Vekrakos
Spartorama | «Όσο Υπάρχουν Γυναίκες» από τον Βαγγέλη Μητράκο

«Όσο Υπάρχουν Γυναίκες» από τον Βαγγέλη Μητράκο

Ευάγγελος Μητράκος 04/07/2022 Εκτύπωση Θέατρο Ιστορία Κοινωνία Λακωνία Πολιτισμός Χρονογράφημα
«Όσο Υπάρχουν Γυναίκες» από τον Βαγγέλη Μητράκο
H ταινία «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» του 1959, παρ’ όλη την καλλιτεχνική της μετριότητα περιέχει ωραία πλάνα από τον Ευρώτα εκείνης της εποχής
Οδός Εμπόρων

Το 1959 ήμουνα 5 χρόνων και θυμάμαι ένα βράδυ τον πατέρα μου τον Παναγιώτη να έρχεται από τη δουλειά (κασελάκι δούλευε τότε έξω από το σινεμά ΦΛΟΡΑΛ) με ένα χαρτί χειρόγραφο στο χέρι και να λέει:

-Θα παίξω σε μια ταινία μαζί με τον Κεχαγιά. Γυρίζεται στον Ευρώτα.

Καμάρι η μάνα μου κι εγώ (το σινεμά είχε γίνει κιόλας κομμάτι της ζωής μας) κι ο πατέρας μου να διαβάζει φωναχτά τις λίγες αράδες που θα έλεγε στην ταινία.

Πραγματικά, δεν θυμάμαι τι απέγινε αυτή η υπόθεση, ώσπου, μεγάλος πια, μετά από 40 και βάλε χρόνια, ήρθα πιο κοντά με τον κυρ-Παναγιώτη τον Κεχαγιά, γνωστό μου από παιδί και φίλο του πατέρα μου.



  


Ο Κυρ-Παναγιώτης Κεχαγιάς ήταν μια δυναμική κι έντονη προσωπικότητα της Σπάρτης, πανέξυπνος, κοσμαγάπητος  κι ενεργητικός, που τη ζωή την «άρπαζε» (κυριολεκτικά) από τα μαλλιά. Τον κυρ-Παναγιώτη τον είχα συνδυάσει, σαν παιδί, με όμορφες στιγμές εκεί στο μαγαζί-ταβέρνα-καφενείο  που διατηρούσε κάτω από το σπίτι του, κοντά στο Στάδιο της Σπάρτης, όπου πηγαίναμε οικογενειακώς τα καλοκαίρια, καθόμαστε στο πεζοδρόμιο κάτω από τη μουριά και απολαμβάναμε τα πεντανόστιμα σουβλάκια που έψηνε ο κυρ-Παναγιώτης στην ψησταριά του. Ακόμα, ο κυρ-Παναγιώτης ήτανε συνδεμένος στις μνήμες μου με μπουζοπούλες στο πανηγύρι του Μυστρά και με καρέκλες ψάθινες που στη ράχη τους έγραφαν Π. ΚΕΧ, μιας και οι διάθεση καρεκλών για εκδηλώσεις, μαγαζιά, πανηγύρια κλπ, ήταν μια από τις πολλές επαγγελματικές ενασχολήσεις αυτού του «δαιμόνιου» (με την καλή έννοια) βιοπαλαιστή της Σπάρτης.

Βέβαια, πάνω απ’ όλα, βρισκότανε ο πόνος που σημάδεψε τη ζωή και την οικογένεια του κυρ-Παναγιώτη, η εκτέλεση από τους γερμανούς στο Μονοδέντρι, στις 26 Νοεμβρίου 1943, του πατέρα του Κεχαγιά Ευαγγέλου και των δυο αδερφών του κυρ-Παναγιώτη, του Ηλία και του Νικολάου Κεχαγιά, μεταξύ των 118 Ηρώων Σπαρτιατών.

Ο κυρ-Παναγιώτης ποτέ δεν καυχήθηκε αλαζονικά για τη θυσία της οικογένειάς του στο Βωμό της Ελευθερίας ούτε προσπάθησε ποτέ να την «ρευστοποιήσει» όπως έκαναν άλλοι. Σεμνά και ταπεινά, όπως αρμόζει στους πραγματικούς ήρωες της ζωής, διηγιόταν λιτά και επιγραμματικά το πώς συντελέστηκε η θυσία του πατέρα του και των αδερφών του από τους Γερμανούς και τους καταδότες συνεργάτες τους και, ανελλιπώς, πήγαινε στο Μνημόσυνο των 118 στο Μονοδέντρι, διάβαζε ένα συγκλονιστικό ποίημα που είχε γράψει κι όταν εκφωνούνταν τα ονόματα των 118 Εθνομαρτύρων ήταν η στεντόρεια φωνή του κυρ-Παναγιώτη του Κεχαγιά που ανέκραζε με περηφάνια και συγκίνηση τη λέξη «παρών» μετά από κάθε όνομα εκτελεσμένου Ήρωα.

