Vekrakos
Spartorama | Χρήστος Φλουρής: «Στη συγγραφή με ωθεί η ανάγκη εξωτερίκευσης στο χαρτί όσων το στόμα δίσταζε και διστάζει να αρθρώσει»

Χρήστος Φλουρής: «Στη συγγραφή με ωθεί η ανάγκη εξωτερίκευσης στο χαρτί όσων το στόμα δίσταζε και διστάζει να αρθρώσει»

Spartorama 13/09/2021 Εκτύπωση Δημοτικά Κοινωνία Παιδεία Πολιτισμός
Χρήστος Φλουρής: «Στη συγγραφή με ωθεί η ανάγκη εξωτερίκευσης στο χαρτί όσων το στόμα δίσταζε και διστάζει να αρθρώσει»
«Πάντα κάτι ετοιμάζω. Ωστόσο, δεν λειτουργώ κατά παραγγελία. Οι παύσεις έρχονται από μόνες τους, όπως ακριβώς και η έμπνευση»
Οδός Εμπόρων

Η πένα του κυρίου Χρήστου Φλουρή είναι ιδιαίτερη, τόσο πολύ μάλιστα, που δεν αφήνει ούτε ασυγκίνητο ούτε αδιάφορο τον αναγνώστη. Μέσα από τα έργα του είναι σίγουρο ότι θα κάνει όμορφα συγγραφικά ταξίδια, θα γνωρίσει τόπους, θα ταυτιστεί με ανθρώπους, θα βρει κομμάτια της δικής του ψυχής ζωγραφισμένα με τις λέξεις του. Εμείς έχουμε την χαρά να τον φιλοξενούμε σήμερα στις Τέχνες με σκοπό να συνομιλήσουμε μαζί του και να γνωρίσουμε ακόμη περισσότερα πράγματα για τη μεγάλη του αγάπη, τη συγγραφή! 

Ας τον αφήσουμε λοιπόν να μας ταξιδέψει στο δικά του συγγραφικό κόσμο... 

 

Για τους περισσότερους ανθρώπους η συγγραφή αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης για να μπορούν να επικοινωνούν, να μεταδίδουν και να μοιράζονται. Για εσάς ποιος ήταν ο λόγος να ασχοληθείτε με την τέχνη του γραπτού λόγου; 

Ο ίδιος λόγος που ωθεί τους περισσότερους να γράψουν, φαντάζομαι ότι ώθησε κι εμένα: η ανάγκη εξωτερίκευσης στο χαρτί όσων το στόμα δίσταζε και διστάζει να αρθρώσει.

 

Με ποιο είδος λογοτεχνίας αγαπάτε να γεμίζετε τις ώρες σας; Ποιον λογοτέχνη θαυμάζετε; 

Αν και ο ελεύθερος χρόνος μου είναι λίγος, διαβάζω όσο μπορώ ελληνική και ξένη λογοτεχνία, παλαιότερη και σύγχρονη. Από τους παλαιότερους θαυμάζω τη γλώσσα, την περιγραφική και ψυχογραφική δύναμη του Παπαδιαμάντη και το φιλοσοφικό βάθος του Καζαντζάκη, ενώ από τους νεότερους θα αναφέρω τον Ξανθούλη, του οποίου τον σαρκασμό ζηλεύω, τη Ρέα Γαλανάκη, την Καρυστιάνη, τη Μάρω Δούκα και πολλούς άλλους.

 

Πώς νιώσατε όταν είδατε τις σκέψεις σας τυπωμένες στο χαρτί; Ποια συναισθήματα σας γεννήθηκαν όταν πήρατε στα χέρια σας το πρώτο σας βιβλίο; 

Είναι πράγματι μαγική στιγμή για κάθε συγγραφέα να δει το πρώτο του έργο τυπωμένο στο χαρτί. Τότε ολοκληρώνονται οι κόποι του και νιώθει μια κάποια δικαίωση. Προσωπικά το ίδιο μου συμβαίνει σε κάθε καινούριο βιβλίο. Παράλληλα, ωστόσο, με την όποια ικανοποίηση, το γεγονός μου προκαλεί και αρκετή αμηχανία, καθώς γνωρίζω πως τότε, μετά την κυκλοφορία του, το έργο παύει ουσιαστικά να μου ανήκει, παύω να ορίζω τους ήρωες του, δεν έχω τη δυνατότητα να του δώσω άλλο, διαφορετικό τέλος, καθώς αυτό περνά στη δικαιοδοσία του κοινού.

