Κυριακή, 28 Απριλίου 2024
«Ρεμπέτικο» από τον Γεώργιο Κόρδη
«Έστησαν το Ρεμπέτικο τραγούδι και σταμάτησαν, έστω πρόσκαιρα, την άνευ όρων παράδοση στον εκδυτικισμό που έφτασε με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους...»
Ο Μάρκος και η παρέα του έκανα άθελά τους μια επανάσταση.
Άθελά τους την έκαναν γιαυτό και πέτυχε. Δεν την προγραμμάτισαν ούτε και
ζητούσαν τίποτα από αυτήν. Απλά ακολούθησαν την καρδούλα τους και κυρίως το
κορμί τους κι έφτιαξαν το Ρεμπέτικο τραγούδι. Έστησαν το Ρεμπέτικο τραγούδι και
σταμάτησαν, έστω πρόσκαιρα, την άνευ όρων παράδοση στον εκδυτικισμό που έφτασε
με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και ζητούσε να αφανίσει κάθε τι που
θύμιζε τον παλιό τρόπο, τον ελληνικό τρόπο όπως αυτός είχε δομηθεί μέσα στις
χιλιετίες από τα Μινωικά χρόνια μέχρι τις ζωγραφιές του Θεόφιλου. Ο Μάρκος και η τετράς του Πειραιά έκαναν μίαν επανάσταση και
ξεκίνησαν να τραγουδάνε για τους απλούς ανθρώπους με τα πάθη τους, τις
αδυναμίες του, τα σκοτάδια τους, τις πτώσεις τους, αλλά και για τις αγάπες
τους, τα μικρά όνειρά τους, τις αλλιώτικες αξίες τους που δεν ήταν κατανοητές
από τους αστούς των αρχών του 20ου αι. Και δεν ήταν που απλώς μίλησαν για τους συνηθισμένους
ανθρώπους, τους λερωμένους του κόσμου ετούτου αλλά τραγούδησαν όλα ετούτα με
βάση το υλικό της ελληνικής παράδοσης αλλά με τρόπους καινούργιους. Και δεν ήταν τίποτα φανατικοί αντιδυτικοί ο Μάρκος και η
παρέα του. Με ματζόρε και μινόρε πορεύτηκαν και σε συγκεραμένα τρίχορδα
έπαιζαν. Όμως πήραν την πρώτη ύλη από τα σαντουροβιόλια και έφτιαξαν ένα λιτό
δωρικό πράμα που μιλά ισότιμα κατευθείαν στο νου, στην καρδιά και το κορμί.
Κυρίως στο κορμί. Ο Μάρκος λέγεται πως έγραφε με βάση το άμα χορεύεται καλά
ένα τραγούδι. Αυτό ήταν το κριτήριό του, άμα έχει ρυθμό καλό. Γιαυτό κι όλα μα
όλα τα τραγούδια του χορεύονται καλά που πάει να πει πως χορεύονται φυσικά
χωρίς να πρέπει το κορμί και κάνει επιτηδευμένες και παραπανήσιες κινήσεις για
να ακολουθήσει το ρυθμό. Ο Μάρκος, από ένστικτο κι από την άδηλη παράδοση που
ζει στα κύτταρα των ανθρώπων, ήξερε πως άμα κάτι δεν φτάσει στο κορμί τότε δεν
λειτουργεί. Όλα πρέπει να γίνουν σώμα για να ενώσουν και τις ψυχές και να γίνει
έτσι «εκκλησία» ο δήμος , το κοινόν, η κοινωνία. Και οι ρεμπέτες του ντουνιά σταμάτησαν τον άνευ όρο εκδυτικισμό,
όχι την ευρωπαϊκή πορεία του τόπου, αλλά την εγκατάλειψη του ελληνικού τρόπου
που καταδέχεται το σώμα και δεν εννοεί
άνθρωπο ασώματο και άυλο, σκέτο πνεύμα. Οι ρεμπέτες έκανα μια επανάσταση για ετούτο και
κυνηγήθηκαν στην αρχή από πολλούς κυρίως
από όλους όσους βλέπουν τους ανθρώπους
ασπρόμαυρους και θέλουν να σώσουν τον κόσμο με το στανιό. Κι έτσι το ελληνικό τραγούδι συνεχίστηκε για ένα ακόμα αιώνα
χάρη στον Μάρκο και την παρέα του, τους Ρεμπέτες του Πειραιά που δεν πέθαναν
αλλά «αρπάχτηκαν» στους
ουρανούς σαν τον αι-Λιά και πέταξαν αναχωρώντας μπαγλαμάδες και τρίχορδα να έχουμε
κειμήλια για να μη λησμονούμε. Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr Εικόνα Άρθρου: Πήρα την στράτα κι έρχομαι. Ψηφιακή ζωγραφική. 2014
