«Ευχές με ένα Παραμύθι» από τον Γεώργιο Κόρδη

Στολίζεται και μένει έτσι στολισμένο για λίγο μέχρι να περάσει ο παλιός χρόνος και να έρθει ο νέος χρόνος.

Τα μεσάνυχτα,  που οι πολλοί των ανθρώπων αναιτίως χαίρονται στο  πέρασμα αυτό και κατευοδώνουν τη νέα χρονιά ασκόπως, το δέντρο στην ερημική ακροθαλασσία ξεστολίζεται μυστικά τα γιορτινά του και επιστρέφει  ξανά στην κανονική του καθημερινή φορεσία.

Κανείς δεν γνωρίζει πως γίνονται όλα αυτά. Μονάχα κάτι παιδιά είπαν κάποτε δειλά-δειλά πως αυτό το βράδυ είδαν στον ουρανό κάτι παράξενο. Είδαν, λέει, ένα καράβι με φτερά να είναι στεριωμένο στα σύννεφα και μέσα στο καράβι είδαν έναν καπετάνιο να περιμένει. Κι  από το καράβι, είπαν τα παιδιά, κατέβαινε μια σκάλα από κλωστή λεπτή και έφτανε στη γη. Είδαν κι είπαν τα παιδιά πως το καράβι έμεινε εκεί για ώρες πολλές περιμένοντας με τη σκάλα να ανεμίζει και να καρτερεί αναβάτη, κάποιον που θα τολμούσε να εμπιστευτεί να ανέλθει προς το καράβι. Δεν είδαν όμως ποτέ, είπαν τα αθώα παιδιά, κανένα να ανεβαίνει στο καράβι εκείνο που το έλεγαν Μοντεβιδέο για να ταξιδέψει. και το καράβι έφευγε κάθε που άλλαζε ο νέος χρόνος για να επιστρέψει ίδιο και απαράλλακτο την επόμενη χρονιά για να το δουν μονάχα παιδιά αθώα και ίσως κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι που έχουν συνήθειο καλό ριζωμένο στην καρδιά τους να κοιτούν κατά το νοτιά απ? όπου έρχονται όλες του κόσμου οι θρησκείες, να θεωρούν κατά τα μέρη όπου οι άνθρωποι τιμούν τον έρωτα περισσότερο από τα πλούτη και τις πέτρες  βεβαιότητες.

Καλή νέα χρονιά εύχομαι σε όλους αλαφροΐσκιωτους και μη.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα Άρθρου: Παραμύθι. Ψηφιακή επέμβαση σε φωτογραφία