους, με τα μάτια, για τον Γιώργη της. Κι εκείνος, όταν «σκόλαγε» η παρέα απ’ την ταβέρνα και έφευγε  για το σπίτι, ήξερε πως η γυναίκα του τον καρτερούσε στο παράθυρο ξυπνή, ένιωθε ότι ήταν πολύ πι...

Αν θέλεις να διεκδικείς το δίκιο σου, πρέπει να αναγνωρίζεις και να υπερασπίζεις το δίκιο των άλλων

Από τους πανηγυρισμούς του Πούτιν, του Όρμπαν, του Βελόπουλου, της Λατινοπούλου, του Καμμένου, του Νατσιού και λοιπών, στα άκρα δεξιά καθημένων, φαίνεται ξεκάθαρα πού τοποθετείται ιδεολογικά η νίκη του Τραμπ και ποιους θα υπηρετήσει. Ο Τραμπ και το σύστημα που οχυρώθηκε πίσω του ουσιαστικά ΔΕΝ πρότειναν τίποτε «χειροπιαστό» στους ψηφοφόρους για τα προβλήματά τους. Αντίθετα απευθύνθηκαν στα κατώτερα πολιτικά τους ένστικτα και πόνταραν στην κοινωνική απάθεια και τον πολιτικό αναλφαβητισμό, που δημιουργεί αφιονισμένους οπαδούς και όχι σκεπτόμενους πολίτες. Από το «τραμπικό» πρωτόλειο πρόγραμμα αρκούν μερικές επισημάνσεις για να φανεί σε ποιο σκοτεινό τούνελ μπήκαν οι Αμερικανοί:   1.  Οι μετανάστες (παράνομους μετανάστες τους αποκαλεί Τραμπ) είναι ένα φαινόμενο της τραγικής κοινωνικ...

«Ο ποταμός Ευρώτας ου μόνον κατέστρεψε άπασαν την υπό των Γάλλων κατασκευασθείσαν εργασίαν, αλλά και τας μηχανάς αυτών παρέσυρε»

Τώρα που φτάσαμε να λέμε το νερό- νεράκι, τώρα που πέρασε χωρίς μια σταγόνα βροχής ο κατ’ εξοχήν μήνας των βροχών, ο Οκτώβριος, αυτός που ο Λαός μας αποκαλούσε κάποτε «βροχάρη», τώρα, λοιπόν, διαβάζουμε παλιές εφημερίδες  και νοσταλγούμε τις εποχές εκείνες, που οι τέσσερις εποχές του έτους ήταν στη θέση τους και καταλαβαίνουμε καλύτερα την τεράστια και ανεπανόρθωτη ζημιά που έχει προξενήσει ο άνθρωπος στο περιβάλλον και στο κλίμα της Γης. Τους παλαιούς χειμώνες, τα δυο ποτάμια της Σπάρτης, ο Κνακίων (Μαγουλίτσα) και ο Ευρώτας υπερχείλιζαν από τις βροχές και προκαλούσαν τεράστιες πλημμύρες, ενώ το καλοκαίρι είχαν αρκετό νερό, λόγω του χιονιού πού έπεφτε όλον τον χειμώνα στον Ταΰγετο, πραγματικό δώρο Θεού για τις παρόχθιες καλλιέργειες και την κοιλάδα της Λακεδαίμονας. Τον χειμώνα του ...

Έμεινε πάντα σεμνός και ταπεινός κι ας είχε αποκτήσει δόξα και φήμη και είχε γίνει σύμβολο του σπαρτιατικού ποδοσφαίρου και θρύλος

