«Η Λειτουργία των Εικόνων» από τον Γεώργιο Κόρδη

Α. ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Η εικόνα ως ιστορική μορφή βεβαιώνει την αλήθεια όσων εικονίζει. Αυτό ειδικά για την εικόνα του Χριστού έχει εξέχουσα δογματική βαρύτητα. Για το λόγο αυτό στην ελληνική γλώσσα το ρήμα εικονίζω είναι συνώνυμο του δείχνω κάτι αληθές και το επίθετο εικονικός ήταν συνώνυμο του πραγματικός ( Δεν σήμαινε το ψευδές όπως συμβαίνει σήμερα με επίδραση της Δυτικοευρωπαϊκής νατουραλιστικής τέχνης.

Β. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Στις υποστατικές μορφές παρεμβάλλονται απο τους ζωγράφους στοιχεία ερμηνείας των εικονιζομένων ( π.χ. φωτοστέφανο Χριστού, αστέρια στην Παναγία, το κρανίο του Αδάμ στην βάση του Σταυρού του Χριστού κι άλλα  πολλά ) Με αυτά τα στοιχεία η εικόνα θεολογεί.

Γ. ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Οι εικόνες ειναι ζωγραφισμένες με το λεγόμενο "βυζαντινό" εικαστικό σύστημα  στο οποίο τα εικονιζόμενα δεν υπάρχουν σε έναν αυτόνομο ζωγραφικό χώρο πίσω απο την ζωγραφική επιφάνεια (βάθος), αλλά εκκινώντας απο αυτήν προβάλλοντα προς το χωρόχρονο των θεατών  . Έτσι όσα εικονίζονται έρχονται μέσω του εξωτερικού ρυθμού στις χωροχρονικές διατάσεις των ζώντων θεατών, έρχονται στο παρόν, γίνονται παρουσία όπως ακριβώς σε ένα θεατρικό δρώμενο  Έτσι οι εικόνες λειτουργούν εκκλησιολογικά οπτικοποιώντας σε κάθε Θεία Λειτουργία την ενότητα του  σώματος της Εκκλησίας.

Δ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Το ιδιαίτερο ύφος με το οποίο αποδίδονται οι εικόνες διαμορφώνεται στα πλαίσια διάφορων πολιτισμών και με την επίδραση πολλών παραγόντων. Γιαυτό και το ύφος άλλαζε διαρκώς και θα αλλάζει επιτρέποντας σε κάθε κοινότητα πιστών ανά τον κόσμο να εκφράζει την πίστη της και να γράψει τις εικόνες με γνώριμο και οικείο και αρεστό σε αυτές ύφος χωρίς να σημαίνει αυτό πως μεταβάλλονται η παραχαράσσονται τα υπόλοιπα στοιχεία που έχουν δογματική σημασία η θεολογική βαρύτητα.

Ε. ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ο κάθε ζωγράφος σε κάθε εποχή ακόμη κι όταν εργάζεται με όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις και με βάση "περιορισμούς-αρχές"  έχει ελευθερία να γράψει τις εικόνες με το δικό του χέρι και να επιτρέψει και στη δική του ψυχή να εκφραστεί, να αφήσει την προσωπική του εμπειρία πίστης να αποτυπωθεί στις εικόνες. Κάθε εικόνα που γίνεται με ελεύθερο χέρι και δεν είναι αντιγραφή αλλά γραφή είναι πέραν των άλλων ένα μοναδικό ποιητικό γεγονός που μαρτυρά για το πρόσωπο του δημιουργού και την εμπειρία ζωής πού διαθέτει.

Με βάση όλα τα παραπάνω συνάγεται πως υπάρχει μεγάλο περιθώριο δημιουργικής προσέγγισης των εικόνων από κάθε κοινότητα ανά τον κόσμο χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να καταργούνται τα σταθερά στοιχεία τα οποία δεν μπορούν να μεταβληθούν γιατί τότε χάνεται η ουσία των εικόνων και συνεπώς και η βασική θεμελιώδης λειτουργία της, η βεβαίωση της αλήθεια πως όσα εικονίζονται συνέβησαν πραγματικά μέσα στην ιστορία και δεν είναι απλώς ιδέες και θεωρίες.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Θεοτόκος βρεφοκρατούσα. Σύγχρονη εικόνα του Todor Mitrovic.