Παρασκευή, 19 Απριλίου 2024
«Ζεϊμπέκικος Χορός», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Νοιώθω πως προσπαθώ να ανοίξω με τα χέρια δρόμο σε δάσος πυκνό, σκιερό και φοβερό, ν΄ ανοίξω με τα πόδια τη γης να μπω μέσα και να θαφτώ και να θάψω μαζί μου κι όλα τα πάθια του ντουνιά»
Άκουα προχτές ένα ωραίο γλυκό βάλς κι είχα την αίσθηση πως
είμουνα αεράκι που είχε αρπάξει τρυφερά κάποια αγαπημένη στα μπράτσα του και
την ταξίδευε σε τοπίο ειδυλιακό έχοντας ξεχάσει κι αφήσει πίσω όλα τα βάσανα
και τους καημούς που βασανίζουν την πλάση. Άκουα και σκεφτόμουνα πόσο απέχει αυτή η μουσική, ο ρυθμός
αυτός από έναν δωρικό και χοϊκό ζεϊμπέκικο. Άλλος κόσμος. Άμα ακούω ένα ζεϊμπέκικο ανατριχιάζω το ίδιο και θέλω να
σηκωθώ να αφήσω το κορμί να ακολουθήσει την αυστηρά μετρημένη κίνηση του ρυθμού.
Όμως εκεί αντιθέτως έχω την αίσθηση πως ενώ χορεύω μόνος δεν είμαι μονάχος αλλά
ούτε και με κάποιον άλλον συγκεκριμένα. Αισθάνομαι σα νάχω αγκαλιάσει όσον απ΄ τον
πόνο και τον καημό του κόσμου αντέχω, σα νάχω σφιχταγκαλιάσει όσα πρόσωπα έχω στη
ζωή μου συναντήσει, φίλους, γονείς, άγνωστους, φευγαλέους περαστικούς, εχτρούς
σκοτεινούς και μορφές πλάσματα των ονείρων. Νοιώθω πως προσπαθώ να ανοίξω με τα
χέρια δρόμο σε δάσος πυκνό, σκιερό και φοβερό, ν΄ ανοίξω με τα πόδια τη γης να
μπω μέσα και να θαφτώ και να θάψω μαζί μου κι όλα τα πάθια του ντουνιά. Άμα ζεϊμπέκια ακούω ζητώ να σμίξω με το χώμα και κυρίως
θυμάμαι, πλαταίνει η μνήμη και τα θυμάμαι όλα, όσα πρωτίστως με πόνεσαν, όσα
εικάζω πως πονάνε άλλους, όσα στερήθηκα, όσα ανεκπλήρωτα πόθησα και όσα
αστόχησα. Άμα ακούω ζεϊμπέκικα θέλω να γίνω χώμα και πάντα, μα πάντα όσο
προχωράει ο χορός έρχονται στο νου απ΄ την αστείρευτη της φαντασίας μεριά οι
αγαπημένοι μου κορυδαλλοί που είναι στολισμένοι με τα χρώματα της γης και
φωλιάζουν επάνω στο χώμα και εκεί ζεσταίνονται απ΄ της ήμερης και βέβαιης γης
το χνώτο μες τους κρύους των αιώνων χειμώνες. Αισθήσεις θα πεις, ψευδαισθήσεις μάλλον θα πω κι εγώ... (δεύτερη γραφή) Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr Εικόνα Άρθρου: Χορός. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 100x150 εκ. 2010
