Τα ξύλινα πόδια του «μπάρμπα Λεωνίδα», απο την Ελένη Τζικάκου

Το τρίξιμο ήταν από τον «μπάρμπα Λεωνίδα», ο οποίος προχωρούσε με αργά και δυσκίνητα βήματα. Το κάθε βήμα εκτελούνταν σε στιγμές, σαν να έκανε κάποια διακοπή το κάθε του πόδι και το παντελόνι του τσάκιζε περίεργα, κάνοντας μια οριζόντια γραμμή πάνω από τα γόνατα καθώς προχωρούσε.

Κάθε που σήκωνε το πόδι του να βηματίσει, ένα τρίξιμο ακολουθούσε την κίνησή του και μετά ένας μικρός γδούπος, ένας κούφιος θόρυβος συνόδευε το πάτημά του.

Στα παιδικά μου μάτια αυτό φάνταζε περίεργο, αφύσικο, ανεξήγητο, πως μπορούσε να το κάνει αυτό; και γιατί;

Κάθε φορά που τον έβλεπα να στρίβει από το σπίτι με το παντοπωλείο - ταβέρνα που διατηρούσε και ερχόταν προς την πλατεία εστίαζα πάνω του και παρατηρούσα τα βήματά του, μέχρι να διασχίσει την πλατεία, με τα αργά του βήματα, τον υπόκωφο θόρυβο, τον γδούπο και το τρίξιμο. Μου θύμιζε κουρδιστό παιχνίδι με σκουριασμένο μηχανισμό.

Την εξήγηση μου την έδωσε ο παππούς μου ο Λυκούργος. Ο μπάρμπα Λεωνίδας είχε ξύλινα πόδια! Του τα είχαν κόψει από κρυοπαγήματα στον πόλεμο του ’40.

Νέος τότε ο μπάρμπα Λεωνίδας, έφυγε μαζί με άλλους νέους με την επιστράτευση για το μέτωπο του πολέμου εναντίον των Ιταλών. Βρέθηκε στα βουνά της Πίνδου, μαζί με πολλούς άλλους στρατιώτες μας, όπου πολέμησε με γενναιότητα και αυταπάρνηση. Όμως οι σκληρές συνθήκες του Χειμώνα τον καθήλωσαν από κρυοπαγήματα και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου λόγω της μεγάλης βλάβης στα πόδια, οι γιατροί αναγκάστηκαν να τα ακρωτηριάσουν.

Τη θέση των ποδιών του νέου πήραν δυο ξύλινα, τα οποία φορούσε, τα έδενε με λουριά και σηκωνόταν όρθιος.

Ο μπάρμπα Λεωνίδας με το πέρασμα των χρόνων εξοικειώθηκε με τη νέα κατάσταση στο κορμί του και στη ζωή του. Ο μισός άνθρωπος έβγαζε δίπλα στο κρεβάτι του τα δυό του πόδια κι έπεφτε να κοιμηθεί και σαν ξυπνούσε φορούσε τα ξύλινα πόδια του και αποκτούσε μέρος της ανεξαρτησίας του. Αλίμονο αν κατά λάθος του έπεφτε κάποιο πόδι από δίπλα του, πριν προλάβει να το φορέσει. Ο μισός άνθρωπος βασανιζόταν απάνθρωπα μέχρι να πιάσει και να φορέσει τα δυό του πόδια.

Με τον καιρό τα μεταλλικά στοιχεία των ποδιών σκούριασαν, μπορεί και να φθάρθηκαν. Κάθε που τα φορούσε και περπατούσε έτριζαν και έδιναν σήμα σε όλους ότι πλησιάζει ο Λεωνίδας. Το τρίξιμο είχε συσχετιστεί με το πέρασμά του από την πλατεία. Ίσως ήταν και ένα σύνθημα για τον κόσμο γύρω του, ένας ήρωας πολέμου πλησίαζε...!

Τα παιδικά μου μάτια γέμιζαν δέος για τον ζωντανό ήρωα του χωριού μας, που όμως δεν ήταν ο μόνος!

Και ο «μπάρμπα Αντρέας», ένας ψηλός, γεροδεμένος κι αφράτος άντρας είχε ξύλινο πόδι. Το δικό του πόδι όμως δεν έτριζε, μόνο το βήμα του το αργό, εκτελεσμένο σε στιγμές και το τσάκισμα στο γόνατο πρόδιδε το χαμένο του πόδι. Η περήφανη θωριά του γέμιζε την πλατεία σαν περπατούσε καμαρωτά και το αγέρωχο βλέμμα του δεν διασταυρωνόταν με άλλου ανθρώπου...

Το χωριό έδωσε πολλά παιδιά του στην Πατρίδα. Άλλα έμειναν πάνω στα βουνά της ελληνοαλβανικής μεθορίου, άλλα γύρισαν ακρωτηριασμένα, άλλα τραυματισμένα κι άλλα με σφαίρες στο νεανικό κορμί τους, που δεν βγήκαν ποτέ από κει.

Οι χωριανοί μας ανήγειραν μνημείο στη μνήμη τους, για να τους θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε τη θυσία τους και τους λόγους για τους οποίους έδωσαν τη ζωή τους και κομμάτια από το νεανικό κορμί τους στη μάνα Ελλάδα.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι πίστευαν ότι στον Άδη υπήρχαν δυο παράλληλοι ποταμοί κι όταν κάποιος πεθάνει και περάσει στον Κάτω Κόσμο έπρεπε να επιλέξει... ή να πιεί νερό από τον ποταμό «Λήθη», όπου ξεχνούσε όλους τους πόνους και βάσανα της προηγούμενης ζωής -και ταυτόχρονα όλα τα δ ι δ ά γ μ α τα α - ή να πιεί από την ‘’Μνημοσύνη’’, την πηγή της μ ν ή μ η ς !

Εκείνοι που επέλεγαν να ξεχάσουν, έπρεπε να ξαναγεννηθούν, να επιστρέψουν στην γη, για να διδαχθούν ξανά από τις εμπειρίες της ζωής.

Εκείνοι που είχαν επιλέξει να θυμούνται γινόντουσαν δεκτοί στα Ηλύσια Πεδία, (στον Παράδεισο όπως θα λέγαμε σήμερα) όπου ζούσαν αιωνίως με άνεση και ειρήνη.

Αγαπημένοι μου φίλοι, ας πιούμε όλοι από της μνήμης το νερό!

Ζήτω το ΟΧΙ

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940

Χρόνια πολλά στην Ελλάδα μας!

Ελένη Τζικάκου

Σημείωση: Οι δυο ήρωες στους οποίους αναφέρεται το κείμενο είναι ο Λεωνίδας Κουκουλομμάτης και ο Ανδρέας Φλουσκάκος, αμφότεροι από την Πάνιτσα, νυν Μυρσίνη - αλλοτινό κεφαλοχώρι του τ. Δ. Μαλευρίου, στο Γύθειο. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην μνήμη τους.