«Μόνο μια λέξη θέλω να μου πεις…», από τον Παναγιώτη Παπαλεξανδράκο

Όσο τα χρόνια  κυλούν σαν το νερό

του τόσο γνώριμού μας καταρράκτη,

τα κελαρύσματά του ακούω και κοιτώ,

μα όσο τρέχει ο καιρός όχι με ίδιο μάτι.

Ίδιος ο βράχος, ίδια γερμένες οι καλαμιές

ίδια ανθίζουνε στις όχθες οι αμυγδαλιές.

Στους κήπους ξανά μπουμπούκια οι μηλιές

και κρίνα στις ακρομεριές και στις βραγιές.

Ίδιος δεν είμαι πια εγώ! Και δεν μπορώ

ούτε να ακούσω ούτε να πω από ψυχής,

μια λέξη «ρούχο που φορέθηκε πολύ»…

Που δεν  δονεί το χιλιοειπομένο, σ΄ αγαπώ!

Τώρα μέσα σε εκείνα πελώρια γαλάζια μάτια

που με σιωπή η ψυχή μιλούσε από τα βάθεια,

άλλη λέξη θα έψαχνα μες στων ματιών το φως,

μια λέξη παρθένα να υπερβαίνει το σ’ αγαπώ.

Κείνα τα χείλη που σχημάτιζαν ένα κοχύλι

το σ’ αγαπώ  μέχρι του Έρωτα νάλθει το δείλι

άμετρες μου είπαν φορές με πάθος στιγμής

όπως το ίδιο σε νέους συντρόφους της ζωής.

Όμως, αν νιώσεις εκείνο το ξεχύλισμα ψυχής

Μόνο η λέξη που ψάχνω μπορεί να το πει!

 Άγιο το στόμα, αιώνιος σύντροφος θε να γενείς

Αν η ψυχή σου μένει καθάρια κι ανιδιοτελής…

Που να την βρω την λέξη αυτήν που χρειάζομαι;

Που παρθενεύουν οι λέξεις; Που ρέει η Κασταλία;

Μου λέει η Πυθία δες στης Μάνας σου το στόμα

τη λέξη λέει και ξαναλέει κι από τον Άδη ακόμα!

Μια λέξη αγάπης απόσταγμα που χρειάζομαι!

Μια λέξη που φωνάζει δυνατά σε ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ!

Πέσμου και ξαναπέσμου πως κι ΕΣΥ με νοιάζεσαι

Κι άκου σύντροφέ μου τωρινέ πόσο σε χρειάζομαι.

21 Μαρτίου 2021
Αφιέρωμα στην Παγκόσμια ημέρα Ποίησης
Παναγιώτης Παπαλεξανδράκος