 

Οι ιστορίες των βιβλίων σας βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα; Τι είναι αυτό που μπορεί να σας επηρεάσει και να θελήσετε να γράψετε; Τι αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης; 

Μόνο το πρώτο μου βιβλίο αναφέρεται εξολοκλήρου σε πραγματικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα είναι βιωματικά με την έννοια ότι η υπόθεσή τους είναι μεν προϊόν μυθοπλασίας, αλλά βασίζεται σε δικά μου βιώματα, σε μνήμες ή παρόμοιες καταστάσεις των οποίων υπήρξα θεατής ή ακροατής. Με συγκινούν ιδιαίτερα ιστορίες απλών ανθρώπων, ηρώων όχι υπερβατικών, αλλά της καθημερινότητας. Όσο για το τι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, θα έλεγα τα πάντα: από μια σκηνή της οποίας γίνομαι μάρτυρας στο δρόμο, μια εικόνα που περνάει φευγαλέα από το τζάμι του αυτοκινήτου, μια ιστορία που θα ακούσω ή ένα βιβλίο που θα διαβάσω… 

 

Από το βιογραφικό σας μαθαίνουμε ότι έχετε ασχοληθεί με το μυθιστόρημα και την ποίηση σαν είδος. Με μια σύντομη ανασκόπηση στο παρελθόν θα θέλατε να μας μιλήσετε για το συγγραφικό σας έργο; 

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά ασχολήθηκα με την ποίηση και τον στίχο. Πολύ αργότερα, μόλις το 2010 επιχείρησα να γράψω πεζό κείμενο και για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ότι θα τα καταφέρω, καθώς θεωρούσα τον εαυτό μου ανίκανο να επεξεργαστεί μεγάλες φόρμες όπως είναι το μυθιστόρημα. Γι’ αυτό ίσως ξεκίνησα με ένα έργο, τις Ιφιγένειες, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ακριβώς επειδή γνώριζα την ιστορία. Κινήθηκα δηλαδή εκ του ασφαλούς, χωρίς να χρειάζεται να δημιουργήσω πλοκή ή να πλάσω χαρακτήρες από το τίποτα. Στη συνέχεια, στα υπόλοιπα μυθιστορήματά μου («Σπίθα», «Μαρέα», «Χάρτινες μνήμες», «υπόθεση Μανδραγόρας», καθώς και «το Ποτάμι», άφησα ελεύθερη τη φαντασία μου και προσπάθησα να αποδώσω, μέσω των ηρώων μου, τις βαθύτερες σκέψεις και τους προβληματισμούς μου.

 

Εάν σας ζητούσα να ξεχωρίσετε κάποιο είδος, ανάμεσα στην ποίηση και το μυθιστόρημα, θα ήταν εύκολο για εσάς να το κάνετε; Ποιο από τα δύο αγαπάτε να γράφετε λίγο περισσότερο; 

Δε μπορώ να ξεχωρίσω, αν και τα δύο αυτά είδη είναι πολύ διακριτά μεταξύ τους. Τα αγαπάω και τα δυο εξίσου. Την ποίηση και τον στίχο γιατί είναι, θα έλεγα, φωτογραφία μιας στιγμιαίας συναισθηματικής κατάστασης και το μυθιστόρημα γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να πλάσεις χαρακτήρες, να καθορίσεις τη δράση, να δώσεις τη λύση… Αν με ρωτούσατε με τι ξαλαφρώνω περισσότερο, θα σας έλεγα αβίαστα με την ποίηση. 

 

Κι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου κυκλοφορεί το νέο σας μυθιστόρημα, με τίτλο «Το ποτάμι», από τις εκδόσεις Ελκυστής. Πείτε μας λίγα λόγια γι΄ αυτό το έργο σας, τι πραγματεύεται και τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ώστε να αποτυπωθεί στο χαρτί; 

Το Ποτάμι, είναι ένα περίεργο μυθιστόρημα ή βασικά δεν είναι μόνο ένα. Ο κεντρικός ήρωας, συγγραφέας και ο ίδιος που ζει στα Χανιά, αποφασίζει, ελλείψει έμπνευσης, να καταγράψει τη ζωή του και πέφτει στην παγίδα της εξομολόγησης. Αυτό τον οδηγεί σταδιακά να παραδεχτεί, να εξοργιστεί, να συγχωρήσει, να επιρρίψει και να αναλάβει ευθύνες. Ολόκληρη η αφήγησή του περιστρέφεται γύρω από ένα μοιραίο ποτάμι… Κι όσο κι ο πασχίζει να το αποφύγει, τόσο παρασύρεται, τόσο πιο βαθιά σκάβει τον εαυτό του… Δυστυχώς, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να σας αποκαλύψω περισσότερα.

