Vekrakos
Spartorama | Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμου Μονεμβασίας: Κριτική Παράστασης

Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμου Μονεμβασίας: Κριτική Παράστασης

Spartorama 25/08/2021 Εκτύπωση Εκδηλώσεις Θέατρο Λακωνία Πολιτισμός
Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμου Μονεμβασίας: Κριτική Παράστασης
«Αίμων» από την θεατρική ομάδα «Τετρακτύς», Πάτρα
Οδός Εμπόρων

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε το Σάββατο, 21 Αυγούστου 2021, στο αμφιθέατρο του Λυκείου Μολάων, την παράσταση «Αίμων», που διαγωνίστηκε στο «5ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμου Μονεμβασίας».

Συντελεστές της παράστασης:

  • Διασκευή Σενάριο: Ειρήνη Μπόμπολη, Ιωάννα Κυρίτση
  • Απόδοση κειμένου: Παναγιώτης Τσάμης
  • Σκηνοθεσία: Ειρήνη Μπόμπολη, Ιωάννα Κυρίτση
  • Σκηνικά - Κοστούμια: Ιωάννα Κυρίτση, Αλέξανδρος Μπίστας, Δήμητρα Κοτσιά
  • Μουσική Επιμέλεια: Ειρήνη Μπόμπολη, Αθανάσιος Ανδρέας Τσούλης
  • Αφίσα - Γραφικός Σχεδιασμός: Αθανάσιος Ανδρέας Τσούλης
  • Διανομή ρόλων:
    • Αίμων: Αθανάσιος Ανδρέας Τσούλης
    • Κρέων: Παναγιώτης Τσάμης
    • Αντιγόνη: Δήμητρα Κοτσιά
    • Εξάρχων - Τειρεσίας: Αλέξανδρος Μπίστας


Η ικανοποίηση είναι μεγάλη δεδομένου ότι η αγαπητή φίλη κα Ειρήνη Μπόμπολη - Φιλόλογος, συνεργάζεται αρθρογραφώντας εδώ και χρόνια με το spartorama.gr.


Παραθέτουμε μια επίσημη κριτική της παράστασης από τον έγκριτο φιλόλογο - συγγραφέα,  κ. Νίκο Σταθόπουλο:

«Μια πρωτότυπη «δεύτερη ματιά» στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή παρουσίασε τη δεύτερη ημέρα του Φεστιβάλ η θεατρική ομάδα «ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ» από την Πάτρα, ασκώντας το «καλλιτεχνικό δικαίωμα» της διαφορετικής εμπράγματης βίωσης του κλασικού θεματικού υλικού.

Στην τυπική εκδοχή του ο τραγικός ήρωας εμπλέκεται στις αναγκαιότητες που παράγονται από τη μοίρα και μέσα σε αυτές συντρίβεται και υποφέρει: αυτό επαναπραγματεύεται ο «Αίμων», τολμώντας να αναθεωρήσει την τραγική αντίληψη και μεταφέροντας το πεδίο της τραγικής σύγκρουσης στο συνειδητό του προσώπου. Τούτο αυτομάτως αναθεωρεί ριζικά το κλασικό Τραγικό, όπου η «παθητικότητα» είναι η κατεξοχήν τραγική ιδιότητα, όχι εννοούμενη ως δειλία και φυγομαχία αλλά ως αναπόδραστη προοπτική.

Εδώ το κεντρικό τραγικό πρόσωπο είναι ο Αίμων, γιος του απόλυτου άρχοντα Κρέοντα στη Θήβα και προορισμένος για σύζυγος της δύστυχης Αντιγόνης που το πνεύμα του ανδροκρατικού αυταρχικού κρατισμού καταδικάζει σε θάνατο για την παραδοσιοκρατική της ηθική συνέπεια και τη «γυναικεία ταυτότητα» της ανυπακοής της. Ο νεαρός Αίμων, ειλικρινά ερωτευμένος με την ηρωίδα, αισθάνεται τύψεις που δεν της στάθηκε ενεργά υποστηρικτικός στην απόφασή της να ενταφιάσει τον Πολυνείκη και που υποτάχθηκε μοιρολατρικά στη βούληση του πατέρα του. Από αυτά τα αισθήματα ορμώμενος και βλέποντας πλέον το άδικο και απάνθρωπο της πατρικής εξουσίας εκδηλώνει τη δική του εξέγερση και δυναμική διεκδίκηση των ηθικών αιτημάτων της ελεύθερης συνείδησης. Δεν είναι «άθυρμα της μοίρας» αλλά μια ελεύθερη κρίση που δεν επικαλείται τίποτα το συλλογικό (έθιμο, νόμο, θρησκευτικό κανόνα), αλλά μόνο τη σκέψη, τον ηθικό του κώδικα και τα προσωπικά του αισθήματα. Απαιτεί από τον πατέρα να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της Αντιγόνης και να την αφήσει ελεύθερη και συγκρούεται μαζί του χωρίς προδιάθεση πια υπακοής μα και χωρίς «ρομαντική» βούληση αυτοκτονίας.

