«Ένα Χρόνο Χωρίς τον Γέροντά μας π. Διονύσιο Μπέκο» από τον Διαμαντή Δημητράτο

Όταν πριν από 26 χρόνια ο Θεός θέλησε να βρεθώ στη Σπάρτη για τη δουλειά μου, όλα έμοιαζαν να συνωμοτούν για τη συνάντησή μου με τον αγαπημένο μας παππούλη π. Διονύσιο Μπέκο.

Όπου και να βρισκόμουν μυστηριωδώς όλοι και όλα μιλούσαν γι΄ αυτόν. Θυμάμαι πάντα την πρώτη φορά που τον αντίκρυσα στο Ναό του Αγίου Νίκωνα καθώς πήγαινε να ανάψει το κεράκι του. Η θέα του και μόνο εξέπεμπε ιδιαίτερη πνευματικότητα και ταπείνωση, ήταν ένας «καλογερόπαπας» όπως άκουσα να τον χαρακτηρίζουν.

Τούτος ο άνθρωπος μου μιλούσε στην καρδιά μου απευθείας για κάποιο λόγο που δεν εξηγείται ανθρώπινα. Ήταν μεγάλη ευλογία από τον Θεό η συναναστροφή μαζί του επί σειρά ετών. Κοντά του, βίωσα θαυμαστά πράγματα αλλά και έμαθα πολλά ενδιαφέροντα για τη ζωή του.

Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1939 του Αγίου Νίκωνα, στην Καλαμάτα από γονείς πρόσφυγες. Ήταν το προτελευταίο παιδί μίας πολύτεκνης οικογένειας με οκτώ παιδιά (πέντε αγόρια και τρία κορίτσια). Η φτωχή του οικογένεια διέμενε στην παραλία της Καλαμάτας, που ήταν τότε τα κτήματα, σε ένα μικρό νοικιασμένο σπιτάκι, όπου τους χειμερινούς μήνες το έδερνε η θαλασσοταραχή και η καταιγίδα, με αποτέλεσμα σε μια τέτοια χειμωνιάτικη κακοκαιρία, να καταρρεύσει η γωνία του σπιτιού.

Ο πατέρας του ο Διαμαντής, δούλευε σαν λιμενεργάτης στο λιμάνι της Καλαμάτας, όπου τότε έσφυζε από ζωή λόγω του εμπορίου των τοπικών προϊόντων. Λογικό αποτέλεσμα ήταν το νεογέννητο αγοράκι να βαφτιστεί, πριν σαραντίσει μάλιστα, στη γιορτή του Αγίου Διονυσίου, προστάτη του Σωματείου των λιμενεργατών. Στο μωρό έδωσαν το όνομα Διονύσιος και στο μυστήριο συμμετείχαν όλα τα μέλη του συλλόγου, έβαλαν μάλιστα λάδι στο νεοφώτιστο και τα 120 μέλη του Σωματείου.

Αυτονόητο ήταν ότι ο Διονύσιος, ως φοιτητής δούλευε στο λιμάνι για «τα προς το ζην» και ιδίως για να καλύψει τα έξοδά του στην Αθήνα. Η μητέρα του, Αναστασία, βαθιά θρησκευόμενη, ξενοδούλευε για να βοηθήσει την οικογένεια. Ο Γέροντας την αγαπούσε πολύ και ανέλαβε όλα τα έξοδα ,όταν έμεινε κατάκοιτη από εγκεφαλικό, μόλις που είχε επιστρέψει από την ιεραποστολή στην Αφρική.

Ο Διονύσιος αποτέλεσε το καμάρι της οικογένειας, αρίστευσε στα γράμματα και ήταν ο σημαιοφόρος του σχολείου ως ο καλύτερος μαθητής. Μεγάλη ήταν η απογοήτευσή του, καθώς δεν είχε επίσημο παντελόνι για την παρέλαση όπου θα κρατούσε περήφανος τη σημαία. Η οικογένεια του όμως, του έδωσε τη λύση με το γαμπριάτικο μαύρο παντελόνι του πρωτότοκου αδελφού του, που του έδωσαν να φορέσει, αφού προηγουμένως φρόντισαν να το μοντάρουν επιμελώς.

Η επιλογή του για τις ανώτατες σπουδές δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Θεολογική Σχολή, αν και ως αριστούχος μαθητής μπορούσε να περάσει όπου ήθελε. Το οικονομικό πρόβλημα των σπουδών του λύθηκε καταρχήν με την υποτροφία που πέτυχε να πάρει, αφού πέρασε δεύτερος μετά τον γνωστό μετέπειτα καθηγητή Πανεπιστημίου π. Γεώργιο Μεταλληνό.

Καθώς ο ίδιος έλεγε ο Θεός τον βοήθησε να γράψει άριστα στην έκθεση, για να μην χάσει την υποτροφία.

Ο Θεός τον λυπήθηκε όταν επρόκειτο να πάρει το πτυχίο του, διότι τότε έπρεπε να πληρώσει για να εκδοθεί. Ο γαμπρός του, σύζυγος της μεγάλης του αδελφής Φράγκας, ως εργάτης σκάβοντας σε κάποιο δρόμο στη Θεσσαλονίκη, ξέθαψε τυχαία ένα σεντούκι με χρυσά νομίσματα και του έστειλε τα έξοδα για την έκδοση του πτυχίου.

Στο στρατό ξεχώρισε ως δόκιμος αξιωματικός για το υψηλό του φρόνημα και επίπεδο καθώς κατά τις ώρες που απουσίαζαν οι μόνιμοι αξιωματικοί, κυρίως από το μεσημέρι και έπειτα, αναλάμβανε υπεύθυνος του στρατοπέδου. Υπηρέτησε επί μακρόν στα Γιάννενα, όπου συγκατοικούσε με τον μετέπειτα Δεσπότη Κονίτσης Σεβαστιανό, γνωστό για τη στήριξη του στους Βορειοηπειρώτες στα δύσκολα χρόνια του αθεϊστικού καθεστώτος του Χόντζα στην Αλβανία.

Στο Κυπριακό το 1974, του ανατέθηκε η οργάνωση και εποπτεία μεγάλου υγειονομικού σταθμού, που θα δεχόταν τραυματίες στην Πάρνηθα, αναγνωρίζοντας την προσωπικότητα και το κύρος του, ακόμα και ως στρατιωτικός.

Από φοιτητής, ως μέλος της χριστιανικής αδελφότητας του Σωτήρος, όργωνε την Ελλάδα, ως ιεραπόστολος με κηρύγματα που άφησαν εποχή, για αυτό και μετέπειτα τον επισκέπτονταν στη Σπάρτη, κατά καιρούς, διάφοροι παλιοί φίλοι από ποικίλα μέρη. 

Ας έχουμε την ευχή και ευλογία του,

Διαμαντής Νικ. Δημητράτος
Νομικός Επίτροπος Ελεγκτικού Συνεδρίου

Δείτε το Κεφάλαιο Β΄: Η ζωή του ως ιερωμένος