118 ονόματα Ηρώων-118 «παρών» από τον κυρ-Παναγιώτη Κεχαγιά.

Μέσα, λοιπόν, στις συζητήσεις που κάναμε (στο πόδι τις περισσότερες φορές) με τον κυρ-Παναγιώτη, του ζητούσα να μου πει και για κείνη την ταινία που είχανε παίξει κομπάρσοι με τον πατέρα μου στα 1959. Δεν θυμόταν τον τίτλο της ταινίας αλλά θυμόταν πολύ καλά την πρωταγωνίστρια:

-Ήταν η Σόνια Ζωίδου, μια γυναικάρα ήτανε, κι έκανε, μισοντυμένη, μπάνιο στον Ευρώτα κι εμείς, τρεις, χωριάτες από το Χαζοχώρι, είμαστε κρυμμένοι μέσα στα καλάμια και την «παίρναμε μάτι» με το στόμα ανοιχτό. Την ταινία την κόψανε (ήτανε ακατάλληλη) και δεν παίχτηκε στους σινεμάδες.

Αυτά μου ’λεγε (με διάφορες παραλλαγές) ο κυρ-Παναγιώτης ο Κεχαγιάς για την ταινία αυτή με την Σόνια Ζωίδου, που γυρίστηκε στον Ευρώτα, στα 1959. Κι  ύστερα, τελείως ξαφνικά και απρόσμενα, ο κυρ-Παναγιώτης έφυγε από τη ζωή, πριν από μερικά χρόνια, και οι ιστορίες που μου ’λεγε από τα παλιά κόπηκαν με το μαχαίρι. Ώσπου, οι μνήμες και οι αναπολήσεις με έκαναν να ερευνήσω προς κάθε κατεύθυνση σχετικά μ’ αυτήν την «μυστηριώδη» ταινία. Και κάποια στιγμή οι έρευνες καρποφόρησαν:

Πρώτα απ’ όλα βρήκα στο Αρχείο Εφημερίδων της Βιβλιοθήκης Σπάρτης, ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» του αείμνηστου Ανδρέα Χιώτη, με ημερομηνία 8 Ιουνίου 1959, το οποίο ανέφερε τα εξής:

 

Η ΣΟΝΙΑ ΖΩΙΔΟΥ

Την παρελθούσα εβδομάδα επεσκέφθη την πόλιν μας η γνωστή καλλονή και καλλιτέχνις του κινηματογράφου Σόνια Ζωίδου, η οποία έλαβε μέρος εις το γύρισμα εξωτερικών σκηνών ενός νέου φιλμ του συμπολίτου παραγωγού κ. Τάκη Περγαντή.

Αι περισσότεραι σκηναί εγυρίσθησαν εις γραφικάς τοποθεσίας του Ευρώτα.


 

   

 

(Ο Ανδρέας Χιώτης, ένας προικισμένος, οξυδερκής και πολυπράγμων Σπαρτιάτης, με την μακρόχρονη θητεία του στον Τύπο της Σπάρτης, κατέγραψε και διέσωσε ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας και της ζωής (κοινωνικής, πολτικής, πολιτιστικής κλπ) της Σπάρτης και της Λακωνίας.)

Βέβαια, στο αρχείο της ταινίας αναφέρεται ως παραγωγός ο Ηλίας Περγαντής και όχι ο Τάκης Περγαντής. Όμως ο Ανδρέας Χιώτης δεν είχε αστοχήσει στο ρεπορτάζ του αφού ο Ηλίας και ο Τάκης Περγαντής ήταν αδέρφια, που δραστηριοποιήθηκαν μαζί, επαγγελματικά, στην παραγωγή ελληνικών ταινιών, ιδρύοντας την κινηματογραφική εταιρεία «ΠΕΡΓΑΝΤΗΣ ΦΙΛΜ». Περισσότερο «φαινόταν» στην εταιρεία ο Ηλίας Περγαντής αλλά υπάρχουν και ταινίες στις οποίες αναφέρεται ως παραγωγός ο Τάκης Περγαντής.

