«Θα εξυπηρετήσουν ο ένας τον άλλο…» από τον Παναγιώτη Κουμουνδούρο

Είναι άγνωστοι οι λόγοι και η βουλές του που δεν προσήλθε στο προεδρικό μέγαρο για να ενημερώσει θεσμικά την απερχόμενη πρόεδρο Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Φοβάται μήπως η δυσαρέσκεια της απερχόμενης προέδρου εκφραστεί µε τρόπο που δεν το περιμένει και η αμηχανία την στιγμή της συνάντησης χαλάσει την επικοινωνιακή επιχείρηση για τον νέο Κωνσταντίνο του προεδρικού μεγάρου

Η κ. Σακελλαροπούλου δεν ήταν άραγε υποψιασμένη; Οι αντιθεσμικές πρακτικές του Μητσοτάκη, ήταν οι λόγοι που τα δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης και τα κόμματα της αντιπολίτευσης την καλούσαν να πάρει θέση για να βάλει φρένο στην κατηφόρα. Επέλεξε να µην αντιδράσει, να μην ανοίξει το στόμα της, καμμιά κουβέντα. Ένας ακόμα υφυπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Η δημοκρατία ναρκοθετήθηκε από την υπόθεση των υποκλοπών, αλλά η Σακελλαροπούλου δεν είδε, δεν άκουσε, δεν άνοιξε το στόμα της για να υπερασπιστεί το πολίτευα του οποίου είναι θεματοφύλακας.

Στους πολίτες αυτής της χώρας μια εικόνα θα μείνει τυπωμένη στην μνήμη τους δεν είναι ούτε αυτή µε τον γάτο της στο προεδρικό μέγαρο ούτε καμία  άλλη για την οποία την κατηγορούν οι συντηρητικοί της Ν?, Το πέρασμα  της απερχόμενης προέδρου από την πολιτική ζωή εκφράζεται στη φωτογραφία στα Τέμπη, όπου τα συνεργεία που διενεργούν διάσωση εκείνη τη στιγμή σταματούν το έργο τους για να φωτογραφηθεί η Σακελλαροπούλου να πετάει λουλούδια. Αυτή ήταν η μοναδική παρέμβαση της προέδρου της  Δημοκρατίας στην υπόθεση των Τεμπών µε τα 57 θύματα. Ακόμη και όταν έμαθε ότι το χώμα που πάτησε για να ρίξει τα λουλούδια και να φωτογραφηθεί ήταν τα μπάζα της συγκάλυψης του εγκλήματος, ούτε τότε ένιωσε την ανάγκη να πει δυο λέξεις.

Η Πρόεδρος με τα λουλούδια. Τα λουλούδια στη Μαρφίν, τα λουλούδια στα Τέµπη, τα λουλούδια στο προεδρικό, τα λουλούδια γενικώς. Ο κόσμος δεν περίμενε να στολίζει  Επιτάφιους, αλλά να ανοίξει το στόμα της και να υπερασπιστεί τη δημοκρατία.

Η ίδια έπρεπε να γνωρίζει ότι η τύχη της ήταν προδιαγραμμένη από τη στιγμή που έθεσε τον εαυτό της, από την υπηρεσία του πολιτεύματος στην υπηρεσία της κυβερνητικής στήριξης. Το «διάγγελμα» µε το οποίο την αποχαιρέτησε ο πρωθυπουργός ήταν άκρως προσβλητικό. Το 2020 την είχε προτείνει ως ενωτική και στιβαρή λύση, το 2025 ουσιαστικά την αποκάλεσε ελλιπή μπροστά στις εξελίξεις λέγοντας «έκρινα, όμως, ότι κατά το επόμενο διάστημα και σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον η πατρίδα χρειάζεται πρόεδρο της Δημοκρατίας µε μακρά διαδρομή στα κοινά και µε σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά».