 

Σκοπεύετε να κάνετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας, διαδικτυακή ίσως; 

Θα προτιμούσα τις δια ζώσης παρουσιάσεις, καθώς η επαφή με το κοινό από κοντά είναι αναντικατάστατη. Ωστόσο, δεδομένων των εξαιρετικών συνθηκών που βιώνουμε όλοι, δεν είμαι καθόλου αρνητικός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

 

Είναι σημαντικό για έναν συγγραφέα να νιώθει τη στήριξη του εκδότη του. Εσείς είστε ευχαριστημένος από το εκδοτικό σας σπίτι; 

Όπως, ίσως, γνωρίζετε, το Ποτάμι είναι το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος και ως προς τα τυπικά, τεχνικά θέματα, αλλά κυρίως ως προς τον αμοιβαίο σεβασμό, που, για μένα τουλάχιστον, είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό σε οποιαδήποτε συνεργασία μου. 

 

Ποιος είναι ο απώτερος σκοπός σας όταν γράφετε ένα βιβλίο; Η διαπαιδαγώγηση, η ψυχαγωγία ή απλά ένα μοίρασμα με τους αναγνώστες των όσων μπορεί να συμβαίνουν ενδόμυχά σας; 

Θα έλεγα όλα μαζί. Αρχικά, κατά τη διάρκεια της συγγραφής η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτομαι πολύ, την ανταπόκριση από το κοινό. Φροντίζω να γράψω με βάση τις δικές μου ανησυχίες και το δικό μου αξιακό σύστημα. Από τη στιγμή, ωστόσο, που παραδίδεται στο κοινό, θα με ικανοποιούσε πολύ αν το έργο μου λειτουργούσε παιδαγωγικά ή ψυχαγωγικά, με τη γνήσια σημασία του όρου.

 

Εάν σας ρωτούσε κάποιος αναγνώστης ποιο από τα βιβλία σας θα του προτείνατε να διαβάσει, ποιο θα επιλέγατε και γιατί; Ξεχωρίζετε κάποιο από τα έργα σας; 

«Είναι όλα τους παιδιά μου», όπως συνηθίζουν να λένε οι συγγραφείς. Ωστόσο, αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα, αυτό είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Ιφιγένειες», το οποίο, δυστυχώς, δεν κυκλοφορεί πια, κι αυτό, γιατί αναφέρεται σε μια αληθινή στη βάση της ιστορία και μάλιστα οικογενειακή και το έγραψα με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση. Δεν ξέρω αν αυτό βγαίνει προς τα έξω κι αν το κοινό το διακρίνει, αλλά εγώ θυμάμαι μία προς μία τις μέρες που το έγραφα.

 

Πώς βλέπετε γενικότερα τον χώρο του βιβλίου και της λογοτεχνίας στις μέρες μας; Διαβάζει ο σύγχρονος κόσμος βιβλία; 

Ο κόσμος σίγουρα δε διαβάζει όσο θα έπρεπε. Υπάρχουν τόσες σειρήνες, πλέον, γύρω μας που μας αποσπούν από το διάβασμα. Ωστόσο, εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξος- ή αιθεροβάμων- πιστεύοντας πως αυτό κάποια στιγμή θα αλλάξει και ο κόσμος θα στραφεί και πάλι προς την μοναδική κατά τη γνώμη μου γνήσια ψυχαγωγία.

 

Ετοιμάζετε κάτι καινούριο αυτό το διάστημα; Κάνετε παύσεις από τη δημιουργία; 

Πάντα κάτι ετοιμάζω. Ωστόσο, δεν λειτουργώ κατά παραγγελία. Οι παύσεις έρχονται από μόνες τους, όπως ακριβώς και η έμπνευση. Είναι φορές που έχω όλο το χρόνο να ασχοληθώ, αλλά δεν μπορώ να γράψω τίποτα κι άλλες που είμαι πιεσμένος και δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω.

 

Σας ευχαριστούμε πολύ! Καλή επιτυχία σε όλα τα συγγραφικά σας βήματα!

 

Βάσω Κανιώτη, texnesonline.gr 

 

Βιογραφικό: 

Ο Χρήστος Φλουρής γεννήθηκε στο Ρέθυμνο της Κρήτης το 1969, σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στη φιλοσοφική Σχολή Ρεθύμνου και στη συνέχεια εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Istitutto Universitario Orientale, στη Νάπολη της Ιταλίας. Ζει και εργάζεται στη Σπάρτη, σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης. Είναι παντρεμένος με τη Σταυρούλα Γάββαρη και πατέρας δύο παιδιών.

Η ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ενδόμυχα» εκδόθηκε από τις εκδόσεις Χαραμάδα, ενώ τα μυθιστορήματα «Ιφιγένειες» και «Σπίθα» καθώς και η ποιητική του συλλογή «Σχεδόν αθόρυβα» από την Άνεμος Εκδοτική.


Οδός Εμπόρων