«Τα Παπούτσια», από τον Γεώργιο Κόρδη

Και δεν με αρέσουν πού είναι ωραία και αστραφτερά και λουσάτα και έργα της τέχνης μερικά από αυτά. Αυτό που με γοητεύει στα παπούτσια είναι πού όλα, μα όλα έχουν να αφηγηθούν, ακόμα κι αν όσοι τα φορούν κρύβονται, ιστορίες για τις περπατησίες τους και κυρίως για τις καρδιάς τους τα χούγια και τα βάσανα τους.

Κάθομαι ώρες πολλές συχνά και χαζεύω των ανθρώπων τα παπούτσια όταν εκείνοι διέρχονται ή όταν κάθονται στα καφφέ της αγοράς.

Άλλα είναι σκονισμένα, αλλά περιποιημένα και προσεγμένα κι άλλα στραπατσαρισμένα στερημένα πάσης φροντίδας.

Όλα όμως τα παπούτσια, από όποια μορφή κι αν ξεκινήσουν, καταλήγουν να πάρουν τη φόρμα του ποδιού και κυρίως του τρόπου που πατούν η άνθρωποι τη γη.

Άμα οι άνθρωποι πατούν βαρειά το χώμα, τα παπούτσια γέρνουν βασανιστικά κάτω από το βάρος των ανθρώπων και μοιάζουν, ως άλλα υποζύγια, να υποφέρουν. Άμα οι άνθρωποι είναι αλάνταβοι και περπατούν άτσαλα και χωρίς κομψότητα τα παπούτσια χάνουν τη φόρμα τους και ξεχειλωμένα μοιάζουν σαν βάναυσα στημένες λεμονόκουπες.

Σπάνια και πού βλέπω, με χαρά μεγάλη και σχεδόν βαθιά ανακούφιση, όμορφα μεταχειρισμένα παπούτσια. Παπούτσια που έχουν πάρει το σχήμα του ποδιού που τα φορεί ή καλύτερα έχουν φιλιώσει με το πόδι που φωλιάζει και θυληκώνει μέσα τους. Χαίρομαι σαν βλέπω τέτοια παπούτσια, όμορφα φορεμένα παπούτσια, γιατί ξεύρω πως αυτοί που τα φορούν με τρόπο ανάλογο θα αγγίζουν και όσα άλλα υπηρετούν τη ζωή του και όσους άλλους σχετίζονται μαζί τους.

Και τότε, ο ονειροπαρμένος, παίρνω θάρος και σκέφτομαι πως όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που σεβαστικά αγγίζουν τη γη, όσο υπάρχουν ψυχές που ακόμα και τα ταπεινά σέβονται παπούτσια και ευλαβικά τα φορούν δεν μπορεί, λογίζομαι, υπάρχει ελπίς για τους ανθρώπους να εύρουν τρόπο να ζουν με αγάπη, φιλιωμένοι και χωρίς να τσαλακώνει ο ένας τον άλλο, χωρίς να χρησιμοποιεί ο ένας τον άλλο. Υπάρχει ελπίς για σχέσεις τρυφερές για σχέσεις ζωής κοινωνίας.