   Στη Σπάρτη του παλιού καιρού αν ρωτούσες για τον Γιάννη Παπαδόπουλο σε κοίταζαν με απορία και αμηχανία. Αν όμως ρωτούσες για τον Μπομπόνια, ΟΛΟΙ ήξεραν να σου πουν, γιατί έτσι είχαν «βαφτίσει» και έτσι γνώριζαν οι πάντες τον ποδοσφαιριστή θρύλο του «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΟΥ»: « Ο Μπομπόνιας»!!! Η οικογένεια του Μπομπόνια είχε ρίζες Κωνσταντινουπολίτικες. Μετά τη Μικρασιατική Kαταστροφή βρέθηκαν στο Δουργούτι, στο Ν. Κόσμο Αθηνών, την παραγκούπολη  των Αρμενίων και των Μικρασιατών προσφύγων, εκεί που  ο Ιλισός φούσκωνε απ’ τις βροχές παίρνοντας μαζί του τις παράγκες αλλά και τα όνειρα των ανθρώπων. Η προσφυγική αυτή παραγκούπολη αποτέλεσε και το σκηνικό της ταινίας του Ν. Κούνδουρου «Μαγική πόλη», στα 1954.    Εκεί, στο Δουργούτι, γεννήθηκε στα 1929 ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο κοσμαγάπ...

Αποτελεί αδιαφορία για το γενικό καλό, πρόκληση, προσβολή και ενόχληση ΟΛΩΝ των δημοτών, αμαυρώνει την εικόνα της Σπάρτης και πάει πίσω την προσπάθεια για να φτιάξουμε μια πόλη όμορφη και σύγχρονη

«Τούτη την πόλη την έχουμε όλοι μαζί» θα έλεγα, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Μακρυγιάννη. Για να ασκούμε κριτική στην εκάστοτε δημοτική αρχή και για να έχουμε απαιτήσεις θα πρέπει, ΕΜΕΙΣ πρώτοι, στην καθημερινότητά μας, να είμαστε σωστοί πολίτες και δημότες και να δείχνουμε έμπρακτα το ενδιαφέρον μας για μια καλύτερη πόλη, εντάσσοντας το προσωπικό μας βόλεμα στο γενικότερο καλό. Διότι, το ξεφορτώνεσαι  ολόκληρη οικοσκευή (!!!) στην πολύπαθη γωνία Χαμαρέτου και Μενελάου, όταν ο δήμος έχει ειδική υπηρεσία αποκομιδής ογκωδών απορριμμάτων (τηλ. 27310 23241), αποτελεί αδιαφορία για το γενικό καλό, πρόκληση, προσβολή και ενόχληση ΟΛΩΝ των δημοτών, αμαυρώνει την εικόνα της Σπάρτης και πάει πίσω την προσπάθεια για να φτιάξουμε μια πόλη όμορφη και σύγχρονη. Η δημοτική αρχή ας αναζητήσει...

Η ασπρόμαυρη αυτή φωτογραφία της Σπάρτης του 1930 έχει καταπληκτική ευκρίνεια και υπέροχη φωτοσκίαση και έχει αποτυπώσει ένα μέρος της πόλης από το κέντρο προς το νότο

Όταν οι παλαιοί φωτογράφοι επισκέπτονταν την Σπάρτη, είχαν δυο αγαπημένα σημεία που τους έδιναν πανοραμική άποψη της πόλης  με τον Ταΰγετο: Τον Λόφο του (μετέπειτα) «ΞΕΝΙΑ» και τον άλλο Λόφο «του Γηροκομείου», πίσω ακριβώς από το σημερινό Κλειστό Γυμναστήριο Σπάρτης. Στα 1930 πέρασε από τη Σπάρτη, για να «πάρει» φωτογραφίες, και η διεθνούς αναγνώρισης, πολυβραβευμένη Ελληνίδα φωτογράφος, Έλλη Σουγιουτζόγλου-Σεραϊδάρη (1899-1998) γνωστή ως Nelly΄s από την αγγλική υπογραφή της. Η Nelly΄s για να έχει πανοραμική θέα της Σπάρτης επέλεξε τον Λόφο «του Γηροκομείου», ανέβηκε εκεί, μελέτησε τα  κάδρα και «τράβηξε» μια σειρά  φωτογραφιών  με την ιδιαίτερη οπτική της, η οποία έδινε στις φωτογραφίες την ταυτότητα «Nelly΄s». Στη φωτογραφία που δημοσιεύουμε, η Nelly΄s, προτίμησε, χάριν της καλ...

