Vekrakos
Spartorama | «Τα σινεμά της Σπάρτης: ΣΙΝΕ ΡEΞ - (θερινό)», από τον Βαγγέλη Μητράκο

«Τα σινεμά της Σπάρτης: ΣΙΝΕ ΡEΞ - (θερινό)», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Ευάγγελος Μητράκος 29/05/2021 Εκτύπωση Άρθρα Δημοτικά Ιστορία Κοινωνία
«Τα σινεμά της Σπάρτης: ΣΙΝΕ ΡEΞ - (θερινό)», από τον Βαγγέλη Μητράκο
«Το «ΡΕΞ» ήταν το πρώτο, κλασικό, οργανωμένο (όσο γινόταν τουλάχιστον) θερινό σινεμά που λειτούργησε στη Σπάρτη, σε χώρο που ήταν προορισμένος για τέτοια χρήση»
Οδός Εμπόρων

Στη σημερινή γωνία Λυκούργου 123 και Λεωνίδου, στη Σπάρτη, (παλαιότερα Όθωνος και Αμαλίας αντιστοίχως ), απέναντι από τη λέσχη Αξιωματικών (κάποτε καφενείο ΜΑΤΑΛΑ), υπήρχε από τα τέλη του 19ου ως αρχές 20ου αιώνα (τουλάχιστον) ένα ξενοδοχείο με την επωνυμία «Ξενοδοχείο των Ξένων» ιδιοκτησίας Παύλου Χριστοδουλόπουλου. Κάποια στιγμή, το παλαιό αυτό ξενοδοχείο κατεδαφίστηκε και το άχτιστο πλέον οικόπεδο βρέθηκε στην ιδιοκτησία Πέτρου Παπαδάκου, καθηγητή Γαλλικών, του οποίου το σπίτι βρισκόταν δίπλα ακριβώς από το οικόπεδο, επί της οδού Λεωνίδου. Στη γωνία αυτή, στα 1947, ο Κων/νος Παν. Παπαντώνης, από τις Καρυές (Αράχωβα) Λακωνίας, δημιούργησε το θερινό σινεμά «ΡΕΞ», του οποίου τη λειτουργία συνέχισαν τα παιδιά του Γιάννης και Παναγιώτης Παπαντώνης, έμποροι – επιχειρηματίες. Ο Κων/νος Παπαντώνης ενοικίασε τον χώρο, τον επιχωμάτωσε, ώστε να υπερυψωθεί, τον περιτοίχισε με στηθαίο από πέτρα και πάνω στο πλάτωμα που δημιουργήθηκε λειτούργησε το θερινό σινεμά «ΡΕΞ».

Το «ΡΕΞ» ήταν το πρώτο, κλασικό, οργανωμένο (όσο γινόταν τουλάχιστον) θερινό σινεμά που λειτούργησε στη Σπάρτη, σε χώρο που ήταν προορισμένος για τέτοια χρήση. Μέχρι τότε (1947) λειτουργούσε το θερινό «ΑΤΤΙΚΟΝ» με τελείως πρόχειρες προδιαγραφές σε άχτιστο οικόπεδο, στην έξοδο της Στοάς ΚΟΥΡΣΟΥΜΗ και ο «ΕΣΠΕΡΟΣ» (ίδιων προδιαγραφών) στην Παλαιολόγου.

Στις 18-10-1953 η τοπική εφημερίδα ΛΑΚΩΝΙΚΟ ΒΗΜΑ δημοσίευσε το παρακάτω σχόλιο: 

«Επί τη λήξη της θερινής σαιζόν εχομεν να παρατηρήσωμεν ότι οι δύο κινηματογράφοι της πόλεως προσέφεραν πολλά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης εις το φιλοθεάμον κοινόν της Σπάρτης. Εις το σινέ ΡΕΞ των φιλοπρόοδων Αφών Παπαντώνη επαίχθησαν έργα αξιόλογα εκ των καλυτέρων δημιουργημάτων του Αμερικανικού, Ιταλικού και Ελληνικού Κινηματογράφου, που άφησαν εποχή.

Αλλά και το σινέ ΑΤΤΙΚΟΝ δεν υστέρησεν εις το να παρουσιάση ωραίες κινηματογραφικές επιτυχίες. Πληροφορούμεν τους Σπαρτιάτας ότι και κατά την χειμερινή σαιζόν θα έχουν την τύχην να παρακολουθήσουν εις την οθόνην τις τελευταίες μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες».

