«Άνθρωποι και Χρώματα» από τον Γεώργιο Κόρδη

Υπάρχουν άνθρωποι που φέρνουν στα κόκκινα. Στα κόκκινα της γης όπως το κόκκινο Περσίας, της Αγγλίας  ή το άλλο το Βενέτικο. Άλλοι πάλι ταιράζουν με   πιό επιδεικτικά και επιβλητικά όπως τα κόκκινα του Κάδμιου, ενώ άλλοι έχουν την σεμνή λαμπρότητα  της βασιλικής Κιννάβαρης, και την τρυφερότητα και την γλυκιά ειρήνη της Αλιζαρίνης.

Άλλοι άνθρωποι φέρνουν  σε πράσινα επιθετικά σαν τα πράσινα Κοβάλτια και Χρώμια ή σεμνά και ήμερα σαν μειλίχιο πράσινο του Μαλαχίτη.

Υπάρχουν και άνθρωποι που θα τους πήγαιναν τα ωραία γαλάζια, να σαν εκείνα του θεσπέσιου αρχαίου Αιγυπτιακού γαλάζιου των Μινωϊκών τοιχογραφιών, ή σαν το μυστηριακό θηλυκό και απύθμενο Λάπις Λάζουλι ή ακόμα και σαν τα πιο σύγχρονα επιθετικά μπλε του Κοβαλτίου  και  του Καδμίου.

Όλοι θαρρώ οι άνθρωποι φέρνουν σε κάποιο χρώμα.

Υπάρχουν μάλιστα  μερικοί, θα έλεγα δυστυχώς πολλοί,  που ταιριάζουν με το μαύρο χρώμα και λίγοι ελάχιστοι που δένουν στο λευκό.

Οι άνθρωποι είναι χρώματα γιατί σχετίζονται όπως τα χρώματα με το φως.

Τα χρώματα είναι ποιότητες που οφείλονται στο μήκος  κύματος του φωτός κι εξαρτώνται απο το πώς  απορροφάται  κι αντανακλάται το ηλιακό  φως ανάλογα με την μοριακή δομή των αντικειμένων.

Έτσι τα χρώματα είναι ποιότητες που σχετίζονται με το φως.

Όλα, ως ποιότητες, έχουν μεσα τους κάποιες ποιότητες του φωτός κι άλλες του λείπουν. Έτσι έχουν κι ανάλογη κινητικότητα και ενέργεια μέσα στη ζωή.

Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχουν το μαύρο και το λευκό.

Το μαύρο οφείλεται στο ότι το αντικείμενο δεν αντανακλά καθόλου φως. Κρατά, για τον εαυτο του όλο το φως και έτσι το πράγμα μοιάζει μαύρο.

Στα λευκά πράγματα συμβαίνει το αντίθετο. Εκεί το αντικείμενο αντανακλά όλο το φως, δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό του κι έτσι δείχνει λευκό κι λαμπερό ακτινοβολώντας όλο το φως κι όχι μέρος αυτού.

Έτσι και με τους  ανθρώπους.

Κάποιοι έχουν ορισμένες  ποιότητες του φωτός και έχουν  ανάλογο χρώμα. Μερικοί, δυστυχώς κατά καιρούς πολλοί, κρατούν  εγωιστικά όλο το φως, δεν μοιράζουν τίποτα γύρω τους και υπάρχουν στη ζωή  ως μαύρο χρώμα, παράγοντας γύρω τους σκοτάδι.

Λίγοι, ελάχιστοι,  με λύπη ομολογώ, προσφέρουν, κερνούν  όλο το φως που φτάνει σε αυτούς και φανερώνοντας όλες τις ποιότητες του φωτός είναι ολόλευκοι, ολόφωτοι και ολόλαμπροι. Αυτοί, επειδή δεν κρατούν τίποτα για τον εαυτό τους, έχουν όλες τις ποιότητες κι όχι μονάχα ορισμένες, και είναι σα να αγκαλιάζουν και να τρέφουν όλο τον υπόλοιπο κατακερματισμένο χρωματιστό κόσμο. 

Αυτοί οι λευκοί  άνθρωποι, οι ολόφωτοι, οι ωραίοι που δεν εξαιρούν τίποτα και κανένα, αυτοί φωτίζουν τον κόσμο και κρατούν το όραμα της κοινωνίας ζωντανό.

Γεώργιο Κόρδη, kordis.gr

Αθήνα, Μετς, 28-2-2024 / 28-2-2025
Εικόνα άρθρου: Ζητούσε να αγγίξει. Αυγοτέμπερα σε ξύλο.