Εκεί που τα νέα παιδιά χαμογελούν, εκεί που ανοίγουν τα πορτοπαράθυρα της καρδιάς τους, εκεί που ξαστερώνει το βλέμμα τους και γίνονται μια συντροφιά, εκεί είναι ένας καλός τόπος

Στο  θρυλικό «CLUB   GENESIS» της Σπάρτης, στη οδό Λεωνίδου 54, δεν είχα πάει ως νεαρός ποτέ, γιατί στη 10ετία του ’80 που μεσουράνησε το «GENESIS» εγώ δεν ήμουν πια νεαρός. Τύχαινε, όμως, να περνώ απ’ έξω, καμιά φορά, και πάντα απολάμβανα την καλή ξένη μουσική που δραπέτευε από εκεί και κυρίως τα χαρούμενα και φωτεινά πρόσωπα των νέων παιδιών της εποχής εκείνης, που έμπαιναν και έβγαιναν σε κεφάτες παρέες ή έκαναν πηγαδάκια μπροστά στην είσοδο κουβεντιάζοντας τα δικά τους. Ήταν  η όμορφη γενιά του ’80, αυτή που είχε γεμίσει τη ζωή της με πολλά όμορφα πράγματα, μικρά και μεγάλα, ίσως η τελευταία αγνή γενιά των νέων, πριν συμβεί η υποδούλωση στην τεχνολογία, στο κινητό και στο διαδίκτυο. Στη 10ετία του ’80 βρισκόταν στο απόγειό του το αγγλικό συγκρότημα GENESIS  με τον Phil Collins  κ...

Σήμερα, κάθε πρωί που οι εκπαιδευτικοί περνούν την πόρτα του σχολείου, κάνουν τον Σταυρό τους να περάσει η μέρα χωρίς να βρεθούν κατηγορούμενοι

Οι «σύγχρονοι» γονείς προσπαθούν να «μάθουν» τα της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους, από τα ΜΜΕ, το Διαδίκτυο και … το facebook. Οι παλαιοί Γονείς, (αυτοί οι αγράμματοι, οι βασανισμένοι γονείς με τα τρία… πέντε… δέκα -και βάλε- παιδιά) ήξεραν την αλάνθαστη παιδαγωγική της καρδιάς και της παράδοσης, που τους είχανε παραδώσει οι Παππούδες και οι Γιαγιάδες των αιώνων. Αν, λόγου χάρη, ερχότανε ένα παιδί, το μεσημέρι, στο σπίτι, από το σχολείο, και τόλμαγε να πει «με βάρεσε … με μάλωσε ο δάσκαλος», δεν προλάβαινε να τελειώσει τη φράση του κι ερχότανε η ηχηρή απάντηση «καλά σου έκανε» μαζί με μια δυνατή «μπούφλα». Γιατί οι παλαιοί γονείς εμπιστεύονταν και αγαπούσαν τον Δάσκαλο, ξέρανε ότι πασχίζει μαζί τους, καθημερινά, με θυσία και κόπο, όχι μόνο για να μάθει γράμματα το ...

Πριν από κάποιον καιρό παρατηρήθηκε, ευγενικά, σε μια κυρία που συνόδευε το σκυλάκι της για την ανάγκη του στο γκαζόν της πλατείας, ότι αυτό δεν είναι σωστό και η απάντηση ήταν: «Βλέπω, κύριε, ότι δεν αγαπάτε τα ζώα».

Αν αυτή η πολύ πρόσφατη φωτογραφία φαίνεται (και είναι) αντιαισθητική, φαντασθείτε πόσο αντιαισθητική είναι η πραγματικότητα στα παρτέρια πρασίνου της πλατείας «Σαϊνοπούλου» του Ν. Κόσμου, από όπου είναι παρμένη. Κι, ακόμα, να φανταστεί κάποιος, ότι εκεί ακριβώς παίζουν καθημερινά και δραστηριοποιούνται παιδιά, ενώ σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται τα παγκάκια, στα οποία κάθονται συμπολίτες που αναζητούν, ξεκούραση, αναψυχή και … καθαρόν αέρα καθώς και η Παιδική Χαρά. Πριν από κάποιον καιρό παρατηρήθηκε, ευγενικά, σε μια κυρία που συνόδευε το σκυλάκι της για την ανάγκη του στο γκαζόν της πλατείας, ότι αυτό δεν είναι σωστό και η απάντηση ήταν: «Βλέπω, κύριε, ότι δεν αγαπάτε τα ζώα». Άντε μετά να εξηγήσεις ότι, βεβαίως, αγαπάμε τα ζώα, αλλά πρώτα αγαπάμε τους ανθρώπους και δη τα παιδιά...

