«Οι Σκαλωσιές», από τον Γεώργιο Κόρδη

Περνάς ώρες ατέλειωτες μπροστά στον τοίχο και παλεύεις να σύρεις γραμμές, να συνδυάσεις γραμμές και χρώματα για να φτάσεις σε μια ενότητα και μια ομορφιά. Σπάνια φτάνεις σε αυτό που έχεις οραματιστεί. Η ένταση είναι μεγάλη και πρέπει να εργάζεσαι με την ψυχή, την καρδιά και το κορμί σου που πονά από την προσπάθεια αφού πρέπει να καταπονείται για ώρες σε άβολες στάσεις.

Οι μακριές αυτές μέρες της εργασίας στην ξενιτειά έχουν κάτι παράξενο, κάτι μοναδικό γοητευτικό και σχεδόν απόκοσμο. Τον πρώτο καιρό κοιτάς την έκταση που πρέπει να ζωγραφίσεις, μετριέσαι με το ατέλειωτο άσπιλο λευκό των τοίχων, μετράς τις ισχνές δυνάμεις σου, κιοτεύεις συνήθως, βρίσκεις λίγη παραμυθία στη σκέψη πως κάποιοι μακριά σε σκέπτονται και σε περιμένουν, κατεβάζεις το κεφάλι και συνεχίζεις χωρίς να υπολογίζεις διόλου την επιστροφή στην πατρίδα και σε όσα αγαπάς. Απλά δουλεύεις, σέρνεις γραμμές, πλάθεις χρώματα, φέρνεις σε κοινωνία ιστορίες ανθρώπους, λειτουργείς για μια κοινότητα που σε έχει τιμήσεις με την επιλογή της.

Τις μέρες αυτές της δουλειάς μονάχα τα όνειρα επιτρέπονται. Τα όνειρα και τα όμορφα αληθινά ψέματα.

Γεώργιος Κόρδης