«Ήταν κάποτε μια Πόλη…», από τον Παναγιώτη Παπαλεξανδράκο

Εν ύπνω σε τρείς διάφορες νύχτες …… Μορφέως

συν ακολουθία Φαντάσου, Φοβήτωρος και Iκέλου…

Μορφέως  λαλούντος, νύχτα πρώτη, όνειρο πρώτο…

Τούτη η πόλη αριστοποιούσε τα τέκνα της,

παιδοτρίβουσα  και αποκαλύπτουσα 

τα εαυτών τάλαντα, εποίει μορφές ανόμοιες,

που κύτταρα ήτανε όμοια στης πόλης το σώμα.

Σε τούτη την πόλη πρωτάτα το πρώτο μαθαίναν,

αδύνατον είναι εταίρων «να άγεις δίχως αγώνα»,

αεί να αθλέεις ψυχή και κορμί στις παλαίστρες,

μοχθώντας για ανάδυση της καλλίστης Μορφής σου…

Στο Στάδιο και στον Δίαυλο να δείχνεις την ορμή σου,

μα στην ζωής σου ο Δόλιχος μήτρα της αρετής σου…

Στο φοβερό Παγκράτιο μονόδρομος η νίκη

και η ψυχή να προσδοκά να γίνεις «Βωμονίκης»…

Δεν σε φθονεί η Βούα σου μήτε και η Ωβή σου,

επειδή σε κάνει άριστο  αυτή η ξεχώρισή σου,

σε καμαρώνει και μοχθεί ν’ αγγιάσει και να μιμηθεί

το κάλλος και την εμορφιά την δόξα την δική σου.

Ο κότινος που θα κοσμεί σεμνά την κεφαλή σου,

έπαθλο είναι μαζικό, του τόπου που σε εγέννα,

της πόλης  που εστέριωσε Δελφούς και Ολυμπία,

εκείνης που ήξερε πάντα να τιμά μόνο Αξιοκρατία…. 

Είναι η ώρα μεγάλη, όταν θέτεις στεφάνι σ’ Αρίστου

κεφάλι, τα θεμέλια μιας ανίκητης πόλης…

Στο Βωμό να δηλώνεις πως πίσω δεν κάνεις

και με αίμα την νίκη θ’ υφάνεις….

Άξιον εστί το τιμάν τους αρίστους, των αχράντων Αρετής

Σοφίας και Ορθίας Αρτέμιδος ώρα! Τώρα οι πάντες «Ορθοί». 

Φοίβιο  ο Λυκούργος κόμισε Νόμο, που με διάκριση ενώνει.

Τούτος ο καθείς τα δικά του τα τάλαντα να ασκεί αξιώνει,

μα στους άριστους σε τούτη την υπέροχη άσκηση- παίγνιο,

η Πόλη τιμούσα άχρονης δόξας αιώνιας προσφέρει στεφάνι.

Εισηγήσεις φρονίμων  για εγκρίσεις σε Απέλλα Λαού,

αποτρέπουσα ούτω να γίνεται τούτη βήμα δημαγωγού,

που με λόγια Κίρκια γλυκά για δικό του κρυμμένο σκοπό

θα προτρέπει την πόλη σε μίσος, λάθη, αδικία, χαμό…

Λυκούργου απελθόντος τη Ρήτρα εγγυώνται λεοντόκομοι

Πολίτες-στρατιώτες, τ’ αμεγάλωτου θεού των ομοιώματα,

που μ’ άφθαστη τέχνη χειρίζονται, ότε ξυήλη  και δόρυ,

ότε αυλό και κιθάρα, εν ειρήνη-πολέμω τις μούσες τιμώντες.

Εν ύπνω σε τρείς διάφορες νύχτες, Μορφέως συνοδεία

Φαντάσου, Φοβήτωρος και Ικέλου… Φοβήτωρος,

που τον λεν και Εφιάλτη τώρα ομιλούντος………..

Όνειρο ακόλουθο…….

Στην θέση εκείνης της Πόλης, Πόλεις αλλιώτικες….