«Ο κ. Ευάγγελος Μαυρικάκης, επανελθών εξ Αθηνών, όπου έχει εγκατασταθεί από του 1962, συνεχίζει την αγιογράφησιν του ναού του πολιούχου μας Οσίου Νίκωνος, ήτις προβλέπεται ότι θα περατωθή εντός εξαμήνου.»

Είπαν ότι Αγιογραφία είναι η Τέχνη που μοσχοβολάει Θεό! Κι έζησε στη Σπάρτη, κάποτε, ένας αγιογράφος, ο Ευάγγελος Θεοδ. Μαυρικάκης, που κόσμησε την πόλη αλλά και την Λακωνία, όχι μόνο με το σημαντικό αγιογραφικό έργο του, αλλά και με την όλη παρουσία και βιωτή του.    Ο Ευάγγελος Θεοδ. Μαυρικάκης, ζωγράφος και αγιογράφος, γεννήθηκε το 1911 στη Σύρο και ήταν γιος του πλοιοκτήτη Θεόδωρου Μαυρικάκη. Από μικρός αγαπούσε να ζωγραφίζει μιας και ο Θεός έβαλε μέσα του το τάλαντο της ζωγραφικής. Γυρεύοντας να σπουδάσει την Τέχνη δούλεψε, αρχικά,  κοντά  σε έναν διακοσμητή οροφών, στην Ερμούπολη, και αργότερα, γυρεύοντας την εξέλιξη, μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό αγιογράφο Δημ. Σ. Πελακάση ( Ζάκυνθος 1881 - Αθήνα 1973) και στον , επίσης σημαντικό, ζωγράφο-αγιογράφο, Κωνσταντίνο Αρτέμη (Αμορ...

Βάζεις μια δειλή φωνή από το παράθυρο, που κάποιος αέρας δυνατός το άνοιξε ένα χειμωνιάτικο βράδυ, και το αδειανό το σπίτι τη δυναμώνει τη φωνή απελπισμένα, μήπως κάποιος… κάπου… κάτι ακούσει! Μάταια όμως! Δεν ακούει κανείς!

Ένα σπίτι ορφανεύει, μαραζώνει και πεθαίνει όταν ερημώσει απ’ τους ανθρώπους του, όταν του λείψει το στρίψιμο του κλειδιού στην πόρτα, το ανθρώπινο χτυποκάρδι, το γέλιο και το κλάμα του παιδιού, η κουβέντα των μεγάλων.  Τότε, το σπίτι γερνάει πριν από την ώρα του. Σαπίζουν τα πορτοπαράθυρά του, μπάζουν νερό τα κεραμίδια του, πέφτουν οι σοβάδες και βγαίνουν στο φως οι πλίθρες που ήταν χτισμένο, ξεραίνονται οι κληματαριές και τα λουλούδια του, σκουριάζουνε οι πάσσαλοι και τα σύρματα ολόγυρα, ραγίζουν τα τσιμέντα της αυλής...   Κοιτάς απ’ το ανοιχτό του παράθυρο και σε πνίγει η ερημιά και η σιωπή του. Απ’ τις καλές του εποχές σε χαιρετάει βουβό και θλιμμένο ένα όμορφο καρυδένιο έπιπλο, ενώ απ’ τις τελευταίες εποχές της μοναξιάς και της δυστυχίας χαρτιά κολλημένα στα τζάμια αφού δεν υπήρ...

