Δυο ποιήματα από την Ειρήνη Μπόμπολη με αφορμή την «Ημέρα της Γυναίκας»

Στον ζεστό της ήλιο

έσταζε αίμα

Στο χαμόγελό της

βαρύς ο θρήνος

Του Δία άμωμη σπορά

για δίψα ηρώων

Ωραία!

Ξένη και άξενη Ελένη!

Γυναίκα σε νιώθω

Όπως Εύα, Μαγδαληνή

Μακάρι Σαλώμη

Γυναίκα σε νιώθω!

Υπερήλικη άνοιξη

Από χώμα και υδάτινη ύλη

Γυναίκα από Ευρώτα, γυναίκα Σπάρτη

Ούτε ο έρωτας, ούτε η αγάπη

Το μερτικό  σου

Ξένη στον κόσμο, αλλιώτικη

Άφιλη πόρνη, στο βωμό του χρέους

Σε νιώθω αμνό σε αιώνες ανεξόφλητους

Σε νιώθω θάλασσα

Γυναίκα πικροκυματούσα

Ίδια και αταίριαστη

Για τον κόσμο τούτο.

(ανέκδοτο)

Το φιλί της μούσας

Είναι βέβαιο

πως η μούσα μου

κρατάει

κοφτερό σπαθί

Άνωθεν καταβαίνουσα

Κι ένα στεφάνι υακίνθων

στα μαλλιά

Άνθινο αίμα απ’ τα χείλη της

σφραγίζει

με φιλί αιωνιότητας

 τα έργα της!

(ανέκδοτο)

Η Ειρήνη Μπόμπολη είναι ποιήτρια, συγγραφέας και φιλολόγος