Εις μνήμην Γιώργου Σούμπαση

Όσο ο καιρός περνά γίνεται όλο και πιο έντονη η παρουσία σου. Ναι, η παρουσία σου. Στην καρδιά, το μυαλό και την ψυχή μας. Είμαστε κάθε μέρα μαζί, και αυτό είναι ένα γεγονός απόλυτα φυσικό, αν σκεφτεί κανείς πόσο πολύ αγάπησες κάθε άνθρωπο που γνώρισες σ΄ αυτή τη ζωή, ξεκινώντας βέβαια από την οικογένειά σου, τη σύζυγο και το γιό σου. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο άνθρωπος του χαμόγελου, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους.

Η μεγαλοκαρδία για την ιατρική είναι νόσος μα για την πνευματική προσέγγιση όμως είναι πράξη αγάπης για κάθε πραγματικό χριστιανό. Η δική σου ζωή, όλος ο βίος σου ήταν μια διαρκής πράξη αγάπης, μια ολοζώντανη προσφορά στο συνάνθρωπο, μια ομολογία πίστης.

Κάθε φορά που θα σε συναντούσα ένιωθα μέσα μου την ευτυχία και μόνο με την σκέψη πως μια ακόμη φορά θα είχαμε την ευκαιρία να βάλουμε τις ψυχές μας τη μια δίπλα στην άλλη για να μιλήσουμε από καρδιάς.  Αυτή την ευτυχία νιώθω δάσκαλε συνέχεια, κάθε μέρα και είμαι βέβαιος πως θα την νιώθω πάντοτε, όπως τη νιώθουν όλοι οι φίλοι και γνωστοί σου. Όλοι οι δικοί σου άνθρωποι. Διότι ούτε εμείς φύγαμε από κοντά σου ούτε εσύ από κοντά μας.

Ο Χριστός είναι η αγάπη. Εσύ με την αγάπη σου μας έδειχνες τον δρόμο για τον Κύριο. Ο Χριστός μας, ο Λυτρωτής του κόσμου, ο Νικητής του θανάτου είναι αυτός που καθημερινά σε φέρνει κοντά μας, δίπλα μας. Δεν έφυγες δάσκαλε και δεν θα φύγεις ποτέ. Ούτε ο θάνατος θα μας χωρίσει. Τώρα είσαι ακόμη πιο κοντά μας. Τώρα, από δίπλα μας ήρθες μέσα μας. Τώρα, η φωνή σου βγαίνει από την ψυχή όλων όσων σε γνώρισαν. Διότι μπήκες στις ψυχές μας από την πρώτη στιγμή που σε γνωρίσαμε. Μας έχει προσφέρει πάρα πολλά, κι ας μην το παραδέχτηκες ποτέ, γιατί ήσουν πάντα ταπεινός μα και τόσο σπουδαίος.

Η αγάπη σου για όλους μας έγινε η αιτία να σταθούμε δυνατοί την ώρα που ο Κύριος σε πήρε κοντά του. Είχες φροντίσει να γεμίσεις τις καρδιές μας με αμέτρητες εμπειρίες αγάπης, ώστε ο πόνος να μην βρει θέση για να μπει στις καρδιές μας και να μας κάνει να αισθανθούμε αδύναμοι την στιγμή του επίγειου αποχωρισμού.

Σ΄ ευχαριστούμε που συνεχίζουμε μαζί τον αγώνα της ζωής. Συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε μαζί σου τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μας. Κι όπως πάντα έλεγες. Ακόμη και στα πιο δύσκολα, χαμογελάμε.»

Επίσης παραθέτουμε ένα από τα τελευταία κείμενα που έγραψε ο θανών και δημοσιεύτηκε στην σελίδα lexarithmos.gr, την ημέρα του μνημοσύνου του:

«Το πρωτόλειο Αλφάβητο

Κάθε γράμμα, αγαπητέ μου επισκέπτα, έχει ένα σχήμα, ένα σχήμα από καμπύλες και ευθύγραμμα τμήματα , δηλαδή τα δομικά στοιχεία ενός γράμματος είναι οι γραμμές … και μη ξεχνάς ότι οι γραμμές είναι σύνολα σημείων. 