Πρέπει κάποιοι να κατανοήσουν, επιτέλους, ότι για τις πόλεις και για την ποιότητα ζωής των πολιτών τους ΔΕΝ μπορεί να ισχύει η κλασική περίπτωση της συνταγής: «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι»

1.Η «ανάπλαση» της Παλαιολόγου (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία) για την πλειοψηφία των πολιτών της Σπάρτης είναι μια επιλογή τουλάχιστον ατυχής, σε βάρος της λειτουργικότητας, της ιστορίας,  της ταυτότητας και των πραγματικών αναγκών της πόλης.  2.Ο σπαρτιατικός λαός στις δημοτικές εκλογές του 2014 έδωσε εντολή με την ψήφο του για πεζοδρόμηση του κέντρου κατά τα επιτυχή πρότυπα άλλων πόλεων και σύμφωνα με την ολοκληρωμένη πρόταση της Μελετητικής Ομάδας ΒΛΑΣΤΟΥ, που, εκτός της πεζοδρόμησης, περιλάμβανε και παράλληλη αντιμετώπιση του «κυκλοφοριακού» της πόλης. Αντί αυτού επελέγη κάτι εντελώς διαφορετικό και προς την αντίθετη κατεύθυνση.   3.Η ευθύνη  για ό,τι γίνεται σήμερα στην κεντρική λεωφόρο της πόλης ΔΕΝ μπορεί να βαρύνει το μελετητικό γραφείο. Μια Ομάδα Μελέτης σχεδιάζει σύμφωνα ...

Όταν ερχόταν απ’ τη δουλειά κι έβγαινε απ’ το σπίτι του στη Σπάρτη, είχε στο πέτο του ένα κόκκινο γαρύφαλλο, πάντα κομμένο από μια γλάστρα, για να μοσχομυρίζει, σαν θυμίαμα στη μνήμη του Μπελογιάννη και όλων των Αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της Ελλάδας

Έζησε κάποτε στη Σπάρτη ένας άνθρωπος απλός, άνθρωπος καθημερινός της βιοπάλης, που έμεινε στη μνήμη των Σπαρτιατών ως: «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο».    Ο Δημήτρης Καμίτσης του Παναγιώτη , ο μπαρμπα-Μήτσος ή Μητσάρας όπως τον φώναζαν τα μαστόρια της οικοδομής όπου δούλευε ως μπογιατζής, γεννήθηκε το 1926 στην Ποταμιά Λακωνίας. Ήταν το πρώτο παιδί μεταξύ 9 αδελφών, μια φτωχής αγροτικής οικογένειας, που συμπλήρωνε το ισχνό της εισόδημα λειτουργώντας και μια ταπεινή μπακαλοταβέρνα στο χωριό. Ο Δημήτρης Καμίτσης έζησε στην Ποταμιά μέχρι τα 18 χρόνια του δουλεύοντας σκληρά και φιλότιμα στα χωράφια και στην μπακαλοταβέρνα, στηρίζοντας τους γονείς και τ’ αδέρφια του, τότε που η ελληνική οικογένεια ήταν, ακόμα, μια σφιγμένη γροθιά, «Όλοι για έναν κι ένας για όλους». Αυτά τα χρόνια του ...

Μακάρι, οι θρύλοι του «Brasilia» και του «Bugs Bunny» να γίνουν κίνητρο και παράδειγμα για τα σημερινά μαγαζιά της Σπάρτης, ώστε να αφήσουν και αυτά θετικό αποτύπωμα στην πορεία και τη ζωή της πόλης

Μαγαζιά  στη Σπάρτη υπήρξαν αμέτρητα στο παρελθόν, υπάρχουν πολλά στο παρόν και θα υπάρξουν, επίσης  αμέτρητα, στο μέλλον. Κάποια απ’ αυτά, όμως, κατάφεραν, να μείνουν αλησμόνητα, γιατί χάρισαν στους Σπαρτιάτες της εποχής τους εμπειρίες, που ζυμώθηκαν με την ψυχή και το νου τους. Δυο απ’ αυτά τα αξέχαστα καταστήματα, που όσοι τα γνώρισαν και τα  έζησαν τα διηγούνται ακόμα στις νεότερες γενιές ή πάντα τα θυμούνται στις κουβέντες που κάνουν για τα περασμένα της Σπάρτης, ήταν το «ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟΝ Brasilia» και το «ΚΑΦΕ-ΜΕΖΕΔΟΠΩΛΕΙΟ fast food «Bugs Bunny». Κατά σύμπτωση ΚΑΙ τα δύο ήταν γείτονες στο ανατολικό τμήμα της πλατείας από Ευαγγελιστρίας μέχρι Λυκούργου: Το «Brasilia» μεγάλο και διαμπερές, με όψεις προς την πλατεία και προς την Παλαιολόγου και το «Bugs Bunny» μικρό,  με όψη μό...

