«Η Νεοφιλελεύθερη Συντηρητική Πολιτική των Ιδιωτικοποιήσεων» από τον Γιάννη Μητράκο

Οι προσπάθειες που έγιναν για την ανατροπή αυτού του απάνθρωπου καθεστώτος που λειτουργεί υπέρ μιας μικρής ολιγαρχίας πλουτοκρατών και των οργάνων της «έπεσαν» στο κενό παρά τις μεγάλες προσδοκίες που δημιούργησαν κι εν πολλοίς απογοήτευσαν σφόδρα όσους πίστεψαν πως υπήρχε ένας άλλος εναλλακτικός και βιώσιμος δρόμος υπέρ της κοινωνίας και των εργαζομένων, αφού το κομμουνιστικό πείραμα στη Ρωσία κατέρρευσε μετά από 70 περίπου χρόνια, αφήνοντας πικρή απογοήτευση στις λαϊκές τάξεις και στους ιδεολόγους επαναστάτες.  

Στη Δύση στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα προσπάθησαν να αλλάξουν ορισμένες βασικές δομές του κράτους προς μία κοινωνική κατεύθυνση με δημοκρατία κι ελευθερία. Έτσι στη Μεγάλη Βρετανία οι Εργατικοί με πρωθυπουργό τον Άττλη  εφάρμοσαν «ένα πρόγραμμα δημοκρατικού σοσιαλισμού, καθόλου συμπαθητικό στην Αμερική, αλλά αποτελούσε μολαταύτα για πολλούς μια μέση λύση μεταξύ της τυραννίας του κομμουνισμού και της αναρχίας του καπιταλισμού, τα κυρίαρχα αυτά συστήματα των δυο άλλων δυνάμεων. Χωρίς  καμιά παραβίαση των δημοκρατικών ελευθεριών εγκαινιάστηκε το Κράτος της Ευημερίας, όπου υπήρχε άμεση φροντίδα για τον άνεργο, το φτωχό και τον άρρωστο και όπου τα κλειδιά της παραγωγής των επικοινωνιών και της οικονομίας έγιναν λαϊκή ιδιοκτησία.» (H.G. WELLS, Σύντομη Παγκόσμια Ιστορία, εκδ. ΑΓΚΥΡΑ 1971)

Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω ο Άγγλος Ιστοριοδίφης: «Μολονότι η πορεία αυτή σταμάτησε με την άνοδο των Συντηρητικών στην εξουσία το 1951, δε μπορούσε ωστόσο να καταστραφεί ολοσχερώς το έργο που είχε συντελεστεί».

Στα νεότερα χρόνια υπήρξαν κι άλλες πολιτικές κινήσεις για το σοσιαλιστικό ή τέλος πάντων τον προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας όπως στη Χιλή του Αλλιέντε, στη Γαλλία του Μιτεράν, στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου. Το άτεγκτο καπιταλιστικό σύστημα, όμως, οσάκις διέγνωσε κίνδυνο για τα συμφέροντά του: όπως στη Χιλή του Αλλιέντε, κατέφυγε ακόμα και στη βία ανατρέποντας πραξικοπηματικά την εκλεγμένη κυβέρνηση κι εγκαθιδρύοντας την αιματοβαμμένη  δικτατορία του Πινοσέτ.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, τουλάχιστον, το καπιταλιστικό σύστημα εκμεταλλεύτηκε προς ίδιο όφελος την οικονομική κρίση που το ίδιο δημιούργησε και αξιοποιώντας συντηρητικούς οικονομολόγους και πολιτικούς κατόρθωσε να «περάσει» σε όλο τον κόσμο το πνεύμα της ιδιωτικοποίησης, καταργώντας κάθε τι που υπηρετούσε το λαϊκό συμφέρον σε βάρος των κερδών  του κεφαλαίου.

Το πολιτικό κίνημα του νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζει με αυθεντικό τρόπο τις ιδέες της Σχολής του Σικάγου, στην οποία ηγείτο ο καθηγητής Μίλτον Φρίντμαν (Milton Friedman 1912-2006) συνίσταται στην «αγία τριάδα» που αποτελούν: οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση του ελεύθερου εμπορίου και οι δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες, που για να εφαρμοστούν χρειάζεται συχνά η χρήση εκφοβιστικών μέσων και αυταρχισμού.

Στη χώρα μας ο εκφραστής αυτής της συντηρητικής πολιτικής είναι η κυβερνώσα παράταξη του κ. Μητσοτάκη, η οποία με πολιορκητικό κριό τις ιδιωτικοποιήσεις έχει αποδυθεί σε υπονόμευση και απαξίωση όλων των κρατικών δομών που έχουν κοινωνικό χαρακτήρα, αποδίδοντάς τες σταδιακά στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, που καραδοκεί για να καρπωθεί τα «φιλέτα» που του σερβίρει η συντηρητική μας κυβέρνηση.

Τα παραδείγματα αφθονούν από το παρελθόν έως σήμερα: η αποκρατικοποίηση της αεροπλοΐας με τη διάλυση της Ολυμπιακής, η ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών και της ενέργειας, η ιδιωτικοποίηση και συρρίκνωση του σιδηροδρόμου, η ολοένα και μεγαλύτερη παραχώρηση τομέων της υγείας στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ο επαπειλούμενος κίνδυνος της ιδιωτικοποίησης του νερού  και τώρα τα λεγόμενα «ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια». Όλα στον ιδιωτικό τομέα για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο οι ολίγοι της πλουτοκρατίας και να στερηθούν πολλών αγαθών και κοινωνικών υπηρεσιών οι λαϊκές τάξεις. Σε λίγα χρόνια, αν συνεχιστεί αυτή η συντηρητική πολιτική , θα ζουν καλά και θα απολαμβάνουν τις όμορφες πλευρές της ζωής μόνο «οι έχοντες και κατέχοντες» κατά την απεχθή  σημιτική ρήση.

Να, λοιπόν, γιατί έχουν αξία οι μεγάλες αντιδράσεις που εμφανίζονται στο κοινωνικό σώμα αυτόν τον καιρό, παρά την ενορχηστρωμένη καμπάνια εξωραϊσμού των ιδιωτικοποιήσεων από τα φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση μέσα μαζικής παραπληροφόρησης. Η αλήθεια είναι πως μόνο με τους συντονισμένους λαϊκούς αγώνες και τη σύγκλιση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων θα γίνει κατορθωτό να ανακοπεί η μαζική ιδιωτικοποίηση φορέων και δομών του κράτους και με μια άλλη κυβέρνηση να επαναφερθεί το κοινωνικό κράτος, που ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων και κάποτε αιματηρών αγώνων των λαϊκών τάξεων, για να υπάρχει ουσιαστική κρατική φροντίδα και μέριμνα για την κοινωνία των πολλών.

Γιάννης Μητράκος