«Εις Μνήμην Γιώργου Λαμπρόπουλου», από την Μαρία Λαμπροπούλου

ως βασιλεύει η Πούλια

τ’ άστρα τ’ ουρανού

και τα θαλασσοπούλια.

Γιωργάκη μου, νικήθηκες απ’ τον θάνατο. Έφυγες και είμαστε χωρίς τη συντροφιά σου. Τριάντα ολόκληρα χρόνια πάλευες με τον Χάροντα. Πάντα του ξέφευγες, πάντα τον ξεγελούσες. Κάθε φορά, την ημέρα των γενεθλίων σου … «πάει και φέτος» έλεγες.

Σαν άλλος Διγενής, που παππούδες και γιαγιάδες μάς τον παρουσίαζαν να παλεύει σε μαρμαρένιο αλώνι και πολλές φορές να νικάει τον Χάρο και στο τέλος να πέφτει στη γη σαν το δένδρο, έτσι και συ πάλεψες.

Μια Τετάρτη μεσημέρι, στις 27 του Γενάρη, εκεί στο ψυχρό δωμάτιο της εντατικής στην Αθήνα, τα έβαλες μαζί του αποβραδίς. Είμαι σίγουρη πως είχες απέναντί σου έναν γενναίο αντίπαλο.  Αυτός καβάλα στο μαύρο του άτι και με το κοντάρι στο χέρι  κι εσύ στο κρεβάτι του πόνου. Όμως είχαμε πει πως τον θάνατο δεν τον φοβόμαστε. Είμαι σίγουρη πως κονταροχτυπήθηκες πολλές φορές  μαζί του σαν άλλος Διγενής.  Όμως πέταξες στους αιθέρες κι έγινες ένα φωτεινό αστέρι, το πιο λαμπερό. Όπως ήσουν στη γη.  Έτσι λέει η Μελιτινούλα σου:

-Κοίτα, γιαγιά, πώς λάμπει ο παππούς στον ουρανό! Μας προσέχει από εκεί ψηλά!

Το  Χριστινάκι σου, τα παιδιά σου τ’ αγαπημένα, όλους τους συγγενείς και φίλους, που σ’ αγαπάνε.

Στο δρόμο δεν ακούω τα βήματά σου, στη βεράντα άδεια η θέση σου, η Σκλαβική μοιάζει να κοιμάται, γιατί ΕΣΥ δεν θα περιφέρεσαι  στις ανθισμένες πορτοκαλιές της. Όμως μες στην ψυχή μας υπάρχεις και είναι σαν να βρίσκεσαι παντού.

Τώρα είσαι ψηλά στον Ουράνιο Πατέρα, παρέα με τους γονείς σου, τα φιλαράκια σου, να παίζει ο Νιόνιος μουσική, ο Σούμπασης κι όλο το σινάφι να τραγουδάτε το «Πιτσιρικάκι».

Πάντα θα έχεις μια «καληνύχτα» και το πρωί μια γλυκιά «καλημέρα» από τη Μαρούλα σου, την ξαδέρφη σου.

Σπάρτη 5-3-2021
Μαρία Λαμπροπούλου