Ένα από τα εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου Σπάρτης είναι και οι πήλινες μάσκες που έχουν ανακτηθεί από το Ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος, για τις οποίες, έως και σήμερα, δεν έχει βρεθεί ικανοποιητική εξήγηση, όσον αφορά τον σκοπό και τη χρήση τους

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης, παρ’ όλο που είναι, πλέον, πολύ μικρό για να στεγάσει τον λακωνικό αρχαιολογικό πλούτο, διαθέτει εκθέματα μοναδικά που προκαλούν απέραντο θαυμασμό στον επισκέπτη και θεμελιώδη προϋπόθεση για τη μελέτη της Λακωνικής Τέχνης και την κατανόηση της ιστορίας της Αρχαίας Σπάρτης. Ένα από τα εκθέματα αυτά είναι και οι πήλινες μάσκες που έχουν ανακτηθεί από το Ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος, για τις οποίες, έως και σήμερα, δεν έχει βρεθεί ικανοποιητική εξήγηση, όσον αφορά τον σκοπό και τη χρήση τους. Προφανώς, οι πήλινες αυτές μάσκες, ήταν αναθήματα στο πιο σημαντικό Ιερό της Αρχαίας Σπάρτης, αυτό της Ορθίας Αρτέμιδος, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή Λίμνες, η οποία εκτεινόταν ανατολικά μέχρι τον Ευρώτα, και ίσως αποτελούσαν απομιμήσεις ξύλινων, δερμάτινων ή υφασμά...

«Από εμάς θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα. Από εμάς θα εξαρτηθεί ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας.»

Υποκλίνομαι σ’ αυτά τα παιδιά, που έβαλαν σκοπό της ζωής τους  να «μάθουν γράμματα», να σπουδάσουν. Που μπροστά σ’ αυτόν τον σκοπό έβαλαν σε δεύτερη μοίρα μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής τους, που κόπιασαν, ξενύχτισαν, ξεπέρασαν τον εαυτό τους, έλπισαν, απογοητεύθηκαν, χάρηκαν μα και λυπήθηκαν, έζησαν και ένιωσαν την αγωνία, τον αγώνα και τη θυσία των γονιών τους,  έπεσαν κάποιες φορές αλλά βρήκαν τη δύναμη να σηκωθούν και να συνεχίσουν τον αγώνα  κι όλα αυτά (και πολλά άλλα) για να κατακτήσουν τη Γνώση και ν’ ανοίξουν τις πόρτες του Πανεπιστημίου. Κι όταν οι πόρτες άνοιξαν νέοι αγώνες και νέες θυσίες, για να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο. Κι όταν αυτό ήρθε στα χέρια τους, άνοιξαν με προσμονή την πόρτα της Ζωής και βγήκαν … στην έρημο της Ανεργίας. Γιατί ένα κράτος διακόσια χρόνια ελ...

