«Πιο τραγικό από την Αριστερά της ήττας είναι η Αριστερά σε ρόλο Καρατζαφέρη» από τον Παναγιώτη Κουμουνδούρο

Κυκλοφορούν ωραίες μεταφράσεις για τα  στατιστικά και τα νούμερα «δημιουργική λογιστική» την ονόμαζε  ο Σημίτης, η πολιτική μονίμως  διαστρεβλώνεται, η αλήθεια καταβροχθίζεται από την προπαγάνδα, αλλά η πραγματικότητά παραμένει πάντα απαιτητική και ενίοτε εκδικητική. Είναι η εκδικητικότητα της πραγματικότητας που καθιστά τον Κυριάκο Μητσοτάκη –παρότι κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού– ευάλωτο και εγκλωβισμένο σε πράγματα που δεν μπορεί να δικαιολογήσει µε το επιχείρημα του κακόβουλου αντιπάλου. Παίζει µόνος του και χάνει κάθε μέρα. Οι δημοσιογράφοι «ρόλου», που ήταν ερωτευμένοι με την κομψότητα και τη μεγαλοσύνη του, σε ό,τι έκανε όχι µόνο ο Μητσοτάκης αλλά και ολόκληρο το σόι του, αποφεύγουν πλέον να εκτίθενται.

Ο Μητσοτάκης έχει το ελάχιστο  πολιτικό ένστικτο και αντιλαμβάνεται ότι η παραμονή του στην εξουσία όλο και περισσότερο γίνεται επιβλαβής και δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες του. Φροντίζει λοιπόν να οργανώσει την αποχώρησή του, παίρνοντας διαβεβαιώσεις ότι δεν θα τον κυνηγήσουν στο κατόπι του. Ο πιο ασφαλής και δοκιμασμένος τρόπος είναι να επαναληφθεί το σενάριο της αναγκαιότητας που για να αντιμετωπιστεί απαιτείται η συναίνεση. Η συνάντησή του µε τον Νίκο Ανδρουλάκη πρακτικά δημοσιοποίησέ το σενάριο. Έσυρε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ως το Μέγαρο Μαξίμου για να προβάρουν τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και συναίνεσης. Ο Ν. Ανδρουλάκης, ο οποίος πριν από μερικές μέρες μήνυσε  κάποιον χασάπη γιατί υπάρχει πιθανότητα να εμπλέκεται περιφερειακά στην απόπειρα παρακολούθησής του µε το Predator, δεν μήνυσέ αυτούς που αποδεδειγμένα τον παρακολουθούσαν µέσω της ΕΥΠ, αλλά τους έδωσε τη δυνατότητα διαφυγής κάνοντας απλώς μια µμηνυτήρια αναφορά. Στη συνέχεια κουστουμαρίστηκε και προσήλθε στη συνάντηση µε τον Μητσοτάκη χωρίς να θέσει θέμα για την παρακολούθησή του και χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις για την παρακρατική λειτουργία της ΕΥΠ υπό τον πρωθυπουργό.

Θέλοντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ότι έθεσε θέμα υποκλοπών, άφησε να διαρρεύσει ότι απαίτησε να εφαρμοστεί η απόφαση του ΣτΕ σχετικά µε τις υποκλοπές. Είναι σαν να συναντά κάποιος τον επίδοξο δολοφόνο του και να τον ρωτάει πόσο αγόρασε το όπλο που θα τον δολοφονούσε. Ο Ανδρουλάκης κάνει εν ολίγοις τα πάντα για να αποδείξει ότι ισχύει αυτό που ο ίδιος είχε εμφανίσει αρχικώς ως λόγο παρακολούθησής του, δηλαδή τον εκβιασμό του.

Η συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου κατά την ταπεινή μου γνώμη σηματοδότησε μια συμφωνία δύο πολιτικών που πρέπει να συμπορευτούν για λόγους αμοιβαίου συμφέροντος. Ο Μητσοτάκης πρέπει να αποχωρήσει µε ασφάλεια από την επικίνδυνη γι’ αυτόν εξουσία και ο Ανδρουλάκης να την παραλάβει προτού λήξει ο περίεργος κανόνας της τύχης που τον θέλει να δοξάζεται διά της απουσίας και της πολιτικής του απραξίας. Το σχέδιο μιας συγκυβέρνησης, που θα είναι αναγκασμένη δήθεν να διορθώσει όσα οι ίδιοι οι συμμετέχοντες σε αυτή θα έχουν προκαλέσει, είναι μια τραγελαφική επανάληψη της ιστορίας των μνημονίων. Θα συγκυβερνήσουν για να απαλλάξουν τον Μητσοτάκη από το άγχος και την αγωνία όσων έκανε και στη συνέχεια θα διαιωνίσουν τον ρόλο τους ως εταίροι που θα λύσουν την κοινοπραξία για να συνεχίσουν µε τις δικές τους επιχειρήσεις.