 

Στο τέλος της διαδρομής του, το σινεμά «ΡΕΞ», για μία περίοδο μετά το 1965, το δούλεψαν και οι επιχειρηματίες ΤΡΙΤΑΚΗΣ-ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, που είχαν ασχοληθεί και με άλλους κινηματογράφους της Σπάρτης.

Το 1947 που άνοιξε το «ΡΕΞ» ήταν η εποχή που η ελληνική κοινωνία είχε βγει από μια 4χρονή σκληρή κατοχή (με πείνα, καταστροφές και πολύ θάνατο) και γύρευε να παρηγορήσει τις πληγές της μέσα από το σινεμά και τα ταξίδια που πρόσφερε η λευκή, μεγάλη οθόνη. Βέβαια, ήταν σε εξέλιξη ο αδελφοκτόνος σπαραγμός, που θα «τέλειωνε» το 1949, αλλά ακόμα κι αυτό έκανε την ανάγκη του σινεμά ακόμα πιο έντονη. Η ψυχή, που δεν χάνει ποτέ τα φτερά της, γυρεύει τόπους να πετάξει όταν χάνει τον ουρανό της. Και ο κινηματογράφος ήταν ένας κατεξοχήν τέτοιος «ουρανός». Εκεί στο σινεμά (θερινό … χειμερινό δεν είχε σημασία), βούλιαζαν οι παιδεμένοι της ζωής στη γλυκιά μακαριότητα του κινηματογράφου. Ήταν η μοναδική στιγμή που τους άρεσε το σκοτάδι, αυτή η «διακοπή» της ζωής και η βουτιά σ’ έναν κόσμο φανταστικό αλλά όμορφο, με τη σκέψη τους να πετά σαν περιστέρι εδώ κι εκεί, να αγωνιά, να χαίρεται, να συμφωνεί ή να απορρίπτει, μέχρι να φτάσει στην αγωνία και στην ένταση της αναμονής για το τέλος, την αποκάλυψη και την τελική λύτρωση.

Το όνομά του το ΡΕΞ της Σπάρτης (REX = Βασιλιάς) το «δανείστηκε» (όπως και πολλά άλλα σινεμά στην Ελλάδα) από το περίφημο ομώνυμο σινεμά της Αθήνας, στην οδό Πανεπιστημίου. Το μέγαρο θεαμάτων «Ρεξ», στη μικρή Αθήνα του 1937, φάνταζε αληθινός ουρανοξύστης κι έπαιξε τον σπουδαιότερο ρόλο στην καλλιτεχνική κίνηση της χώρας, διαθέτοντας ένα εκπληκτικό θέατρο στο ρετιρέ (το μεγαλύτερο της Ελλάδας), το «Σινεάκ» στο υπόγειο και τον κινηματογράφο στο ισόγειό του, ο οποίος ήταν μέσα στους μεγαλύτερους και ωραιότερους της Ευρώπης.

Η τοποθεσία που χτίστηκε το «ΡΕΞ» της Σπάρτης ήταν ιδανική για ένα θερινό σινεμά, αφού ο χώρος «έπαιρνε αέρα» από παντού και βρισκόταν στο πιο ψηλό και ευάερο σημείο της Σπάρτης ( τον λόφο Ευαγγελιστρίας ), με αποτέλεσμα να είναι ένα από τα πιο δροσερά σημεία της πόλης, όταν έφταναν οι μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού.

