«Πορεία προς τα πού;» από τον Γεώργιο Κόρδη

Έτσι πολλοί αν όχι όλοι οι σύγχρονοι άνθρωποι  που παράγουν έργα του πολιτισμού μοιάζουν να ζητούν να γίνουν πρωτοπόροι, μπροστάρηδες στην πορεία προς τα εμπρός που εξ ορισμού θεωρείται κάτι καλύτερο από το προγενέστερο.

Το κυνήγι του νέου, του πρωτότυπου μοιάζει να είναι το ιδανικό όραμα του δυτικού ανθρώπου. Η μανική όμως αυτή καταδίωξη του νέου, ασύνδετου συχνά με τις ανάγκες και προϋποθέσεις των κοινωνιών, οδηγεί με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια σε ένα χάος, σε μια Βαβέλ στην οποία έχει χαθεί η επικοινωνία. Μέσα στην έπαρση και στην ύβρη που φέρνει η ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας οι άνθρωποι καταλώνουν ο ένας τον άλλο χωρίς να νοιάζονται στ΄ αλήθεια για ποιότητες της κανονικής ζωής.

Και το χειρότερο είναι πως στην Βαβέλ αυτή υπάρχει η βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος, ο μόνος αληθινός δρόμος. Γιαυτό και απουσιάζει ο πραγματικός διάλογος που προϋποθέτει μικρή έστω αμφιβολία, ραγισμένη βεβαιότητα για να μπορεί να τρυπώσει το ειλικρινές ερώτημα και η αναζήτηση της απάντησης σε κάτι έξω από εμάς.

Κι όσον αφορά στα των τεχνών καλό θα ήτο όσοι ποιούν τας τέχνας να πάψουν να θεωρούν εξ ορισμού εαυτούς εμπνευσμένους καλλιτέχνας με ποιότητες ανώτερες των λοιπών «κοινών» ανθρώπων. Καλό θα ήτο να σταματήσουν να κυνηγούν να στήσουν πρωτόφαντα έργα σε πρωτότυπες αλάλητες γλώσσες και να γειώσουν εαυτόν ζητώντας να γίνουν δημιουργοί, εργάτες - διάκονοι δηλαδή της κοινότητας του δήμου. Κάλιστον θα ήτο  να ψάξουν αντί για την πρωτοτυπία  την λειτουργία, να γράψουν δηλαδή έργο  που συστήνει λαό-κοινότητα και κοινωνία.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Ευλογία. Ψηφιακή ζωγραφική. 2014.