Πόλεις πολύβουες, πόλεις Ειλώτων στα πάθη τους,

Πόλεις αρχόντων τοποτηρητών, λογοδοτούντων

σε άλλες πόλεις, εξουσίας λαγνείας και  Δαρεικών λόγω.

Βλέπω τους σκλάβους υπηκόους να μισούν τον δρομέα 

που προκαθορίζει  με ασύγκριτα άλτη πανάξια τη νίκη…

Γιατί θέλουν αγώνα τάχα με όρους «ισότητας»….

ενάντια στην φύση που γεννά ανομοιότητα…

Γιατί μόνο έτσι γεννάται και υπάρχει ταυτότητα…..

Σε κάθε Στάδιο, Παλαίστρα, δες την ομοταξία

του μέσου όρου, πως χωρίς Παιδεία και πνεύμα

Ολυμπιακό, θηριοδεστάτη, αδιαλείπτως συνωμοτεί

για εξαφάνιση των αρίστων, για να έλθει ο «αγώνας»

στα μέτρα της και ο κότινος σε μετρίους… ισουψείς… 

Εν ύπνω σε τρείς διάφορες νύχτες, Μορφέως συνοδεία

Φαντάσου, Φοβήτωρος και Ίκελου…

Φαντάσου και Ικέλου ομού λαλούντων , όνειρο έσχατο …….

Μην απελπίζεσαι στο βάθος της άμορφης στάχτης

σε τούτη την χώρα πάντα θα υπάρχει μια σπίθα

για να ανάψει φωτιά για αναγέννηση σε Φοινίκια

σπορά, κοίτα εκείνη την πόλη που την λένε Μυστρά…

Ευκαιρία μεγάλη ήταν, ο Ταύγετος  έδωσε πάλι την νέα

μας Ρήτρα, για  να ανθίσει στο γνωστό της τον τόπο

η αιώνια μας Φύτρα. Η φωνή των αιώνων στεντόρεια

ακούστηκε πάλι εκεί κι ήταν όπως πάντα Πλατώνια!

Πληθώνεια …….Ελληνική ….. Δωρική …...Απολλώνεια!

 Φαντάσου, είτα, μόνος με τούτα τα λόγια…….

Φαντάσου μια χώρα που ξεκίνημά θ’ άχει 

από την γη την Ταινάρια, όπως και πάντα,

όπου δεν θα σταυρώνουν αρίστους

και δεν θα στεφανώνουν μετρίους…

ούσα «Εν Ενωμοτία και ουχί εν συνωμοσία»….

Ακολούθως γαλήνια αφύπνιση  από ρήματα

Ικέλου, υποσχομένου……

Σε τούτο τον τόπο, Θεματοφύλακες μεταφέρουν

το άχρονο πρόσταγμα, συνεχίστε μη αναλούμενοι

νυν πέριξ πόλεως εκ γεννήσεως άσχημης χαμένης,

η Αναγέννηση θέμα πάντα πρωτοστατούντων Ικέλων….

Ήταν κάποτε μια Πόλη….

Με δέος  τ’ όνομά της θα προφέρουν οι διαβάτες

του χρόνου, που ξέρουν, ότι μια πόλη που αδύνατο

ήταν να είναι αιώνια, στους αιώνες αφήνει την νίκη

στον χρόνο και την του ανθρώπου αυτοπραγμάτωση. 

Ήταν κάποτε μια Πόλη…

Ανεπανάληπτη, αιώνια, μοναδική, που την ιδέα έκανε

Πράξη, την ψυχή ελευθέρωσε βρίσκοντας την στενή

Ατραπό στα απροσπέλαστα γρανιτένια εμπόδια

της ύπαρξης, κάνοντας εκείνο το θάμα το Κλασσικό.

Σπάρτα..... την λένε… διαβάτη….

Τον ένα τον γιό της τον λένε Μυστρά,

την μια της την κόρη Μάνη την λένε.

Σπάρτα αιώνια, Ελλήνων το κάλλος

Σπάρτα Ελλήνων ουσία-Μορφή

Σπάρτα..... την λένε… διαβάτη….

14/5/2017  Παναγιώτης Παπαλεξανδράκος