Κυριακή, 28 Απριλίου 2024
«Μνήμη Μάνου Χατζιδάκι» από τον Γεώργιο Κόρδη - video
«Κοιμήθηκε για να μας αφήσει χώρο και χρόνο ελεύθερα να μεγαλώσουμε, να πλατύνουμε κι εμείς, να ανοίξουμε φτερά της σκέψης και της καρδιάς για να τον συναντήσουμε στην χώρα της ωραιότητας που έζησε και ζει»
Υπάρχουν άνθρωποι που σκάφτονται ελεύθερα, που αισθάνονται
πλατιά και νοιώθουν βαθιά και έχουν ακόμα την ικανότητα και το χάρισμα ελλόγως
και μαστορικά να δημιουργούν πράγματα, τραγούδια μουσικές, εικαστικά
αντικείμενα, τέχνης έργα για την κοινότητα, για την εκκλησία του δήμου.
Υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται , προσπερνώντας, δεμένοι πισθάγκωνα στο κατάρτι
ενός ωραίου οράματος, τις σειρήνες της ιδιωτείας, δημιουργοί και το έργο τους αποβαίνει
οικουμενικό και αιώνιο γιατί είναι συνδεδεμένο λειτουργικά με τη ζωή και την
συνέχεια της. Σαν σήμερα κοιμήθηκε ένας σπουδαίος έλληνας οικουμενικός
δημιουργός. Κοιμήθηκε αλλά δεν πέθανε. Κοιμήθηκε για να μας αφήσει χώρο και
χρόνο ελεύθερα να μεγαλώσουμε, να πλατύνουμε κι εμείς, να ανοίξουμε φτερά της
σκέψης και της καρδιάς για να τον
συναντήσουμε στην χώρα της ωραιότητας που έζησε και ζει. Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr Εικόνα άρθρου: Χάρτινο
το φεγγαράκι. Μελάνια σε φύλλο μανόλιας. 15-6-2022 ------- «Είμαι γέννημα δύο ανθρώπων που δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός
από τη στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι΄ αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις και όλες
τις δυσκολίες του Θεού. Από την Ξάνθη με έφεραν το 1931 στην Αθήνα, απ΄ όπου έλαβα
την Αττική Παιδεία, όταν υπήρχε ακόμα στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία. Άρχισα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα, ενώ
παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Δεν σπούδασα σε ωδείο και συνεπώς γλίτωσα από το να μοιάζω
με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Δεν χρειαζόμουν τα μαθήματα της μουσικής γιατί με καθιστούσαν
αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα με απομάκρυναν από τους αρχικούς μου στόχους που
ήταν: Να διοχετευτώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο
να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που με ωφέλησε
τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ό,τι τραυμάτιζε το ερωτικό
μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία. Δεν μελαγχολώ για τα χρόνια που περνάνε. Αν μου έλεγαν να τα ξαναζήσω, θα με μελαγχολούσε
περισσότερο. Να αντιμετωπίσω τα ίδια λάθη και την ίδια άγνοια για μια
ακόμα φορά; Δεν το θέλω. Δεν μετανιώνω για τα λάθη μου αλλά δεν θα ήθελα να τα
ξανακάνω, όπως δεν μετανιώνω για τις ωραίες στιγμές μου αλλά δεν θα ήθελα να
τις ξαναζήσω. Με ενδιαφέρουν οι στιγμές που θέλω να ζήσω, παρά οι στιγμές
που έζησα. Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθιά και απόλυτα, θέλω να μάθω
ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα, και τι είναι αυτό που συνθέτει την
μελλοντική μου απουσία.» Μάνος Χατζιδάκις Σαν σήμερα, 15 Ιουνίου 1994, έφυγε από τη ζωή.
