Vekrakos
Spartorama | Παρουσίαση Ποιητικού Έργου του Γιώργου Ατσαβέ

Παρουσίαση Ποιητικού Έργου του Γιώργου Ατσαβέ

Spartorama 15/12/2021 Εκτύπωση Εκδηλώσεις Κοινωνία Παιδεία Πολιτισμός
Παρουσίαση Ποιητικού Έργου του Γιώργου Ατσαβέ
Ο Γιώργος Ατσαβές τηρεί τις προδιαγραφές του ευανάγνωστου κειμένου, όπου απορρέει η ουσία του βιώματος και θέλγει και συγκινεί το ποιητικό του απόσταγμα.
Οδός Εμπόρων

Στην Αθήνα, στις 28 Νοεμβρίου 2021, στην αίθουσα της ιστορικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, παρουσιάστηκε το ποιητικό έργο τεσσάρων ποιητών, ανάμεσα στους οποίους και του Γιώργου Ατσαβέ, Αντιπροέδρου της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος» και μάλιστα από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΕΕΛ, τον μοναδικό Κώστα Καρούσο.

Θεωρούμε ότι η παρουσίαση αυτή, αποτελεί για τον ποιητή Γιώργο Ατσαβέ, μεγάλη τιμή και κατ’ επέκταση για την Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας και τη Λακωνία γενικότερα. Για τον λόγο αυτό δημοσιεύουμε το περιεχόμενο της παρουσίασης και παράλληλα συγχαίρουμε θερμά τον ποιητή, Γιώργο Ατσαβέ, του ευχόμαστε υγεία και να συνεχίσει με το γνήσιο ταλέντο του, τις υψηλές ποιητικές δημιουργίες του! 

 

Ιχνηλασία στην ποίηση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΤΣΑΒΕ.

 

                Εκλεκτοί προσκεκλημένοι-φίλες-οι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.

                Γράφει ο ποιητής, «Μια ελπίδα αστόχαστη με βασανίζει πάντα // ...μιας αναμονής μάταιης //...πάλι εγκλωβίστηκα στο περιτείχισμα της μοναξιάς //...προσπαθώ να εναρμονίζομαι // στις πιο λεπτές χορδές του πάθους». Είναι σίγουρο, ότι στη σπουδή της ζωής και στ’ απρόοπτα, ο συναισθανόμενος ποιητής, ο χειρουργός της καθημερινότητας, με την πρακτική του συνεισφορά στα δρώμενα, να περιπέφτει και στο δίχτυ της μοναξιάς. Ο στοχασμός πάντα θα τον λικνίζει, ως ενεργό πολίτη, κι η ποίηση πάντα θα πρυτανεύει στους λογής αναστοχασμούς του. Είναι πρόδηλο το στοιχείο της προσωπικής ευθύνης και μέσα από την αυτοκρίση να βγαίνει και το στοιχείο της αυτοΰπαρξης.

                Ο στοχασμός αυταπόδεικτα θα φέρει και τη διέξοδη λύση και την ελπίδα της συνέχειας. Τον απολογητικό στίχο του τον ντύνει το βίωμα και η δύναμη της ψυχικής ανανέωσης. Το συναίσθημα διεγείρεται στις «λεπτές χορδές του πάθους» και ο «ταχύς βηματισμός» της ζωής επανέρχεται. Ο ποιητής δεν αποχωρίζεται τη σπουδή και την αναπόληση, την επιθυμία και την ανάμνηση, τ΄ όνειρο και το πάθος της δημιουργίας. Συμπλέει και πορεύεται στο πλάι των ανθρώπων που συμβιώνουν τα γεγονότα και η απόσταξη του βιώματος, είναι η πυρίτιδα του ποιήματος. Γράφει ο ποιητής, «Νάμουν ένα σύννεφο // που δεν γνωρίζει τη φθορά // για ν΄ αγκαλιάσω στα χέρσα λιβάδια της μοναξιάς // το άπειρο».

                Η στατικότητα της μοναξιάς, δεν αποτελεί τροχοπέδη στην έμπνευση, αλλά διευρύνει το πεδίο της πνευματικής πτήσης, διευρύνει τις ώρες και το εύρος της στόχευσης, αποκωδικοποιεί την ενέργεια του ατόμου και συντονίζει το εύρος της φόρτισης και του συναισθήματος, για να υπογραμμίσει τους ακόλουθους στίχους, «Να βρούμε την αγάπη // που κατοικεί μέσα στην καρδιά του χρόνου». Είναι η ώρα της ποίησης που πηγάζει νέκταρ ψυχής-ελπίδα και αισιοδοξία. Είναι η γαλαζόθροη πηγή της ζωής, που εισχωρεί στον άπειρο χρόνο της αγάπης, στο λυτρωτικό πηγαιμό της Ιθάκης, και στην αέναη προσπάθεια του ανθρώπου για υπαρκτική συνέχεια στη ζωή. Είναι το καθημερινό πηγαινέλα του χρόνου, στην προσωπική δημιουργία όταν η στόχαση της ζωής γίνεται πράξη «που ημερεύει τα όνειρά σου» και ξεπροβοδίζει «στο αβυσσαλέο πανόραμα του χρόνου» όλη την ικμάδα της ζωής σου.

                Ο ποιητής συλλογάται με την φροντίδα και του ενδιαφέροντός του σε μια προσπάθεια έκστασης και συνεχούς επαναφοράς στα δρώμενα, «για να τονίσω τις τρικυμίες της ζωής» όπως γράφει κι η ποίηση γίνεται μια οδηγήτρα πέννα ισορροπίας και αλήθειας, για νέο ξεκίνημα που βεβαιώνει τις επιλογές του. Άμεσος, συγκαταβατικός και προσβάσιμος ψυχικά, κάνει την αναζήτηση σταθμό και πορεία ζωής. Γράφει, «προσπαθώ να βρω // μεσ΄ το σαλόνι της ψυχής μου // ένα μπουκέτο όνειρα // ένα ανθοδοχείο με τ΄άνθη της λεβεντιάς». Καταφεύγει στη μνήμη «γυμνός από δέος» για να υπογραμμίσει με παρρησία ένα καίριο στίχο, επιγραμματικής και προσωπικής δυναμικής, που τον καθορίζει απόλυτα, «Μνήμη ζέουσα, ονειροκίνητη και υπερβατική».  Ο Κλ. Παράσχος γράφει, «Η μετατροπή της εμπειρικής σε ποιητική αλήθεια πραγματώνεται μονάχα με το ύφος, και χωρίς αυτό το έργο μηδενίζεται», και ο ιατροφιλόσοφος Ιάσονας Ευαγγέλου γράφει, «Η αρμονική δομή και ενότητα του ποιητικού λόγου, η σωστή αντίληψη και θέση των λέξεων, η αβίαστη ροή του στίχου και γενικά η οικονομία του ύφους, είναι στοιχεία που αποδείχνουν την ποιητική αξία».

                Ο Γιώργος Ατσαβές τηρεί τις προδιαγραφές του ευανάγνωστου κειμένου, όπου απορρέει η ουσία του βιώματος και θέλγει και συγκινεί το ποιητικό του απόσταγμα. Το βίωμα φωτογραφίζει τη ζωή και τον θάνατο, χωρίς «θρυμματισμένους συλλογισμούς», και το ταξίδι της ζωής γίνεται μπορετό και αξιόπρεπο. Έτσι ο λογισμός του, συχνά-πυκνά οδεύει σε λυρικές εκστάσεις κι η ποίηση αποκτά πληρότητα έκφρασης, με εντάσεις και δονήσεις ύφους και ύψους, όταν βιογραφείται όπως εδώ «Βρήκα τ΄ αλαφροπατήματα του χρυσού ελαφιού, που πετώντας στον αγέρα // συντρίβει τα στάχυα του φωτός».

                Συγκινητικές στιγμές ποιητικής οντότητας και συνέχειας που συνοδεύουν το έργο του. Η ποίηση γεφυρώνει στη ζωή κάθε απώλεια προσώπου αγαπημένου και κάθε μετάπτωση της καθημερινότητας. Η ποίηση γίνεται συντριβή, συγκίνηση, μνήμη, επιθυμία, πάθος, έρωτας και αείρροο ταξίδι στοχασμού. Επαναλαμβανόμενη διάταξη στόχων και επιλογών που βεβαιώνουν την ουσία και το μεράδι των ακόλουθων στίχων του, «Γύρε στο στασίδι του ώμου μου // να σιγήσουν οι κραυγές που με σπαράζουν». Τα στοιχεία της διδακτικής του πορείας βγαίνουν αυτούσια. Οι ζωές χωρίς κέντρο, οι ζωές της πλάνης, της οδύνης, της σύγχυσης και της ατομικής αποδημίας-που συναντούμε- θησαυρίστηκαν στην ποιητική του πορεία. Γράφει, «Σύρε την τάβλα σου καθάριος // πάνω στων βράχων την αλκή», θέλοντας να τονίσει την καθαρότητα της ποίησης, που ανιχνεύει τα δρώμενα με συστολή και εγρήγορση. Η στόχαση κι ο χρόνος είναι μια διαρκή πορεία ανάλυσης και σύνθεσης, μελέτης και σπουδής, υπέρβασης και ανάτασης. Υπάρχει στο έργο του μια αδιάκοπη ανανέωση και η εξομολόγηση γίνεται με σεβασμό στον αποδέκτη και τ΄ αποθέματα της ψυχής του είναι ορατά. Η αισιοδοξία προσδένεται στην επικοινωνία του κοινωνικού χώρου όταν γράφει «Η μνήμη είναι η ίδια η ζωή». Ο ελεύθερος στίχος πειθαρχημένος και στη φόρμα της προσωπικής του έκφρασης, είναι, όπως γράφει «το λυτρωτικό μου αντίδοτο // στον πέτρινο καταιγισμό της περασμένης μέρας».

                Η ποίησή του απηχεί μια πλούσια πτυχή αισθητικής έκφρασης και εξέλιξης. Έλλογος-λυρικός-άμεσος και συμπερασματικός ποιητής όταν συνεχίζει, «Την ύστατη στιγμή καμιά παραδρομή // μην επιτρέψεις να σ΄ αφυδατώσει //...προσπαθώ να ερμηνεύσω την ψυχή του κόσμου». Έτσι δίνει εύρος στην αναζήτηση, έκταση και περιεχόμενο στη ζωή του. Εκλεκτοί φίλοι, η ποίηση προσδιορίζει το τάλαντο του δημιουργού που επιστρέφει στον συνάνθρωπο, κι ο ποιητής Γιώργος Ατσαβές κάνει ποίηση, ότι τον προσδιορίζει κοινωνικά-στοχαστικά-συναισθηματικά και αισθητικά. Η ποίηση του είναι πρωτεύον στοιχείο αυτοάμυνας στα δύσκολα, είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας μέσα από το κάτοπτρο της ζωής και η αυτοσυνέχειά του στα δρώμενα.

                Φίλτατε Γιώργο Ατσαβέ -από καρδιάς- Υγεία και Αισιοδοξία στο Έργο Σου.


Κώστας Καρούσος
Πρόεδρος ΕΕΛ
Αθήνα 28 / 11 / 2021


Οδός Εμπόρων