«Τα Τηλεσκουπίδια αδικούν την Νέα Γενιά... το Ε.Ρ.Σ ακούει;», από τον Ηλία Παναγιωτακάκο

Δεν αρκεί μόνο αυτή η παραγωγή των τηλεσκουπιδιών, αλλά συνοδεύεται από αφιερώματα ωρών των «πρωϊνάδικων», ώστε να αφομοιωθεί  πλήρως το καταναλωτικό προϊόν και να λειτουργήσει επαγωγικά σ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας.

Υποδοχές με μορφές ηρώων ,των απόλυτων τίποτα, αψηφώντας την πανδημία και τους δημοσιογραφούντες «κρεμασμένοι» από τα χείλη των super idol για να αναλύσουν την παραμικρή φράση των «μαγικών τοτέμ».

Δεν είναι τυχαία η επιλογή της στιγμής, σε μια νέα επιχείρηση «εκβλαχισμού» της νέας γενιάς, χωρίς αντιστάσεις, αντιδράσεις, αλλά κυρίως χωρίς ουσιαστική συμμετοχή στο δικό τους μέλλον που άλλοι θα προετοιμάσουν.

Παρά την επιχείρηση επιβολής αυτής της παραμορφωτικής εικόνας, η νέα γενιά έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και θα δώσει όπως συνέβη στο παρελθόν  την δική της απάντηση ,όταν οι συνθήκες το επιβάλουν.

Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Κάθε γενιά ξεκίνησε να γράφει την ιστορία της. Οι νέοι του ’50 , του ’60 ή του ’70,πόσο διαφορετικοί από εκείνους του ’80! Αλλά και η γενιά Υ ή Millennials (1980-2000 μ.Χ.) , πόσο διαφορετική από τα παιδιά της γενιάς Gen Z (2000 μ,Χ. έως σήμερα).

Μπορεί να είναι η γενιά της οθόνης και με προτίμηση στην αξιοποίηση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης έναντι της τηλεόρασης ,δεν είναι όμως μια αποχαυνωμένη γενιά. Αντίθετα είναι η γενιά της μόρφωσης, της απόλυτης πληροφόρησης και δεν είναι τυχαίο έγινε μετ’ επαίνων αποδεκτή σε καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας του εξωτερικού. (Η Πανδημία σταμάτησε αυτή την ροή λόγω ανασφάλειας των νέων σε ξένα περιβάλλοντα)

Το προφίλ της σημερινής γενιάς, όπως καταγράφεται σ’ όλες τις επιστημονικές αναλύσεις εκτός της υψηλής μόρφωσης είναι γενιά με αγάπη στην Πατρίδα, τους Παραδοσιακούς Θεσμούς ,με επίγνωση των επιπτώσεων της Παγκοσμιοποίησης και αποδοχή της συμβίωσης στην διαφορετικότητα φυλής , φύλλου και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Πολιτικά και ιδεολογικά μπορεί να μην αποδέχονται, ότι από τα σημερινά πολιτικά κόμματα θα έρθουν οι λύσεις ,πιστεύουν όμως στην δημοκρατία και δεν αποδέχονται τους ακραίους και τα άκρα. Στην εργασία πιστεύουν ότι το μέλλον είναι ο τουρισμός ,ο πολιτισμός και η αγροτική ανάπτυξη ,με έμφαση τις μικρές επιχειρήσεις και στην συλλογικότητα των εργασιακών σχέσεων.

Μια γενιά που διαμορφώθηκε μέσα στην οικονομική, κλιματική και τελευταία την πανδημική κρίση ,με την ανασφάλεια ως καθοριστικό στοιχείο , δεν μπορεί παρά να έχει προβληματισμούς και αναζητήσεις διαμόρφωσης ενός νέου και ασφαλέστερου οικονομικού και κοινωνικού μέλλοντος.

Αυτές οι «τεκτονικές πλάκες» βρίσκονται σε δυναμική κίνηση και αν οι υπόκωφες βοές δεν γίνουν έγκαιρα αντιληπτές από το πολιτικό σύστημα και να ετοιμασθεί ένα Εθνικό σχέδιο μετάβασης, από την γραμμική στην κυκλική οικονομία (όχι επιδοματικού τύπου)  της νέας εποχής, τότε η  πρόκληση «σεισμικών δονήσεων»  θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες ρωγμές στο σύνολο της πολιτικής και της κοινωνίας.

Η Αμερική ήδη αντιλαμβανόμενη το πρόβλημα ξεκίνησε πολιτικές αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Αν η Ευρώπη και ιδιαίτερα η Ελλάδα δεν κινηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση με επιτάχυνση ,τότε θα αντιληφθεί την ποιότητα και αυτής της γενιάς που  σίγουρα θα αφήσει το δικό της αποτύπωμα.

Τα παραγόμενα τηλεσκουπίδια σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορέσουν να καλύψουν ή να αποκαταστήσουν την υπαρκτή πραγματικότητα που η γενιά Ζ θα θελήσει να αλλάξει, γιατί τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης εκτός από προσκλήσεις για κορονοπάρτυ μπορεί να μετατραπούν εύκολα σε προσκλητήρια αγώνων γιατί όπως λέει και ο ποιητής Γ. Ρίτσος:

…Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ΄ αμπέλια του.

Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως…

Ηλίας Παναγιωτακάκος