Το «ΡΕΞ» «έπιανε» ολόκληρη τη γωνία Λυκούργου (τότε Αμαλίας) και Λεωνίδου (τότε Όθωνος). Η μεγάλη, λευκή οθόνη του ήταν χτιστή με τούβλα προς τη μεριά της Λεωνίδου και το καμαράκι, στο οποίο βρισκόταν η μηχανή προβολής, ήταν (φυσικά) ακριβώς απέναντί της, προς τη μεριά του Ταϋγέτου. Κάπου δίπλα στο καμαράκι προβολής βρισκόταν μια μικρή, υποτυπώδης τουαλέτα για τους άνδρες, ενώ οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν την τουαλέτα της γειτονικής οικίας ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ (κατοπινά ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΟΥ), που ήταν στη διάθεσή τους κάθε βράδυ ειδικά για τον σκοπό αυτό!!! Το σινεμά ήταν αρκετά υπερυψωμένο, γι’ αυτό και είχε ένα ψηλό πέτρινο στηθαίο, σοβατισμένο, που άφηνε ψηλά, για λόγους αισθητικής, τρία μεγάλα ορθογώνια θωράκια ασοβάτιστα (το ένα δίπλα στο άλλο) ώστε να φαίνεται ηπέτρα. Πάνω στο στηθαίο αυτό βρίσκονταν στερεωμένα φωτιστικά με «καπέλο», τα οποία άναβαν το βράδυ και τραβούσαν, όπως το φως τις νυχτοπεταλούδες, το κοινό που επέλεγε το «ΡΕΞ» για τη βραδινή του έξοδο. Η είσοδος του σινεμά, αρχικά, ήταν μια μικρή, στενή σκάλα στα δυτικά, από τη μεριά της Λυκούργου. Αργότερα, στα 1955, ανοίχτηκε, στην ίδια πλευρά αλλά στην αντίθετη θέση, καινούρια είσοδος με μια φαρδύτερη σκάλα, ενώ η παλιά σκάλα – είσοδος έκλεισε και στη θέση της διαμορφώθηκε ένα στενό και μικρό «μπαρ», τόσο αναγκαίο για τα θερινά (ιδίως) σινεμά. Βέβαια, «ο Θεός να το κάνει μπαρ», αφού, όταν γινόταν το διάλειμμα, έπρεπε να κατεβείς κάτω και να μπεις στην ουρά εκεί στο πεζοδρόμιο, για να πάρεις το αναψυκτικό σου, από κάτι βαρέλια γεμάτα με μπουκάλια σε πάγο.

Η ανακαίνιση του ΡΕΞ έγινε είδηση στη Σπάρτη και στις 15-5-1955 η εφημερίδα «ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» του Ανδρέα Χιώτη έγραψε: 

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΡΕΞ» ΣΥΓΧΡΟΝΙΖΕΤΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ

Ο θερινός κινηματογράφος ΡΕΞ συγχρονιζόμενος τελείως θα αποτελέση κόσμημα δια την πόλιν μας. Ήδη κατεσκευάσθη νέα είσοδος με ταμείον εντός, η δε παλαιά διαρρυθμίζεται εις αναψυκτήριον προς εξυπηρέτησιν των θεατών.

Έναρξιν των παραστάσεών του θα κάμη το ΡΕΞ την προσεχήν Παρασκευήν ή του Αγίου Κωνσταντίνου, εφόσν βέβαια το επιτρέψει ο καιρός. Μεταξύ δε των έργων που θα προβάλη εφέτος θα είναι και τα: «Κβο Βάντις», «Λουκρητία Βοργία», «Παράνομη μητέρα», «Ιστορία τριών ερώτων», «Δον Καμίλλο», «Γαλάζια γαρδένια». Κίτρινο διαβατήριο» και «Ιούλιος Καίσαρ».

Το ΡΕΞ θα προβάλη όπως και πέρυσι, επί πανοραμικής οθόνης, για ένα δε μόνο δεκαήμερο, ως μας εδήλωσε ο διευθυντής του κ. Π. Παπαντώνης, και με σύστημα Σινεμασκόπ.»

 

Η «πανοραμική οθόνη» που αναφέρει το ρεπορτάζ ήταν οθόνη μεγάλη που επέτρεπε καλή θέαση από όλους τους θεατές, σ’ όποιο σημείο της πλατείας κι αν κάθονταν. Το Σινεμασκόπ (CinemaScope), επίσης, ήταν ένα «φορμά» κινηματογραφικής προβολής ευρείας εικόνας, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από το 1953 έως το 1967. Στη μηχανή προβολής ταινιών που είχαν γυριστεί με το σύστημα σινεμασκόπ χρησιμοποιούνταν ειδικοί αναμορφικοί φακοί, που επέτρεπαν την προβολή φιλμ με αναλογία 2.66:1, διπλάσια, δηλαδή, από το συμβατικό φορμά που ήταν 1.33:1.