Ο Ηλίας Περγαντής (1912-1985) δραστηριοποιήθηκε στην παραγωγή ταινιών κατά τη δεύτερη περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου, την επονομαζόμενη και «χρυσή εποχή», αφού πρώτα, στην περίοδο του ’30, διηύθυνε μαζί με τον Γεώργιο Αλλοίμονο  το πρώτο χειμερινό σινεμά της Σπάρτης, το «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΟΝ» (μετά το 1938 «ΑΤΤΙΚΟΝ»), παραλαμβάνοντας τη διεύθυνση από τον ιδρυτή του σινεμά, τον οδοντίατρο-επιχειρηματία Δημ. Κουρσούμη. Αργότερα, στα 1946, ο Ηλίας Περγαντής, μαζί με τον άλλο αδελφό του, τον Ντίνο Περγαντή, άνοιξαν στη Σπάρτη και το θερινό σινεμά «ΕΣΠΕΡΟΣ», το οποίο λειτούργησε (ίσως) μέχρι το 1961.

Ο Ηλίας Περγαντής ξεκίνησε την ενασχόλησή του ως παραγωγός ταινιών και ντοκιμαντέρ, από το 1944, με την εταιρεία «Ολύμπια Φιλμ», (μαζί με τον Παναγιώτη Δαδήρα) και από το 1959 συνέχισε με τον αδερφό του τον Τάκη ιδρύοντας την εταιρεία «ΠΕΡΓΑΝΤΗΣ ΦΙΛΜ». Η εταιρεία παρήγαγε ελληνικές ταινίες και ντοκιμαντέρ από το 1959 μέχρι το 1978 όποτε και σταμάτησε την παραγωγή. Μερικές από τις ταινίες της «ΠΕΡΓΑΝΤΗΣ ΦΙΛΜ» είναι και οι ακόλουθες:

Ηρωική Κρήτη, ντοκιμαντέρ (1944) - Ραγισμένες καρδιές (1945) – Οι απάχηδες των Αθηνών (1950) – Σπάρτη-Μυστράς, ντοκιμαντέρ (1958) - Όσο υπάρχουν γυναίκες (1959) – Καραγκιόζης: Ο αδικημένος της ζωής (1959) - Το ραντεβού της Κυριακής (1960) - Δε γνώρισα μητέρα (1961) – Η ιστορία του πραγματικού Ζορμπά και του Ν. Καζαντζάκη, ντοκιμαντέρ (1964) – Περιφρονημένη αγάπη ( 1968) – Βαβυλωνία (1970) - Ο προεστός του χωριού (1973, Βέγγος ο υπέροχος (1978) κ.α..

               

Η «Περγαντής Φιλμ», καθ΄ όλη την περίοδο της κινηματογραφικής της παραγωγής, συνεργάστηκε με γνωστούς ηθοποιούς της εποχής εκείνης όπως ήταν οι:

Τάκης Μηλιάδης, Φραγκίσκος Μανέλης, Κώστας Καζάκος, Σόνια Ζωίδου,  Μίμης Φωτόπουλος, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Λαυρέντης Διανέλος, Κώστας Ρηγόπουλος, Άντζελα Ζήλεια, Κώστας Πρέκας, Αλέκος Αλεξανδράκης, Θάνος Κωτσόπουλος, Θανάσης Μυλωνάς, Βούλα Ζουμπουλάκη, Τάσος Γιαννόπουλος, Μίρκα Καλαντζοπούλου, Θανάσης Βέγγος κ.α.

Η κωμική ταινία «Ούτε μιλάει ούτε λαλάει» (1966) με τον Φραγκίσκο Μανέλη χαρακτηρίζεται ως η πιο εμπορική επιτυχία της εταιρείας «ΠΕΡΓΑΝΤΗΣ ΦΙΛΜ», κόβοντας, συνολικά, 201.306 εισιτήρια, ενώ η ταινία «Τα σαράντα παλληκάρια» (1961) με την Άντζελα Ζήλεια και τον Ανδρέα Ντούζο θεωρείται η μεγαλύτερη εμπορική αποτυχία της, καθώς έκοψε μόνο 15.339 εισιτήρια κατά την διάρκεια της κυκλοφορίας της.