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λεγόμενη «ανάπλαση» της Παλαιολόγου, η οποία, μετατρέπει το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης σε κυκλοφοριακή κόλαση σε όλη την έκτασή της

Η Σπάρτη, εδώ και 10ετίες, βιώνει μια δραματική επιδείνωση του κυκλοφοριακού της προβλήματος, αφού παραμένει μια υδροκέφαλη πρωτεύουσα (ΟΛΑ συμβαίνουν στο κέντρο της), στερείται αστικής συγκοινωνίας,  αυξάνονται συνεχώς τα οχήματα και οι μετακινήσεις στο κέντρο της και στον αστικό ιστό, έχουμε περισσότερους χρήστες στους δρόμους και μεγαλύτερη συμφόρηση.  Κι όλα αυτά σε μια πόλη που οι εκάστοτε δημοτικές αρχές παρακολουθούν απαθείς το πρόβλημα να γιγαντώνεται ή λαμβάνουν μέτρα αποσπασματικά, ευκαιριακά και ασύνδετα μεταξύ τους χωρίς στρατηγικούς στόχους και προοπτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λεγόμενη «ανάπλαση» της Παλαιολόγου, η οποία, μετατρέπει το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης σε κυκλοφοριακή κόλαση σε όλη την έκτασή της (τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά) αφού ΔΕΝ συνοδεύεται α...

Αυτή τη μοναδική αίσθηση που δημιουργούνταν στην ταβέρνα του Τσούση, πρόλαβα κι εγώ να τη ζήσω σαν μεγάλος, λίγα χρόνια πριν η ταβέρνα κλείσει

Οι Τσουσαίοι της Σπάρτης, όπως έχει διασώσει η προφορική παράδοση της  οικογένειας, έχουν τις ρίζες τους στην Ρούμελη και δη στην Αιτωλοακαρνανία, στα «…στα πέντε βιλαέτια», που λέει και το δημοτικό μας τραγούδι. Κάπου εκεί που τέλειωνε ο 19ος αιώνας (χίλια οχτακόσια τόσο…) ένας πρόγονος Τσούσης αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στα ιστορικά και πανέμορφα Βρέσθενα της Λακωνίας, μια σημαντική κωμόπολη του καιρού εκείνου με πληθυσμό κοντά στους χίλιους πεντακόσιους κατοίκους, που διέθετε ανθηρό σχολείο, ειρηνοδικείο και τηλεγραφείο. Ήτανε χρόνια δύσκολα και τραχιά και λόγοι υπήρχαν πολλοί και σοβαροί, ώστε ένας άνθρωπος ή και μια ολόκληρη οικογένεια να εγκαταλείψει τον τόπο της και να πάει να ζήσει αλλού. Ο πρόγονος αυτός, ο Τσούσης, ρίζωσε εκεί στα Βρέσθενα, παντρεύτηκε, έκανε περιουσία κα...

Μια χώρα πολιτικά ορφανή, με προίκα της ό,τι της άφησαν κληρονομιά τα μνημόνια, παραδομένη, ψυχή τε και σώματι, στο φρούδο αμερικανικό όνειρο

Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα: Ένας λαός που προτιμά την παραλία, τις εκδρομές, τις αποδράσεις και τον καναπέ, αντί των εκλογών, ένας λαός που σημειώνει αποχή 60 και θριαμβολογεί ότι αυτό, δήθεν, είναι διαμαρτυρία και αποδοκιμασία. Όπως στρώνει κοιμάται, ο λαός!!! Ας μην παραπονιέται. Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα: Μια κυβέρνηση της ΝΔ που από το 41  κατρακυλά στο 28 αλλά, παρά ταύτα, δηλώνει ικανοποιημένη, με τον κ. Μητσοτάκη, εμμέσως πλην σαφώς, να επιρρίπτει την ευθύνη στους υπουργούς του, κάνοντας άρον-άρον ανασχηματισμό αντί να αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη. Αυτόν ποιος θα τον ανασχηματίσει; ΥΓ: Υπουργικό Συμβούλιο μαμούθ, σε μια χώρα Λίλιπουτ («…εσείς τρώτε και πίνετε και μένα με τρώει η αρκούδα»). «Ανασχηματισμός» πανικού, πράγμα που δείχνει πως ο κ....

