Vekrakos
Spartorama | «Ονειρεύτηκα τη θλίψη με χρώματα», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Ονειρεύτηκα τη θλίψη με χρώματα», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 17/03/2018 Εκτύπωση Άρθρα
«Ονειρεύτηκα τη θλίψη με χρώματα», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Βλέμματα στραμμένα στον ουρανό, βλέμματα στραμμένα στο έρεβος. Η γη βλασταίνει και πάλι. Η αρχή και το τέλος»
Οδός Εμπόρων

Ομορφιές, ασχήμιες. Τραγούδια, έρωτες, ταξίδια αναψυχής, ταξίδια ξενιτείας και ξενιτιάς. Σχήματα, κύκλοι, δίψα, μνηστήρες. Μαντήλια κουνάνε για το γυρισμό ή για τον πηγαιμό; Η θάλασσα πλημμύρα ασπόνδυλου άλατος. Περατές χρώματα, χρόνοι που ξέμειναν απο μια κάλπικη ιστορία και πάλι απ΄ την αρχή.

Ομορφιές, ασχήμιες, τραγούδια, έρωτες. Πεχλιβάνηδες και ακροβάτες εκπλήσσουν και γοητεύουν. Εραστές σε σούρουπα, οδηγοί, κομποσχοίνια. Βλέμματα στραμμένα στον ουρανό, βλέμματα στραμμένα στο έρεβος. Η γη βλασταίνει και πάλι. Η αρχή και το τέλος.

Σήμερα είπα να ξαποστάσω. Έγειρα και κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα τη θλίψη με χρώματα. Όλα ήταν κανονικά. Στη θέση τους. Εναρμονισμένα, οχυρωμένα στο ακριβώς. Μονάχα κάτι ξέφτια, κάτι ακανόνιστες ακρούλες σπάζανε τη μονοτονία της συνέπειας. Κάτι ουρανοί κραυγάζανε έλεος και ελευθερία και μια σταγόνα πικρό χρώμα κιννάβαρι της Σιβηρίας μονολογούσε ακατάπαυστα, μονότονα... δεν σ΄ αγαπώ.

Σήμερα που αποφάσισα να ξαποστάσω βρήκα το χρώμα της θλίψης και μια μάσκα πλαστική, αφημένη επίτηδες, με όνομα, αφιερωμένη εξαιρετικά.


Οδός Εμπόρων