Το γράμμα ΑΛΦΑ= Α είναι σχεδιασμένο μόνο με ευθύγραμμα τμήματα ενώ το ΒΗΤΑ=Β περιέχει στο σχέδιό του και ευθύγραμμα τμήματα και καμπύλες (τόξα). 

Το πρωτόλειο Α, αγαπητέ μου αναγνώστα, έχει και τα πέντε αυτά τμήματα μεταξύ τους ισα!!! Το μήκος του κάθε τμήματος θα αποτελέσει το μέτρο για τα ευθύγραμμα τμήματα με τα οποία θα οικοδομηθούν τα άλλα γράμματα. 

Το αρχετυπικό αλφάβητο του ανθρώπου, αγαπητέ μου αναγνώστα, για να έχει την δύναμη και την σοφία να μεταφέρει και να λαλεί όλη την αλήθεια των ορατών και των αόρατων θα πρέπει να έχει σχεδιαστεί από ΓΕΩΜΕΤΡΗ, ΜΕ ΚΑΝΟΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΗΤΗ για να λειτουργεί το ίδιο με ΚΑΝΟΝΕΣ και να είναι διαβατέο. 

Το κάθε γράμμα, ευγενικέ μου διαβάτη, είναι ένα σχήμα αναλογικό, είναι ένας σμιλευμένος λίθος με ορθές αναλογίες. Αναλογικό είναι το Α διότι τα πέντε ευθύγραμμα τμήματα από τα οποία είναι δομημένο, έχουν μεταξύ τους σχέση, δηλαδή έχουν κοινή μονάδα μέτρησης. 

Αναλογικός είναι και ο Παρθενώνας, αγαπητέ μου επισκέπτα, και κανείς δεν πιστεύει ότι έγινε ΧΩΡΙΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ και ότι τυχαία το ένα μάρμαρο έπεσε πάνω στο άλλο. 

Το ωμέγα, αγαπητέ μου αναγνώστα, είναι το μέγα υπερθέαμα, το θαυμάσιο φαινόμενο της ΕΚΛΕΙΨΗ Σ του Ηλίου από την Σελήνη που συν-κίνησε όλους τους αυθεντικούς ΣΟΦΟΥΣ της αρχαιότητας. Ένιωσαν τη μεγίστη ΕΚΠΛΗΞΗ όταν είδαν ότι είναι ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ των γραμμάτων και των αριθμών!!! 

Ποια είναι λοιπόν η αρχική ΑΛΗΘΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΕΙΡΑ πάνω στην οποία βασίστηκαν όλες οι άλλες γραμματοσειρές και λειτουργούν ως αντίγραφα;

Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του γραμματοσειρά, αντίγραφο και αυτή, η οποία ευτυχώς, διαβάζεται, και δύναται να μεταφέρει τις ιδέες του και τις σκέψεις του.

Υ.Γ. Επειδή το φαινόμενο της έκλειψης, θα είναι πάντα εκεί και αιώνια θα μαρτυρά και θα ΟΜΙΛΕΙ… έτσι και το αυθεντικό αλφάβητο, αγαπητέ μου ΘΕΑΤΗ, θα φωτίζει τα μυαλά των ανθρώπων γιατί δεν είναι από πράγματα κτισμένο αλλά από ΦΩΣ!!!

Σπάρτη, 15 Απριλίου 2020»

Τέλος παραθέτω ένα μικρό σχόλιο για τον Γιώργο: 

«Ο Γιώργος Σούμπασης ήταν ένας εξαιρετικός επιστήμονας. Το λέω γιατί έχω προσωπική άποψη αφού υπήρξα μαθητής του. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να προσεγγίζει τις νεανικές ψυχές μας και στις οποίες να εμφυσεί το δέος της αναζήτησης. Χαρακτηριστική ήταν η κίνησή του όταν προσφέροντας την κιμωλία ως πολύτιμο άνθος (την πένα υπό άλλη οπτική), προσκαλούσε τον μαθητή να εκθέσει εαυτόν στη γνώση, με την φράση «Παρακαλώ κύριε, περάστε να μας δείξετε!». Ήταν ο συνδυασμός γνώσης και αγάπης προς τον άνθρωπο που κατέληγε σαν από θεία πρόνοια σε έναν μοναδικής ποιότητας Δάσκαλο.

