«Σε ανάμνηση του αγαπημένου μας Γέροντος π. Διονυσίου Μπέκου», από τον Διαμαντή Δημητράτο

Κάποτε δεν μας επέτρεπε να μιλάμε γι΄ αυτόν, μήπως και τον «διαφημίσουμε» ούτε και να τον φωτογραφίζουμε μήπως και προβληθεί. Τώρα πια μπορούμε να μιλάμε γι΄ αυτόν και την ξεχωριστή του προσωπικότητα ελεύθερα.

Ο αγαπημένος μας Γέροντας π. Διονύσιος Μπέκος ανάμεσα στα πολλά σοφά που μας δίδαξε, βασισμένος πρώτιστα και απαραίτητα στα λόγια της Αγίας Γραφής, συχνά μας επαναλάμβανε ότι «ουδέν άνευ της προνοίας του Θεού γίνεται». Αυτή η θεία πρόνοια έφερε τα βήματά μου, πριν από 25 χρόνια στην άγνωστη για μένα Σπάρτη, όπου σε μια δύσκολη και μεταβατική φάση της ζωής μου συνάντησα τον παππούλη μου. Έκτοτε αυτός με συντρόφευσε πνευματικά στις χαρές και τις λύπες μου, στα δύσκολα και τα εύκολα, με δίδαξε, με συμβούλευσε, με ενίσχυσε και μου αποκάλυψε εν τέλει βιωματικά την πανανθρώπινη Αλήθεια της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης. Μέσα από πνευματικές καταστάσεις, γεγονότα και βιώματα που συχνά ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική και ακούγονται εξωπραγματικά «άνοιξα τα μάτια μου» ζώντας δίπλα του θαύματα επί θαυμάτων μικρά και μεγάλα. Γι΄ αυτό και δικαιολογημένα μου έλεγε χαρακτηριστικά «εσύ πιστεύεις βασισμένος πλέον σε βιώματα όχι απλά σε γραπτά και δεν δικαιολογείσαι να αμφιβάλλεις και να ολιγοπιστείς στις δοκιμασίες».

Μέσω της προσευχής του, κορίτσια παντρεύονταν, ζευγάρια τεκνοποιούσαν, μαθητές πετύχαιναν στις Πανελλήνιες εξετάσεις, φοιτητές έπαιρναν το πτυχίο τους, ασθενείς βοηθούνταν με διαγνώσεις ανώτερες των αρμοδίων ιατρών και πλήθος κόσμου έπαιρνε απαντήσεις στον καθημερινό του αγώνα με προοράσεις και διοράσεις του. Άνθρωποι και άνθρωποι επικοινωνούσαν τηλεφωνικά μαζί του για να ζητήσουν τη βοήθεια του όχι μόνο από ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό.

Περιττό να μιλήσουμε για το πολύπλευρο, εκ νεότητος του, ιεραποστολικό και κοινωνικό του έργο (6 χρόνια Ιεραπόστολος στην Κινσάσα στο Κονγκό), το συγγραφικό του έργο με ιδιαίτερη έμφαση σε θέματα ψυχολογίας και παιδαγωγικής, το αγνό φιλανθρωπικό του έργο, την ακτημοσύνη του, την ελεημοσύνη του και ιδίως την ταπείνωση και διάκρισή του, που ξεπερνούσε κάθε όριο, όπως αποδείχθηκε και στην κηδεία του, που με εντολή του στη διαθήκη του έγινε όσο πιο αθόρυβα γινόταν.

Παρηγορώ τη λύπη μου για το θάνατο του, με την ελπίδα, που είναι πεποίθηση μου ότι τώρα πια είναι ακόμα πιο κοντά μας μεσίτης και πρεσβευτής για όλους εκείνους, που θα τον επικαλούνται, καθόσον βρίσκεται σε περίοπτη θέση δίπλα στον θρόνο του Θεού.

Να έχουμε την ευχή του

και τις πρεσβείες του

στον Χριστό και την Παναγία

που τόσο αγάπησε

και για τους οποίους εργάστηκε

ολόκληρη τη ζωή του 

Διαμαντής Ν. Δημητράτος