«Οι Άνθρωποι Όνειρα Είναι» από τον Γεώργιο Κόρδη

Μ? αρέσει να παίρνω δρόμους μικρούς, με  αυτοκίνητα στοιβαγμένα  στις άκρες τους,   με λέρα πεζοδρόμια, με άναρχα και κακόγουστα  μπογιατισμένους τοίχους. Όλα μυρίζουν άσχημη παρακμή, μια παραίτηση από την ζωή, μια εγκατάλειψη στην άλογη  ροή του χρόνου χωρίς αντίσταση, χωρίς ελπίδα.

Μελαγχολώ. Φέρνω τον εαυτό μου να μένει σε τέτοια μέρη, σε τέτοια σπίτια, σε στενά διαμερίσματα που βλέπουν σε ακάλυπτους, σε τοίχους μπανταρισμένους, σε χαλάσματα. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς είναι να ζεις σε τέτοιους χώρους.

Ύστερα όμως, ?χι σπάνια, συναντώ κάποιο σημάδι που αλλάζει την κατάσταση της καρδιάς μου κι αρχίζω να βλέπω αλλιώς. Δύο εραστές  που βγαίνουν κρατημένοι χέρι - χέρι  από την φθαρμένη όψη μιας πολυκατοικίας, ένας νεαρός άντρας αρματωμένος με σκουλαρίκια που βοηθά μια γιαγιούλα να κατέβει τα σκαλιά της εισόδου, μια κίτρινη γλαστρίτσα με βασιλικό σε ένα στενό περβάζι, δύο περιστέρια που ερωτοτροπούν σε ένα σακατεμένο ακροκέραμο,  ένα φανταχτερό λινό μαντήλι κρεμασμένο να στεγνώνει τη νύχτα σε ένα μπαλκονάκι.

Όλα ετούτα είναι σινιάλα, είναι σημάδια για να διαβάσεις αλλιώς τη ζωή και τα πράγματα.

Κάποιες φορές καταφέρνω να φτάσω σε μεγάλο βαθμό αφαίρεσης και να παραβλέψω πολλά από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά όσων βλέπω, να αποκαθάρω την πραγματικότητα από στοιχεία που δεν είναι συστατικά της πραγματικής ζωής. Τότε, άμα συμβεί αυτό και τύχει να περπατώ στο Παγκράτι, στην Κυψέλη, στον Κολωνό η στα Ταμπούρια, στην Αμφιάλη, στην Ακαδημία Πλάτωνος δεν βλέπω γύρω μου πολλά. Δεν βλέπω τους στενούς λερούς δρόμους, ούτε τα άτσαλα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ούτε φθαρμένες όψεις πολυκατοικιών. Βλέπω μονάχα όνειρα.  Όνειρα με σάρκα και οστά να περπατούν στους δρόμους, να συναντιούνται, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να ερωτεύονται, να περπατούν μαζί, να πεθαίνουν αγκαλιά, να δίνουν με την καρδιά τους υποσχέσεις που ξέρουν πως δεν θα τις κρατήσουν, να πετάνε στα σύννεφα δίχως το βάρος  των ενοχών, να φτιάχνουν μια ζωή που κανείς λογικός δεν μπορεί να φανταστεί. Γιατί οι άνθρωποι όνειρα είναι τρεπτά που αυτεξούσια, πάνε όπου θέλουν, άνεμος είναι που κανείς δεν ξέρει πούθε έρχεται και πού τραβά.

Καλό Φθινόπωρο

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

(δεύτερη γραφή, βελτιωμένη λέει...)

Εικόνα άρθρου: Πόλη μετά την νεροποντή. Μονοτυπία επιχρωματισμένη. 2020