Ο ηθοποιός Γιάννης Καλατζόπουλος, το (κάποτε) «παιδί θαύμα» του ελληνικού κινηματογράφου, που έπαιξε με όλους τους μεγάλους σταρ της εποχής του, θυμάται:

«Δεν ξεχνώ τον Ηλία Περγαντή. Το μεράκι του ήταν να κάνει ωραίες, λαϊκές, ελληνικές ταινίες. Τρελός και άρρωστος με το σινεμά, ο πιο ακέραιος άνθρωπος του ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Ξεκίνησαν μαζί αυτός και ο Φίνος, αλλά ύστερα χώρισαν οι δρόμοι τους, καθένας έβαλε την κάμερά του να κοιτάζει τη ζωή, τον κόσμο, από άλλη οπτική γωνία. Ήταν νομίζω συμπαραγωγός και στο “Κορίτσι με τα Παραμύθια”, αλλά εγώ τον γνώρισα πολύ αργότερα, όταν ήμουν δέκα-έντεκα χρονών.

Μας τηλεφώνησε μια μέρα και πήγαμε μαζί με τον πατέρα μου στο γραφείο του, κάπου στη γειτονιά του λεγομένου “Χόλιγουντ”. Το κυρίως “Χόλιγουντ” ήταν η θρυλική πολυκατοικία στην Πλατεία Κάνιγγος, όπου, την εποχή της ακμής, σε κάθε όροφο υπήρχαν πέντε- έξι γραφεία παραγωγών. Αλλά γύρω-γύρω υπήρχαν κι άλλες εταιρίες: Κλεισόβης, Σουλτάνη, Τζωρτζ, Μπόταση, Σολωμού, όποια ώρα κι αν περνούσες, έβλεπες σκηνοθέτες και παραγωγούς, ηθοποιούς, οπερατέρ, σεναριογράφους, μακιγιέρ, διανομείς και αιθουσάρχες να τρέχουν να προλάβουν, να κλείνουν συμφωνίες καμιά φορά στον δρόμο, στα όρθια.

Έβλεπες τον Ηλία και τον Τάκη Περγαντή, τον Αλειφέρη, τον Κατσιμητσούλια, τον Νίκο Μήλα, τον Αντρέα Αναστασάτο, τον Βίωνα Παπαμιχάλη, τον Τάσο Κατράπα, τον Αντρέα Λάππα, τον Καρατζόπουλο, τον Στράντζαλη, τον Ορέστη Λάσκο, τον Άγγελο Συρογιάννη, τον Ντίντη (Αριστείδη) Καρύδη-Φουκς, τον Τάσσο Ζωγράφο, τον Ηλία Μαχαίρα, τους Δανάληδες, τον Σταματόπουλο-Αρίωνα, τον Παπακώστα, τον Ρώη, τη Βαρβάρα Νικολέτου, τον Κίμωνα Σπαθόπουλο μακιγιέρ και πωλητή ειδών μακιγιάζ που τα έφτιαχνε μόνος του και που ένα διάστημα δοκίμασε να γίνει ο “Έλληνας - Σαρλώ”, έγραψε ο ίδιος ένα σενάριο και το πήγε στη Μαρία Πλυτά, με φώναξαν κι εμένα να κάνω το αντίστοιχο “Αγόρι”, κάναμε δύο-τρία γυρίσματα κι ύστερα ο χρηματοδότης υπαναχώρησε κι ο Κίμωνας έμεινε για πάντα μακιγιέρ. Με τον Τόλη Βοσκόπουλο πριν γίνει ίνδαλμα, συναντηθήκαμε στο θίασο της Κατερίνας.»

«Πηγή:https://www.athensvoice.gr/culture/book/665431_giannis-kai-mirka-kalatzopoyloy-istories-apo-alli-epohi»


Ο Ηλίας Περγαντής πέθανε στα 1985 και ο Ανδρέας Χιώτης έγραψε στον ΛΑΚΩΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ, 23-10-1985:


«Πέθανε ξαφνικά από εγκεφαλικό επεισόδιο  και κηδεύτηκε στην Αθήνα στις 19/10 ο συμπολίτης μας παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών Ηλίας Ε. Περγαντής, ετών 73.

Ο Ηλίας Περγαντής αγαπούσε με πάθος τη Σπάρτη και εργαζόταν για την πρόοδό της. Είχε ωραίες ιδέες και αγνές προθέσεις συμμετέχοντας σε κάθε φιλοπρόοδο προσπάθεια.

Τα τελευταία χρόνια είχε αναλάβει πρωτοβουλία για απόδοση τιμής στα 18 Σπαρτιατόπουλα που έπεσαν στα βουνά της Αλβανίας κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41. Το έργο αυτό ανέλαβε η Πνευματική Εστία Σπάρτης. Θα φιλοτεχνηθεί μια χάλκινη αναμνηστική στήλη με τα ονόματά τους για την οποία ο Η. Περγαντής έκανε την πρώτη προσφορά 10.000 δραχμές. Πρόσφερε επίσης στη ΠΕΣ έναν αξιόλογο ζωγραφικό πίνακα για να βγει σε κλήρο και να συγκεντρωθεί το υπόλοιπο ποσό.