Εδώ ο τραγικός ήρωας δεν είναι σε ανταπόκριση με κανένα πεπρωμένο και αναμετριέται μόνο με το δικό του αξιακό σύστημα και την καρδιά του. Η τραγικότητά του είναι αμιγώς «γήινη» και συναρτάται με μια νέα συνείδηση για τον κόσμο, είναι ένα «υποκείμενο» που μεθοδεύει την αυτοπραγμάτωσή του, πράγμα που τοποθετεί το έργο σε μια πνευματική βιόσφαιρα πολύ μακριά από την κλασική αίσθηση και του τραγικού και της Τέχνης. Στην κλασική τραγωδία η σύγκρουση αφορά διεργασίες και ανατροπές σε, ας τα πούμε, «μακροπολιτισμικά» επίπεδα, ενώ στο «Αίμων» της ομάδας «ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ» όλα εντοπίζονται στο μικροσύμπαν των διαπροσωπικών σχέσεων (κάτι που βέβαια παραπέμπει μονοδιάστατα στην εποχή μας και «θέλει» ένα ανάλογο πλαισιωτικό σύστημα σχέσεων). Η έκβαση διαφοροποιείται από το κλασικό κείμενο με τον νεαρό γιο, εδώ, να δολοφονεί τον εξουσιαστικό πατέρα, κι αυτή η «διαχείριση», παραβιάζοντας μάλιστα τον θεμελιώδη κανόνα της κλασικής τραγικής τέχνης να μην παριστάνονται εγκλήματα επί σκηνής, υποβάλλει μια αίσθηση «αναστοχαστικής μοντερνικότητας» που οπωσδήποτε ταράζει τα νερά. Ο θάνατος βγαίνει στη σκηνή σε μια παράσταση παροξυσμού που δημιουργεί θέαμα διαφοροποίησης με όρους σύγχρονου direct!

Τέσσερα πρόσωπα στη σκηνή (Αίμων, Αντιγόνη, Κρέων, Τειρεσίας), σε μια υπόκριση που προσπαθεί, αγχωτικά και φιλότιμα, να αποφύγει την υπερβολή και τη «δραματική» επιτήδευση, καθώς και την όποια ευκολία του «ασφαλούς» και δοκιμασμένου κειμένου. Ωραίο ιδανικό του Ερασιτεχνικού Θεάτρου να φυλαχτεί από τον κίνδυνο της απλοϊκής διεκπεραιωτικής σχολαστικότητας και ν΄ αναζητήσει μια σχέση ουσίας με την ποιότητα διατηρώντας μεθοδικά το μέτρο.

Η παράσταση είναι οργανωμένη στο υποβλητικό «ημίφως» της κλασικής τραγωδίας, υιοθετώντας, τελετουργικά, ατόφια αποσπάσματα του κλασικού κειμένου (σε πρωτότυπη αρχαία γλώσσα) και στοιχεία χορευτικής κίνησης υπό τους ήχους μιας λιτής αρχαιότροπης μουσικής υπόκρουσης. Η γενική εικόνα περισσότερο απευθύνεται στη διανοητική φαντασία που «ξαναδιαβάζει» τα θέματα σαν μέσα στη ροή των ανθρωπίνων εν χρόνω, και δεν κρύβει την επιδίωξη να «μυήσει», να «γητέψει» με το όλο κλίμα τον θεατή. Οι ερμηνείες αναπτύχθηκαν ως «δέσμιες» του γλωσσικού υλικού, με τονισμένο το στοιχείο της φωνής και με προσπάθεια να τοποθετηθεί το σώμα στην «παλμικότητα» του λόγου του Σοφοκλή.

Μια ασφαλώς εποικοδομητική θεατρική εμπειρία με εμφανή τα στοιχεία της πειραματικής τόλμης σε ένα έργο τόσο μεγαλειώδες όσο και εξαιρετικά «δύσβατο».


Νίκος Σταθόπουλος, φιλόλογος - συγγραφέας»


Οδός Εμπόρων