Στα δεξιά της νέας μεγάλης εισόδου του «ΡΕΞ», κάτω στο πεζοδρόμιο, ήταν το μικρό ταμείο με το κλασικό ορθογώνιο παραθυράκι για την προμήθεια των εισιτηρίων και στα αριστερά μια μεγάλη, καδραρισμένη πινακίδα που, με τις φωτογραφίες και τις αφίσες κολλημένες πάνω της με πινέζες, διαφήμιζε το προβαλλόμενο έργο αλλά και τα «προσεχώς». Αφού έβγαζες το εισιτήριο, ανέβαινες τη φαρδιά τσιμεντένια σκάλα, η οποία σε έβγαζε στην πλατεία του σινεμά, στρωμένη με το κλασικό γαρμπίλι (λευκό σπαστό χαλίκι ) και τις επίσης κλασικές πάνινες – σπαστές καρέκλες (παλιότερα ψάθινες), τοποθετημένες σε δυο παρατάξεις, δεξιά και αριστερά, με ένα διάδρομο στη μέση. Μπροστά από την κάτασπρη οθόνη ήταν ένα πάλκο (υπερυψωμένο κι αυτό) που πάνω του έδιναν παραστάσεις διάφοροι περιοδεύοντες θίασοι. Ζωηρή ανάμνηση έχει αφήσει η εμφάνιση, στο πάλκο του «ΡΕΞ», της εκρηκτικής Μάρθας Καραγιάννη, που «έβαλε φωτιές», κάποιο βράδυ του ’60, μέσα στο καταλόκαιρο.

Το «ΡΕΞ», όπως είπαμε, ήταν το πιο δροσερό θερινό σινεμά της Σπάρτης, αφού βρισκόταν ψηλά, πάνω στο λόφο της Ευαγγελιστρίας. Απολάμβανες, λοιπόν, το δροσερό αεράκι μαζί και την ταινία τρώγοντας ξηρούς καρπούς και πίνοντας ταμ-ταμ (Έλληνα πρόγονο της σχεδόν άγνωστης ακόμα στην Ελλάδα κόκα-κόλα), πορτοκαλάδα, λεμονάδα, βυσσινάδα ή γκαζόζα «ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ», πάντα με την ελπίδα να μην έρθει κανείς να κάτσει στο μπροστινό κάθισμα και σου κόψει τη θέα προς την οθόνη.

Στην κορυφή του στηθαίου, προς τη μεριά της Λυκούργου, υπήρχαν χτιστά κολωνάκια που ανάμεσά τους ήταν τοποθετημένα ξύλινα καφασωτά σε πράσινο χρώμα, ώστε να αφήνουν τον αέρα να περνά και να δροσίζει τους θεατές, αλλά, συγχρόνως, να εμποδίζουν τη λαθρο-θέαση από το απέναντι πεζοδρόμιο, αφού σ’ εκείνους τους καιρούς της φτώχειας πολλά παιδιά που δεν είχαν λεφτά για να πληρώσουν το εισιτήριο περιτριγύριζαν τα θερινά σινεμά προκειμένου να βρουν κάποια θέση (μάντρα, δέντρο, μπαλκόνι, κλπ) απ’ όπου να μπορέσουν δουν την ταινία. Στην πίσω μεριά, δυτικά, προς τον Ταΰγετο, το «ΡΕΞ» συνόρευε με την οικία ΒΛΑΧΟΥ, ένα διώροφο σπίτι νεοκλασικό (δεν υπάρχει σήμερα), και για λόγους ασφαλείας είχαν τοποθετηθεί στην μεσοτοιχία ημικυκλικά μεταλλικά κάγκελα με λόγχες.

Το «ΡΕΞ» έφερνε συνήθως ταινίες λαϊκές-ελληνικές, ιστορικές, περιπέτειες, γουέστερν κ.α., οι οποίες «τραβούσαν» πολύν κόσμο. Μάλιστα, για την επιλογή των ταινιών, οι ιδιοκτήτες του ΡΕΞ, Αφοί Παπαντώνη, πήγαιναν οι ίδιοι στην Αθήνα: 

«Ο διευθυντής του κινηματογράφου ΡΕΞ κ. Πάνος Παπαντώνης μετέβη εις Αθήνας προς επιλογήν των καλλιτέρων ταινιών της ελληνικής και ξένης παραγωγής, τα οποίας θα προβάλλη ο κινηματογράφος του κατά την αρξαμένην θερινήν περίοδον. Εν τω μεταξυ εις το ΡΕΞ προβάλλεται το υπέροχον φιλμ «Σαγιονάρα» με πρωταγωνιστήν τον Μάρλον Μπράντο».
ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, 17-6-1960

 

Το «κλείσιμο» των ταινιών από τους κινηματογραφικούς επιχειρηματίες, τότε, γινόταν μέσω των εταιρειών διανομής είτε τηλεφωνικά είτε με προσωπική επαφή. Από το δημοσίευμα φαίνεται πως οι Αφοί Παπαντώνη είχαν επιλέξει τον δεύτερο τρόπο, ο οποίος, προφανώς, προσέφερε μεγαλύτερες δυνατότητες να επιλέξουν ποιοτικές ταινίες αλλά, κυρίως, ταινίες που «έφερναν κόσμο».

