«Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καϋμοί του κόσμου» (Αλ. Παπαδιαμάντης, Μοιρολόγι της φώκιας)

Κοιτάζοντας τη μικρή εικόνα που συνήθως φιλοτεχνούν κατά το δοκούν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (;) έχουμε μπροστά μας το κλασικό σενάριο: από τη μια η εξ ανατολών προσωποποίηση του κακού κι από την άλλη το καλό που εκπροσωπούν οι δυτικές δυνάμεις.

Κι όμως αν σηκώσει κάποιος την κουρτίνα της Ιστορίας και κοιτάξει πίσω της θα δει μια άλλη κατάσταση που φανερώνει με ωμή πραγματικότητα πόσο ψεύτικη, απατηλή είναι η ζωή μας, έρμαιο στα χέρια των ολίγων πλουτοκρατών κι εξουσιαστών, που υπηρετούν τα συμφέροντά τους και μόνο κρυμμένοι πίσω από τα εύκολα και μεγάλα λόγια.

Η ανθρωπότητα πέρασε από την αιματηρή δίνη δύο παγκοσμίων πολέμων και πριν ακόμα στεγνώσουν τα μάτια από τα δάκρυα του  2ου παγκοσμίου πολέμου κλήθηκε να ζήσει για δεκαετίες την ανατριχιαστική ισορροπία του πυρηνικού τρόμου, που ονομάστηκε «ψυχρός πόλεμος».

Κι όταν ο αντίπαλος της Δύσης, το πνεύμα του κακού, η Σοβιετική Ένωση, η κοιτίδα του επικίνδυνου κομμουνισμού, διαλύθηκε «εις τα εξ ων συνετέθη», τα πανηγύρια από τη χαρά της απελευθέρωσης μετατράπηκαν σε σοβαρούς προβληματισμούς για την πορεία του σύγχρονου κόσμου.

Κάποιοι που έχουν μπροστά τους τη μεγάλη σκακιέρα του κόσμου μας και πάνω της παίζουν, μετακινώντας τα πιόνια κατά τη θέληση των συμφερόντων τους, φρόντισαν να μη μείνει ποτέ χωρίς ένοπλες συρράξεις ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος μας. Η νατοϊκή επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας και η διάλυσή της, η εισβολή στο Ιράκ, η ανατροπή των αραβικών καθεστώτων με την κατ’ ευφημισμό ονομασία «αραβική άνοιξη» που οδήγησε σε εμφυλίους σπαραγμούς, η εισβολή στη Συρία, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, η απομόνωση του Ιράν και της Βόρειας Κορέας    είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πόσο σέβεται ο δυτικός κόσμος την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και τα ανθρώπινα δικαιώματα των λαών της γης.

Η Δύση για να εφαρμόσει τα εκάστοτε άνομα σχέδιά της χρειάζεται πάντοτε έναν αντίπαλο, έναν εχθρό. Κι αν ακόμα αυτός δεν υπάρχει θα φροντίσει  να τον κατασκευάσει και να τον δαιμονοποιήσει,  για να μπορεί να δικαιολογεί τις δικές της πράξεις κι ενέργειες κατά των άλλων.

Ας συλλογιστούμε όσο πιο πολύ νηφάλια μπορούμε τα εξής ερωτήματα: Αφού η Ρωσία έπαψε να είναι κομμουνιστική χώρα γιατί οι Ευρωπαίοι δεν την κάλεσαν να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έκαναν με άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες; Κι εφόσον ο εξ ανατολών κίνδυνος με τον οποίο έζησαν γενιές και γενιές Ευρωπαίων έπαψε να υφίσταται, γιατί διατηρήθηκε η «συμμαχία» του ΝΑΤΟ;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εδώ και καιρό έχουν φροντίσει, στην παγκόσμια σκακιέρα, να αντικαταστήσουν την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση με τη Ρωσία και τα τελευταία χρόνια σχηματοποιούν τον έτερο αντίπαλό τους  στην Ανατολή, την Κίνα.

Με μια εκσυγχρονισμένη ψυχροπολεμική λογική περικύκλωσαν τη Ρωσία μέσω των νατοϊκών χωρών, που εξοπλίστηκαν με συστοιχίες πυραύλων, παρά τις ρωσικές αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες. Μέχρι που το ποτήρι ξεχείλισε στην Ουκρανία, η οποία ετοιμαζόταν να εισέλθει κι αυτή στην περιβόητη «συμμαχία», ξεπερνώντας τις κόκκινες γραμμές της Μόσχας. Το αποτέλεσμα το ζούμε κάθε βράδυ στις τηλεοράσεις μας: πόλεμος, αιματηρή βία, καταστροφές, δάκρυα και πόνος, προσφυγιά.

Η Δύση αντέδρασε στην εισβολή των Ρώσων με σκληρές οικονομικές και άλλου τύπου κυρώσεις, καταγγέλλοντας την παραβίαση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της Ουκρανίας, την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κτλ. Και καλώς. Μόνο που οι «δίκαιοι» δυτικοί «ξεχνούν» πως το 1974 η «σύμμαχος» Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, κατέλαβε σχεδόν το μισό νησί κι έκτοτε  προσπαθεί, παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ, να φτιάξει στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα ένα τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. Έχουν περάσει 48 χρόνια από την εισβολή. Ακούσατε κάποια καταγγελία, είδατε να υλοποιούνται κάποιες κυρώσεις κατά τις Τουρκίας; Σιγά να μην ενοχλήσουν οι Δυτικοί «τον επιτήδειο ουδέτερο», που τους χλευάζει τόσα χρόνια, καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και έννομης τάξης. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, όμως, είναι αλλιώς τα πράγματα…

Η σκληρή αλήθεια είναι πως για τους «μεγάλους» οι απλοί άνθρωποι είμαστε μηδενικά στα σχέδιά τους για την ανατροπή των γεωπολιτικών συσχετισμών, για την οικονομική συσσώρευση κεφαλαίων, για το στρατηγικό έλεγχο μεγάλων τμημάτων του πλανήτη μας. Αυτοί δημιουργούν τις συνθήκες για τις ανθρωποσφαγές, για τις ανυπολόγιστες καταστροφές, για τον ανθρώπινο πόνο κι έπειτα περιορίζονται φαρισαϊκώς στην ψεύτικη συμπόνια, που δε λέει να βάλει τέλος στα βάσανα και τα πάθη του κόσμου»! Κρίμα!  

Γιάννης Μητράκος