«Πρόσωπα και Ιδέες. Αυτά Παθαίνεις άμα Χάσεις τα Πράγματα» από τον Γεώργιο Κόρδη

Στρογγυλεύεις κει που δεν πρέπει και τετραγωνίζεις όπου δεν επιτρέπεται.

Χάνεις την φύση των πραγμάτων που είναι τρεπτά και μάλιστα εύτρεπτα και αυτεξουσίως συμβάλλονται, θυληκώνουν προσαρμόζονται και υπάρχουν προσωπικά ως σχέση.

Κι εκεί, στην εν σχέσει ύπαρξη τους, δεν έχουν ορισμό και δεν χωράνε σε γενικεύσεις και ορισμούς και δεν υπόκεινται φυσικά σε αφορισμούς.

Ο Δυτικός «πολιτισμένος» κόσμος μας, απόπαιδο μιας λειψής ερμηνευτικής του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα με αρκετή σχολαστική Θεολογικοφιλοσοφική σάρκα, χάθηκε αιώνες τώρα στο κυνήγι των «μαγισσών»-ιδεών, την Ουσία του Θεού και των όντων και έχασε τα πρόσωπα και τα πράγματα, έχασε την εμπειρική γνώση του θεού για να απολαύσει την διανοητική προσέγγιση των αποδείξεων της ύπαρξης Του, έχασε την θέα των Θείων ακτίστων ενεργειών χάριν των ορθολογικών βιβλίων και της ακαδημαϊκής γνώσης.

Κι έτσι καλόμαθε να ορίζει τα πάντα μέσα από γενικεύσεις. Γιατί βολικό είναι να έχεις στρογγυλέψει τον κόσμο και να μπορείς έτσι να τον κρίνεις. Είναι εύκολο να μιλάς για Θρησκεία γενικώς και αορίστως, για αγιότητα, για κοινωνία, για την αμαρτία, για το κακό, για δικαιώματα και αγάπη και δικαιοσύνη κτλπ. Ο λόγος για όλα αυτά και η κριτική επ΄ αυτών είναι εύκολη. Τόσο εύκολη όσο και άστοχη. Και είναι άστοχη .ή κινδυνεύει να γίνει άστοχη, διότι τίποτα απο αυτά δεν είναι το πραγματικό, το όντως υπαρκτό.

Στην περιφρονημένη Ανατολική ορθόδοξη πατερική παράδοση είναι γνωστό πως δεν υπάρχει «φύσις ανυπόστατος» αλλά πως όλα υπάρχουν ως πρόσωπα και πράγματα, ως συγκεκριμένα πλάσματα και πράγματα και αυτά, αν και μετέχουν σε κάποια κοινή φύση, είναι όμως ιδιαίτερα πλάσματα με δικά τους υποστατικά ιδιώματα που τα ξεχωρίζει και τα διακρίνει και τα κάνει μοναδικά.

Κι αυτός ο κόσμος των μοναδικών πλασμάτων είναι το μόνον υπαρκτό. Ο άλλος κόσμος των γενικευμένων ιδεών και των απόλυτων καθαρών φύσεων δεν υπάρχει, παρά μονάχα ως σημείο αναφοράς και τίποτα περισσότερο.

Όταν λοιπόν κάποιος κάνει κριτική στην Θρησκεία ακόμα χειρότερα στις θρησκείες γενικώς, είναι σα να προσπαθεί να κάνει μια τρύπα στο νερό. Και την κάνει την τρύπα στο νερό. Και το κακό είναι πως αυτό το ιδεολόγημα (η τρύπα στο νερό δηλαδή) παρότι μη υπαρκτό είναι ρουφήχτρα που πιθανόν θα καταπιεί όλους όσους το δουν ως αληθινό.

Κι αυτό γιατί με το ιδεολόγημα αυτό, πιστεύει κανείς πως γνωρίζει, πως κατέχει την γνώση και την αλήθεια για την ζωή, τους ανθρώπους, τα πράγματα και τα πρόσωπα. Και έτσι αποκτά το δικαίωμα να θερίζει, και καθαρίζει τον κόσμο απο τους κακομούτσουνους, και τους κακούς, τους αμαρτωλούς, τους άλλους γενικώς που δεν μοιάζουν με τα θεμιτά και αποδεκτά μοντέλα.

Το μόνο υπαρκτό είναι τα πρόσωπα και τα πράγματα και η μοναδικότητας τους είναι «ιερή», επειδή είναι μοναδική και εύτρεπτη και γι’ αυτό υπέροχη αφού μπορεί να πετύχει το θαύμα της μετάνοιας και της καταλλαγής, το θαύμα της συγχώρεσης και της ένωσης ακόμη και με τον εχθρό.

Γιαυτό θερμή παράκληση αφήστε τα πρόσωπα και τα πράγματα στην ησυχία τους, στην ερωτική τους διαδρομή μεσα στην ζωή και σιωπήσετε, αφήστε τον έρωτα να κάνει το θαύμα που εσείς ως σχολαστικοί δεν θα δείτε ποτέ.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Η Αναγνώριση. Σκηνή απο το ερωτικότερο δράμα της ελληνικής λογοτεχνίας. Με αυγοτέμπερα σε ξύλο. 40x50 εκ. 2002.