«Γενοκτονία κατά των Ελλήνων του Πόντου: Ημέρα Μνήμης ή Ημέρα Νίκης κατά της Λήθης;» από τον Π. Μπεμπέτσο

Ο όρος που χρησιμοποιείται για αυτήν την ημέρα, είναι η ημέρα μνήμης όπως έχει επικρατήσει, αλλά θεωρώ ότι είναι καλύτερο να χρησιμοποιούμε τον όρο ημέρα κατά της λήθης. Μόνο στην ελληνική γλώσσα η λέξη αλήθεια εννοεί την άρνηση της λήθης.

Υπ΄ αυτήν την έννοια έχουμε μια μεγάλη νίκη, διότι έχουμε καταφέρει μετά από 100 και πλέον χρόνια να ενθυμούμαστε τα γεγονότα που συνέβησαν κατά των Ελλήνων του πόντου, και οι γενοκτόνοι τούρκοι έγιναν μόνο γενοκτόνοι, αλλά προσπάθησαν να γίνουν και χρονοκτόνοι. Να μην υπάρχει καν σαν γεγονός.

Αυτή λοιπόν είναι μια τεράστια αντίσταση στην βαρβαρότητα, γιατί η βαρβαρότητα δεν θέλει να θυμάται κανένας.

Ο όρος γενοκτονία (genocide), καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1948 στην οικουμενική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου στον ΟΗΕ, κατόπιν προσπαθειών ενός Πολωνοεβραίου δικηγόρου, του Ράφαελ Λέμκιν, και ορίστηκε η έννοια στην αγγλική γλώσσα.

Όταν λοιπόν ο Λέμκιν ήθελε να εξηγήσει είναι αυτήν την έννοια, έδωσε παράδειγμα – υπόδειγμα την γενοκτονία των Ελλήνων του πόντου από τους Τούρκους.

Μια λεπτομέρεια πολύ σημαντική είναι ότι πριν την γενοκτονία κατά των Ελλήνων του πόντου, (εν συντομία η γενοκτονία των ποντίων), δεν υπήρχαν Έλληνες του πόντου, παρά μόνο Έλληνες. θέλω να πω ότι το να ξεχωρίζουμε κάποιους Έλληνες λόγω γεωγραφικής θέσης των πληθυσμών, τους αποκόπτει υποσυνείδητα από τον εθνικό κορμό, με τον κίνδυνο τα νέα παιδιά, να μην κατανοούν εύκολα ότι οι Πόντοι είναι ΕΛΛΗΝΕΣ σαν και εμάς.

Για τους ξένους δε που τους ζητάμε να αναγνωρίσουν την γενοκτονία κατά των Ελλήνων του πόντου, δεν μπορούν να καταλάβουν ποιος έκανε την γενοκτονία, όταν εμείς χρησιμοποιούμε τον τίτλο ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ. Δηλαδή ποιος την έκανε; Οι πόντιοι;  Για την αναγνώριση, ενάντιοι είναι τα λόμπι τα οποία κινούνται επαγγελματικά, εν αντιθέσει με εμάς.

Για να δυναμώσουμε τις θέσεις μας ως ελληνικό κράτος, πρέπει να καταδείξουμε με τις αποφάσεις μας, ότι οι γενοκτονίες που έγιναν κατά την περίοδο 1894-1923 όχι μόνο κατά των Ελλήνων του πόντου με 353.000 αναγνωρισμένα θύματα, αλλά και κατά των Αρμενίων με 1.5000.000 αναγνωρισμένα θύματα, και κατά των Ασσυρίων με 750.000 αναγνωρισμένα θύματα, έγιναν από τον ίδιο γενοκτόνο, δηλαδή τους Τούρκους.

Πως μπορεί όμως να ακουστεί η φωνή μας, όταν δεν έχουμε ακόμη εμείς αναγνωρίσει την γενοκτονία των Ασσυρίων;

Η συντονισμένη δράση Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων είναι μονόδρομος για την διεθνή αναγνώριση των γενοκτονιών των χριστιανικών πληθυσμών.

Το αστείο στην υπόθεση είναι ότι το Ελληνικό κράτος υπέγραψε το 1934 σύμφωνο φιλίας με το τουρκικό κράτος και πρότεινε (ποιος Έλληνας άραγε;) να δοθεί το Νόμπελ ειρήνης στον Κεμάλ, το οποίο και δόθηκε από την σουηδική ακαδημία στον Κεμάλ Μουσταφά, τον Σφαγέα των Ελλήνων.

Τι επακολούθησε αυτή την «φιλία», το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά από όλα τα γεγονότα που ακολουθήσαν σε Ελλάδα και Κύπρο τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα. Από τέτοιες φιλίες (και κουμπαριές) να μας φυλάει ο θεός.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΕΜΠΕΤΣΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ. Νομ. Προσώπου Αλληλεγγύης Δήμου Σπάρτης