Ο Γιώργος Σούμπασης ήταν απίστευτα δημοφιλής. Με όπλο το πλατύ, αφοπλιστικό του χαμόγελο και μέσο την δοτικότητά του ανοιγόταν αμέσως στους ανθρώπους. Και φυσικά και οι άλλοι ανοίγονταν το ίδιο εύκολα σε αυτόν. Και πάλι έχω προσωπική άποψη αφού όταν περπατούσαμε στους δρόμους της Σπάρτης μαζί, με σκοπό να φτάσουμε σε κάποιον προορισμό, κάθε πενήντα μέτρα τον σταματούσαν, άγνωστοι οι περισσότεροι σε μένα συμπολίτες μας, δείχνοντας φανερά την χαρά τους που τον έβλεπαν. Μερικές φορές ανοιγόντουσαν και σε προσωπικά θέματα, αναμένοντας με δίψα τον πάντοτε ανακουφιστικό λόγο του Γιώργου. Σε τι κλίμακα συνέβαινε αυτό φάνηκε και από την ενστικτώδη αντίδρασή μου, μετά από χρόνια φιλίας, να αποφεύγω να κυκλοφορώ πεζός μαζί του, με μοναδικό στόχο να κερδίζω πολύτιμο χρόνο. Γιατί ο Γιώργος ήταν πολύ αγαπητός στην μικρή μας κοινωνία, ένα είδος λαϊκού πνευματικού, την καλή κουβέντα του οποίου αλλά και την σοφή συμβουλή αποζητούσαν όλοι ανεξαιρέτως.

Ο Γιώργος Σούμπασης ήταν ένας πρωτοπόρος ερευνητής. Ασχολείτο με κάθε τι που του κινούσε το ενδιαφέρον τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο. Με μεγάλη αδυναμία στις υπαρξιακές αναζητήσεις είχε προσεγγίσει και εντρυφήσει σε πολλές περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Έγραφε και πολύ. Μερικά από τα γραπτά του αποτελούν μνημεία ενόρασης και έχουν ήδη δημοσιευτεί. Στον υπολογιστή του υπάρχουν πολλά gigabytes κειμένων του πάνω σε μια απίθανη ποικιλία θεμάτων και πεδίων. Ελπίζω ότι ο αγαπημένος του γιος ο Παναγιώτης, ο μέγας κληρονόμος αυτών των αναζητήσεων, συστηματικά και μεθοδολογικά θα τα ξεκαθαρίσει και θα τα κατατάξει σε θεματολογίες, ώστε κάποια στιγμή να τα δημοσιοποιήσει στην μνήμη του. Γιατί ο Γιώργος ήταν ένας σύγχρονος αλχημιστής, επανεξετάζοντας συνεχώς, -όπως άλλωστε οφείλουμε να κάνουμε όλοι- τα δεδομένα και τα παραδεκτά. Ήταν ένας ιδιοφυής πνευματικός άνθρωπος.

Μετά από τόσα χρόνια κοινωνίας (ο Γιώργος -λόγω και της διαφοράς ηλικίας που μας χώριζε- ήταν για μένα κάτι μεταξύ φίλου, μεγαλύτερου αδελφού αλλά και πατέρα) είμαι πεπεισμένος ότι έφυγε ενσυνείδητα. Βρήκε κάποιο «παράθυρο εξόδου» και δεν άντεξε στον πειρασμό να λύσει επιτέλους τις απορίες του και να επαληθεύσει τις θεωρίες του. Είμαι σίγουρος ότι εκεί που βρίσκεται τώρα, έχει φτιάξει μια πρότυπη παρέα από Σοφούς, Ποιητές και Αγίους, μας παρακολουθεί άγρυπνα μέρα - νύχτα, μας προσέχει και προσεύχεται για εμάς. Πάντα με ένα τεράστιο, πλατύ, ζεστό και δοτικό χαμόγελο. Απ΄ άκρη σ΄ άκρη.

Ν.Μ.»