Μπορεί η επιλογή των ταινιών, για το «ΡΕΞ», να ήταν η καλύτερη δυνατή, πολλές φορές όμως το «πρόδιδε» η μηχανή του, πράγμα που συνέβαινε, άλλωστε, με όλα τα σινεμά της εποχής, τα οποία χρησιμοποιούσαν τις μηχανές με το λεγόμενο «κάρβουνο» (βολταϊκό τόξο). Οι πιο συχνές βλάβες ήταν να «πέσει» η προβολή λόγω κάρβουνου (σκοτείνιαζε η εικόνα), να κοπεί ή να καεί το φιλμ ή να παρουσιασθεί μηχανική βλάβη, που ήταν και η σοβαρότερη περίπτωση. Απ’ ό,τι λέγανε οι παλαιοί, το «ΡΕΞ» είχε μια παλιά μηχανή προβολής, η οποία πάθαινε συχνά βλάβες και τότε οι θεατές ήταν αναγκασμένοι να περιμένουν στωικά πότε θα μπορέσει ο καημένος ο μηχανικός να φτιάξει τη βλάβη και να συνεχιστεί η προβολή. Μεταξύ των μηχανικών προβολής που πέρασαν από το «ΡΕΞ» ήταν ο Γιάννης Αργυρόπουλος, ο Νίκος Φουντούκης και (ίσως) ο Θανάσης Κουρτσούνης.

Θυμάμαι, κάπου στα 1962, έπαιζε μια ταινία φουστανέλας και το ΡΕΞ ήταν κατάμεστο. Ξαφνικά, πάνω στο καλύτερο, εκεί που είχε κορυφωθεί η αγωνία αν η αρχοντοπούλα του χωριού θα μπορέσει να παντρευτεί τον φτωχό τσοπάνο αγαπητικό της, παθαίνει βλάβη η μηχανή. Δεν κουνήθηκε από τη θέση του ούτε ένας!!! Όλοι καρτέρεσαν υπομονετικά μέχρι να διορθωθεί η βλάβη (και κράτησε πολύ) για να δουν το τέλος του έργου, γύρω στα μεσάνυχτα!!!

Φωτογραφίες του «ΡΕΞ» έχουν διασωθεί ελάχιστες, όπως άλλωστε συνέβη και με όλα, σχεδόν, τα σινεμά της Σπάρτης της παλιάς εποχής. Υπάρχει, κατ’ αρχήν, μια παλιά φωτογραφία του 1961 που τραβήχτηκε στην κηδεία του Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΔΑΦΝΟΥ (+ 26-12-1961). Στη φωτογραφία αυτή, την ώρα που η νεκρώσιμη πομπή κατεβαίνει τη Λυκούργου, φαίνεται καθαρά, στο αριστερό σημείο, το σινεμά «ΡΕΞ». Ύστερα, υπάρχουν 2 φωτογραφίες του «ΡΕΞ» στο αρχείο του κ. Κ. Αποστολάκου, στον οποίο πέρασε (μέσω συζύγου) η ιδιοκτησία του χώρου: Η μία (σπάνια και μοναδική φωτογραφία του «ΡΕΞ» ) είναι του ’70 και απεικονίζει το σινεμά κλειστό, λίγα χρόνια πριν κατεδαφιστεί. Η άλλη (κάπου στη 10ετία του ’50) είναι παρμένη από το κεφαλόσκαλο της οικίας του ιδιοκτήτη και απεικονίζει, στο φόντο, πίσω από ένα κοριτσάκι, το εσωτερικό του «ΡΕΞ», με τις ψάθινες καρέκλες στη σειρά να περιμένουν τους βραδινούς «καλεσμένους», ενώ στο πλάι μια μεγάλη πινακίδα, άτεχνα καρφωμένη πάνω σε δυο μεγάλα όρθια καδρόνια, διαφημίζει με γράμματα κεφαλαία και τη ζωγραφιά ενός καλοντυμένου κυρίου με κουστούμι:

