Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2024
«Καθαρτήριο» από τον Γεώργιο Κόρδη
«Και σε αυτόν τον κόσμο η σεβαστική σιωπή δεν είναι σιγή και παραίτηση αλλά ρεαλιστική «κραυγή» που καλεί σε ένα κόσμο φωτός όπου χωράνε όλοι οι κεκραμμένοι όλων των αποχρώσεων»
Βαθιά σχολαστική και δικανική σε μεγάλο βαθμό η Δύση θέτει
αιώνες τώρα ως προϋπόθεση για την «πρόοδο» προς έναν επίγειο Παράδεισο την κάθαρση από τις «αμαρτίες». Έτσι η όλη διαδικασία γίνεται πρωτίστως ή και αποκλειστικά τιμωρητική απαιτώντας από τους «πεπτωκότας»
να εξιλεωθούν μέσα από το καθαρτήριο της εξοντωτικής ποινής. Δεν είναι τυχαίο που πολλές σχολές διανόησης στη Δύση και ιδεολογίες, αρχής γενομένης από τον
Καθολικό Σχολαστικισμό, απαιτούν τον δια «πυράς» αφανισμό των «αμαρτωλών» ετέρων χάριν ενός καθαρού επίγειου ή μεταφυσικού «Παραδείσου». Όσο περισσότερο θυμός ενάντια στους αμαρτωλούς, όσο
περισσότερο μίσος, τόσο το καλύτερο αφού έτσι η τιμωρία θα είναι σκληρότερη και
η κάθαρση βαθύτερη. Πρέπει να καθαρίσουμε τον κόσμο από τους
κακομούτσουνους (παρεπιπτόντως
πάντα οι κακοί είναι και άσχημοι). Αντίθετα ο καθ΄ημάς τρόπος εδράζεται στην παραδοχή ότι όλα
υπάρχουν ως κεκραμμένα, μικτά, καλά και
κακά μαζί. Έτσι και οι άνθρωποι · τη φύσει μεν αγαθοί αλλά αμαυρωμένοι και
εσαεί πεπτωκότες ως υπάρξεις διότι «ουδείς
άξιος» όσο κι αν το προσπαθήσει. Και σε αυτόν κόσμο της συγχωρητικής παραδοχής όλα μένουν
ρευστά και αιωρούμενα άχρι τέλους να πέφτουν και να σηκώνονται όχι επτάκις αλλά
εβδομηντάκις και βάλε. Και σε αυτόν τον κόσμο η σεβαστική σιωπή δεν είναι σιγή και
παραίτηση αλλά ρεαλιστική «κραυγή» που καλεί σε ένα κόσμο φωτός όπου χωράνε
όλοι οι κεκραμμένοι όλων των αποχρώσεων. Και το «καθαρτήριο» στον δικό μας τρόπο δεν είναι
πυρά που κατακαίει αλλά η «φοβερά» και εξαίσια γλύκα της παρουσίας του αγαπημένου και η
πικρή γεύση που αφήνει η αδυναμία να
ανταποκριθεί κανείς στο αγκάλισμα που του προτείνεται εξαιτίας του εγωισμού που
αλυσσοδένει σταυρωτά τα χέρια γύρω από το κορμί και το μαργώνει. Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr Εικόνα άρθρου: Ορέστης. Ψηφιακή ζωγραφική. 2016