Η εφημερίδα μας συλλυπείται τους οικείους του εκλιπόντος καλού πατριώτη και φίλου.»

Οι αφοί Περγαντή (Ηλίας, Τάκης και Ντίνος) αγάπησαν κι έκανα σκοπό ζωής τον ελληνικό κινηματογράφο και του πρόσφεραν πολλά, από διάφορα πόστα, έχοντας στην άκρη του μυαλού τους να είναι χρήσιμοι και ωφέλιμοι ΚΑΙ στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, τη Σπάρτη, είτε με τη λειτουργία κινηματογράφων είτε με την παραγωγή ταινιών για τις οποίες απαιτούσαν να γυριστούν στη Σπάρτη είτε με την παραγωγή ντοκιμαντέρ για τη Σπάρτη, τον Μυστρά, τη Μονεμβάσια κλπ.

Σε συνέχεια του παραπάνω δημοσιεύματος για τη Σόνια Ζωίδου, λίγες μέρες μετά (14 Ιουνίου 1959), ο Ανδρέας Χιώτης, με το αγαπημένο του ψευδώνυμο ΖΟΛ (Ζολώτας) έγραψε το παρακάτω σπαρταριστό χρονογράφημα για την ταινία της Σόνιας Ζωίδου και την συμμετοχή του Παναγιώτη Κεχαγιά σ’ αυτήν. Στο κείμενο αυτό περιέχονται λεπτομέρειες για την ταινία και τα γυρίσματά της και περιγράφεται μια σκηνή της Σόνιας Ζωίδου με τον Παναγιώτη Κεχαγιά:

 

Στα πεταχτά:

ΠΗΤΕΡ ΚΕΧΑΣ

Ένας επίδοξος γόης

 

Σταρ εκρηκτική είναι η Σόνια Ζωίδου. Κι όμως η έλευσίς της στην πόλι μας δεν έκανε καθόλου κρότο. Ήρθε αθόρυβα, γύρισε μερικές «δυνατές» σκηνές στους καλαμιώνες του Ευρώτα, πετάχτηκε μια βόλτα στον Μυστρά και ξανάφυγε την ίδια μέρα για την Αθήνα. Ωστόσο δεν έλειψαν και τα ενδιαφέροντα απρόοπτα από την σύντομη παραμονή της ωραίας ηθοποιού στην πόλι μας.

Τίτλος του νέου αυτού φιλμ της Σόνιας Ζωίδου είναι: «Όσο υπάρχουν γυναίκες». Και επειδή υπήρχε μεν γυναίκα, αλλά δεν υπήρχε ο άνδρας που έπρεπε να την πλαισιώση σε μια σκηνή, εκλήθη να παίξει τον «ρόλο» του κι ο Παναγιώτης Κεχαγιάς. Μια πελώρια αγκλίτσα, ένας σκούφος, μια βλάχικη πουκαμίσα κι ένα μουστάκι, μετέβαλλαν τον δαιμόνιο επιχειρηματία του ποδαριού σε… ηθοποιό! Χαριτωμένος με την αμφίεσί του αυτή ο Παναγιώτης, πήρε πόζα αγέρωχου ερωτιδέως, είπε στη Σόνια λίγες λέξεις που διδάχτηκε επί τόπου, του είπε κι αυτή τις δικές της, του έδωσε για ανταμοιβή ένα φιλί, ο παρατυχών φωτογράφος αποθανάτισε το ιστορικό γεγονός και η «παράστασις» πήρε τέλος.



  


Όλος καμάρι ο Παναγιώτης, δείχνει τώρα τις φωτογραφίες του τρυφερού εναγκαλισμού του με την ωραία σταρ και δεν πατάει κάτω από την δικαιολογημένη υπερηφάνεια του.

Δεν ξέρω αν από το αναπάντεχο αυτό γεγονός θ’ αρχίση καμμιά καλλιτεχνική καριέρα του Παναγιώτη Κεχαγιά. Οι κουτσομπόληδες όμως άρχισαν κιόλας να μιλάνε για προσεχές ταξίδι του στο Χόλλυγουντ. Οπότε δεν αποκλείεται να διαβάζουμε αργότερα στις αφίσες των κινηματογράφων: «Πρωταγωνιστεί σ’ έναν καταπληκτικό ρόλο πάθους και έρωτα ο δυναμικός γόης Πήτερ Κέχας.

Μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας της ταινίας από τον «ΛΑΚΩΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ» της εποχής και τον Ανδρέα Χιώτη, κατόρθωσα να βρω περισσότερα στοιχεία για την ταινία «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ», της οποίας πολλά εξωτερικά πλάνα γύρισε στον Ευρώτα ο σκηνοθέτης, με παρότρυνση, φυσικά, του Σπαρτιάτη κινηματογραφικού παραγωγού Ηλία Περγαντή, ο οποίος ήθελε με την ταινία του αυτή να προβάλλει τον τόπο καταγωγής του.

Η ταινία «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» φαίνεται να γυρίστηκε βιαστικά, αφού τα γυρίσματά της έγιναν το 1959 και την ίδια χρονιά έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους. Ήταν μια μαυρόασπρη, σπονδυλωτή κωμωδία διάρκειας 85 λεπτών, με παραγωγούς τους:  Ηλία Περγαντή και Κώστα Σακελλαρίδη.

Σύμφωνα με το σενάριο:

Τρεις φίλοι αναζητούν τη γυναίκα των ονείρων τους. Τρεις διαφορετικές γυναίκες αντιμετωπίζουν, με διαφορετικό τρόπο, τον έρωτα, το γάμο αλλά και το μέλλον τους. Η μία απ’ αυτές τις γυναίκες είναι η Λεμονιά από το Χαζοχώρι, μια νέα, όμορφη και «ζωηρή» γυναίκα, η οποία καταφέρνει με την τσαχπινιά και την ομορφιά της να «ρίξει» έναν αγαθό ταξιτζή (Γιάννης Γκιωνάκης) που βρέθηκε για ένα «μακάβριο» αγώγι στο χωριό της.

Στην ταινία «δεσπόζουν» οι τολμηρές για την εποχή σκηνές της Σόνιας Ζωϊδου, η οποία κάνει μπάνιο στα πλούσια (τότε) νερά του Ευρώτα, ενώ τρεις Σπαρτιάτες κομπάρσοι (ο Παν. Κεχαγιάς και άλλοι δυο άγνωστοι) την κοιτάζουν και την «απολαμβάνουν» μέσα από τις καλαμιές.

Το σενάριο της ταινίας υπέγραφαν οι αξιόλογοι Νέστορας Μάτσας και Κώστας Ασημακόπουλος και η σκηνοθεσία ήταν του Γιώργου  Παπακώστα, ο οποίος υπήρξε από τους παραγωγικότερους κινηματογραφιστές της εποχής του, με πάνω από 40 ταινίες στο ενεργητικό του.  Μπήκε στον χώρο του κινηματογράφου το 1954, ως βοηθός σκηνοθέτη, και άρχισε να σκηνοθετεί ο ίδιος, πέντε χρόνια αργότερα. Πρώτη ταινία του ήταν το: «Οσο υπάρχουν οι γυναίκες».

Τη μουσική της ταινίας είχε επιμεληθεί ο μέγας και πολύς Μίμης Πλέσσας, στα τραγούδια ήταν οι υπέροχες σταρ της εποχής Εύη Μαράντη, Τζένη Βάνου καθώς και το ανεπανάληπτο «Τρίο Μπελκάντο».

Εκτός από την Σόνια Ζωίδου στην ταινία έπαιξαν πολλά διάσημα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου όπως : Γιάννης Γκιωνάκης, Γιάννης Μαλούχος, Αρτέμης Μάτσας, Έφη Μελά, Χριστόφορος Νέζερ, Ταϋγέτη, Δέσποινα Νικολαΐδου, Κώστας Στράντζαλης, Γιώργος Ολύμπιος  κ.ά.

Δυστυχώς, παρ’ ό,τι ο παραγωγός Ηλίας Περγαντής δεν φαίνεται να εφείσθη χρημάτων για την παραγωγή (τα ονόματα ήταν πολλά και μεγάλα), η ταινία έπασχε σκηνοθετικά ΚΑΙ σεναριακά, απέπνεε μιαν προχειρότητα και βιασύνη διεκπεραιωτικής φύσεως και γι’ αυτό, όταν προβλήθηκε στη σαιζόν 1959-1960, έκοψε μόνο  4.127 εισιτήρια και ήρθε στην 50ή θέση ανάμεσα σε 52 ταινίες.

Μεγάλο ατού της ταινίας ήταν, βέβαια η Σόνια Ζωίδου, η οποία όμως δεν έφθασε να σώσει την ταινία.

