Με το θάρρος της γνώμης… από τον Βασίλη Λαδά

Ο Σπόρος της Ελπίδας, ο Σπόρος του Λόγου και το Άγονο Έδαφος

Ένας λόγος αληθινός φτάνει εκεί που δεν φτάνουν χίλιες σιωπές φοβισμένες.

Με σταματούν στον δρόμο και ρωτούν:

«Γιατί γράφεις; Τι περιμένεις; Μία συμφωνείς, μία διαφωνείς. Μία επαινείς, μία καυτηριάζεις. Δεν σε ακούει κανείς, δεν αλλάζει τίποτα.  Γιατί εκτίθεσαι δημόσια, αφού βλέπεις πως κανείς δεν μιλάει, και όλοι αρκούνται να γκρινιάζουν κρυφά στις παρέες τους. Ποιος είναι πίσω σου;»

Η απάντηση είναι μία: Κανείς δεν είναι πίσω μου.

Ούτε κόμμα, ούτε παράταξη, ούτε συμφέρον, ούτε σκοπιμότητα.

Πίσω μου στέκει μόνο η αλήθεια που νιώθω και η αγάπη  για τον τόπο μου. Έχω πλέον πολύ ελεύθερο χρόνο. Σκέφτομαι προβληματίζομαι και  καταγράφω τις σκέψεις μου.

Ίσως να έχουν δίκιο, αν δεχτούμε να σιωπήσουμε.

Αλλά τίποτα δεν αλλάζει όταν όλοι παραιτούνται, όταν ο λόγος σωπαίνει,

όταν οι άνθρωποι σταματούν να πιστεύουν στη δύναμη της φωνής και της ευθύνης τους.

Κι όμως, ένας καλός φίλος, ο καλύτερος όλων αρθρογράφος και δάσκαλος ψυχής, κύριος Βαγγέλης Μητράκος μου έστειλε ένα μήνυμα.  ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΑΛΗΘΙΝΟ  που με έκανε να σκεφτώ ξανά τη δύναμη του λόγου:

«ΚΑΛΕ ΦΙΛΕ ΒΑΣΙΛΗ,

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΑΡΘΡΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑΓΟΥΣ ΣΠΑΡΤΗ ΜΑΣ.

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ.

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΡΙΧΝΕΙΣ ΣΠΟΡΟ ΚΑΛΟ…

ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΓΟΝΟ,

ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΑ ΒΛΑΣΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΡΠΟΦΟΡΗΣΟΥΝ.»

Αυτές οι λέξεις με έκαναν να ξανασκεφτώ γιατί γράφω.

Δεν γράφω για να αρέσω. Δεν γράφω για να ακουστώ παντού. Δεν γράφω για να μετρήσω φίλους, ούτε για να κερδίσω χειροκρότημα.

Γράφω γιατί δεν αντέχω τη σιωπή. Γιατί όποιος βλέπει και σωπαίνει, γίνεται συνένοχος. Δεν ψάχνω χειροκροτητές. Ψάχνω ανθρώπους ξύπνιους, όχι υπνωτισμένους.

Η αλήθεια, όσο κι αν πονά, είναι πιο ωφέλιμη από τη σιωπή που σαπίζει. Κι αν γράφω, το κάνω γιατί θέλω να ταρακουνήσω, να θυμίσω, να φωνάξω πως ο τόπος μας αξίζει καλύτερα.  ΌΧΙ ΑΥΡΙΟ. ΤΩΡΑ.

Αν ενοχλούν όσα γράφω, σημαίνει ότι αγγίζουν πληγές.

Και οι πληγές, για να κλείσουν, πρέπει πρώτα να πονέσουν. Γράφω γιατί ο λόγος, όταν πηγάζει από αλήθεια και αγάπη για τον τόπο σου, είναι σπόρος, όχι διακόσμηση.

Και αυτή η αγάπη δεν είναι θεωρητική.

Η οικογένειά μου υπάρχει στη Σπάρτη ΠΡΙΝ από τις αρχές του περασμένου αιώνα.

Εδώ γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, εργαστήκαμε και δημιουργήσαμε οικογένειες,

εγώ, ο πατέρας μου και ο παππούς μου. Συνεχίζουν δε εδώ και τα παιδιά μου.

Υπάρχει συνέχεια, ρίζα, μνήμη.

Και αυτός είναι ο λόγος που αγαπώ αυτόν τον τόπο βαθιά, γιατί είναι ο τόπος μας.

Κι ο σπόρος, όσο μικρός κι αν είναι, έχει μέσα του τη δύναμη να ραγίσει ακόμη και την πιο σκληρή πέτρα.

Στη Σπάρτη, τη γη που γέννησε το «ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ» και το «ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ», η σιωπή δεν πρέπει να είναι συνήθεια.

Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή, ενώ ο λόγος, όταν είναι καθαρός, γενναίος και μετρημένος,  είναι καθήκον.

Ο λόγος δεν αλλάζει τον κόσμο μονομιάς, αλλά μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο που τον ακούει. Κι αυτός ο άνθρωπος, με τη σειρά του, μπορεί να αλλάξει τον τόπο του.

Έτσι αρχίζει κάθε πραγματική αλλαγή. Όχι με θόρυβο, αλλά με μια σπίθα πίστης, με έναν σπόρο ελπίδας που φυτεύεται στην ψυχή.

Ακόμα κι αν το έδαφος φαίνεται ξερό, ο σπόρος θα βρει τρόπο να φυτρώσει.

Έτσι και σήμερα, η ελπίδα δεν είναι θεωρία. Είναι στάση ζωής.

Είναι η απόφαση να μη σωπάσεις, να συνεχίσεις να σπέρνεις,

να μην εγκαταλείπεις το όραμα για μια Σπάρτη με ανάπτυξη και αντάξια της ιστορίας της.

ΓΙΑΤΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

ΑΠΛΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ.

Από τον Βασίλη Λαδά