Το ενδιαφέρον όμως σε όλη αυτή την ιστορία θα είναι, ποιος ο ρόλος των κομμάτων που προέκυψαν από τον διαμελισμένο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει σημασία ότι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο φόρουµ του Οικονομικού Ταχυδρόμου, έπειτα από καιρό, άφησε πίσω του τις γενικόλογες ιδρυματικές ανησυχίες του περί πολιτικής και δήλωσε ότι θα κάνει τα πάντα για να υπάρξει εναλλακτική πρόταση. ?εν διευκρίνισε αν η εναλλακτική πρόταση θα είναι συμβατή µε αυτό που αποκαλούσε προοδευτική διακυβέρνηση στο παρελθόν ή θα έχει στρογγυλοποιηθεί (όπως συνέβη και για άλλα θέματα) για να χωρέσει σε νια κυβερνητική συμμαχία σωτηρίας µε επιχείρημα για τη συμμετοχή σε αυτή της απομάκρυνσης του Μητσοτάκη.

Εκτίμηση μου, το τελευταίο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να επιβεβαιώνει την (ορατή) επιστροφή του στην πολιτική και μένει να ορίσει ο ίδιος ή οι εξελίξεις τον τρόπο. Ο Τσίπρας παραμένει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Η δήλωσή του, που υπονοεί την ολική επαναφορά του, δημιουργεί πρόβλημα στον Σωκράτη Φάμελλο, ο οποίος πρόσφατα κέρδισε και μάλιστα περιπετειωδώς την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αποχωρήσει οικειοθελώς ο Φάµελλος, θα καταστήσει τον εαυτό του Ιφιγένεια, πρόεδρο µε χρονοµίσθωση για να επανέλθει ο Αλέξης Τσίπρας; Στον αργαλειό έχει μπει και υφαίνεται ένα συμμαχικό σχήμα εκ προσωπικοτήτων ώστε να χωρέσουν όλοι; Οι εξελίξεις προοιωνίζονται με μεθοδολογία ΣΥΡΙΖΑ, «θα κάνουμε αυτό μήπως γίνει το άλλο» και εδώ είμαστε, ακόμα και το λάθος έχουμε μεθόδους δοκιμασμένες να το διορθώσουμε.

Την περίοδο 2015-19, κατά την οποία, όπως ομολογεί και η Μέρκελ στο βιβλίο της, ο Αλέξης Τσίπρας λειτούργησε µε αποφασιστικότητα και τελικώς κατηγορήθηκε από το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο βρόμικα, κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε φοβικά και µε όρους που μοιάζουν περισσότερο µε συνδικαλισμό και λιγότερο µε πολιτική. ?εν αντιλήφθηκε και δεν κατανόησε την προσδοκία του κόσμου του, που, παρά τις ολομέτωπες επιθέσεις, τον κράτησε σε ποσοστό 32. Καταναλώθηκε σε εµπειρισµούς και σε τακτικισµούς. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου νόμιζαν ότι παίζουν πόκερ με καινούργια τράπουλα, ενώ στην πραγματικότητά έπαιζαν σε σκεβρωμένο τάβλι και µε χαλασμένα ζάρια.

Οι ίδιες λογικές επικράτησαν και κατά την μακροχρόνια εσωκομματική κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πυροβολούσε τα πόδια του επιχειρώντας να νικήσει στα χαρακώματα τούς μέχρι πρότινος συντρόφους. Η διαμάχη μάλιστα είχε και χορηγούς επικοινωνίας και επιχειρηματίες που έπαιζαν στοίχημα για την ανάδειξη της επιθυμητής ηγεσίας. Η μάχη του όλου ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε, αλλά έμειναν οι φιλοδοξίες και οι υποχρεώσεις προς τρίτους. Τι άραγε να σημαίνουν όλα αυτά για τις εξελίξεις στο μέλλον;

Τα κόμματα που προέκυψαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα επαναφέρουν την πολιτική και τους στόχους του, πράγμα που απαιτεί χρόνο, ή θα επιχειρήσουν να καταλάβουν χώρο στη νέα τεχνητή και σχεδιασμένη πολιτική πραγματικότητά των συγκυβερνήσεων. Το δεύτερο θα συμβεί με τον φόβο και την  επίκληση του κίνδυνο της ακροδεξιάς απέναντι στην οποία θα αναζητηθεί σωτήρια συναίνεση.

Όταν μιλάμε για συναίνεση, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στο ερώτημα συναίνεση ναι αλλά µε ποιο στόχο;. Τη δικαιολόγηση της μοιρασιάς της διακυβέρνησης; Τη διάσωση όλων των παλιών υλικών του συστήματος που ξέβρασε το κύμα; Του Μητσοτάκη, που τρίβει τα χέρια του καθώς θα έχει εξασφαλίσει πολυκομματικό, συναινετικό ακαταδίωκτο και το κόμμα της ΝΔ που ολόλευκο θα έχει εξαγνίσει την κατάμαυρη πολιτική του;

Πιο τραγικό από την Αριστερά της ήττας είναι πραγματικά  η Αριστερά σε ρόλο Καρατζαφέρη. Το δοκίμασε ο Κουβέλης με την ΔΗΜΑΡ, ρωτήστε τον.

Παναγιώτης Κουμουνδούρος