«Μακαρισμοί» από τον Γεώργιο Κόρδη

Αυτά διάβαζα  και σκεφτόμουνα πόσο μακρυά έχουμε φτάσει ως λαός και ως πολιτισμός από τον  τρόπο των πατέρων μας και τα ιδεώδη του.

Από ένα τρόπο για τον οποίο η  ζωγραφική και οι τέχνες γενικότερα ουδέποτε υπήρξαν τρόπος για να πεις ποιός είσαι,  αλλά ένας τρόπος να υπάρξεις μέσα σε μια κοινότητα ανθρώπων, να ενωθείς με τους άλλους και να καταγράψεις αυτήν την εμπειρία σχέσης με οπτικούς όρους, δηλαδή να την κάνεις εικαστικό γεγονός που να είναι δημιουργία, αγαθό του Δήμου κι όχι απλώς μια ιδιωτική κατασκευή που παρέχει μαρτυρία για το άτομο σου.

Η ζωγραφική δεν θα έπρεπε, θαρρώ,  να είναι ένα τρόπος να ξεχωρίσεις απο τον κόσμο για να αναδείξεις το άτομο σου βροντοφωνάζοντας το όνομα σου και την σπουδαία άποψη σου, αλλά θα έπρεπε να είναι δρόμος για να φτάσεις να εννοήσεις τον κόσμο ως λειτουργία των όντων που υπάρχουν σε θαυμαστή αρμονία και ρυθμική αγωγή και λειτουργούν αδιάκοπα και αδιάσπαστα το γεγονός της ζωής.

Προς τί η υπερφίαλη αυτή απόπειρα να φανεί κανείς σπουδαίος και μοναδικός προβάλοντας τον εαυτό του;

Ματαιότητες και μάλιστα εύκολες επιδιώξεις.

Με μια παραδοξολογία, με μια καινοφανή επιτηδευμένη  κατασκευή εύκολα ξεχωρίζεις και δηλώνεις μοναδικός.

Εύκολα πείθεις πως αυτό που κάνεις είναι σπουδαίο σε ένα κόσμον που έχει πειστεί αιώνες τώρα πως ο,τι καινοφανές είναι σημαντικό και σπουδαίο.

Δύσκολο είναι το άλλο. Να συνεχίσεις την ζωή ως γεγονός και ως τρόπο, ως πολιτισμό ζητώντας να προσθέσεις πλούτο επάνω στον προϋπάρχοντα πλούτο και να αυξήσεις με τα έργα των χειρών σου την ανθρώπινη εμπειρία της κοινότητας.

Μακάριος είναι θαρρώ ο άνθρωπος που έπαψε να λογίζει εαυτόν ως «καλλιτέχνη» και που δεν επιδιώκει να ξεχωρίσει από το κοινό των συναθρώπων. Εκείνος που ζητάει να χαθεί ο ίδιος ως ιδιώτης, να κρύψει  τον εαυτό του και να υπηρετήσει την ευμορφία και την ωραιότητα των ίδιων των έργων του,  ζητώντας την αρτιότητά τους, την εσωτερική τους αρμογή, την ρυθμική αγωγή που οδηγεί κάθε πράγμα σε ενότητα με τον κόσμο όλο.

Μακάριος εκείνος που ξεχνά να βροντοφωνάζει διαρκώς και μονίμως παρών και λειτουργεί  σεμνά, εκείνος που ιερουργεί την του κόσμου ενότητα, την των όντων κοινωνία. Μακάριος εκείνος που παίρνει τα πλάσματα και πράγματα της κτίσης  όλης και τα μεταμορφώνει και κόσμο τα μεταποιεί προσθέτοντας σε αυτά χαρακτήρες ζωής.

Μακάριος εκείνος που φέρνει ολοένα στο φως το κοινό των ανθρώπων όραμα για μια κοινωνία καταλλαγής και φιλότητας, για μια κοινωνία αγάπης που αγκαλιάζει αδιακρίτως όλους και ισοτίμως τους τιμά.

Μακάριος εκείνος που δεν ζητά το νέο και το καινοφανές αλλά που, ως άλλος «ιερέας της κτίσεως», μανικά διώκει να φέρει ιεροπρέπεια και δόξα στα πράγματα του κόσμου ετούτου. Δόξα που έχουν τα πλάσματα και τα πράγματα μονάχα όταν λειανθούν και χάσουν τις θανατηφόρες ακίδες της τοξικής ιδιοτροπίας και αφεθούν να γίνουν κύτταρα της ενιαίας ζωής.

Μακάριος ο αθώος εκείνος που ουδόλως υποψιάζεται πως γίνεται ο άνθρωπος να ζει και να δημιουργεί μέσα στην φυλακή της ιδιωτείας του ενός επτασφράγιστου εκλεκτικού εαυτού.

Μακάριοι  οι καθαροί εκείνοι της καρδίας χειρώνακτες, εκείνοι που ως άλλοι «βασιλείς» πλάθουν με τα χέρια του πηλοπλάστη ξανά και ξανά τον κόσμο καθημερινά ωραίο, έτοιμο να λειτουργήσει την ζωή ως κοινωνία.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Εικαστικό - Σπονδή. Μολύβι σε χαρτί.