«Λόγια Θρησκευτικά» από τον Γεώργιο Κόρδη

Αυτό που με προβληματίζει δεν είναι φυσικά που οι άνθρωποι έχουν την πίστη τους στον Θεό που πιστεύουν αλλά που σχεδόν το διατυμπανίζουν και το προβάλλουν κάποτε και επιδεικτικά ως εάν να επιζητούν να αντιταχθούν μέσα από αυτήν την προβολή σε κάποιους "άλλους" που φυσικά δεν κατονομάζουν και να τους κατατροπώσουν.

Κάτι σαν Ορθοδοξία ή θάνατος.

Αυτό, λοιπόν που με ενοχλεί είναι ακριβώς αυτή η επίδειξη της θρησκευτικής πίστης των ανθρώπων, Μου μοιάζει ως πράξη που σπιλώνει τα ιερά και όσια  και κάπως τα ευτελίζει κάνοντας τα σημαία και λάβαρο πολεμικό.

Είναι μια θρησκειοποίηση της πίστης θαρρώ. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί να μην εννοώ σωστά.

Αν κανείς, θαρρώ θέλει να εκφράσει την πίστη του μπορεί να το κάνει με τρόπους πολλούς και ωραίους χωρίς άμεσα να διατυμπανίζει τίποτα και να το κουνάει επιδεικτικά στο πρόσωπο των άλλων οι οποίοι δεν πιστεύουν στον ίδιο θεό ή και σε κανένα θεό.

Υπάρχουν άλλοι τρόποι να μιλά κανείς για την πίστη του και να φανερώνει την αγάπην του για τον Θεό χωρίς κουβέντα να λέει καμμιά, χωρίς να κάνει άμεσα καμμιά αναφορά σε ορ?ματα και θαύματα, και σε λόγια πατερικά.

Να λ.χ. Μπορεί να φέρεται στην καθημερινή του ζωή ως χριστιανός. Που πάει να πει να έχει αγάπη για όλους ξένους και εδικούς και να μην προσβάλλει κανένα ούτε και τον χειρότερο εχθρό του. Να αγκαλιάζει όλους τους αναγκεμένους και να μην επικροτεί, να μην κολακεύει καμιά εξουσία που εκμεταλλεύεται τους κατατρεγμένους του κόσμου όλου.

Κι άμα θέλει να μιλήσει για θαύματα χωρίς τυμπανοκρουσίες και παράτες υπάρχει τρόπος σεμνός. Μπορεί να "θαυματοποιεί" ο ίδιος καθημερινά κάνοντας εμπράκτως  καλό σε όσους τον κατατρέχουν και φέρνοντας ειρήνη, καταλαγή, συμφιλίωση και ενότητα  σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει το μίσος  και η διαίρεση και ο θάνατος. Μπορεί ακόμα αν θέλει να  ακολουθήσει  κατά γράμμα τα λόγια του Χριστού να  δωρίσει όλα τα υπάρχοντά του και να πάρει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον δρόμο του Χριστού.

Υπάρχουν φαντάζομαι κι άλλοι τρόποι για να "μιλά" κανείς για την πίστη του, αν το έχει βαθειά και αληθινή ανάγκη,  και ο καθένας μπορεί να σκεφτεί και δικούς τους τρόπους. Άλλο καλύτερο βέβαια είναι να σιωπά κανείς όλοσδιόλου για τέτοια πράγματα και  να κοιτά τις καθημερινές αποτυχίες του.  Να σκέφτεται από το ξημέρωμα  πως θα νυχτώσει έχοντας κάνει, πράξει, λόγ? και διανοί?, τα λιγότερα λάθη, έχοντας πληγώσει λιγότερους και έχοντας απαλύνει τον πόνο σε περισσότερους.

Όσοι από τους ανθρώπους, νομίζω, έχουν πείρα ζωής τέτοια που τους έχει  κάνει  έτοιμους να ακούσουν και ακόμα περισσότερο έτοιμους να ακολουθήσουν τον δρόμο του Χριστού, θα βρουν τρόπο να διακρίνουν μέσα στη ζωή εκείνους που βαδίζουν στον ίδιο δρόμο και θα ρωτήσουν να μάθουν.

Κι άμα ρωτήσουν, τότε όσοι έχουν γνώση εμπειρική  τους λένε με διάκριση τα θαυμαστά της πίστης και της ζωής με φωνή πάντα χαμηλή μην ακούσουν άλλοι άνθρωποι ανέτοιμοι για τέτοια και στεναχωρηθούν και προσβληθούν και φύγουν ακόμα πιο μακριά.

Αλλά και πάλι δεν ξέρω, μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να σφάλλω ολότελα. Να με συγχωρείτε κιόλας.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Όμορφα Ψέματα, ψηφιακή ζωγραφική, 2016. Giclee Print