«Πιο γλυκό ψωμί και πιο μυρωδάτο μέλι, δεν έχουμε ξαναφάει ποτέ, από τότε»

Φτωχόπαιδα ήμαστε, η μανάδες μας ολημερίς στο σπίτι να φροντίζουν για όλους και για όλα, κι οι πατεράδες μας απ’ το πρωί ως το βράδυ στο μεροδούλι να βγάλουν το ψωμί της φαμελιάς ... πού να περισσέψουν λεφτά για «πολυτέλειες»! Πού και πού μας φίλευε η μάνα μας, κρυφά, κανένα ισχνό χαρτζιλίκι (το ’βγαζε απ’ την τσέπη της μπροστοποδιάς της), για να πάρουμε απ’ το μπακάλικο της γειτονιάς καμιά σοκολάτα, καμιά τσίχλα, καραμελίτσες, μπισκότα ή πορτοκαλάδα και απ’ τους πλανόδιους της γειτονιάς καμιά τυρόπιτα, ένα σουσαμένιο κουλούρι, ένα ματζούνι, ένα χωνάκι παγωτό… Όμως, ποτέ δε νιώσαμε παιδιά στερημένα. Το ελάχιστο μας φαινόταν μέγα, λέγαμε «ευχαριστώ» στην όποια μικροχαρά βρίσκαμε και ξέραμε, ακόμα και μέσα στη φύση που μας τριγύριζε, να βρίσκουμε λιχουδιές. Δυο απ’ αυτές τις λιχουδιές ...

Ας θυμηθούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες ταύτιζαν την αποχή με τη δειλία, ένα χαρακτηριστικό ασύμβατο με την ιδιότητα του πολίτη

Για μια ακόμα φορά βαδίζουμε προς μιαν εθνική εκλογική διαδικασία με κόμματα βουλιαγμένα στην χρόνια παρακμή τους και πολίτες παραδομένους στην πολιτική τους νιρβάνα. ΟΛΑ τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, από άκρα δεξιά έως άκρα αριστερά, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να επεξεργαστούν και να προβάλλουν μια πολιτική πρόταση που να δίνει  λύσεις στα πολλά και μεγάλα προβλήματα της χώρας και του λαού. Για το λόγο αυτό έχει καταστεί κυρίαρχη μέσα στο κοινωνικό σώμα η άκρως λανθασμένη,  ολοκληρωτική  κι επικίνδυνη αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλη πρόταση πλην εκείνης της δεξιάς. Το επιχείρημα αυτό το χρησιμοποιεί ως κυρίαρχο εργαλείο προπαγάνδας το κυβερνών κόμμα,  αλλά η ευθύνη βαραίνει, κυρίως,  ΟΛΑ τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το πολιτικό τους προσωπικό, των οποίων οι πολιτικές προτάσεις είτε βρίσκοντ...

Αν οι ενεργοί πολίτες του κόσμου δεν ξεκινήσουν δυναμικό και ανυποχώρητο αγώνα, για να απαλειφθούν οι περιβαλλοντικές αιτίες που δημιουργούν την λειψυδρία (πράγμα που δεν το βλέπω), τότε η ανθρωπότητα θα βιώσει (και ήδη τη βιώνει) την κόλαση επί της γης

Πρώτα, ήρθε η κλιματική αλλαγή, ως συνέπεια της μόλυνσης και της καταστροφής του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο, με κίνητρο το κέρδος, και μετά ήρθε, ως φυσικό επακόλουθο, η χρόνια λειψυδρία, η οποία, ήδη, αποτελεί το νο1 πρόβλημα της ανθρωπότητας και του πλανήτη, με ασφαλείς προβλέψεις για ραγδαία επιδείνωση στο άμεσο μέλλον. Αν οι ενεργοί πολίτες του κόσμου δεν ξεκινήσουν δυναμικό και ανυποχώρητο αγώνα, για να απαλειφθούν οι περιβαλλοντικές αιτίες που δημιουργούν την λειψυδρία (πράγμα που δεν το βλέπω), τότε η ανθρωπότητα θα βιώσει (και ήδη τη βιώνει) την κόλαση επί της γης.   Στο μικρό κάδρο του τόπου μας, ο δήμος Σπάρτης, ως υπεύθυνος της διαχείρισης του νερού, θα πρέπει κατ’ αρχήν, εν όψει του καλοκαιριού, να λάβει άμεσα μέτρα περιορισμού της κατανάλωσης, όπως : Εκπόνηση δημοτι...