Η Σόνια Ζωίδου, η πρωταγωνίστρια της ταινίας, ήταν ελληνίδα ηθοποιός, που έγινε διάσημη έπειτα από την στέψη της στο διαγωνισμό ομορφιάς Σταρ Ελλάς το 1955.

Καταγόταν από την Κομοτηνή, υπήρξε μία από τις πρώτες Σταρ Ελλάς στην ιστορία του θεσμού και εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς Μις Υφήλιος το 1955. Υπήρξε για βραχύβιο χρονικό διάστημα και παρουσιάστρια του προγράμματος στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΡΤ) στην πρώτη περίοδό της (1966). Η Σόνια Ζωίδου, συνολικά, εμφανίστηκε σε 15 ταινίες. Κορυφαία επιτυχία της υπήρξε η πρώτη της ταινίας με τίτλο «Λίμνη των πόθων» (1958), στην οποία η τολμηρή εμφάνιση της Σόνιας Ζωίδου προκάλεσε αναστάτωση στο ανδρικό κοινό, αλλά έφερε την επιτυχία. Μιλάμε πάντα για το 1958, τότε που το γυμνό στον κινηματογράφο ήταν … είδηση πρώτου μεγέθους. Οι ερωτικές σκηνές της Σόνιας Ζωίδου με τον Γιώργο Φούντα στη «Λίμνη των πόθων» έμειναν στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, όπως και η ατάκα του Φούντα προς τη Ζωίδου: «Θα πάψεις να γυρνάς ολόγυμνη; Θα πάψεις νάσαι διάολος;»…

Η ταινία «Λίμνη των πόθων» είχε, τελικά, θετική ανταπόκριση στο κινηματογραφικό κοινό και βγήκε 2η σε εισπράξεις με 110.194 εισιτήρια, ανάμεσα σε 31 ταινίες της περιόδου. Τελευταία κινηματογραφική παρουσία της Σόνιας Ζωίδου ήταν η ταινία «Κατάσκοποι στο Σαρωνικό» του 1968. Παρά την επιτυχημένη της πορεία της στον χώρο του θεάματος, η Σόνια Ζωίδου αποσύρθηκε το 1970 και αφιερώθηκε στην οικογένειά της. Παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Βασίλη Κουράκο, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο. Οι τρεις τους έφυγαν από την Ελλάδα για τις Η.Π.Α και εγκαταστάθηκαν στη Νότια Καρολίνα....

Η έρευνά μου για την Σόνια Ζωίδου και τον Παν. Κεχαγιά κατέληξε στην ανεύρεση της ταινίας στο διαδίκτυο, όπου, με πολύ χτυποκάρδι, αναζήτησα τη σκηνή, στην οποία περίμενα να δω τον Παναγιώτη Κεχαγιά μαζί με τον πατέρα μου, τον Παναγιώτη Μητράκο. Θα ήταν μια «ζωντανή» συνάντηση, 47 ολόκληρα χρόνια από τότε που «έφυγε», νέος (σχετικά), σε ηλικία 59 ετών.

Στη συγκεκριμένη σκηνή, η Λεμονιά της ταινίας (Σόνια Ζωίδου), πηγαίνει στον Ευρώτα μ’  ένα πανέρι ρούχα στο κεφάλι, για να τα πλύνει. Είναι καλοκαίρι, ζεσταίνεται, βγάζει το φόρεμά της, μπαίνει στα νερά του Ευρώτα με ένα κοντό κομπινεζόν και αρχίζει να κολυμπά, ενώ τρεις κουτσομπόλες του χωριού που «κοπανάνε» ρούχα στον Ευρώτα τη σχολιάζουν και την κοιτάζουν ζηλόφθονα. Την ώρα που η Λεμονιά κολυμπά προβάλλουν μέσα από τις πυκνές καλαμιές τρεις άντρες του χωριού, οι οποίοι στέκονται και τη «χαζεύουν».

Πρώτος ανάμεσά τους ο Παναγιώτης Κεχαγιάς, που στέκει σε μια χαρακτηριστική πόζα, με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη θέα της Λεμονιάς και δίπλα του δυο ακόμα πλανταγμένοι συγχωριανοί του. 