Παιχνίδι του Μητσοτάκη ή ευτελισμός του θεσμού; Έτσι στα απλά ελληνικά και όχι ωραιοποιημένα, το εργαλείο Σακελλαροπούλου έκανε τη δουλειά που του ανατέθηκε και ήρθε η ώρα να αναλάβει άλλο μοντέλο, άλλης χρήσης. Πολύ προσβλητικό για την πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά έχει ακέραια την ευθύνη

Ο πρωθυπουργός, όπως και στην περίπτωση της Σακελλαροπούλου, είχε επιλέξει τον Κωνσταντίνο Τασούλα εδώ και καιρό αλλά προφασιζόταν ότι το σκεφτόταν. Σε αντίθεση µε τον Αλέξη Τσίπρα, που ήταν αναποφάσιστος και έκανε υπαναχωρήσεις στο τι πρέπει να πράξει (είχε πείσει τον Δημήτρη Αβραμόπουλο ότι θα είναι πρόεδρος και εκείνος έραψε κοστούμι), ο Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά και τον σκοπό του και τα εργαλεία του.

Ο Τασούλας είναι το πρόσωπο απόλυτα συμβατό µε τους σκοπούς Μητσοτάκη. Όσο πυκνώνουν τα σύννεφα πάνω από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη τόσο ο ίδιος χρειάζεται έναν πρόεδρο που θα βάλλει το προεδρικό αξίωμα όχι στη σιωπή ανοχής αλλά στην παρέμβαση. Ο Κωνσταντίνος Τασούλας όσο ήταν πρόεδρος της Βουλής δεν στάθηκε στο ύψος του θεσμικού του ρόλου. Ήταν παρεμβατικός, εξυπηρετούσε τις προθέσεις του Μητσοτάκη δημιουργώντας νομόκατασκευές-τέρατα μέσα στις επιτροπές και δήλωνε µε κάθε ευκαιρία ότι «το κράτος είμαστε εμείς». Οι παρεμβάσεις του μέσα στη Βουλή ήταν προσβλητικές και αυταρχικές ακόμη και σε πρωθυπουργούς όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Πρωτοστάτησε σε κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, όπως αυτό για την αλλαγή των µελών της ΑΔΑΕ την περίοδο που η αρχή αποκάλυπτε πλευρές του σκανδάλου των υποκλοπών.

Θυμηθείτε τη θέση που πήρε ο Τασούλας το 2017 για τον Νίκο Μπελογιάννη, έναν αγωνιστή της δημοκρατίας που δολοφονήθηκε από το εμφυλιοπολεμικό κράτος της Δεξιάς µε τρόπο που δεν έκαναν ούτε οι ναζί, δεν ήταν μια προσπάθεια ιστορικού αναθεωρητισμού. Ήταν η πεποίθησή του και ο πολιτικός του πολιτισμός.

Ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι βαφτισμένος στην κολυμπήθρα του  «Φωτιά και τσεκούρι» του Ευάγγελου Αβέρωφ και μοσχαναθρεμμένος στα δώματα του αρχοντικού του στο Μέτσοβο. Ο Τασούλας υπήρξε γραμματέας του Ευάγγελου Αβέρωφ, ενώ η οικογένεια της μητέρας του ήταν οι κομματάρχες του ισχυρού πολιτικού. Αυτά ήταν ίσως τα πιο ισχυρά εφόδιά του για τη ζωή που θα ακολουθούσε.

Ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι η κλασική περίπτωση συντηρητικού πολιτικού που επαγγέλλεται πολιτικός. Ο Τασούλας γνωρίζει και το βαθύ κράτος της Δεξιάς και την πολιτική ως νταραβέρι αμοιβαίας διάσωσης. Ως δήμαρχος της Κηφισιάς είχε κατηγορηθεί για εκβιασμό επιχειρηματία στον οποίο αρχικώς δόθηκε πολεοδομική άδεια και στη συνέχεια αφαιρέθηκε. Ο επιχειρηματίας τον μήνυσε, αλλά στο μεσοδιάστημα εκλέχθηκε βουλευτής και δεν έγινε ποτέ άρση της ασυλίας του για να δικαστεί όπως κάθε άλλος πολίτης. Η Ελλάδα καταδικάστηκε γι’ αυτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και ο Τασούλας συνέχισε την πολιτική του πορεία για να καταλάβει τελικώς το τρίτο πολιτειακό αξίωμα και τώρα πλέον το πρώτο.

Ο Τασούλας είναι η απόδειξη των κοινών στοιχείων µε την αντίληψη Μητσοτάκη. Θα εξυπηρετήσουν ο ένας τον άλλο, πιστοί στη συνοχή και τη συνενοχή τους. Οι ισχυρότεροι λόγοι βέβαια είναι οι αδιόρατοι, θα τους μάθουμε στο μέλλον. 

Παναγιώτης Κουμουνδούρος