Το μήνυμα του Σεβ. Ποιμενάρχη μας για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Μέσα στην όμορφη καλοκαιρινή ατμόσφαιρα ο Δεκαπενταύγουστος με τις λειτουργίες, τις ιερές παρακλήσεις, τη νηστεία και την κατάνυξη μας προετοιμάζει να γιορτάσουμε το μικρό Πάσχα του Καλοκαιριού. Να πανηγυρίσουμε, δηλαδή, την Κοίμηση και την ένδοξη στους ουρανούς Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Το γεγονός αυτό δε μοιάζει καθόλου με όσα συμβαίνουν στην κοίμηση των ανθρώπων. Δεν ταιριάζουν δάκρυα, θλίψεις και πένθη. Πανηγυρίζουμε έναν θάνατο, τον θάνατο της Παναγίας μας, ο οποίος είναι η δόξα και το μεγαλείο της. Γιορτάζουμε την κοίμηση του προσώπου της Θεομήτορος, του μοναδικού πλάσματος μέσα σε όλη την κτίση που έφθασε στην πληρότητα του σκοπού της Δημιουργίας, στην πληρέστερη δυνατή ενότητα με τον Θεό, στην πληρέστερη πραγμάτωση των δυνατοτήτων της ζωής. Πλέον η αγία της ψυχή βρίσκεται στα χέρια του Υιού και Θεού της.

Στα δικά της ανθρώπινα χέρια κράτησε τον Χριστό στη σάρκωση, τότε που ήταν αδύναμο βρέφος και νήπιο και Του προσέφερε τις μητρικές εξυπηρετήσεις με όλη της την καρδιά. Στα δικά Του παντοδύναμα χέρια παραδίδει την αγία ψυχή της, «η μόνη άμωμος εν γυναιξί και καλή», «η τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ», για να τιμηθεί στη λαμπρότητα της αιώνιας Βασιλείας Του.

Ένα τροπάριο της εορτής  λέει χαρακτηριστικά: «Εξίσταντο αγγέλων αι δυνάμεις εν τη Σιών σκοπούμεναι τον οικείον Δεσπότην, γυναικείαν ψυχήν χειριζόμενον». Έμειναν, δηλαδή, κατάπληκτες οι Δυνάμεις των επουρανίων αγγέλων βλέποντας στα χέρια του Δεσπότη τους και παντοκράτορα Θεού την ψυχή μιάς γυναίκας, την οποία έβαλε στην αγκαλιά του και την ανέβασε στον ουρανό με δόξα.

Φεύγει η Μητέρα του Κυρίου μας από τον κόσμο αυτόν, αλλά δεν τον εγκαταλείπει. Εκεί στον ουρανό, κοντά στον Υιό της πρεσβεύει και παρακαλεί για τους πιστούς που αγαπούν τον Σωτήρα Κύριό μας και την τιμούν επαξίως. Παράλληλα, οι ευσεβείς χριστιανοί απευθύνονται στον Υιό Της και Σωτήρα του κόσμου και παρακαλούν θερμά «ταίς πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς».

Η γιορτή, λοιπόν, της ένδοξης Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι μέρα χαράς και ανάστασης, νίκης και θριάμβου της ανθρώπινης φύσης κατά του θανάτου. Ο θάνατος της Παναγίας μας έγινε «διαβατήριον ζωής» και «κλίμαξ προς ουρανόν». Με την Κοίμησή της έγινε μητέρα της ζωής, αρχή της αφθαρσίας. Νίκησε όπως ο Κύριός μας τον θάνατο. Γι΄αυτό η Εκκλησία μας προσκυνά την άχραντη εικόνα της και ψάλλει με αναστάσιμη χαρά «Κεχαριτωμένη, χαίρε, μετά Σου ο Κύριος». Όλες οι γενιές των ανθρώπων σε δοξολογούμε και σε ευγνωμονούμε, Εσένα που είσαι Μητέρα του Φωτός και της Ζωής.

Να  επικαλούμαστε, αδελφοί μου, την Παναγία μας και να την τιμούμε. Όμως ταυτόχρονα να τη μιμούμαστε στις σκέψεις, στην καρδιά, στα καθημερινά μας έργα, διότι αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμή και δόξα για τη θεομήτορα και η μεγαλύτερη ωφέλεια για μας.

Θερμός ευχέτης Σας προς τη Θεοτόκο

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