 

*ΜΟΔΑ

*ΚΟΜΨΟΤΗΣ

*ΤΕΧΝΗ

*ΕΜΠΟΡΟΡΑΦΕΙΟΝ ΑΛΗΜΙΣΗ

 

Το «ΡΕΞ», ως λεπτομέρεια (για τους πολύ προσεκτικούς παρατηρητές), έχει αποτυπωθεί και σε καρτ-ποστάλ της Σπάρτης του ’50 και του ’60, που είχαν για θέμα τους την κεντρική λεωφόρο Λυκούργου ( Αμαλίας).

Η πορεία του θερινού σινεμά «ΡΕΞ» της Σπάρτης ήταν πανομοιότυπη μ’ εκείνη όλων των σινεμά της εποχής, άλλοτε δύσκολη και βασανιστική, άλλοτε ευκολότερη, άλλοτε με τις καρέκλες γεμάτες ασφυκτικά και άλλοτε με θεατές μετρημένους στα δάχτυλα, μέχρι που έκλεισε κάπου μετά το 1965 (το 1968 σίγουρα ΔΕΝ λειτουργούσε), αφού έβαλε κι αυτό το λιθαράκι του στη μαζική λαϊκή ψυχαγωγία των καιρών εκείνων αλλά και στη μέθεξη των Σπαρτιατών με υψηλά δημιουργήματα της κινηματογραφικής τέχνης. Έμεινε κάποια χρόνια κλειστό για να αναδεύει τις αναμνήσεις και ύστερα, στα 1978, γκρεμίστηκε κι έδωσε τη θέση του σε μια πολυώροφη οικοδομή.

 

Αθώα εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί

παραμένει στις καρδιές μας και κρατεί

αναμνήσεις που αφήνουν μιαν ανάσα νοσταλγίας

ένα άρωμα ζωής αλλοτινής πατρίδας

Ελένη Θ. Π. Λουκά

 

 27-5-2018
Βαγγέλης Μητράκος

 

*Θερμές ευχαριστίες προς τον κ. Κων/νο Αποστολάκο (ιδιοκτήτη του χώρου του «ΡΕΞ») ο οποίος διέθεσε τις σπάνιες και μοναδικές φωτογραφίες του ΡΕΞ και παρείχε πολύτιμες (και άγνωστες εν πολλοίς) πληροφορίες για το σινεμά.

 

ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ, ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟ «ΡΕΞ»

1960

  • Σαγιονάρα (Sayonara): Δραματική, αμερικάνικη ταινία του 1957, σε σκηνοθεσία Joshua Logan, με τους: Marlon Brando, Patricia Owens κ.ά.
  • Το κλωτσοσκούφι: Ελληνική κωμωδία του 1960 της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, με τους: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλέκο Αλεξανδράκη, Στέφανο Ληναίο, Μαρίκα Κρεββατά, Θανάση Βέγγο κ.ά.

1963

  • Με το σπαθί και το Σταυρό (Francis of Assis): Ιστορική, αμερικάνικη ταινία του 1961 σε σκηνοθεσία Michael Curtiz με τους: Bradford Dillman, Dolores Hart, Stuart Whitman κ.ά.
  • Ο κολοσσός της Ρόδου (Il Colosso di Rodi): Ιταλική ιστορική περιπέτεια του 1961 σε σκηνοθεσία Sergio Leone, με τους: Conrado Sanmartin, Rory Calhoun, Lea Massari, Georges Marchal, Angel Aranda κ.ά.
  • Σαρλώ ο Μέγας (The Great Dictator): αμερικανική πολιτική κωμική ταινία του 1940, σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή Charles Chaplin και πρωταγωνιστή τον ίδιο.
  • Ο παράνομος του Τέξας: Γουέστερν με τον Rod Cameron
  • O Μεγκρέ έχει το λόγο (Megret voit rouge): Γαλλική αστυνομική ταινία του 1963 σε σκηνοθεσία Gilles Grangier με τον Jean Gabin
  • Νοικοκυραίοι για κλάματα: Αμερικάνικη κωμωδία με τους Χοντρό – Λιγνό (Laurel and Hardy)
  • Πύρινος καβαλάρης: Γουέστερν με τους: Jack Malontain, Dickie Moore κ.ά.
















  


Οδός Εμπόρων