Η «Αριστερά» σήμερα από τον Βαγγέλη Μητράκο

Το μεγάλο πρόβλημα σ’ αυτήν την αναζήτηση είναι πως οι πολίτες, όταν αναφέρονται στην «Αριστερά», εννοούν (εν πολλοίς) μιαν «εξ Αποκαλύψεως» Αριστερά, μιαν Αριστερά «πατριαρχικού» τύπου, η οποία θα προέλθει, ως έκφραση, όχι με αυτό-οργάνωση (από τα κάτω), με διαρκή - συνεπή αγώνα μέσα στην κοινωνία, με ενότητα, δημοκρατικό έλεγχο και με σαφείς πολιτικές και ιδεολογικές αρχές και όρους, αλλά μιαν «Αριστερά» «από τα πάνω», μέσω ενός «από μηχανής θεού» ή Μεσσία είτε αυτός είναι πρόσωπο είτε κόμμα είτε οτιδήποτε άλλο.

Κι επειδή αυτή είναι η κατεστημένη, λαϊκή «αριστερή» αντίληψη, γίνεται η «Αριστερά» αντικείμενο εκμετάλλευσης από κόμματα και αρχηγούς, που την βάζουν στην πρόσοψη ως βιτρίνα, για να πουλήσουν δεξιά πραμάτεια και να καταστήσουν την «Αριστερά» αναξιόπιστη, ενδυναμώνοντας τον δεξιό πόλο.

Η «Αριστερά» κατακερματισμένη, σήμερα, σε κόμματα, κινήματα, κινήσεις, σχηματισμούς, ομάδες, γκρουπούσκουλα (και πάει λέγοντας), που το καθένα θεωρεί πως, μόνον αυτό, κατέχει και διαφυλάττει την «Κιβωτό της Αριστερής Διαθήκης», αποδυναμωμένη και συγχυσμένη ιδεολογικά, πνιγμένη στην ασάφεια και στα συνθήματα, με σοβαρό πρόβλημα ανάπτυξης της ιδεολογικής της φυσιογνωμίας μπροστά στη σύγχρονη εποχή, αδυνατεί να συγκροτήσει μιαν αξιόπιστη πρόταση σοσιαλισμού στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και να απαντήσει με σαφήνεια σε τρία κρίσιμα ερωτήματα: 

Στο ερώτημα «Τι Αριστερά;», στο ερώτημα «Τι σοσιαλισμός;» και στο ερώτημα «με ποιους;».

Είναι ιστορικό γεγονός αναμφισβήτητο πως η διαμόρφωση, η ύπαρξη και η δράση της Αριστεράς από τη γαλλική επανάσταση και μέχρι τον 21ο αιώνα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη βελτίωση των όρων ζωής των κατώτερων τάξεων και των εργαζομένων καθώς και στην κατάκτηση δικαιωμάτων που ισχυροποίησαν τη θέση τους μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Φτάνει, όμως, αυτό μόνο, ως προϋπόθεση, για την ύπαρξη και την αναγκαιότητα της Αριστεράς; Να κυβερνά, δηλαδή, η Δεξιά και η Αριστερά απλώς να διαμαρτύρεται και να διεκδικεί βελτιώσεις μέσα στα όρια του φιλελευθερισμού, αφού η ίδια δεν μπορεί να βάλει ως θέμα ούτε καν τον μινιμαλιστικό χαρακτήρα της, δηλαδή, την κοινωνική αναδιανομή υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου;

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Αριστερά πρέπει να ξαναφτιαχτεί από τα φυσικά της πρόσωπα, που είναι οι μη προνομιούχοι της κοινωνίας. 

Ο αγώνας αυτός δεν είναι καθόλου εύκολος, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να γίνει. Τοκετός χωρίς ωδίνες δεν γίνεται.

Κάποτε, η Μάργκαρετ Θάτσερ, Βρετανίδα πρωθυπουργός του πιο σκληρού φιλελευθερισμού που υπήρξε ποτέ, είχε πει μιαν αλήθεια, την οποία κάποιοι θεώρησαν ως ευφυολόγημα, αλλά δεν ήταν:

«Οι «Μαρκς & Σπένσερ» νίκησαν τους Μαρξ & Ένγκελς.»

Που σημαίνει, σε ελεύθερη απόδοση:

–Καταφέραμε, οι καπιταλιστές, μέσα από το σχολείο, με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, τη φιλελεύθερη προπαγάνδα, την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, με τις εξουσιαστικές τεχνικές, τις ιεραρχίες και τα πρωτόκολλα του φιλελευθερισμού, με την παγκοσμιοποίηση των πάντων, με την διαρκή προβολή του «αμερικανικού ονείρου» κλπ, κλπ, να πείσουμε, ακόμα και τον πλέον αξιολύπητο πολίτη, πως ο καπιταλισμός, είναι ο καλύτερος των δυνατών κόσμων, πως υπάρχει και λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων!

Επομένως, για να ξαναφτιαχτεί η «Αριστερά» θα πρέπει να σηκωθεί από το καναβάτσο όπου είναι πεσμένη και με γροθιά τις ιδέες της να νικήσει τους «Μαρκ & Σπένσερ». Αλλιώς…

Σπάρτη  28-3-2023

Βαγγέλης Μητράκος