«Μιλούν πολλοί. Μιλούν πολύ. Όλοι, σχεδόν όλοι.» από τον Γεώργιο Κόρδη

Ντίνος Χριστιανόπουλος | Μικρά ποιήματα

Μονάχα οι προθέσεις τους διαφέρουν. Το ίδιο θέλουν όλοι, σχεδόν όλοι. Εξουσία, έλεγχο, κοντρόλ, να εξαφανίσουν τον διαφορετικό άλλο. 

Και δεν χρειάζονται καν δικαιολογία. Ο κόσμος έτσι κι αλλιώς στα μάτια τους είναι ασπρόμαυρος κι οι ίδιοι λευκοί. 

Αδυνατούν να σιωπήσουν. Στον πόνο, στην λύπη, στον χαμό. Όλα είναι ευκαιρία. Όλα δυνατότητα να νικήσουν, να κερδίσουν. 

Χορταράκι ο άνθρωπος στους ανέμους αφημένο απροστάτευτο. Κι αυτοί ζητούν προστασία. Ξέρουν που να την βρουν. 

Ξύλινα τα λόγια τους, αναμενόμενα, βαρετά. 

Ούτε που περνά απ’ το μυαλό τους Το παιδί, η μοναξιά, το πένθος, ο έρωτας, η σιωπή, η χαρά της ήττας που φτάνει στην ακατάλυτη χαρά της παρέας. 

Μιλούν πολλοί. Μιλούν πολύ. Όλοι, σχεδόν όλοι. Μιλούν ακατανόητα βαρετά ίδια λόγια που δεν λένε τίποτα. Γιατί το κάτι κρύβεται στην σιωπή, στις μελωμένες καρδιές, στα σκυμμένα απο συμπόνια κεφάλια, στα χαμηλωμένα απ’ το αδιέξοδο μάτια. 

Μιλούν πολύ. Σχεδόν όλοι και απαιτούν από όλους να τους μοιάσουν για να γίνει η πλάση ακόμη πιο βαρετή με κυρίαρχη παντού την δική τους ασχήμια. 

Γέμισε ο ωραίος κόσμος μας λόγια κενά. 

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr