«Χαριστική βολή στο συνδικαλισμό ή νέο ξεκίνημα;», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Σήμερα που η κρίση έχει βαθύνει αφάνταστα οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να σκύψουν πάνω στο εργατικό κίνημα, να προβληματιστούν σοβαρά για τη θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να αποφασίσουν αν θα πάρουν ή όχι να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους.

Η κυβέρνηση γνωρίζοντας την σημερινή τραγική κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος (άλλωστε ο πολιτικός της φορέας από το 1974 έως και σήμερα συνήργησε όσες φορές βρέθηκε στην κυβέρνηση για να χτυπηθεί ανελέητα) του έδωσε τη χαριστική βολή ψηφίζοντας μεταξύ άλλων 2 αλλαγές στο άρθρο 8 του ν. 1264/1982: 

1. Θεσμοθετείται, εκτός από τη φυσική, η « εξ αποστάσεως» παρουσία των μελών στη Γενική Συνέλευση!!!
2. Ειδικά για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η φυσική ή εξ αποστάσεως ψήφος τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικώς τακτοποιημένων μελών, των οποίων η εξ αποστάσεως «παρουσία» θα πρέπει να εξασφαλίζεται από το συνδικάτο για να διαπιστώνεται η νόμιμη απαρτία. 

Το εύλογο ερώτημα είναι:

Πώς θα παρίσταται «εξ αποστάσεως» ένα μέλος σε μια Γενική Συνέλευση, η οποία γίνεται με φυσική παρουσία των μελών της;

Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που βρεθεί τρόπος, γιατί ένα μέλος να πάει στη Συνέλευση, αφού θα «μπορεί να παρίσταται εξ αποστάσεως»;

Κι ακόμα:

Η Γενική Συνέλευση είναι μια ζωντανή, δημοκρατική διαδικασία, στην οποία αναπτύσσονται απόψεις, γίνεται αντιπαράθεση ιδεών, θέσεων και προβληματισμών, ζητούνται και δίνονται διευκρινίσεις, ξεκαθαρίζονται απορίες, γίνεται απολογισμός και κριτική, κατατίθενται μομφές κατά προσώπων και οργάνων και στο τέλος, ως επιστέγασμα της όλης διαδικασίας, ακολουθεί ψηφοφορία και λαμβάνονται αποφάσεις με τις προβλεπόμενες από το νόμο και το καταστατικό πλειοψηφίες και απαρτίες.

Πώς, λοιπόν, τα «εξ αποστάσεως» παριστάμενα μέλη θα συμμετέχουν σ’ αυτήν την ουσιαστική και θεμελιακή συνδικαλιστική διαδικασία και θα ψηφίζουν στο τέλος της και ποιο βάρος θα έχει η ψήφος τους;

Απαντήσεις φυσικά δεν πρόκειται να δοθούν, γιατί (απλά) δεν υπάρχουν.

Η αντικειμενική αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται τη διάλυση του κοινωνικού ιστού λόγω της πανδημίας μαζί και την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το συνδικαλιστικό κίνημα καθώς και την αβουλία – απραξία των εργαζομένων και της αντιπολίτευσης, για να δώσει στο συνδικαλιστικό κίνημα τη χαριστική βολή. Έτσι, με το πρόσχημα εξασφάλισης εκ μέρους του συνδικάτου της «εξ αποστάσεως» παρουσίας και ψήφου των μελών, καθιστά, πλέον, αδύνατες τις νόμιμες απαρτίες των Γενικών Συνελεύσεων και βάζει ταφόπλακα στις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Με τον τρόπο αυτό και σε συνδυασμό με τις τροποποιήσεις για το εργασιακό που ψηφίστηκαν παράλληλα, ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ το σχέδιο των αντιδραστικών κύκλων (ντόπιων και ξένων) για να παραδοθούν τα πάντα στα χέρια του αδηφάγου κεφαλαίου και να γυρίσουν οι εργαζόμενοι και η κοινωνία στον εργασιακό μεσαίωνα.

Κι αυτό, βεβαίως, είναι κάτι που ξεκίνησε και προγραμματίστηκε εδώ και 10ετίες, υλοποιήθηκε σταδιακά, υπομονετικά και με συνέπεια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (μηδεμιάς εξαιρουμένης), αποτέλεσε κυρίαρχο τμήμα των εξοντωτικών μνημονίων και σήμερα γράφεται ο μαύρος επίλογος.

Με κανέναν τρόπο, όμως, δεν πρέπει να παραβλεφθούν και να αποσιωπηθούν και οι τεράστιες ευθύνες των εργαζομένων, οι οποίοι από το 1981 και μετά (κυρίως) παρέδωσαν δέσμια τα συνδικάτα στα κόμματα, στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και στους εργατοπατέρες και συμμετείχαν, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ως πειθήνιοι και υπάκουοι στρατιώτες στις κομματικές παρατάξεις, οι οποίες ήταν το μακρύ χέρι των κομμάτων στο συνδικαλιστικό κίνημα, προκειμένου να το ελέγχουν, να το ποδηγετούν και να το χρησιμοποιούν για τα δικά τους οφέλη αλλά και για τα συμφέροντα των οικονομικών και κοινωνικών πατρώνων τους.

Ακόμα και σήμερα, μέσα σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση και συγκυρία, οι εργαζόμενοι, αν πράγματι θέλουν να δημιουργήσουν μόνοι τη μοίρα τους κι όχι να τη ζητιανεύουν από «σωτήρες» κι εξουσιαστές, ΟΦΕΙΛΟΥΝ να πιστέψουν ξανά στο μαζικό, γνήσιο και αυτόνομο συνδικαλιστικό κίνημα, που ελέγχεται ΜΟΝΟ από τα φυσικά του μέλη και λειτουργεί γνήσια δημοκρατικά, με μοναδικό σκοπό την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της κοινωνίας.

Αν οι εργαζόμενοι κάνουν την αυτοκριτική τους, αν αφυπνισθούν και αποφασίσουν να επιστρέψουν στα συνδικάτα μ’ αυτήν την πίστη και μ’ αυτή την αδιαπραγμάτευτη βούληση, βάζοντας τους δικούς τους όρους και κανόνες, τίποτε και κανείς δεν θα μπορέσει να τους αντισταθεί και να τους εμποδίσει.

Πολύ, δε, περισσότερο αν κατανοήσουν ότι τέτοιες ενώσεις των εργαζομένων δεν είναι αναγκαίες μόνο στα πλαίσια της σημερινής κοινωνίας, αλλά μπορούν να αποτελέσουν και τον πυρήνα μιας μελλοντικής δίκαιης κοινωνίας ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Σπάρτη 25-6-2021
Βαγγέλης Μητράκος