  


Δυστυχώς, με θλίψη και απογοήτευση διαπίστωσα πως ο πατέρας μου δεν ήταν κάποιος απ’ αυτούς τους δυο άλλους Σπαρτιάτες κομπάρσους που συντρόφευαν τον κυρ-Παναγιώτη και τους οποίους δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω. Ενώ τόσα χρόνια πίστευα πως ο πατέρας μου είχε «παίξει» στην ταινία, αυτό τελικά (για άγνωστους λόγους) δεν είχε συμβεί. Επίσης, με ξένισε το γεγονός ότι στην ταινία, ο κυρ-Παναγιώτης ο Κεχαγιάς  δεν είναι ντυμένος με την χωριάτικη πουκαμίσα, δεν φοράει το φέσι, ούτε κρατάει τη γκλίτσα του, έτσι όπως εικονίζεται στη γνωστή φωτογραφία που έχει παρθεί στον χώρο των γυρισμάτων (λίγο παρακάτω από τη γέφυρα του Ευρώτα) και όπως έγραψε στο χρονογράφημά του ο Ανδρέας Χιώτης, πράγμα που σημαίνει πως έγινε μια βιαστική και πρόχειρη λήψη των πλάνων, η οποία παρέκαμψε τον αρχικό σχεδιασμό.

Τα μόνα λόγια που ακούγονται στην ταινία από τους τρεις Σπαρτιάτες κομπάρσους, όταν ανεβαίνουν έναν ανήφορο στο ποτάμι (μετά από το «μάτι» που πήραν στη Λεμονιά) είναι τα εξής (χωρίς να είναι ξεκάθαρο-η λήψη είναι μακρινή- αν τα λέει ο Παναγιώτης Κεχαγιάς ή κάποιος εκ των άλλων δύο):

«Άνθισε η Λεμονιά και μοσχοβόλησε το ποτάμι»!!!

Ίσως, να υπήρχαν και άλλες ατάκες και περισσότερες σκηνές των τριών Σπαρτιατών κομπάρσων, οι οποίες «κόπηκαν» (όπως συνέβαινε συχνά) στο μοντάζ της ταινίας. Αυτό άλλωστε το επιβεβαιώνει και το ρεπορτάζ του Ανδρέα Χιώτη, που περιγράφει γλαφυρά η σκηνή του Παναγιώτη Κεχαγιά με τη Σόνια Ζωίδου, η οποία σκηνή, εκτός του μικρού διαλόγου μεταξύ τους, περιλαμβάνει και ένα φιλί της πανέμορφης ηθοποιού στον Παναγιώτη Κεχαγιά.



  


Όπως και να ’χουν τα πράγματα η ταινία «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» του 1959, παρ’ όλη την καλλιτεχνική της μετριότητα περιέχει ωραία πλάνα από τον Ευρώτα εκείνης της εποχής, τότε που το ποτάμι, ακόμα και το καλοκαίρι, είχε άφθονα νερά, και οι όχθες του ήταν πανέμορφες κι εν πολλοίς παρθένες ακόμα, κατάφυτες από καλαμιές, λυγαριές, ροδοδάφνες, ιτιές, πλατάνια, βούρλα κλπ. Αποτελεί, τέλος, η ταινία, μια ζωντανή μαρτυρία για τη Σπάρτη του 1959 αλλά και δείγμα αγάπης των Αφών Περγαντή προς την ιδιαίτερη πατρίδα τους, τη Σπάρτη, χάριν της οποίας επέβαλλαν να γυριστεί ένα μεγάλο μέρος της ταινίας στον Ευρώτα, παρ’ όλο που θα μπορούσαν να τη γυρίσουν σε ένα μέρος πιο κοντινό στην Αθήνα και με λιγότερα χρήματα.

Αποτελεί, τέλος, μια ταινία μνήμης για τον αείμνηστο Σπαρτιάτη Παναγιώτη Κεχαγιά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή χωρίς να έχει δει (δυστυχώς) ποτέ του την ταινία στην οποία έλαβε μέρος ως κομπάρσος και με την λάθος πεποίθηση ότι η ταινία «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» δεν παίχθηκε ποτέ στους κινηματογράφους.

Μπορεί, ο Παναγιώτης Κεχαγιάς να μην έγινε ποτέ ο «Πήτερ Κέχας» του Χόλιγουντ, έμεινε όμως πάντα ο κυρ-Παναγιώτης της καρδιάς μας. Και σίγουρα εκεί πάνω θα έχει να λέει πολλά με τον πατέρα μου και φίλο του Παναγιώτη Μητράκο και ίσως να έχει μάθει, γιατί ο πατέρας μου δεν πήρε μέρος, τελικά, στην ταινία. Εγώ θα χρειαστεί να περιμένω για να το μάθω.


Σπάρτη  3-7-2022
Βαγγέλης Μητράκος


Οδός Εμπόρων